Czesc

1     4|    duch i najsurowsze mury samotności pokruszyć zdoła. Idź, idź,
2     4|   tuż pod zamkiem mniszych samotności. Gdyby czarne i ściągnięte
3     4|   przystani ducha i dobrej samotności na niestatek tułactwa, na
4     4| nieludzkie już przerażenie samotności przed grozą idących smutków.
5     4|   mi się bardzo tej nocy w samotności mojej. I łeb, i ramię nie
6     4|   nawiedzałam cię często w samotności twojej, a te pulchniejsze