Czesc

  1     1|          murem stoi, drgają wszystkie jej żył tętnem. Bardzo twarde
  2     1|             krzyk diabeł sam wyciskał jej z ochrypłego gardła:~"Bacche!...
  3     1|            rzecz pusta! panna słuchać jej nie życzy, bo - nie wiedzieć,
  4     1|             Diana w róg uderzy, ~Echo jej odpowie:~"Jest tu - jest
  5     1|             tej chwili żonglera, by w jej piekarni, innym kobietom
  6     1|           purpurę, które od łokcia ku jej stopom zwisały. Pod nią
  7     1|             biała, wyskrzydlą ramiona jej białe, niczym z urocznego
  8     1|         pozostało w zatuleniu postaci jej całej, tak wiotkiej i spłakanej
  9     1|           skrzydła anioła, gdy dłonie jej podawały mu się za oparcie,
 10     1|              większej śmiałości.~Słów jej już nie słyszał, zapatrzony
 11     1|             gdzie się dlań trzepotało jej śmiechu ptaszę.~A wejrzawszy
 12     1|        opałowe są pereł wploty w kosy jej długie, rzucone spod srebrzystego
 13     1|              światła, rozskrzydla się jej rękaw i kładą się na nim
 14     1|           Badawczym wybłyskiem patrzą jej oczy, a usta, tak miękkie
 15     1|              I wyczekawszy chwila gdy jej panie zapatrzyły się gdzie
 16     1|    perlistości i opałów. Białosrebrne jej skrzydła z obłoków muskają
 17     1|            nasza sztuka poetów i inne jej piękności! One serca sięgając,
 18     1|          krzywdę powszechności całej, jej capitis et cordis diminutionem!...
 19     1|         wszystko w kobietę, zalecając jej kamrata swego.)~Jakoż burmistrz
 20     1|                Jeszcze dziś słyszę te jej nucenia z dala, te szumy
 21     1|         patrzącym bywało i na ramiona jej nie osłonięte wcale, i na
 22     1|             Aż zwaliłem się ciężko do jej nóg w rynsztunku całym -
 23     2|               ulotna. Bo niedługo się jej napatrzył, już zdmuchnęła -
 24     2|           Maur dziewczyny urodę.~Lecz jej oczy odkryły oto w tłumie
 25     2|           takim zachwytem, że te oczy jej żywe krzyknęły nieomal:~"
 26     2|              rycerza. Papież zaślubić jej nie pozwolił. Przedam, gdy
 27     2|               poety, zapatrzyły się w jej tęcze.~"Królom by zamki
 28     2|              On zaś przychylał się do jej ucha:~"A ufając piękności
 29     2|      powtarzały mu się słowa, zmylone jej urodą... - Nie baczę wcale!
 30     2|          białka same przelewają się w jej oczach. Za chwilę coś tężyć
 31     2|           oczach. Za chwilę coś tężyć jej piersi poczyna, a zło jakieś
 32     2|              głowy przyozdobi dla się jej ciało jak ten Abimelech
 33     2|               niepłodną. Przysposobił jej duszę ku temu poeta. Goliard
 34     2|           zdał się jak ta kokosz, gdy jej kania pisklę spod skrzydła
 35     2|        poszedł sobie za swata nocą do jej alkierza? Miodu w woszczynie
 36     2|              aby się tam zabijali pod jej progiem... Ludzie wy dobrzy,
 37     2|          obyczaju surowością. Koncerz jej oburęczny zda się nad miarę
 38     2|               nie ma?"~I odpowiedział jej duch sam z skupienia swego:~"
 39     2|         złotników i płatnerzy. Lecz u jej wylotu ocknął się nagle
 40     2|           kędyż wam, szaleńce, szukać jej jeszcze po świecie!?..."~
 41     2|               katedry, ni to na sercu jej samym, chłonie, rzekniesz,
 42     2|         przedsieni, gdzie przyklęknąć jej było wolno, zwraca ku sobie
 43     2|            nie ma. A nie dostrzegłszy jej, odmachnie się ręką w ich
 44     2|             kamienia. Ujrzał bowiem w jej oczach cichych Bożego miłosierdzia
 45     3|             nie do uciechy pospólstwa jej było, lecz do własnej troski:
 46     3|               ku niej myśl mnisza, że jej zdrowie, jak trzeba, do
 47     3|          pieczy królową! - powtórzcie jej niewiasty. I że mnich ani
 48     3|               ta kobieca - rozjaśniła jej twarz: jako że kobieta z
 49     3|               tego nawet nie spojrzał jej jeszcze w twarz. Więc zgubi
 50     3|             pani i rzęsami przytuliły jej oczy na takie aż pochlebstwo! -
 51     3|    zachwytliwiec, utonął oto oczyma w jej urodzie. Więc ta jej głowa
 52     3|         oczyma w jej urodzie. Więc ta jej głowa na wiotkiej szyi sama
 53     3|           poły senna, skołysała nagle jej myśli:~"Miodna pszczoła
 54     3|                tak dziwnie obce zdało jej się wszystko naokół: i ten
 55     3|        zbrodni przypomnienia? Czy tak jej się niesamowicie wydało,
 56     3|            skarbonki. Ledwie trząchną jej grosiwem obfitym, a szał
 57     3|             Spostrzegał teraz dopiero jej bose nogi. - Gdzieżeś obuwia
 58     3|             była długa jak refektarz; jej strop beczkowy łamał się
 59     3|        przecie nie ściągała, komu zaś jej taniec nazbyt do głowy uderzył,
 60     3|               usłyszy skoczka, a ręce jej jakby coś targnęły przed
 61     3|               ostre echa rozbijał się jej bas w pisku kobiecej pasji. -
 62     3|            dzikim wrzaskiem odkrzykną jej się rybałty na hardy wtór.
 63     3|              się przed nią i recytuje jej w nos:~"Si tu esses Helena,
 64     3|             esse Paris!"~Naprzykrzają jej się te żaczyska jak złe
 65     3|            się nie da! - odmruknie na jej zapytanie. - Nie sprowadzano
 66     3|           garści precz - nie mógł się jej domacać. Wreszcie zapomniał
 67     3|          chyba skoczki - bo choć lico jej niby, postać zgoła już inna.~
 68     3|               goliard nie widział już jej chyba wcale, bo tylko tymi
 69     3|               samego, wiodąc okiem za jej spojrzeniem.~I opadł na
 70     3|               a zabawia palce długimi jej kędziory.~Zapatrzą się w
 71     3|       piszczałkach pani Wenus samej - jej na chwałę zaśpiewał pieśń!...
 72     3|             było na stół; już kolanem jej piersi przygniata, łokciem
 73     3|              Osłabłe nie uczepiły się jej krągłości - zwalił się głową
 74     3|         potrącił i zamotał się cały w jej swędy i dymy.~Ciemność zaległa
 75     3|               każdą duszę z osobna za jej przewiny zważyć. Więc w
 76     3|              takich piersiach - kładł jej rękę na tej dyni - jak na
 77     3|           trwaniem syny, wnuki..."~Tę jej perorę powiedziawszy nad
 78     3|             nad piersią obfitą, wyjął jej dzban z rąk. "Odejdź, odejdź
 79     3|               właśnie waganty, którym jej brak najczęściej, tak jej
 80     3|             jej brak najczęściej, tak jej mocno ulegają i bez wiedzy
 81     3|              obronie... Nie becz!"~Aż jej głowę do się przytulał. "
 82     3|          zaludnił; - chytry jest tedy jej obrachunek, by was, nieliczne
 83     3|              bili! I niedźwiednik dla jej pochwały tak groźnie ze
 84     3|          szatki, a płótno zgrzebne na jej piersiach bisiorem dla nich
 85     3|           rozsławią w powieściach ten jej strój, roztęsknią ku niemu
 86     3|             przysiekiem pod dźwiganym jej ciężarem. Za tą kolumną
 87     3|            strony po izbie. "Nie masz jej tu przecie" - uspokaja tymczasem
 88     3|               zbroją o mury, szczękać jej żelazem. Więc towarzysz
 89     3|              Płacić chcą dziewce i za jej poczęstunek, o darmochy
 90     3|              się przed nią i wygłasza jej ten wiersz ustami i dłonią:~
 91     3|               wraz i ramion mocą - za jej to właśnie płaczu przyczyną!
 92     3|             młodzieży, porywaniem się jej na ojców z gębą buntu pełną,
 93     3|           ukrycia wypręża się z nagła jej łydka śmigła.~W wspomnieniu
 94     3|           grozą czerwoną. A gwałtowny jej rozbłysk na murze, tuż przed
 95     3|                wędrownica gościńców i jej towarzysza, Saga, wiele
 96     4|           Żaki wdzięczne nie opuściły jej w żałobie: oderwawszy siłą
 97     4|        płaszcz swój czarny na ramiona jej zarzuca, by się tak nie
 98     4|     gościńcach przebiegnie... Ze gęba jej się świeci? Zblednie, odglansuje
 99     4|         gościńcach academia vagorum i jej Musa pedestris. Przy niej
100     4|               na wietrze łopocą, lecz jej ramiona w stroju czerwonym,
101     4|            dzikim wrzaskiem odkrzykną jej się zewsząd rybałty.~Witają
102     4|               wędrownica gościńców, i jej towarzysza Saga, wiele wiedząca
103     4|               na kwestę złożył było u Jej stóp.~Wszystkie święte i
104     4|            pod pędzlem brata cichości Jej kamiennego lica; karty przeorowej
105     4|              Jakże pił oczyma cichość Jej lica w kamieniu i z surowości
106     4|              nie śmiąc, jam wszystkie jej ciernie... Nie pomogły bicze!"~
107     4|              żebrakiem zwlókł się pod jej progi, aby się lica napatrzeć.
108     4|               napatrzeć. I umrzeć pod jej drzwiami. By po nierychłej
109     4|               księgą na kolanach, już jej przeor dawno ponoć nie czyta -
110     4|             zaniedbałeś, nie pożywisz jej korzeni, a o jabłka stoisz."~
111     4|           błogosławi tę księgę: niech jej użyczy ciepła serc waszych
112     4|         księga. Pochylają kaptury nad jej kartami: na głos czytają
113     4|              pieści się nią, głaszcze jej okute skóry i niczym do
114     4|            duszy i zaskarbienia sobie Jej łask pieśń taką zdziałał.
115     4|               młodości całej - wraz z jej błędy i grzechy, ,,Oto -
116     4|               czerwienią się u gołych jej ramion, niczym druga para
117     4|          przystrojenia skoczki:~ciało jej stworzone do rozprężnych
118     4|           nawrócić tam i w odwecie za jej krzywdę obić do krwawych
119     4|              gwałtownym ruchem wyrywa jej coś z ręki. Badawczo rozkłada
120     4|             że ucięła z nagła wszelką jej potulność sprzed chwili.
121     4|               jego za pomocnika w tym jej rzemiośle... Zaś to odziewku
122     4|           godzenie się potem. Więc to jej powie tylko: że pieszczotą
123     4|            pieszczotą nie dotknie się jej już nigdy.~"Nigdy!" - dodał
124     4|           począć; aż omiękły nagle te jej usta bezradne.~"Nie zostałeś
125     4|           kłamie, pewnie wcale nie to jej dolega, nad czym się użala.
126     4| najdokuczliwszych na razie uczuć. Jął jej tedy opowiadać swe myśli
127     4|            przyjaciół na świecie.~Tak jej się użalał, tym męskim wynurzaniem
128     4|              księgi mistrza opowiadać jej począł? zaciekawiła się
129     4|                Oderwały się na chwilę jej myśli od siebie samej; jęły
130     4|           ciekawościom swoim. Niechże jej tedy opowiada, co wie o
131     4|   naprzykrzonym rozpytywaniem powiada jej - ot, by rzec cośkolwiek -
132     4|            nań. I w tejże chwili obie jej ręce poderwały się ku włosom
133     4|             Zaś jedwabista ochłodność jej ramienia, wyczuwana szyją,
134     4|            gwałtownym - że wszakże to jej ciało tak niedawno jeszcze...?!~
135     4|             ona była mężczyzną, tożby jej wtedy wszystko jedno było,
136     4|            się za dziewczyną i szukać jej w milczeniu, by nie nawoływać
137     4|          urzeczenie, jakie nań rzucił jej bałwochwalczy tu krzyk.
138     4|             jakby zaklęta w cmentarne jej milczenie.~W żywy kamień,
139     4|           powadze panieństwa. Źrenice jej natomiast są takiej ciekawości
140     4|          cykady z kryjówek swoich ślą jej na gwałt zazdrosnych ostrzeżeń
141     4|         obskakuje psotnie! Zaś w tych jej pląsach jest taki upór rytmu,
142     4|          chwili, ustami cisząc pewnie jej usta niedobre; gdyż jednego
143     4|               jeszcze - krosienkowych jej dumań treść cicha. Zerwał
144     4|               gołębich skrzydeł. A te jej ręce opalone na brąz, z
145     4|              Rozchwiała się na kibici jej szyja i główka śród ramion
146     4|           zdawać się mogło, że między jej rękoma nad głową rozsnuwają
147     4|              tak w tył przegnie plecy jej białe, na tak płochliwe "
148     4|           sama, Ariadna szalona! póki jej nie urzeknie igry własnej
149     4|          wyczuł, a wargą Fauna ledwie jej szyi sięgał tymczasem -
150     4|             szyi sięgał tymczasem - z jej ust, w tył wciąż odchylanych
151     4|             gród, z czasem pomocnik w jej rzemiośle. "Owóż Muza panom
152     4|            rzeczy świadomy. Będziecie jej tedy mieli w bród! A gdy
153     4|        Grozisz?!..." - zdał się pytać jej grzmot ponury. "Wróżę!...
154     4|              czarnych rej. A wiatru w jej włosach poświsty przyniosą
155     4|                 A przedsię jam krew z jej krwi!" - zamyślił się mnich
156     4|      bezwiedną przekorą.~"Pacierze za jej duszę mów! - odgadywał przeor
157     4|             swym ledwie dojrzał..." w jej źrenic szybie widział wyraźniej.~"
158     4|       zachłysnął się jakby mnich przy jej dzbanie. - I hardość! A
159     4|              tej świętej twarzy. Więc jej imienia nie szukał w pamięci.~
160     4|              przez głuche mury nawet, jej ręce błogosławiące mu wciąż...
161     4|            choć jeszcze zmieszana, że jej ciche zjawienie się rzuca
162     4|            słowo, jakie natura głosić jej kazała: "Zo-fi-jo!"- słychać
163     4|           łagodność błogosławienia. Z jej objęć wyrywa się ramionami
164     4|          grzeszna w klęczniku gdy się jej dziecko cudzołożne i w czas
165     4|       najmilszą, a tak rozczytaną, że jej skóra starła się by podeszew,
166     4|            zalała posoką okrutną całe jej ciało. A pierś dziewki od
167     4|             duszami świata! I nie dał jej sobie jeszcze wydrzeć mnichom
168     4|         kościoła, wznosi pochodnię. W jej świetle, gdyby nieziemskim,
169     4|              czarnym suknem obita; na jej wieku widać gęśle i smyczek
170     4|            zdało się mnichowi, że nad jej to wędrowaniem ten szum
171     4|             weźmiemy!" - zawarczą pod jej oknami zbiry.~Ale jejmość
172     4|     przeginając podrywa gwałtownie te jej szmatki u kolan.~Ujrzał
173     4|             Widzi przed sobą tylko tę jej czaszkę, w tej chwili ponuro
174     4|                 Zadumał się jakby nad jej pytaniem niemym. A ramię
175     4|             jak wtula twarz i brodę w jej kolana - jak szlocha całym
176     4|              dzban, już wysączony, za jej ręki dotknięciem napełnia
177     4|                   Wypuszczony nagle z jej ramion, rozpędem śmigi potoczył
178     4|          skoczkę; a teraz i za śmierć jej winić go musiał. Tam oto,
179     4|            ciernie na wale, wspominał jej chwile ostatnie, na które
180     4|             się jeszcze rozpacznie do jej piersi tulił, że ona, nieprzytomna
181     4|            wam i matkować..."~To było jej słowo ostatnie - za kobiecego
182     4|            ciała i całuje bez pamięci jej włosy, usta, kolana i stopy.~
183     4|          brylanty dziś wasze darujcie jej oną suknię z nędzy, tę jej
184     4|            jej oną suknię z nędzy, tę jej rozpustę, nieopatrznie lada