Czesc

  1     1|               czujne ucho muzyka, jak jego grosze sypią się w skarbonkę
  2     1|              niego jakby własne serce jego, rozżalone tym lat ubytkiem,
  3     1|           narożnika było. W środkowym jego rozworze między kolumnami
  4     1|               rycerza, kędy rwały się jego oczy: koń posłuszny w rzekę
  5     1|              kroków prędkości płaszcz jego tak się baniaste podwiewał,
  6     1|         całunku. Nie wypuszczając rąk jego z paluszków lekkich, zwracała
  7     1|        uśmiechnęła się ku zapatrzeniu jego - pomyślało mu się w tej
  8     1|                  Ach, ten pan Gawan i jego zazdrość naprzykrzona, tropiąca
  9     1|               zgasła.~A w rozżagwione jego wspomnienia tej nocy wkradł
 10     1|        ustokrotnią się już nigdy siły jego nad wielkoludów moce, bowiem
 11     1|              fary z psalmami na cześć jego; na primę snadź pośpieszają
 12     1| niedoskonałość. A w złej skrusze oczy jego, jak i dusza rozpierzchliwe,
 13     1|              królewskiego majestatu i jego pięści zaciśniętej na miecza
 14     1|            najdzielniejszy z obrońców jego: pan, który znalazł się
 15     1|         gościńcach świata - za liczne jego potomstwo z Cyganką może.
 16     1|         chytrą przenikliwość klerka w jego spojrzeniu. Oto spod kaptura
 17     1|            sumienia mego?"~I to ramię jego, w porę przecie powściągnięte,
 18     2|              odliczał goliardowi nowy jego przyjaciel, jakie są pierwsze
 19     2|                który pilnie baczył na jego zachowanie się przed Żydem
 20     2|            końców?!"~A spojrzawszy na jego twarz markotną, na ten męt
 21     2|          razem. Istotnie familiant to jego bliski, konia mu nawet winien
 22     2|               zawoju na głowie. Broda jego, o czarności nad aksamity
 23     2|              ni to włócznią, wprost w jego oczy mierzy.~"A rańtuch
 24     2|               poziomo wystawia się ta jego broda miedziana u szyi.~"
 25     2|             nasyciliście żarłoczności jego wszeteczeństwem i brzydliwością
 26     2|        ramiona: jaki grzech to? jakie jego nazwanie? Wam i do skruchy
 27     2|          braciszka tulą się do habitu jego. Dotyka brat dłonią białą
 28     2|            szpony swoje bodaj płaszcz jego tymczasem.~Daremnie pan
 29     2|           nadmiarach, temu śmierć pod jego progiem głodowa; temu śmiechy,
 30     2|             rycerz sam.~Gdy nad głową jego przelatywało pobudką zawołanie
 31     2|          pociągała jakby niesamowicie jego oczy, bo raz po raz wyzierał
 32     2|           skazanym, zatulając i głowę jego. Postacią Maura uprowadzają
 33     2|              sami zamierzali zratować jego, lecz by innych do tego
 34     2|               ukazujące się w pobliżu jego. I z coraz to jawniejszym
 35     2|             moim śladem szukają teraz jego tropu."~Dogonili go znów
 36     2|               dla okazania, co kuźnia jego zdziałać zdolna, ukuł oto
 37     2|              się przed pustym progiem jego domu. Poesim czynisz młotem -
 38     2|       wędrowny. Bywaj!"~Tuż nad głową jego otwarło się z trzaskiem
 39     2|        dobrodzice!" - warknie bas nad jego głową. I gniewnie zatrzasnęło
 40     2|               goliard i nad konceptem jego, i nad swoim wraz domysłem.~
 41     2|             kuźnicy swojej!"~A postać jego kojarzyć mu się jęła w myślach
 42     2|              nie czepiała się w życiu jego żadna kochanka ani żona,
 43     2|           ducha, zmarnowanego w ciele jego człeczym (nie jednoż to:
 44     3|     sokolnikiem dworu."~Już się oczom jego ten przepych w tęczę roztargnął
 45     3|              Bowiem ja wziąłem na się jego grzech śmiertelny."~Ty?!..."~
 46     3|               pani to zapatrzenie się jego. Spod kaptura na bladej
 47     3|         szczególnym upodobaniem sobie jego przez królową.~"Przyjmą
 48     3|      Tymczasem kury obsiadły krawędzi jego na górze. Opodal komina
 49     3|            spod smętu życia wyłechtać jego własną ochotę, własnemu
 50     3|               własną ochotę, własnemu jego życiu na ulgę! Tak też i
 51     3|         Skoczka tymczasem pochyla nad jego łagiewką cynowe dzbanisko
 52     3|          pouczenie.~Zaś widząc, że od jego czarki kolejno wino nalewać
 53     3|              w waganckiej gospodzie i jego zaczepności od pierwszego
 54     3|               całym ciałem, bo i nogi jego nogami jakoś oplata, powojem
 55     3|            jest zawsze i w zwierzęciu jego: cieszą się psy waganckie
 56     3|             kapturze, wyciągać dłońmi jego wisiory, zły na tę ohydę,
 57     3|               uczyniły żaki z wiersza jego.~"Wiedz, pyszna kobieto,
 58     3|              za to zohydzenie wiersza jego w odbębnieniu żaków.~"Nic
 59     3|         kapturem.~Gdzież to była myśl jego przed chwilą? - chwytał
 60     3|            wesele wyszła ta miłośnica jego! przez innych przystrojona
 61     3|                 jemu na srom, biedzie jego na urągowisko!~Oto idzie
 62     3|                 A ona tym szamotaniem jego sumienia już do pasji dowiedziona
 63     3|           siwą brodę lekarza i czarny jego kołpak, padało wzwyż na
 64     3|              potrzebna ludziom sztuka jego.~"Komu?" - pyta goliard
 65     3|        Wszystkie gęśle towarzyszy ton jego wszak stroi. Na nic i powieść
 66     3|           śmiechu rybałtów małe oczki jego znad brody baczą wciąż na
 67     3|        zbrakłoby, widzę, mleka synowi jego - ani pracy rąk twoich robotnych,
 68     3|              bierze na się najcięższe jego brzemię: smutek nierządny!"~
 69     3|             rybałtów, baczące na ruch jego każdy. Aż się zmieszał stary,~"
 70     3|               w tym zamęcie płaszcz z jego ramion. Linochód ujrzy z
 71     3|               cały. Srogi ceber hełmu jego sięga nad żebro powały,
 72     3|               na wagę tu kładł i siły jego obliczał. "Chłopy na schwał!" -
 73     3|               żelazem. Więc towarzysz jego wraz z płatnerzem podejmują
 74     3|          czapie spycha mozolnie stopy jego z ławy. Postawili go wreszcie
 75     3|            Broczy - zauważa towarzysz jego. - I tu, pod pachą. Pod
 76     3|             brodą po pas, i czeladnik jego w dzwonkowym kapturze wesołka.
 77     3|              Pierś ci się twoja przed jego piersią, hej! na jaki oddech
 78     3|            nogi, przycupnął pod brodą jego, wsparł głowę na łokciu.~"
 79     3|           płatnerz powiadał. A prawda jego większa może, niźli mniemał:
 80     3|         rycerza, dłonią tak w wierzch jego pawęży uderzył, że mu ją
 81     3|       wyruszyć..."~Tu przycichł nagle jego głos i tok słów się odmienił.~"
 82     3|              nie on zwierzę, lecz ono jego na łańcuchu trzyma i prowadzi
 83     3|          poskramiacz bestię, lecz ona jego oprowadza przez życie -
 84     3|          rycerza, przytula się do tej jego łydki w kolczudze. I całuje
 85     3|            nie wytrzymała tych harców jego. I dopadłszy go gdzieś na
 86     3|              I załopoce tym skrzydłem jego - od łuny krwawym.~"W imię
 87     3|               na się w pocałunku warg jego!... Przypomnij: bez grzechu
 88     3|              okrutnie gruby; w piersi jego, pod giezłem otwartej, tkwią
 89     3|              linie. Włócznia z żerdzi jego popisów, strzaskana w drzazgi
 90     3|              grodzką. Tymczasem broda jego nabija się okrzepami posoki
 91     4|        długoszyich, garnących się pod jego dłoń. Spojrzy lekarz na
 92     4|          zakręcie muru.~Tu bywał kres jego wędrówek codziennych: tu
 93     4|               na się w pocałunku warg jego... Terazże ci to, mnichu,
 94     4|       klasztor gorliwą modlitwą i pod jego murami.~Podchodzi tedy do
 95     4|               spogląda przeor na krok jego słaniający się i to drżenie
 96     4|            przy duchownym pouczeniu o jego świeckiej przyczynie zapominał
 97     4|              niż zwykle trzęsie broda jego siwa, krok zdał się mocniejszy,
 98     4|             będzie?..."~A gdy te oczy jego, nastawione jak gdyby na
 99     4|      popatrzył, jakby to dziecko było jego, o całun. proszące zamkniętą
100     4|              pierwszych zaraz kartach jego księgi odnajdzie!"~Widzi
101     4|          osunął mu się na plecy. Spod jego stroju, na pierwszy rzut
102     4|           westchnienia dobywały się z jego piersi, lecz ciężkie, chrapliwe
103     4|      piersiach starca, w obu dłoniach jego. ~"Ułomiłem cię, kwietna
104     4|          przeora, by się przysiadł na jego konia. Bo nie jednoż to:
105     4|             chwytały się już nie szat jego, lecz ramion, oplatając
106     4|               badawczość w spojrzeniu jego, opowiadać mu czym prędzej
107     4|               przypuszczalnym gniewie jego na te wtrącania się babskie
108     4|          wstyd ogromny, że o zdradach jego dziewczyny wiedzą już wszystkie
109     4|            coś takiego!"~Ta całkowita jego ignorancja w rzeczach stroju
110     4|             po wszystkich grodach - a jego za pomocnika w tym jej rzemiośle...
111     4|           Ramiona splotła na kolanach jego, zapatrzona weń w tej chwili
112     4|              świecie.~Nagle dotykając jego ręki, rozpytuje potulnie:~"
113     4|                A przyłapana uśmiechem jego na tym odruchu bezwiednym,
114     4|            niczym kasztany wytrząsa z jego gąszczy ślimaków mnóstwo:
115     4|               jęły marmurów biele.~Aż jego zaniepokoiło przykro to
116     4|               dziewczyna tę żarliwość jego w odczytywaniu starego pisma
117     4|            jakich zbłaganie spłynie z jego czary?~Siebie samego widzi
118     4|           ruin. I na marmurowej tafli jego, u samych stopni, głaszcze
119     4|           bluszczów wystąpiła dziewka jego, dziwnie niesamowita po
120     4|          pogromcę smutku i ociężenia: jego łaski w siebie bierze aż
121     4|        cietrzewi się i klaska, śmiech jego dziewcząt wzgardliwy otrzymał
122     4|       rozkwitłe.~I dojrzewa wino.~Zaś jego strażnik przy winnicach:
123     4|               plenności.~Jakoż u stóp jego nawet bąków basy buczą wokół
124     4|      klepsydrę!..." Rzekniesz, szałem jego porwane' wirują w słońcu
125     4|            skraju, zaplątał raciami w jego pnącze i wasy. A gdzie ślepą
126     4|         słońcu na zenicie, w spiekotę jego żarów jurną, wytrząsa z
127     4|            przelewający się w złotych jego blaskach. I ozwała się niebawem
128     4|          uczłowieczał się zgoła wyraz jego. Leżąc wciąż na wznak, pod
129     4|              bez kruż: bóg przez żyły jego przepływa, serce samo w
130     4|            widział bluszczowego tyrsu jego rozmach na przodowanie:~
131     4|             swymi.~Ona spogląda na te jego zadowolenia przy niej samotne
132     4|             korybantka. Że zaś ramion jego natychmiast nie poczuła
133     4|        poległego na brukach grodu - i jego pieśń. Wczoraj to na kanoniach
134     4|         słychać jakby wciąż, pod raci jego tupoty dalekie.~Przeczuć
135     4|             pędzli.~Przeor tym pląsom jego bynajmniej nie przygarnia:~"
136     4|              tej ciekawości. Lecz pod jego uśmiechem życzliwym twarz
137     4|             się przed Bogiem, lecz że jego widzenie, w nikczemności
138     4|              przyjaciel - nad tym, że jego ducha zapłonienia gasną
139     4|                  rzekło z mnicha, nie jego już snadnie rozumieniem
140     4|                niedawne przygnębienie jego i rozterka ustępować jęły
141     4|               jakże się tedy cieszyły jego palce, jakże się one cieszyły!...
142     4|               niebieskiego tronu.~Pod jego stopnie bardzo nieśmiele
143     4|    przepatrując ogród cały, wszystkie jego ścieżki głuche.~Nazbyt bo
144     4|              g o. Zda się woń bydlęcą jego kudłów capowych czuje w
145     4|          rozlegały się tu snadź, lecz jego fletni głos! A gdy wraz
146     4|            taneczną zda się ta gędźba jego - gdy w zadumę letniego
147     4|              elementów zrodziły się i jego obrazy nowel A i Najświętsze
148     4|               ucieleśnionym już oczom jego potworem smutku. Szatan,
149     4|            Łukasza, porządkuje przeor jego pędzle, farby i pióra. "
150     4|             będzie błogosławione imię jego!~I zatonął przeor w ciszy
151     4|              epoce Syna i Sakramentów Jego, nastanie wieczny czas Ducha -
152     4|           myśli nowych pogoniło pióro jego po obrzeżu karty. I pisze.~"
153     4|          wypadło, zatrzymała się myśl jego nad wyliczonej cyfry ogromem.
154     4|      wszystkiemu brat furtian. A ręce jego splecione i pobożnie zwisła
155     4|                Znaleźli kamraci ciało jego w złym miejscu - za granicą -
156     4|      puszczaniu, powiadają towarzysze jego. Może te rany nie zgojone
157     4|             musiał.~Brat furtian połę jego habitu chwyta, rąbek całuje
158     4|             zawsze pychę klerka. I te jego bluźnienia Rzymowi a biskupom:
159     4|           cornuta opisał. I te pieśni jego na cześć Bakcha i Wenery.
160     4|               zwróci goliardowi votum jego... I położy na szalę pierwszą
161     4|          lesie. A nie doczekawszy się jego, gdy skoczka zaniepokojona
162     4|         Bogiem i światem położą ciało jego na samym progu zamkniętego
163     4|              te poburzowe rapsody, że jego to życia burza jakby nową
164     4|               jałmużnę wyzwolenia dla jego duszy. Aż ją mąż w tym pohamować
165     4|              zastępstwo, skoro się za jego duszę w grodzie podawasz.
166     4|              uchwytem tej łapy puchar jego szacowny gdyby do wnętrza
167     4|             kuźnicy samotnika, trudów jego nocnych poplecznik, czarów
168     4|        rozdrażniony nagle tą larwą na jego gębie, doskoczy doń znienacka,
169     4|            piec. I zatargała własnymi jego rękoma ten łeb nietrzeźwy.
170     4|               zazdrośnie te wspominki jego, powiada głucho:~"Przed
171     4|           rozpustnicy rzuca się przed jego oczyma w dzikiego szału
172     4|                 opuściła chyłkiem dom jego.~Gdyby dwa dzięcioły garbate
173     4|               rwało się przygnębienie jego. Wyprosiwszy wreszcie od
174     4|            przydrożnym wsparłby głowę jego, stopy zaś nie o lewka jak
175     4|          stała się przed Bogiem tamta jego mowa. Ty, baczę, nie otwierasz
176     4|             żaka i wycałował policzki jego świeże.~"Dobrześ to rzekł,
177     4|          teraz i klasztorowi pacierze jego, że między trędowatych mu