Czesc

  1     1|     dogasały ostatnie żużle zapału.~Ten trąd na dusze, grzech nierządnego
  2     1|         wieszczący gęsta rycerskie, ten ci z wędrownych stał się
  3     1|             tota joculatorum turba! Ten jeden radował jeszcze oczekiwania
  4     1|            w tłumie, jakby zdjąwszy ten okrzyk z niemych warg dziewczyny.~
  5     1|           bardziej ją gwałci: jakby ten krzyk diabeł sam wyciskał
  6     1|             gołą i sprośną.~Cieszył ten widok ludzi ogromnie.~Oto
  7     1|           goliardy i lekarze - cały ten wasz ordo vagorum!... Jam
  8     1|         trzeciej skóry zgolić, by i ten wicherkowy ślad tonsury
  9     1|             gęśle ze smyczkiem, a i ten grosik spod stopy unosząc.
 10     1|    sygnaturka klasztorna. Skrzypiał ten dzwonny pacierz na poły
 11     1|            że zdawał się rycerz jak ten pani Ledy pogańskiej łabędź
 12     1|           rzecze z grymasem. - Ach, ten pan Gawan i jego zazdrość
 13     1|         wzięte, mnożą się tony: jak ten grom, gdy w jeden nieboskłon
 14     1|        wszyscy i wszyscy są radzi: "Ten bo z życia bierze!..."~Siedzi
 15     1|          zbierze aplauzu oklaski.~I ten nie chybiał powołania joculatora:
 16     1|           nagle, zapatrzywszy się w ten rozruch na rynku ni to na
 17     1|         dobywa się baranim śmiechem ten szyd niepowściągnięty: "
 18     1|          oczy pod rzęs zatuleniem i ten uśmiech na policzkach, gdzieś
 19     1|             i zwijał, i wykręcał ni ten wiła bez kośćca: wymknąć
 20     2|     Kobietyż to przyczyniają nam na ten koniec ów ciała smęt i duszy
 21     2|             jego twarz markotną, na ten męt roztęsknionego wejrzenia
 22     2|           stała się nagle szara jak ten mur. "Co z tobą, panie?!"~"
 23     2|           się tam Etiopy czarne jak ten mag Baltazar. A dziwokształtne
 24     2|            ochraniacz. Sardonik zaś ten cielisty kobiety uległymi
 25     2|          kobiety uległymi mi czyni. Ten ci znów jest sardes, tajemnic
 26     2|    przyozdobi dla się jej ciało jak ten Abimelech Sarę niepłodną.
 27     2|        wciąż!...~Udzielił się jakby ten smęt i rycerzowi stojącemu
 28     2|           następuje wprost na niego ten ruchomy słup kiru. I kracze
 29     2|        człeczą obciążył.~Jak opodal ten rycerz błędny drugi, szukający
 30     2|         onej - tam pod ręką lekarza ten krzyk: "Ratunku!" bełkoce
 31     2|       jeźdźców rysią; muzyka drży w ten cwał, tupotem surmy huczy
 32     2|            potrafi przyłasza się na ten koniec do panien. Kiedyż
 33     2|             pośpiechu gwałtownym ni ten człek z lądu, który deskę
 34     2|          cisz wszystkich ku życiu - ten smęt, ta żałość, te ciężkie
 35     2|            smoka nadzieją zwalczał, ten powiadał, że nie wiadomo,
 36     2| przedwieczornym słońcu kładł się na ten kawał miasta głęboki cień
 37     2|       załamania bezładne - nad cały ten chaos ludzkiego murowiska -
 38     2|      opowiadają żonglerzy... Czyżby ten płatnerz taki rozmaszysty
 39     2|          pod klerka kapucą.~"Czymże ten Parsifal tak nieugięty w
 40     2|         sumieniach naszych Parsifal ten - choć Graala przecie nie
 41     2|              Alić pierś człecza, ni ten miech w kuźnicy ducha, nie
 42     2|         czujność i oczekiwanie.~Jak ten jeleń z gąszczy ku strudze,
 43     3|       oblicze brata franciszkanina. Ten, myślały, będzie niechybnie
 44     3|           święte: stanęła każda jak ten święty Franciszek w ptactwa
 45     3|              Ślepną mnisze oczy pod ten rozruch uroczysty i lśnienia
 46     3|          dworu."~Już się oczom jego ten przepych w tęczę roztargnął
 47     3|          łasi się nim do mnicha.~Na ten widok opadł natychmiast
 48     3|          jej się wszystko naokół: i ten plac przed kościołem, i
 49     3|             plac przed kościołem, i ten lud pokrzykliwy, i ten zamek
 50     3|            i ten lud pokrzykliwy, i ten zamek na górze widny. Kędyż
 51     3|             parsknie mu w twarz jak ten koń - i poskoczy dalej w
 52     3|         kolebie się gołąbkiem siwym ten ciżemek pani... "Oo!"- coraz
 53     3|               by nie stawać się jak ten gadkarz na rynku. Tylko
 54     3|         starek chichoty.~Bo żak jak ten kogut niewiele tam patrzy:
 55     3|           łapkami trzepie: psoci ni ten kociak z kundlem grubym.
 56     3|           fletni. Rozskakał się jak ten kozieł psotny i sam smyk
 57     3|        poskokach szalonych uderzą w ten diablic skwir:~Novus, novus
 58     3|        pasja sroga zalewa należycie ten łeb czerwony.~"A ciżemki
 59     3|             ulgę."~"Ty sam łżesz na ten koniec - bo tak każe liche
 60     3|             goliard. I przytwierdzi ten nakaz białkami oczu. By
 61     3|           nich goliard, właśnie jak ten mnich na żaki. I pocznie
 62     3|      instrumentów sztuk wszystkich. Ten i ów jeszcze się ze swoim
 63     3|              już wie któryś z nich. Ten strój najnowszy hen, skąd
 64     3|         czyni, za topole uwysmukla, ten nowy w foremność niewieściego
 65     3|             postaci, że zwrotna jak ten ptak na gałęzi zda się kobieta
 66     3|            kędziory.~Zapatrzą się w ten obraz żonglerzy.~Lecz ona
 67     3|             z palcem wystawionym ni ten mnich karcący.~Plunie mu
 68     3|         chwili może ostat... Słysz, ten huragan oklasków! - za to,
 69     3|     wypełnia piwnicę całą, że owo i ten zapach beczki a wyszynku
 70     3|           zażył i rozmnożył się jak ten Abraham."~A wśród śmiechu
 71     3|             rozsławią w powieściach ten jej strój, roztęsknią ku
 72     3|        linochodowi.~Zagarnie lekarz ten kułak i trzyma w swoim dla
 73     3|           Wyrzucił ramię w górę jak ten mnich na kazalnicy.~Stropił
 74     3|         mnich na kazalnicy.~Stropił ten gest srogi żaków; ku niemu
 75     3|             wystawia pierś nagą jak ten pokutnik przed ołtarzem.~"
 76     3|           to wszak gęśli zerwał się ten świata krzyk, który wstrząsa
 77     3|         kościołami: Dies irae?!"~Ni ten łan młody rozchwiały się
 78     3|     przekleństwem uśmierzają kuglce ten niepokój psów swoich jakby
 79     3|            wysokiej nyży pod oknem. Ten rękawem, ten czapą, czyszczą
 80     3|             pod oknem. Ten rękawem, ten czapą, czyszczą ławę, na
 81     3|            ukazał się rycerz drugi. Ten, zda się, jak to źrebię
 82     3|     płatnerz zdziwił, na kogo gniew ten. I obziera się na wsze strony
 83     3|              Jakoż opróżniają się w ten sposób sakwy niejedne z
 84     3|            waganty.~Baczy lekarz na ten ich gorączkowy niepokój;
 85     3|           przecie krojono... (Gdzie ten, na którego miarę rzecz
 86     3|           wprzódy o miech poprosił.~Ten ledwie zazberkał dzwonkami
 87     3|           ludźmi!... I starł się na ten koniec smutek z oblicza
 88     3|             siebie, od ludzi - a na ten koniec i od sumienia swego.
 89     3|         łatwe, rychłe i krótkie, by ten płomień konopny, który mało
 90     3|            przed nią i wygłasza jej ten wiersz ustami i dłonią:~
 91     3|       uczyniło się w tej chwili, bo ten i owy pogwizduje sobie na
 92     3|            stołu gromko i weselnie.~Ten bo z niezmąconą pogodą oczekiwał
 93     3|    niedźwiedź u pieca. I rycząc jak ten smok w jamie, wali wprost
 94     3|         poodrzucał, niedźwiedzia za ten kolec u nosa o ziem cisnął,
 95     3|             skórzany. - A i o miecz ten srogi ciebie nie poproszę,
 96     3|    ruszonych zgarną się waganty pod ten miecz. I takie ich opłomienienie
 97     3|             chwila przede wszystkim ten, który leżał oto powalony
 98     3|           stopka pani a za nią, jak ten wąż, spod spódnicy ukrycia
 99     3|           ziemi plugastwo takie!... Ten między nimi wiła i diabła
100     3|            kopułę grodzkiej nocy, m ten okręt z Zamorza, wypłynął
101     4|           że rozkaz nierychły, więc ten łeb swój dziwnie kudłaty
102     4|      kościół w grodzie był kacerzom ten Pasterz, że idzie, jak mawiali,
103     4|             zawsze życie stateczne; ten do goliardowej familii i
104     4|            widmem rycerzy błędnych. Ten ci wyspie, wał je - wiekom
105     4|       garści i parsknął nad nim jak ten koń. Tym razem struchlał
106     4|            de quo ludunt venti...~I ten chorału spazm:~nunquam permanenti!...~
107     4|       świata i czasów - właśnie jak ten strącony chór człowieczeństwa!...~
108     4|            Łukaszu, te kwiaty..."~W ten szelest osypywać się jęły
109     4|        ogarnie chyba... I już tylko ten szept olśnienia wytrzepocze
110     4|       ciałem, a duchem zabłąkał się ten wagant mniszy śród odpustowego
111     4|    popełnionego grzechu naturę. Zaś ten tutaj wspomaga jeszcze klasztor
112     4|        zawarł smutek... Aż nastawał ten dzień najradośniejszy, kiedy
113     4|      szeregu ranków błogosławionych ten poranek ostatni."~"W imię
114     4|             szepcze w alteracji jak ten zausznik dobrą nowinę:~"
115     4|       zatrzymuje brata furtiana. Co ten zdał się przewidywać, bo
116     4|        wedle ciała chadza i błądzi, ten choćby cudem nawet natrafił
117     4|        rzeczy z ducha nie pójdzie - ten chociażby i czysty prostaczek
118     4|            jaka z niej się rodzi? i ten cud, jaki ona dokonywa w
119     4|             ma dziwny niepokój, jak ten mnich, gdy różańca pod ręką
120     4|             Nie lepszy ponoć jest i ten mistrz twój - podjął na
121     4|           samotnych nie udręcza jak ten wyrzut głuchy, że się nie
122     4|       szczerym przebiec, choćby jak ten pies włóczęga z kłodą u
123     4|            ogłuszyła go rychło i na ten ostatni zew franciszkańskiego
124     4|             się coraz bardziej. Zaś ten wstyd ogromny, że o zdradach
125     4|          swój płaszcz i mruczy:~"Na ten koniec - ja obity zostałem!"~
126     4|           rabie:~"Pani Wenus sama!"~Ten krzyk bałwochwalstwa urzekł
127     4|         niechętnie. Ścierał z czoła ten czar i urzeczenie, jakie
128     4|     zwalonej wrósł pochyło w ziemię ten tułów z przyrosłym do piersi
129     4|           swoje ze słońcem swary ni ten strumień przelewający się
130     4|         nimi gwiazdą tańczącą - pod ten fletniowy krzyk radosnosci
131     4|             bez gęśli już teraz! Ni ten niedźwiednik oprowadzać
132     4|         znienacka wśród ruin, jakby ten wicher spod ziemi uderzył.
133     4|        bogów pomarłych.~Podrywał mu ten wicher i wydymał poły płaszcza,
134     4|       przestworów otchłannych - pod ten suchy trzask i łom nad głową,
135     4|             i czynienia? Dla kogo w ten grób wstąpiłeś milczenia?!...
136     4|        płaszcza na stopniach tronu. Ten żak z boku więcej miejsca
137     4|         l260!~I oto minął dawno rok ten! Nie nastało. Gerardus pono
138     4|          nie zataiła była - jenerał ten został strącon przez papieża.
139     4|         burzy nad księgą potępioną.~Ten ból nie spełnionej wróżby
140     4|             w uszach szum okrutny i ten szczypiący z nagła posmak
141     4|            targnął się na swe życie ten, kto wyśpiewał o Sądzie
142     4|         larwą krzyżową na licu - ni ten skowronek za sową - z musu,
143     4|           że nad jej to wędrowaniem ten szum i szelest przebiega
144     4|          się po mieście całym. I że ten i owy, co się do snu już
145     4|            się oto z kuźnicy swojej ten kowal tajemniczy z głową (
146     4|    szklenicami.~I piją pod rozdzwon ten.~Gość imał się czarki przez
147     4|            mury księżyc olbrzymi ni ten okręt z Zamorza, który po
148     4|            bardzo oczy i uszy.~Więc ten gest niespodziany sprawił,
149     4|      zatargała własnymi jego rękoma ten łeb nietrzeźwy. Nie ufając
150     4|      Kostusiu! podajże mi rączkę na ten taniec twój."~Ona tymczasem
151     4|       przeciąga się w ramionach jak ten siłacz ocknięty. A wytrzaskawszy
152     4|             szyją wyciągniętą - jak ten ptak rozśpiewany:~Te Verbum
153     4|       Najmądrzejszy dla nich zawsze ten, kto ich rozrzewni i przypochlebi
154     4|      niedźwiednika sprzed kościoła.~Ten bo nawet progu kościelnego
155     4|          wcale."~Zapalił wraz żaków ten apel do ich władz dusznych -
156     4|            ich również za młodu?... Ten przypomni może wraz ze mną,
157     4|         sercu lepszego życzenia nad ten żurawiany krzyk zapomnianego
158     4|         rycerzy obietnice - niechże ten ich duch, odradzający się