Czesc

  1     1|          wraz przybladła na twarzy, jakby wartkością krwi ruszonej
  2     1|         wrzaśnie ktoś tam w tłumie, jakby zdjąwszy ten okrzyk z niemych
  3     1|             tym bardziej ją gwałci: jakby ten krzyk diabeł sam wyciskał
  4     1|              wyszło naprzeciw niego jakby własne serce jego, rozżalone
  5     1|    mruczeniem, które się raz po raz jakby ocknie i "Ave!" - ,,Ave!" -"
  6     1|     milczeniem nocy jeszcze objęty, jakby snów swych zmory wynoszący
  7     1|      zachmurzenie śmiechu pustotą - jakby ptak z świegotem furknął
  8     1|         poniżu, a za trzecim razem, jakby łasicą spłoszona, zmyli
  9     1|          zasługi; odliczał je Bogu, jakby wypisując je na grobowcu
 10     1|        skobuział cały w zamyśleniu. Jakby na bardzo długi czas tu
 11     1|             te ostatnie basy, które jakby w gniewu surowości ściszyć
 12     1|       służby Bożej. Odeszły mnichy.~Jakby z onych trumien w piwnicy
 13     1|         ciemnicach fary ocknęły się jakby w żywych kamieniach dusze
 14     1|         wcale w miasta górną nutę - jakby na zaświadczenie, że i życiu
 15     1|             w ziemię je wbił i gada jakby do siebie już tylko:~"Zepchnęły
 16     1|             pono idzie, towarzysze! Jakby nie wszystkie trzy parki
 17     1|      podniesieniu głowy powiada doń jakby z góry:~"Od pół roku o niczym
 18     1|         pochwal, bracie!"~A goliard jakby odżył nagle, w tej myśli
 19     1|           dwóch gromad.~Mieszczanie jakby ogłupieli nagle, zapatrzywszy
 20     1|             rzekniesz, bezwładnym - jakby kto garść żelaziwa o ziem
 21     1|            każdym słowem akcentując jakby otyłość damy.~"Panie - przystępuje
 22     1|         gospodyni miasta.~Żonglerów jakby kto na sto koni wsadził;
 23     1|           ja również! - słyszy głos jakby uradowanego dziecka. - W
 24     1|             bez kośćca: wymknąć się jakby chciał - przed mocnym nastawieniem
 25     2|          bardzo. Pod oddech ciężki, jakby kamień jaki toczył mu się
 26     2|        kramami i mnich bury z licem jakby w omocie ciszy klasztornej.~"
 27     2|      owiewem piękniejsze się stają, jakby w zadumaniu swej krasy -
 28     2|            i wciąż!...~Udzielił się jakby ten smęt i rycerzowi stojącemu
 29     2|      których zakolebała się ludziom jakby ochota sama i radość życia
 30     2|        Zewsząd rozgiełk się niesie, jakby całe to miasto żyło jeno
 31     2|           stado owiec.~Tuż za nimi, jakby w ziemię z przerażenia wrosły,
 32     2|            rozlegać się potem jęły, jakby błyskawica i grom razem
 33     2|           groza wejrzenia pociągała jakby niesamowicie jego oczy,
 34     2|             ciężkie, wyjrzał ku nim jakby z omotu ciszy klasztornej.
 35     2|        szyja owo sama wyciągała się jakby z cisz wszystkich ku życiu -
 36     2|            który wstydowi cięży.~Bo jakby plecy im łechtały te zszeptywania
 37     2|     przenikającym wejrzeniem witają jakby i w nim zbrodnię przyszłą.~
 38     2|         łuki, te słupy bruzdkowane, jakby wód ociekających zastygłością,
 39     2|   skamieniałym: wszystko to zda się jakby tryumfalnym umajeniem Bożego
 40     2|            z wież obu.~I wydzwoniły jakby nietoperza z kryjówek wieżowych.
 41     2|           zdziałać zdolna, ukuł oto jakby Parsifala samego zbroję -
 42     2|             ducha z miejsca w mig - jakby krzyżowym przerzutem miecza.
 43     2|         Opadła. I dobyło się z niej jakby to żywe i twórcze tchnienie
 44     2|           bliskie tchnienie tłumów.~Jakby wyzywając te ciężkie w swych
 45     2|         powietrze od potrącań spiżu jakby od rozorganiań się onych
 46     3|       nastawi się ku niej twarzą. I jakby mu licowego widzenia nie
 47     3|              świata różę! - oblicze jakby onej królowej pana Lancelota,
 48     3|             blanków nawet - surowo, jakby na mieszczan chamską pogrozę,
 49     3|    wyskokiem chmara złych postaci - jakby z górnych krawędzi wieżowych
 50     3|          karconych. Księża i mnichy jakby się pod ziemię zapadli,
 51     3|         usłyszy skoczka, a ręce jej jakby coś targnęły przed sobą.~
 52     3|             nie dla się tylko, lecz jakby kamratom na wygodzenie i
 53     3|          wciąż. U komina go ułożył, jakby wielkie futro z ramion na
 54     3|           się w krótkich pokrzykach jakby w targaniach się pasji:~"
 55     3|         poczciwo, z klerków nawyku, jakby różaniec zapomniany w nich
 56     3|            sobie wstążeczki kraśne, jakby czerń włosów płomykiem przewiała...
 57     3|       Prawdaż to?!" - pytał głucho, jakby siebie samego, wiodąc okiem
 58     3|     Przycichły natychmiast rybałty, jakby makiem posiał.~A lekarz
 59     3|         przewiała nad gromadą, jemu jakby na złą wróżbę i przestrogę,
 60     3|        zostawiła po sobie, lecz oto jakby większe jeszcze ciepło i
 61     3|           spadło już na głowy żaków jakby z kułaka pokutnego kaznodziei.
 62     3|            ten niepokój psów swoich jakby urzeczonych światłem księżyca
 63     3|            każą ramiona, czyniąc go jakby odętym sierdziście. Upiornego
 64     3|         proga z pochrzęstem zbroi i jakby przysiekiem pod dźwiganym
 65     3|             się wagantom przygląda, jakby każdego z kolei na wagę
 66     3|             izbę gromko i weselnie, jakby ich wszystkich do tańca
 67     3|       wrzaśnie w tej chwili goliard jakby ze snu nagle ocknięty.~Aż
 68     3|           zdrowie i życie, zastawia jakby sobą "to-to": pod boki wciąż
 69     3|        zamian gdzie niżej.) Lecz to jakby węzłem ostatnim związało
 70     3|             żegna się kilkakrotnie, jakby na ulgę, że pożar to nie
 71     3|             niczym ptak na węża. Bo jakby na nich tu wszystkich poczęło
 72     3|         myślach chwytał i wbijał go jakby w brzuch jednemu bodaj tylko
 73     3|           doskoczy do niego goliard jakby z pogrozą gromady całej.~"
 74     3|             z ujadaniem wściekłym - jakby za obrazę swych panów. Tym
 75     3|             wsparte dłonie rycerza, jakby do przykucia u ramion krzyża
 76     3|           te towarzysze, zamienione jakby zaklęciem w gbury i zbóje,
 77     3|             że aż tanecznej prawie. Jakby on sam smyczkiem gęślowym
 78     3|        uwagę towarzyszy, wraz kugla jakby przed oczyma im wywinie.~"
 79     3|             pluną nań nieomal.~A on jakby w skrusze nagłej dopada
 80     3|           młodziańskich, tam i sam, jakby nici uroku snując niewidne,
 81     3|         nici uroku snując niewidne, jakby znaki zaklęcia kreśląc w
 82     3|              usłyszy nagle nad sobą jakby pod bębnów głuche nagle
 83     3|          który zatłumił się nagle - jakby tam, w oddali, dach zapadł
 84     3|             odezwał się dzwon, lecz jakby tym ptakom wędrownym na
 85     3|          łuny na murach, pod grzmot jakby daleki.~Rzuci się mnich
 86     3|         leżą w kłębkach ciała żaków jakby porozrzucane tu rogiem szalejącego
 87     3|              Acz nieżywy, przysiadł jakby po murem siłacz okrutnie
 88     4|  towarzyszami, wyda im się ta cisza jakby poniechaniem żalów nad nimi -
 89     4|        gorzka próżność, z posmakiem jakby krwi samej, że się tęgo
 90     4|          nuta jedna szklanym głosem jakby nimf swawolą pluska, ta
 91     4|    przeorowej księgi zaludniały się jakby smukłymi siostrami Tej oto
 92     4|             rozchylonych. I w nagłą jakby niepamięć zapada wszystko,
 93     4|            wzrok gdzieś przed się i jakby mury celi przenikając wpatruje
 94     4|             a drugą ręką wskazującą jakby na mury, ku furcie.~"Aa?!...
 95     4|            po celi franciszkańskiej jakby za nim się ogląda. I ukrywa
 96     4|     łaknącej światła.~Więc przeciął jakby dłonią tamte wynurzenia
 97     4|            nie osobliwie popatrzył, jakby to dziecko było jego, o
 98     4|           nie gęśle pod pachą, lecz jakby kłodę psa włóczęgi dźwigał
 99     4|       nadziei. Z gęsią w klasztorze jakby i ster swej łodzi zostawił.
100     4|      spłynie, gdzie wichry poniosą.~Jakby dla zagłuszenia tych myśli
101     4|    holokauście wypijać jad acedii!"~Jakby pod wiatru nagłym zawiewem
102     4|         głazach - i oto zaczarowana jakby pustka w przejaskrawym słońcu.
103     4|             takie właśnie wygięcie, jakby pod własne spojrzenie wystawiała
104     4|            we wnęce muru, dostrzega jakby podstawę tej figury; na
105     4|       obtłukł nijakie - z przypadku jakby gładkie lub z kaprysu natury
106     4|          się słowa pieśni śpiewanej jakby pod fletni wtór:~Faune!
107     4|      zadumie poważne, gdy rozsiewną jakby pogodą czoła uśmiecha się
108     4|           ust i oczu boskich sporna jakby ze sobą mowa wlała goliardowi
109     4|   odskoczyła. I wyciągnęła się dłoń jakby po własnego życia tajemnicę,
110     4|         wokół ruin świątnicy dawnej jakby zaklęta w cmentarne jej
111     4|            strumienia, zaplątał się jakby kopytami między te kaczeńce
112     4|          czarę szaleństwa, wszczęła jakby swoje ze słońcem swary ni
113     4|             w tył wciąż odchylanych jakby ku słońcu na zenicie, rozległ
114     4|        wyłażą i snują się u brzegów jakby zjawami mar nie dokształconych,
115     4|             mar nie dokształconych, jakby strzępami potarganych rojeń.
116     4|             kamieniach, i wstrząsło jakby ziemią pod stopami: Lewiatana
117     4|           tak znienacka wśród ruin, jakby ten wicher spod ziemi uderzył.
118     4|         Eheu!... eheu!... - słychać jakby wciąż, pod raci jego tupoty
119     4|        chwili.~Ujrzał z daleka coś, jakby czarne śliskie powrósło
120     4|           samego różaniec! Tę lilię jakby Przenajświętsza Panna trzymała
121     4|            i słów nawet nie własnym jakby składem przemówił tu nagle
122     4|            czyni serce bezpłodnym."~Jakby te mroki klasztornych korytarzy
123     4|          chore.~I przywołało do się jakby zjaw i słowo przeora. (nie
124     4|           we mnie! - zachłysnął się jakby mnich przy jej dzbanie. -
125     4|           już nie spojrzeniem, lecz jakby uściskiem ogarniają rzeczy
126     4|    sprężeniu drugiego ramienia jest jakby dusz tych krzyk, każdy w
127     4|             nie za votum daje, lecz jakby zwraca tam, skąd je był
128     4|          powszedniego i z zatajonym jakby urągowiskiem widzi, słyszy
129     4|          wargą ściągniętą w podkowę jakby z pogardy dla zbirów Golgoty.
130     4|       gorliwiej modliły się dłonie, jakby uchwytu jakiego szukając
131     4|          wytrącił się sam w kacerza jakby oddaleństwo i nęk.~Tą nagłą
132     4|       klasztoru furtą zatrzymał się jakby ów konny. I czeka...~A cedru
133     4|         księgą w tej właśnie chwili jakby na konia wsadziło: w nagłym
134     4|             siedział gęśle oto swe (jakby w śmierci przeczuciu) kościołowi
135     4|         wieczór, a w burzowy czas - jakby złym przeczuciem wiedzeni -
136     4|          zda się, ręką nie tknięte, jakby same otworzyły się na ścieżaj
137     4|            zmazę w źrenicach brata. Jakby lampę zgaszono w tych piersiach:
138     4|          rozgwary, nie wiada skąd - jakby nad pioruna śladem i ofiarą,
139     4|              że jego to życia burza jakby nową woń ziemi dała i odnowiła
140     4|            łokcie, a z gębą ognistą jakby od kuźnicy blasku. Naprzód
141     4|             wiedzieć!...~Gospodarz, jakby odgadując zdziwienie nawet
142     4|           wstrząsnął się raptownie, jakby pod chłodu skądciś zawiewem
143     4|             świetle oliwnicy zgasły jakby te oczy zupełnie. I widza
144     4|      dzbanie. I tknie go znienacka, jakby palec w jedno z tych ślepi
145     4| zamki-niewidy odmienia i zagrobowym jakby tchnieniem owiewa postaci
146     4|     Graalową w nim czarę!...~Mistrz jakby zaczerpnął oto w płuca dech
147     4|             życiu?!..."~Zadumał się jakby nad jej pytaniem niemym.
148     4|        wspak, ślepy instynkt życia, jakby wzywał na ratunek bliskich
149     4|             jeszcze chwili! - lepią jakby w glinie kształty jakoweś;
150     4|           nagie.~I w czarodziejskim jakby okolu tego światła na złym
151     4|             jął mu mistrz wykładać, jakby to on, u ściany kruchty
152     4|             Tu zaś - wskazał w dół, jakby na fundamenty klasztoru -
153     4|        graalowego cudu!"~Tu, czarem jakby nagle odmłodzony, porwie
154     4|    pokolenia. I wywiodła z kościoła jakby bram, żywe spiże rycerzy