Czesc

  1     1|     zalegający schody domów Bożych. Aż dziwnie, że się tu palma
  2     1|        czarnej szarańczy Judaszów - aż po nieboskłony krwawe.~Pod
  3     1|             twarz smutkom wszelkim.~Aż się zerwie w podrygach szereg
  4     1|            wartkością krwi ruszonej aż bolesna.~"Bacche!" - wrzaśnie
  5     1|       ostawszy, podejmie swe szmaty aż po biodra i przytupuje sobie.
  6     1|         ustawiły się skromnie. Więc aż westchnął mimo woli, tuląc
  7     1|   przebijające się promienie zorzy. Aż tej tęczy słonecznego rozradowania
  8     1|             Patrzą oczy, wypatrują: aż się nagle załzawią w zdumieniu
  9     1|             grozą na kościół cały - aż się rozchwiały po stallach
 10     1|       pohukiem u ścian wszystkich - aż się strzęsła nawa troista.
 11     1|             długo, smacznie gwarzy.~Aż skończy i zbierze aplauzu
 12     1|            ukrywszy się przed nimi. Aż go w tym osępieniu zagadnęli
 13     1|             jakim cudem się dzieje. Aż się powoli rzecz cała wyjaśniła:
 14     1|        Graala."~Goliard w zdumieniu aż w tył odstąpił bacząc zezem:
 15     1|         rycerza na nich maleńką się aż wydaje - właśnie jak u niedźwiedzia;
 16     1|        sobie oczami tak odmiennymi.~Aż goliard przerwał to milczenie,
 17     1|             tym uśmieszkiem pani... Aż zwaliłem się ciężko do jej
 18     1|         przed nim bił i bił czołem, aż chyba tę głowę nędzną roztrzaskam.
 19     2|             wierz wcale!" - goliard aż wpół obejmuje nowego przyjaciela
 20     2|            O kimże ty to mówisz?! - Aż się w zdziwieniu rycerz
 21     2|          tęsknoty i objęła całkiem. Aż go z tego otępienia goliard
 22     2|             Jałmużny! Dla braci..."~Aż się ocknie na widok obrazu,
 23     2|      rumieńce próżności, a w oczach aż łzawię rozbłysła chciwość.
 24     2|        Każda zdała się sobie duchem aż nazbyt krzepka, byle tylko
 25     2|            huczy z gardzieli trąb - aż tych rytmów Wysokim zakrzykiem
 26     2|     wyrzutem spoglądały na kobiety. Aż się markotnie uczyniło im
 27     2|     małżeńskiego, mówiła! A przecie aż dwóch przyłasiła ku sobie!
 28     2|            wsze strony przebiegał - aż mu to obrzydziły dwa gbury
 29     2|             zakamarkach tych murów, aż wreszcie z biegiem cuchnącego
 30     2|              jak Cormon-Pies!..."~I aż zacisnęły się mimo woli
 31     3|           wbiega za ptactwa wiatrem aż na schody fary, a pod bicza
 32     3|         oczy Podjąć ją sobie każę."~Aż się sokół na berle pani
 33     3|        grzech śmiertelny."~Ty?!..."~Aż się stupotał i sparskał
 34     3|          się po niewoli dłoń pani - aż sokół na berle nastroszył
 35     3|           śćmiła mi się i dusza!... Aż na koniec biorę w swe oczy
 36     3|        zjawie żonglerowego romansu. Aż zrumieniła się twarz pani
 37     3|        przytuliły jej oczy na takie aż pochlebstwo! - Ileż bo razy
 38     3|           sobie ona powieść! - Więc aż się wstydzi. A gdy palce
 39     3|           on obraz w absydowej bani aż wysłannik królowej po dwakroć
 40     3|             W tej zasię nadziei oto aż ponosi żaków w zawodzeniu
 41     3|             radości gamą, a przecie aż zgrzytliwie w tym weselu
 42     3|          poderwało z ziemi i wwiało aż na schody kościoła. Z rozstawionymi
 43     3|       widzieli to sąsiedzi! Czekaj, aż ci przyjdą wyśpiewać to
 44     3|            tłomok w bramę domostwa. Aż się zatrzasnęły wreszcie
 45     3|        drażnić słowem - że bydlęca. Aż się goliard za nimi ująć
 46     3|      dziewka tęgą łapą po pośladku, aż się podegnie wątlak.~A żaki
 47     3|           dziewką, przestąpiło próg aż czterech panów poważnych
 48     3|         cielsko niedźwiedź ogromny, aż zacuchniało nagle w izbie.
 49     3|        czarki zaglądał - a głęboko. Aż mu ją odjęła sprzed ust.~"
 50     3|           na stawkę, na co linochód aż kubek z kośćmi precz odrzucił
 51     3|          przez nikogo nie poznany - aż powtórzyć nijako... Parsifal
 52     3|        tymczasem; smakują ich oczy, aż strapione tym, że takiego
 53     3|         najnowszy hen, skąd idzie - aż z Polski!... Od Tatarów
 54     3|       wykrzyknęli po niewoli w chór aż pobożny:~"O, dilecta domina!"~
 55     3| pohańbionych na świecie. A przedtem aż piekła z Pitagorem nawiedzać
 56     3|       zagrzmi nagle jak w kościele, aż się strzęsło coś w ludziach.~
 57     3|             Rozchwiał się po izbie, aż się rękoma beczki w kącie
 58     3|           języki siarkowego ognia - aż rybałty wszystkie złote
 59     3|         lekarz ją z miejsca w pysk, aż się obali, klęcząca.~"Czego
 60     3|     podejrzliwie jeden na drugiego, aż cisza tego pytania zawiśnie
 61     3|        drugiemu kochanką, trzeci ją aż w suknie stroi, czwarty
 62     3|       dziecka obronie... Nie becz!"~Aż jej głowę do się przytulał. "
 63     3|         baczące na ruch jego każdy. Aż się zmieszał stary,~"Podejmcież
 64     3|             wszystkie z życia skał, aż pociągnie za wami i rozum
 65     3|      ścichną tak nagle i głucho, że aż dziwnym wydało się to w
 66     3|            zatoczy się nagle w tył, aż póki się o stół w drugim
 67     3|       źrebię przy klaczy ciężkiej - aż poskoczny prawie w giętkości
 68     3|           przyłbicy cień omracza go aż po piersi; niczym dziób
 69     3|        jakby ze snu nagle ocknięty.~Aż się płatnerz zdziwił, na
 70     3|     świętych na wyżach spiętrzenia, aż póki nie wzięci na wieżycy
 71     3|         bucha tam, w grodzie, skoro aż tu, po ciemnych ścianach
 72     3|            w tej żarzy na szybach - aż staną pod blask łuny za
 73     3|             myśli, czeka spokojnie, aż się żaki wykrzyczą. Ułowiwszy
 74     3|           tak dziarsko ochoczej, że aż tanecznej prawie. Jakby
 75     3|  tajemniczych po nocy cieniów tumu; aż ocknie się i zło samo na
 76     3|        odtrącał od się to kuszenie. Aż się targnęły oba kułaki
 77     3|          żarem uniesienia.~Na placu aż zakrzepłym w srebrzystej
 78     3|            strzemionach ku końskiej aż szyi, w górę wznoszą koncerze.
 79     3|        barwistości szat rybałtowych aż się mieni gościniec cały.
 80     4|         przepaść gwiezdną nad sobą. Aż się koń zatrzymał u dróg
 81     4|             się przodownictwa tego, aż po próg wtórego żywota swego
 82     4|          się szarpnął znienacka, że aż wyrwał swemu panu łańcuch
 83     4|        dorodnie w płaszczu czarnym. Aż się nad nią zastanawiać
 84     4|       kobiet lekkich musi poczekać, aż młodzież schytrzeje lub
 85     4|            goliardowej "Gaudeamus!"~Aż ich starsza młódź przyciszać
 86     4|            chór człowieczeństwa..."~Aż się w tym zadumaniu wmyślił
 87     4|        śniecie pielgrzymiej zadumy.~Aż na koniec - gdzieś u węgła,
 88     4|             ziemi opuszcza ramiona. Aż się przeor nachmurzył przez
 89     4|              które zawarł smutek... Aż nastawał ten dzień najradośniejszy,
 90     4|         rana swą czarną krwią pychy aż do tej pokory ostatniej,
 91     4|           jakowymś, który mu piersi aż podrywa. Póki mu przeor
 92     4|         różańca pod ręką nie czuje. Aż sięgnął bezwiednie po swe
 93     4|         całych sił w otwarte karty, aż się księga zwali z kolan
 94     4|         goliard w takiej złości, że aż kaptur osunął mu się na
 95     4|         jawnie dusza inna - płowymi aż po ramiona kędziory.~"Nie
 96     4|           wyższej nad objawione!"~I aż się przeraził w tej chwili
 97     4|          ramion, oplatając je wzwyż aż po dłonie: "Na Boga prawdziwego,
 98     4|       jednak słucha tak uważnie, że aż mu żyły obrzmiewają na skroniach.~"
 99     4|             już nie wie, co począć; aż omiękły nagle te jej usta
100     4|          nagle takim zaszlochem, że aż stuli się cała i rozdygoce
101     4|            choćby tam - za morzem?"~Aż się goliard żachnął rozczarowany: "
102     4|               Ee?!..." - zdumieniem aż nieufnym spojrzała nań.
103     4|         bezwiednym, zarumieniła się aż po uszy. I przyznaje ze
104     4|            coś dziewczyna, by zając aż tak daleko odskoczyć miał.
105     4|           znów jęły marmurów biele.~Aż jego zaniepokoiło przykro
106     4|     dopełniły mu się nagle w oczach aż po one szczęty okapów, które
107     4|             w uśmiechu tych źrenic; aż po granice upojenia stuliły
108     4|          jego łaski w siebie bierze aż do tej bladości na licu,
109     4|             licu, do oczu śćmienia, aż po tę rozchwiejność ciała
110     4|     wczesnością jest cała, a giętka aż zaczepnie w swych wiotkościach
111     4|        zatajone śród południa cisz. Aż buczenia bąków odezwały
112     4|           rozciąga wargi w szerokim aż po uszy uśmiechu. Sięgnął
113     4|       warknie czasem niecierpliwie. Aż zamruczy wreszcie:~"Wiecie,
114     4|        ciałem, pląsa zwiewną nóżką, aż póki w błędnika tanecznego
115     4|      jeszcze ciepłe ciało kobiety - aż póki nie zepchnęło go precz,
116     4|            snem głębokim. Tymczasem aż wzdycha w lubości dosytu.
117     4|        goliard tak przeraźliwie, że aż zagłuszył w tej chwili grzmoty
118     4|     najstraszniejszy niemotą swoją.~Aż się ozwało coś wreszcie
119     4|          mnicha w tęskliwości nagle aż upojnej.~"Nie poruszaj grobów
120     4|        słowa przeora. I przejęły go aż lękiem o duszę brata; niezwykle
121     4|       zaiste jest miłość wasza!..."~Aż się przeraził brat w przypomnieniu
122     4|       niechęci śród braci.~Znękanie aż cielesne wiodło go po ścieżkach
123     4|             niejednej róży ochłodne aż purpury, nasturcji gorące
124     4|        zalotnością oczu niewidnych. Aż usłyszał i mnich tego tańca
125     4|            u strugi i w jaśminowych aż zapachach bieli. Widzi mnich:
126     4|           znowu przywiedzie!...~Oto aż na samym dnie znalazł księgę
127     4|         Goliardus sam!"~"Aa?...." - Aż się stary w tył zatoczył,
128     4|           wzdęła się w pęcherz siny aż po szyję i twarz... Wąż
129     4|            Mnich w piersi się bije, aż huczy w celi:~"Rzekłeś,
130     4|     korytarzach wszystkich dygocące aż w gardłach ciekawości mnisze. -
131     4|          koliskowe łuki fioletowych aż glorii. Z tą pochodnią wstępuje
132     4|             za osoba taka ważna, by aż po nocy?...~I jedyna oto
133     4|          wyzwolenia dla jego duszy. Aż ją mąż w tym pohamować musiał.
134     4|        bodaj sama!"~Zbiry pod murem aż się w tył pomkną w przerażeniu.
135     4|             powały całkiem, otwarty aż po stropowe wiązania domu.
136     4|             tylko ścielą czerwony - aż po te balaski nawisłego
137     4|            nawisłego w izbie ganku, aż po tę zieloną polewę pieca,
138     4|        dzbanem w ręku - piętrzy się aż ponad dymnik świecznik siedmioramienny;
139     4|             ziąbem, nie wiada skąd.~Aż płatnerz zapalił czym prędzej
140     4|           tych ślepi wrazić chciał.~Aż on cofnąć się musiał wraz
141     4|            świata, czasów i ducha - aż po nieukojów wędrowniczych
142     4|            w płuca dech głęboki, bo aż ręce na piersiach skrzyżował:~"
143     4|          gnat biały za udo i, pustą aż po krzyże, miednicę kości
144     4|           niewoli w stronę kuźnicy. Aż z głębi piersi chyba wydarte
145     4|          długiej ręki, a pod stołem aż zawierzga z radości, zatupoce
146     4|        tejże chwili puchar w dłoni, aż z okrwawionej wraz garści
147     4|             wreszcie ryj węszący. I aż nosek zmarszczył pod lubym
148     4|        światła przez życia pomroki, aż po grobów niemą ścianę.
149     4|        włosy, usta, kolana i stopy.~Aż niedźwiedź niuchem poczuwszy
150     4|         ciągnęło ich naturę zawsze. Aż ich dowiodła ta tęsknota
151     4|        miserorum." Tu żak roztropny aż ręce w zdumieniu załamał. "