Czesc

  1     1|               śmiechem wtórzył gadce, lecz nagłym wyparskiwaniem stada,
  2     1|               po znakach niedalekich.~Lecz oto przystrojon w szatę
  3     1|               królu Popiciu romans... Lecz gdy te wielkie gesty rycerskie
  4     1|                I siądźcież, powiadam!~Lecz oto panów gromadki jawią
  5     1|              a przynosząca nie serca, lecz wątroby ciekawość, staje
  6     1|          tylko oczu poblask gwiezdny.~Lecz oto, na miasta ocknienie,
  7     1|          niewieściego dworu pogwarek.~Lecz oto komnata rycerstwa strażniczego
  8     1|          powitanie obyczaju dwornego, lecz sięgnął młody po słowo zbyt
  9     1|             się na chwilę usteczkami. Lecz oto nagle przerwie to zachmurzenie
 10     1|            się sprawiedliwości Bożej, lecz dla ulgi w męce czyśćcowej.~
 11     1|             owisły nawet w ramionach, lecz srogo stojący w męczeństwa
 12     1|           pokarmiono go dziś nigdzie, lecz że mury w tym grodzie ponure,
 13     1|            łacinie, oświeconym tylko, lecz mową i sercem pospólstwa...
 14     1|       uradowanie się życiu: opowieść!~Lecz te racje swoje woleli nieufni
 15     1|            nim - nie z gniewu, widać, lecz z alteracji nagłej.~"Jakżebym
 16     2|               raz myśleć o kobiecie."~Lecz on w nagłym napływie gniewu
 17     2|          sobie Maur dziewczyny urodę.~Lecz jej oczy odkryły oto w tłumie
 18     2|           opodal - jak to dziewczęta.~Lecz oto poza sobą usłyszą nagle
 19     2|        wzgardliwie przecie tym razem, lecz w smęcie, lecz w żalu...~
 20     2|             tym razem, lecz w smęcie, lecz w żalu...~On zaś przychylał
 21     2|        cofnęły się o krok dziewczęta. Lecz zaokrągliły im się oto oczy,
 22     2|              życia ochoczością nawet, lecz chciwości samej podłechtaniem.~
 23     2|              się szczelnie w płaszcz.~Lecz oto w sukiennicach mieszają
 24     2|               się, już nie nad swoją, lecz nad człeczą dolą.~Napatrzył
 25     2|             Panie, wedle win naszych, lecz wedle wielkiego miłosierdzia
 26     2|           schwał - dla grodu i króla. Lecz gdy słowa herolda rozlegać
 27     2|           rzekniesz, nie do kościoła, lecz na ławy radzieckie na roków
 28     2|             zamierzali zratować jego, lecz by innych do tego podjudzić.
 29     2|            nie by mu co złego zrobić, lecz aby się wywiedzieć tylko:
 30     2|              już nie pełgają chytrze, lecz stąpają twardo z dala. I
 31     2|               społeczności grodzkiej.~Lecz oni mijają go z chmurną
 32     2|           mienia i spokoju mieszczan.~Lecz oto czoło procesji zbliża
 33     2|          porządek w społeczności był.~Lecz oto już na schody się mają
 34     2|          nikomu z żywych na pożytek - lecz ot: na pokaz tylko i na
 35     2|              nad swoim wraz domysłem.~Lecz po chwili kiwał smętnie
 36     2|          ulicy złotników i płatnerzy. Lecz u jej wylotu ocknął się
 37     2|              tu chciała ręka mistrza, lecz przyziemności natury człeczej
 38     3|          uciechy pospólstwa jej było, lecz do własnej troski: zażyła
 39     3|           zaciśniętego dobywał słowa, lecz w pierś wezbraną po nie
 40     3|              ruszy brat do klasztoru. Lecz zza wieży kościoła zabiega
 41     3|             zaloty nie dla się tylko, lecz jakby kamratom na wygodzenie
 42     3|       powłóczyście, oczom na domysły, lecz wypychały się niesromnie
 43     3|            jakaś tam dziewka strojna, lecz - k o b i e t a, jedna,
 44     3|            się w ten obraz żonglerzy.~Lecz ona zniecierpliwi się niebawem
 45     3|         Poderwie mu się przed oczyma, lecz półciałem tylko jak ta ryba.
 46     3|              strzęsło coś w ludziach.~Lecz w tejże chwili zerwali się
 47     3|               nad nim - uciekła?!..."~Lecz gdy chorego za puls ujął,
 48     3|                 nic znaczyć nie może, lecz w jeden snop związanych
 49     3|             grozę zostawiła po sobie, lecz oto jakby większe jeszcze
 50     3|             co, gdy już gadać zdoła."~Lecz on już się sam podźwignął
 51     3|            nie uradują się tym razem, lecz westchną.~A że mleczna w
 52     3|           rozmachem ramienia i młota.~Lecz w tejże chwili pełzać musi
 53     3|             ją w zamian gdzie niżej.) Lecz to jakby węzłem ostatnim
 54     3|             ani swarliwym ku namowie, lecz towarzyszom na zawołanie
 55     3|             teraz, że nie on zwierzę, lecz ono jego na łańcuchu trzyma
 56     3|               nie poskramiacz bestię, lecz ona jego oprowadza przez
 57     3|             pożaru odezwał się dzwon, lecz jakby tym ptakom wędrownym
 58     3|               dla dusz rozgrzeszania.~Lecz tymczasem tuż obok, gdzieś
 59     3|             kładce księżycowej smugi. Lecz u węgła kościoła, tuż na
 60     4|             razem nie tylko goliarda, lecz i towarzyszy wszystkich.~
 61     4|          oddali, spostrzega wreszcie, lecz dziewczyny ręce białe. I
 62     4|           pióra to na wietrze łopocą, lecz jej ramiona w stroju czerwonym,
 63     4|               obca: człecza na pozór, lecz na koźlich radach; w kudłach
 64     4|            tułacze z niego wygarnął."~Lecz on stwór, mijając oto figurę
 65     4|                nie zamykał przepaści, lecz umniejszony kształtem i
 66     4|               które widzenia doznało. Lecz odtąd okiem uratowanym na
 67     4|         najpiękniejszej glorii złota.~Lecz począł go przeor wysyłać
 68     4|           stopom kamiennym swej Pani. Lecz oto krzyk tryumfu w zwycięstwie
 69     4|            zakwasem niecki pachniała, lecz dobrocią samą.~I nie posilając
 70     4|       będziesz żywił, bracie Łukaszu, lecz łaska Boża. A czyś ze szkatułą
 71     4|                by kiedyś nie do ciał, lecz do dusz przemawiały."~Łzy
 72     4|      codziennej pomocy jak u poetów - lecz w godzinach łaski. Ileż
 73     4|        przedsię, i żakom po szkołach, lecz ludziom, łaknącym po świecie
 74     4|            żebraczych karkach pokory, lecz w piersiach dumnych - i
 75     4|             do piekarni nie zachodzi, lecz wprost do pałaców pańskich,
 76     4|           dobywały się z jego piersi, lecz ciężkie, chrapliwe przydechy
 77     4|         żarliwość moich pacierzy!..."~Lecz oto baczyć musi na biadanie
 78     4|              Już nie gęśle pod pachą, lecz jakby kłodę psa włóczęgi
 79     4|            złego granicy klasztornej.~Lecz tym razem czepne witki cierniowe
 80     4|       chwytały się już nie szat jego, lecz ramion, oplatając je wzwyż
 81     4|            apostoła, a ton nie gęśli, lecz organów.~,,W czyśćcu i piekle
 82     4|             kamieniu przy nim siedzi, lecz na ziemi. Ramiona splotła
 83     4|              nie z tkliwości przecie, lecz z niesmaku oświeconego człeka:
 84     4|             coś przekornie.~Dąsa się.~Lecz oto jeden, drugi kamień,
 85     4|            białe - pod nieba lazurem.~Lecz słońca spiekota nuży je
 86     4|              przędzą barw wszystkich, lecz pląsem wiotkich opieszałości
 87     4|               matka się o nią troska, lecz - jak to bywa, gdy macierz
 88     4|             miejsca ułapi, gdy zgoni. Lecz oto biegnąc brzegiem strumienia,
 89     4|               szyje++ snadź skoczyła? Lecz oto znów je dwoją: jedna
 90     4|              tego drgały już nozdrza. Lecz gdy się zerwał do niej,
 91     4|              gdyby nie łydka i stopa, lecz białe strusie pióro wiało
 92     4|            falach: Liris ją schłonie.~Lecz oto znów się jawi snu nowym
 93     4|            Bachowych skoczków obaczy, lecz diabłów czarnych rej. A
 94     4|           liści wszystkich popłochem, lecz szumią gałęzi trwogą, łopocą
 95     4|              mądrym okiem spod czoła. Lecz pomiarkowawszy wnet, że
 96     4|            farbowe pod palcami twymi, lecz promienie pora maczane w
 97     4|       zamyślenia treść. - Nie tkliwy, lecz twardy, lecz surowy stawać
 98     4|              Nie tkliwy, lecz twardy, lecz surowy stawać się winien
 99     4|        Pobłaża przeor tej ciekawości. Lecz pod jego uśmiechem życzliwym
100     4|       wypowiedziały się przed Bogiem, lecz że jego widzenie, w nikczemności
101     4|         grzeszny staje tu nad księgą, lecz wyzierający z doznań człek
102     4|             oczy już nie spojrzeniem, lecz jakby uściskiem ogarniają
103     4|               od tych smutków motyle. Lecz oto mnich z konwiami w rękach
104     4|               chwili przed pacierzem. Lecz i one ścichły niebawem;
105     4|             myślom z żywego kamienia, lecz w modrościach niezabudek
106     4|            piękne na świecie kobiety, lecz szczęśliwością niebieską."
107     4|              razem nie za votum daje, lecz jakby zwraca tam, skąd je
108     4|               rozlegały się tu snadź, lecz jego fletni głos! A gdy
109     4| człowieczeństwa nie od króla Osjasza, lecz od narodzenia Chrystusa
110     4|         dokończyła się na Sabacie..."~Lecz w tejże chwili ujrzał nad
111     4|        radości: izbę swą samotną?!... lecz w ciemności, lecz nad przepaście
112     4|        samotną?!... lecz w ciemności, lecz nad przepaście chaosu z
113     4|              jasną przychylać światu? lecz zaświaty kusić? lęk i grozę
114     4|                 nie ich prośby nawet, lecz własna twa ciekawość...
115     4|               runął przeorowi do nóg. Lecz on podjął go natychmiast. "
116     4|             jeszcze burza przycichła, lecz już nie oknami błyskawic,
117     4|              aby zaczepiać ją śmieli, lecz by się wszystkiego wywiedzieć,
118     4|             sposobem rzecz tę buduję, lecz kowam to w żelezie od lat
119     4|               musiał wraz z krzesłem. Lecz że się nie obraził, a swoje
120     4|         zerwać zasłonę sprzed twarzy. Lecz tamten uchylił się od tej
121     4|               dorywa się już gburnie, lecz za rąbek larwy licowej ujmuje.~
122     4|           grdyka, spęczniały skronie. Lecz tym razem już nie trwoga,
123     4|               westchnął Duch Święty - lecz wiem teraz, co mi czynić:
124     4|            ciał starości śmierć kosi, lecz wedle ducha, który już się
125     4|              Nie wam, przedsię, żaki, lecz dla was. Dla was! zrozum
126     4|             tylko przodownik ubył im, lecz i ta "królowa cygaństwa"
127     4|              nie o lewka jak u panów, lecz o księgę, na znak, że człek
128     4|            leży. I choć nie w zbroję, lecz w płaszcz i kaptur klerka
129     4|               Bowiem nie ty, mistrzu, lecz Duch żywymi czyni i kamienie...
130     4|       dusznych - już okrążają mnicha.~Lecz on nachylił się tymczasem
131     4|               amor, nie misericordia, lecz caritas zwie się miłość
132     4|          bluszczem czepiać się ziemi, lecz drzewem ku górze wyrastać!"~
133     4|             zamkach-niewidach zrojeń, lecz u progu nieomal, w pierwszej