Czesc

  1     1|     zamyślali się ludzie na widok tego ciągu wędrownych - czymże
  2     1|       Żurawioludów.~Nie chcecie i tego?... Zawsze wam tylko w trubadurskie
  3     1|           Bóg! jam ledwie w bramy tego miasta wstąpił!... Takie
  4     1|         jednak pana.~Już nic dnia tego nie bawiło pani: ciągle
  5     1| sklepienie i szukał pod gwiazdami tego śmiechu skowronka.~Za chwilę
  6     1|         by płaszcz strojny kupić! Tego nie uczynił i sam Judasz
  7     1|    przyjękiem. Póki nie wytrzymał tego dłużej na sobie. Podjął
  8     1|         spostrzegli słuchacze, że tego pytania szloch i echo grały
  9     1|         łamać - co który umiał.~Z tego nieładu wszystkich spektaklów
 10     1|            bo w oczach ich nie ma tego płomyka wrażliwości, który
 11     1|       myśli i serc oburzenie. Ale tego było dziś nad miarę wszelką!
 12     1|          Zaświadcz, Muzo, ludziom tego domu pozdrowienie waganta...!"~
 13     1|          lada jakim.~"Nie czyń mi tego!" - syknie jak ukąszony.
 14     1|          myśli chyba, że na rynku tego miasta i on znalazł słuchaczów
 15     1|        póki w głowy i serca mężów tego kraju nie spojrzy ktoś obcy
 16     1|     beczka hałaśliwa i drze się o tego goliarda - za dziesięć młodych.~
 17     1|           się! A dowiodła mnie do tego ta służba w straży: te dostatki,
 18     2|          pod jabłonią przyczynił, tego i chrzest święty z nas nie
 19     2|     niejednego za młodu (kobietom tego nie powiadaj!) każda miłość
 20     2|       życiu zdziaływania (mnichom tego nie powtórz!) z Ewy są jabłka
 21     2|      klerki, nie poety."~"Doznaję tego w życiu swym."~I poszli
 22     2|           objęła całkiem. Aż go z tego otępienia goliard pociąganiem
 23     2|           I wziąwszy w siebie ton tego kupca, prawił dalej - dziewczynie,
 24     2|           coś drugim, inne coś do tego zmyśliły, tamte znów zaniepokoiły
 25     2|           jego, lecz by innych do tego podjudzić. Znaj młodzież!
 26     2|         bachorki: że jednym i dla tego jednego tylko żył! że ona
 27     2| przerzutem miecza. Nie osłonią od tego ciosu pawęże żadne:~"A ty?!..."~
 28     3|         do własnej troski: zażyła tego fortelu, by przez miasto
 29     3|         tak zakamieniały, iż mimo tego nawet nie spojrzał jej jeszcze
 30     3|     śmiechem sfora piekielna. I w tego śmiechu rozpryskach na gęśli
 31     3|    grającym mógł się przytulić do tego komina!" - drwią z niego
 32     3|           Zanosiło od nich jak od tego niedźwiedzia, tylko na lepko,
 33     3|  odbębniać wiersze jakoweś. Nic z tego rozgardiaszu wysłuchać nie
 34     3|        nogi poniosą. Bramy miasta tego minąć, aby co najrychlej,
 35     3|       niebieskich. Ledwie strzępy tego błąkają się w odpisach między
 36     3|      sobie on głód dążenia... Bez tego czymże nasza dola wagancka?!..."~
 37     3|    zazdrości. Byś się oczyściła z tego, coć przed nami zadał, odmawiaj
 38     3|          i okrutnym blaskiem spod tego skrzydła odgrodził od ludzi.~
 39     3|       jeden na drugiego, aż cisza tego pytania zawiśnie w powietrzu.~
 40     3|          do dziesiątego. E! e! e! tego i święty Piotr na Sądzie
 41     3|           Śmierć już po raz drugi tego wieczora przewiała nad gromadą,
 42     3|           to kunsztowi twemu. Gdy tego zaniechasz, lubić cię mimo
 43     3|        ręką. Ze wszystkich kobiet tego miasta ty jedyna nakarmiłaś
 44     3|      nakarmiłaś wędrownego poetę. Tego ci święty Julian, patron
 45     3|        takie!"~"Hu, jak grzeje od tego pieca!... A wiecie, chłopcy -
 46     3|        ich odkupieniu z piekieł - tego wam żaden klerk rzymskiego
 47     3|          Rozpoczął wszakże nie od tego, o co go tu nagabywano.
 48     3|        rozpytywać gorączkowo, czy tego rycerza spotkał już był
 49     3|     piękności i mocy." "Więc co z tego?" - żachnęli się niecierpliwie. "
 50     3|        nam w sobie on głód... Bez tego czymże nasza dola wagancka -
 51     3|     opędza się psom. - Pewnie dno tego piekła niedalekie, skoro
 52     3|            stroszy wąsa. Może i z tego powodu, że nieco serca kobiecego
 53     3|        rycerskiego ducha na rynku tego miasta Pod pręgierz wystawią,
 54     3|   popatrzeć - piewce bohaterów!"~"Tego nam, panie, nie zadasz!" -
 55     3|        druhem: po przebiciu się z tego grodu - wyruszyć..."~Tu
 56     3|         nyży okiennej - już tylko tego miecza olbrzymiego jelce
 57     3|         przykucia u ramion krzyża tego. I słyszą:~"Igrce sztuk
 58     3|           uganiania się za kimś:~"Tego tu gęślarza w dzwonkowej
 59     3|           w dzwonkowej czapie!... Tego kozodoja o łydkach włochatych!...
 60     4|     wyruszyłem z grodu. Mamże się tego powstydzić przed Tobą? Za
 61     4|          zaparł się przodownictwa tego, aż po próg wtórego żywota
 62     4|          jakby krwi samej, że się tęgo biło o coś, ku czemuś, za
 63     4|            Nie nimfa to jaka znad tego tu strumienia?...~"Wolnam
 64     4|         cicho - rzekniesz, głosem tego strumienia, który na nurcie
 65     4|       onego żaka, który się łaski tego cudu dopraszał: by ujrzeć
 66     4|            okaże się rychło miarą tego, coś przyniósł w wnętrznej
 67     4|       Mnich zaniepokoił się wobec tego nad swą księgą; a że przywiązany
 68     4|         Ale przeor nie spostrzega tego; po drugą księgę już sięga -
 69     4|   francuskiego króla nie słyszeli tego - słowo w słowo - chociaż
 70     4|          nie dość dobrym było dla tego, kto nas przypadkiem nawiedził.)~"
 71     4|         klasztoru. W długi zacień tego rozdołu ziało zewsząd wonią
 72     4|    nasączała się w nie chyba woda tego mokradła: dziś grzybnia
 73     4|      Diabeł - myśli - krąży wokół tego klasztoru. Zwietrzył snadź
 74     4|        niczym druga para skrzydeł tego ptaka waganckich przelotów.
 75     4|       Stropiła ją bardzo ponurość tego wejrzenia. "Od mnichów wraca -
 76     4|         swe myśli ostatnie, gdy z tego tu wału spoglądał na gród,
 77     4|        nie wiadomo, jak zboczył z tego na opowieść o wielkim mistrzu
 78     4|      zamorduje powoli. I pókiż to tego będzie?!... Zechce ją może
 79     4|       płaczem krzywdy serdecznej.~Tego się goliard bał najbardziej;
 80     4|          słychać głos zza ołtarza tego:~W progi Apolla świętego
 81     4|           pół zaledwie ocknięty z tego czaru, pojął, że na tych
 82     4|      zestrojona już muzyka ledwie tego śmiechu rozhuki przewali
 83     4|         pędzą gdzieś przed się po tego cieniu szafirach pod lękliwym
 84     4|          i w bachantek szał!...~I tego berła szaleństwa wzniesienie
 85     4|      pogrzebów pochodnią, która u tego boga ołtarzy oznacza odrodzenie...~
 86     4|         go ogarnia. Wywinął się z tego objęcia i rzucił się opodal
 87     4|      nieomal:~"Choćbyś się wyparł tego, żakić przypomną, coś o
 88     4|           i tymianem." Jemu i bez tego drgały już nozdrza. Lecz
 89     4|        wymignął się na razie spod tego ciosu, by za chwilę dopiero
 90     4|    pędzlami. A w środkowym wieńcu tego błamu - ptak Fenix, wzlatujący
 91     4|           mów! - odgadywał przeor tego zamyślenia treść. - Nie
 92     4|           mnie, nędznego, w nędzę tego życia stworzyli? żeście,
 93     4|         pogardliwości dla grzechu tego śród braci. Rzecze więc
 94     4|    księdze.~Nie pochwalali bracia tego wszystkiego, powiadając,
 95     4|   niewidnych. Aż usłyszał i mnich tego tańca muzykę w nagłym przypomnieniu
 96     4|     rodziców żaki. A po przelocie tego żurawianego klucza dusz
 97     4|         się było przyjezdny nie z tego świata - pod konia niecierpliwe
 98     4|           w krzyża znak. Z ramion tego krzyża na licu, by gwoździe
 99     4|           Bodaj to! Mnie w murach tego przemierzłego grodu zdechnąć
100     4|        przeciera - alić ani śladu tego wszystkiego nie było już
101     4|           u grodu bram... A i bez tego przytrafiały mi się ostatnimi
102     4|           by przewietrzyć resztki tego zaszumu z głowy, wziąć w
103     4|           człecze w oćmie światła tego.~Zbiry i stróże ukryci za
104     4|       kroplisty, już po raz drugi tego wieczora, jął mu zalewać
105     4|       okna.~Ona zerwała się wobec tego z tapczana i zbliża się
106     4|    szczury i przewijając się koło tego ciała, migały zaledwie futerkiem
107     4|          odsyłał. Wywiązała się z tego zwykła sprzeczka: która
108     4|         te ciężkie czasy imać się tego rzemiosła; żonkę i bachory
109     4|        czarodziejskim jakby okolu tego światła na złym miejscu
110     4|      pełza oto na klęczkach wokół tego ciała i całuje bez pamięci
111     4|   zamierza - jak uczyni - co to z tego będzie... W racjach i kauzach
112     4|       cudnie było, że opowiedzieć tego nie potrafię dziś wcale: