Czesc

  1     1|           krosien obrazy.~Wypatrują oczy w ulicę.~Któryż to między
  2     1|          rynku cieszą mężów waszych oczy i uszy, wy po staremu sercem
  3     1|        rycerza, kędy rwały się jego oczy: koń posłuszny w rzekę schodzi
  4     1|             pomyślał. A gdy wzniósł oczy do góry o ducha skrzepienie,
  5     1|        swoich chórze. I podjął znów oczy na błękit gwiaździsty u
  6     1|     Badawczym wybłyskiem patrzą jej oczy, a usta, tak miękkie w uśmiechu,
  7     1|    niedoskonałość. A w złej skrusze oczy jego, jak i dusza rozpierzchliwe,
  8     1|            sercu tak bliską. Patrzą oczy, wypatrują: aż się nagle
  9     1|             cień omracza mu czoło i oczy. Niczym dziób ponury sterczy
 10     1|      stopach skutych wystawia przed oczy chrześcijan, chmurnie wyzierając
 11     1|         słowo, opuszczą w skupieniu oczy na swe brody poważne.~Ale
 12     1|           jeszcze nie przygasły ich oczy rozżagwione. Mijał je z
 13     1|           wreszcie spod kaptura swe oczy sępie - i pyta:~"Nie prawdęż
 14     1|            on jakoś smętnie opuścił oczy, w ziemię je wbił i gada
 15     1|          powiedzmy sobie wreszcie w oczy, panowie...!"~Goliardowe
 16     1|             bo jeszcze przyćmiewają oczy.~Postawszy tak czas jakiś
 17     1|               Idźcie na rynki bawić oczy i uszy. A wracając na swe
 18     1|               Idźcie na rynki bawić oczy i uszy! póki w głowy i serca
 19     1|       Uważnie przyglądają mu się te oczy dobre. "Za bękartów jakiego
 20     1|         właśnie jak u niedźwiedzia; oczy zaś równie małe, niczym
 21     1|                 na nogi przymykałem oczy ku zdziwieniu pani: bo to
 22     1|             te rozchylone usteczka, oczy pod rzęs zatuleniem i ten
 23     1|        żonglera? Krwią nabiegały mi oczy, gdym go słuchał w piekarni.
 24     2|             upokorzeń. Wbiły mu się oczy w ziemię.~Po chwili te oczy
 25     2|         oczy w ziemię.~Po chwili te oczy smutne zapatrzyły się jakoś
 26     2|        kramów barwistością i weselą oczy. A kupcy znad ław swoich
 27     2|       zażywaniu targów, zaciekawiło oczy goliarda. A niech się w
 28     2|      goliarda. A niech się w tłumie oczy rozciekawią trochę, wraz
 29     2|       zoczył, już mu powabniejsza w oczy skacze: strojem głowy wabliwym
 30     2|          dziewczyny urodę.~Lecz jej oczy odkryły oto w tłumie wspaniały
 31     2|            z takim zachwytem, że te oczy jej żywe krzyknęły nieomal:~"
 32     2|            górze.~Pogoniły tę bańkę oczy poety, zapatrzyły się w
 33     2|         niczym biskup ludziom przed oczy wystawia.~"W onych kamieniach -
 34     2|         Lecz zaokrągliły im się oto oczy, oddech stal się krótki
 35     2|             włócznią, wprost w jego oczy mierzy.~"A rańtuch twój
 36     2|              by chociaż raz oderwać oczy od ochłapów na śmietniskach.~
 37     2|       wzdętej i rozstawia przed swe oczy pismo.~Scichły dzwony na
 38     2|             jakby niesamowicie jego oczy, bo raz po raz wyzierał
 39     2|             ciszy klasztornej. A te oczy smutkiem nasiąkłe, ta bezradność
 40     2|            co właściwie przykuwa mu oczy do tych narzędzi rycerskiego
 41     2|        wyższej mocy i piękności!...~Oczy poety - cudzowidze i bez
 42     3|            pani ujrzeć go na własne oczy. Ale chęć wielkich państwa
 43     3| spowiednikiem dworu."~Ślepną mnisze oczy pod ten rozruch uroczysty
 44     3|           odegnij wreszcie karku, w oczy mi spójrz: może w twej twarzy
 45     3|              z karku ci zdjętą, pod oczy Podjąć ją sobie każę."~Aż
 46     3|          pani ciżemek biały. I choć oczy natychmiast zamknie, widzi
 47     3|             bym nieco farb świata w oczy wziął: księga, powiada,
 48     3|            Aż na koniec biorę w swe oczy purpurę życia, świata różę! -
 49     3|            twarzy jarzą się ku niej oczy mnicha: świecą zjawie żonglerowego
 50     3|            i rzęsami przytuliły jej oczy na takie aż pochlebstwo! -
 51     3|            piersi miotnie w uroczne oczy mnicha.~A gdy się wszczęły
 52     3|    rozbłysły tymczasem; smakują ich oczy, aż strapione tym, że takiego
 53     3|        wagantom, którzy na to tylko oczy po świecie roznoszą, by
 54     3|        jakimi kobiece stroje cieszą oczy i mnożą samą ochotę życia?
 55     3|     żonglerzy, karmiąc dosytnio swe oczy dziecinne.~"Suknia jest
 56     3|      Goliardowi tymczasem przygasły oczy, a spożyły się tylko brwi
 57     3|        Wonczas też co przypadek pod oczy podsunie - osobliwie gdy
 58     3|        złote mieli twarze i zielone oczy.~Ale już nie ruszał się
 59     3|       przestąpił, roześmiały mu się oczy do pstrego ludu rybałtów.
 60     3|            w życiu... W twoje dobre oczy! - przepił. - Nalejże i
 61     3|          sam nazbyt już podejrzliwe oczy rybałtów, baczące na ruch
 62     3|             niemu kierują teraz swe oczy. A on zbliżając się ku nim,
 63     3|      spłoszyło ich całkiem. Już nie oczy, a dusze młode kierują się
 64     3|             otwierały się żonglerom oczy i gęby w zdumieniu nad niesamowitą
 65     3|          kto tylko zagada, przenosi oczy zdziwione; a sapie za wszystkich,
 66     3|  zadrzemania; wyżej już tytko złote oczy powietrznej głębiny nad
 67     4|          czemuś, za coś - czego ani oczy nie zobaczą, ani dusza nie
 68     4|             wyłania się nagle przed oczy mnicha postać już dlań nie
 69     4|      dopraszał: by ujrzeć na własne oczy Przenajświętszą Pannę. Że
 70     4|           to się godził: takie miał oczy chciwe najwyższego piękna!
 71     4|              by nieco farb świata w oczy wziął, Tej tu na płaszcze
 72     4|       niebieskich, tu się odwróciły oczy ku ziemskiej krasie!~Czołga
 73     4|       piersi:~"I oto wziąłem dziś w oczy najpłomienniejszą purpurę
 74     4|              Otworzyły się mnichowi oczy.~Padł na kolana, sunie na
 75     4|             rozpłomienia go wskroś. Oczy otwarte na świat nieziemski
 76     4|      nasunął czym prędzej kaptur na oczy i oburącz przysłania uszy -
 77     4|          Goliardowi zaokrągliły się oczy w zdumieniu. "I franciszkanin
 78     4|       powiadać będzie?..."~A gdy te oczy jego, nastawione jak gdyby
 79     4|             od siebie na skrzyni, w oczy sobie popatrzą: zachwycają
 80     4|             całunki na policzki, na oczy, na usta, w tym śmiechu
 81     4|          głupiej, jaki mi sypiesz w oczy?..."~"Nie mogę bez ciebie!..." -
 82     4|            swoje, wyprze się w żywe oczy, zabałamuci. O, jakież niedobre
 83     4|          okrągłe usta i zaokrąglone oczy dziewczyny.~Goliard najeżył
 84     4|             Ale czynił to daremnie. Oczy wędrownego poety - jak źrenice
 85     4|      szatanów złością spoglądają te oczy. Błyskawica i płomień żywy
 86     4|        dziewcząt ściszenia: gdy ich oczy do śmiechu pochopniejsze
 87     4|         świtów zjawą wywołuje przed oczy tę nimfę a Muzę najmłodszą:
 88     4|       powaliła wystawiając ci przed oczy te piersi, które cię karmiły?...
 89     4|     zdumieniem spojrzeć przeorowi w oczy. A potem utkwić ponure wejrzenie
 90     4|          ozdrowieńce ta chwila, gdy oczy już nie spojrzeniem, lecz
 91     4|             życia by najsmutniejsze oczy.~Cienkim wieńcem okalały
 92     4|   cierpliwego dziecka. Mogły się tu oczy jak pędzle namaczać w każdym
 93     4|             zaś zmęczone nad księgą oczy wynosząc z wieczora do ogrodu,
 94     4|          już wonczas widziały chore oczy Franciszka, jakże się tedy
 95     4|         kwiatów chyba samych lica i oczy jawne.~I zasłuchał się po
 96     4|          porę, wzywa przecie jawnie oczy wszystkie: "Zawsze się weselcie!"~
 97     4|           na świecie, pasą bardziej oczy niż dusze. Pieśniarz bosy,
 98     4|             Krew! krew!... zalewała oczy Chrysta na krzyżu: ty swoje
 99     4|          bystrym zapatrzeniem się w oczy przeora. "A któryż to z
100     4|            stamtąd dopiero zdumione oczy zawiesić na obrazie u klęcznika.~"
101     4|     Widziałem to wszystko na własne oczy - w łuczywa świetle. Bo
102     4|         piersiach: nie świeciły już oczy blaskiem wnętrznym. Nie
103     4|       bluźnienia) mówił im wprost w oczy.~"Acedia! - myślał przeor
104     4|       zaspane wychylają z alkierzów oczy i gęby wciąż jeszcze zaokrąglone
105     4|            oliwnicy zgasły jakby te oczy zupełnie. I widza się w
106     4|            rozwrażliwione ma bardzo oczy i uszy.~Więc ten gest niespodziany
107     4|         czołem i przysłaniał dłonią oczy.~A gdy znów spojrzał, widzi
108     4|       ramienia wywinął mu się przed oczy wagant któryś.~"Mistrz kamieni