Czesc

  1     1|      padnie mu pod nogi kęs jaki. On połknie go rychło, wraz
  2     1|        coś niecoś padało w czapę, on nie odejmując gęśli od ucha
  3     1|    włochate łydy igrca; rzekłbyś: on sam, Panek spłoszony, pluska
  4     1|          błędnych rycerzach!... A on! musi być pono, jak każecie.
  5     1|    czyśćcowej.~Przypominał tedy i on swe zasługi; odliczał je
  6     1|          w piekarniach, umyślił i on tu swoim ludziskom na rynku
  7     1|     spozierając na goliarda. Więc on jakoś smętnie opuścił oczy,
  8     1|        Jakich tęcz wianki splatać on gotów na te bodaj progi,
  9     1|           twoją, piękny panie." A on wraz do kompanii swojej:~"
 10     1|         że na rynku tego miasta i on znalazł słuchaczów swoich.~
 11     1|   powiedział niedawno na synodzie on biskup surowy: rudes! idiotae!
 12     1|           wszystko. I rozległ się on łomot srogi w nacieraniu
 13     1|          się zabijają na rynku, a on tu w myślach podatki z biedy
 14     1|        prawię gromko do ludzi czy on w cichości do sumienia swego?..."~
 15     1|        niczym przykazań Pańskich.~On zaś ujmuje go pod ramię
 16     1|        prawię gromko do ludzi czy on do sumienia mego?"~I to
 17     2|          myśleć o kobiecie."~Lecz on w nagłym napływie gniewu
 18     2|          w smęcie, lecz w żalu...~On zaś przychylał się do jej
 19     2|         swoją. I wymadla w dłonie on żal przed Przenajświętszą
 20     2|     Nakazujemy tedy: gdziekolwiek on zbrodzień będzie pojman,
 21     2|          żarliwiej się modlił, że on nagły war w żyłach jął mu
 22     2|          uczyniło im wszystkim. A on kiwa nad nimi głową, wymawia
 23     2|           ze świata arcysędziwiec on siwobrody, złych wróżb roznosiciel,
 24     2|          spłacać z pełnego trzosa on dług wdzięczności, który
 25     2|          w jednego ducha wyraz.~I on nałóg rozmyślań osępił mu
 26     2|           przylgli..."~A wszystek on lud, wychylający się grzbietami
 27     2|          błędnego pasterza swego.~On zaś baczy tylko, czy skoczki
 28     3|          Jęły ręce mnicha opływać on kształt z oddali, nie śmiejąc
 29     3|   wezbraną po nie sięgał:~"Niczym on sokół, próżno ja, Pani,
 30     3|        brata, ucieszył się bardzo on cap, a gdy się zdało, że
 31     3|           w oglądany już zawczasu on obraz w absydowej bani aż
 32     3|      pieśniarz wyrósł z niego."~I on jad wsączywszy mu w myśli
 33     3|   wędrowni między osiadłych, tyle on wiew swobody z gościńców
 34     3|           czarta samego bierze!"~"On z poczciwości! Duszę mi
 35     3|               drwią z niego żaki. On czyni przecie te zaloty
 36     3|     uciechę. Bo co ona mu rzecze, on wraz na izbę okrzykuje.~"
 37     3|           wrzasną mu nad uchem.~A on smykiem poddaje żakom takty.
 38     3|       dożynki goliardowa familia. On zaś, stumaniony winem, siedział
 39     3|        wejrzeniem odnowić w sobie on głód dążenia... Bez tego
 40     3|   podlejszy naród. Rad był tedy i on, że go od smrodu tych kalek
 41     3|           szuka - pod ławą. Gdzie on? Tam do licha, goliardus
 42     3|           i stoły, by spojrzeć na on cud sztuki leczenia: na
 43     3|        gdy już gadać zdoła."~Lecz on już się sam podźwignął było
 44     3|         kierują teraz swe oczy. A on zbliżając się ku nim, targa
 45     3|         łaknieniu! Stygnie w niej on płomień dążenia ku rzeczom,
 46     3|        jakie skrzepienie obiecuje on jabłonkom dusz waszych młodych,
 47     3|        nam ludzie w życiu... Inny on tu z diabłem kadził dla
 48     3|      bodaj odnowić by nam w sobie on głód... Bez tego czymże
 49     3|        miał gość tak znamietnity. On tymczasem ruszył było od
 50     3|            pytaj goliarda!"~"Choć on ze mną pić dziś nie chciał -
 51     3|   pancernych powiadają do się, że on popłoch pożaru w mieście
 52     3|            na "gore", na ratunek!~On rycerz wielki, który dotychczas
 53     3|          kłótliwce wszyscy: ~"Toż on nas lubi całkiem!"~"Darujcie
 54     3|       wyzierają ku goliardowi: co on powie na to. W wiecowaniu
 55     3|       żakom bardzo potrzeba, by i on coś tu rzekł, acz nie do
 56     3|        zdało mu się teraz, że nie on zwierzę, lecz ono jego na
 57     3|       człeka nie wytarga...~Nagle on łańcucha koniec z garści
 58     3|           tanecznej prawie. Jakby on sam smyczkiem gęślowym był,
 59     3|      Sarkną, pluną nań nieomal.~A on jakby w skrusze nagłej dopada
 60     3|           Kukłą wesołkową nakrywa on, ponoć, tonsurę ledwie zarosła,
 61     4|           tym razem do goliarda.~"On nie lubi szkolarzy?"~"Nie."~"
 62     4|          rybałtami w gród naszło. On ci to w postaci własnej:
 63     4|           z niego wygarnął."~Lecz on stwór, mijając oto figurę
 64     4|        zgiełkiem kobiecego ducha? On duch i najsurowsze mury
 65     4|       święty Aleksy..."~I usłyszy on śmiech piekieł, o którym
 66     4|         posłucha, gdy piękne.~Ale on spojrzawszy spod oka na
 67     4|         Zakon gniewu. Wiedzie nas on wtóry Zakon miłości ku wywyższeniu
 68     4|          pasji.~"Nie z wędrownych on" - powiada przeor na uspokojenie.~"
 69     4|          Z grodu do grodu wędruje on tam. Tylko przed studniami
 70     4|        wartością swą dojrzała."~A on na to:~"Surowszy jest twój
 71     4|          zdjął... niedopełnienia, on to właśnie i te gęśle nasze
 72     4|       nimi dziś najprzykrzejsze.)~On mało w to wszystko wierzy,
 73     4|      męskiemu słowu, gdy gniewne.~On chmurzy się coraz bardziej.
 74     4|           go dziewczyna z uporem.~On tymczasem zwiesił głowę
 75     4|           śród mnichów porabiał - on rozpoczął swe zwierzenia
 76     4|           żywo w tej głowie. Więc on podsuwa temu motkowi jeszcze
 77     4|        Któż tobie znowu?"~"Herold on?!..."~Ledwie to rzekł, już
 78     4|  wybłyśnie ku niemu spod rzęs, że on tylko się nachmurzy w tym
 79     4|     niecierpliwi się nad nim.~Ale on przynaglić się nie dał tym
 80     4|           w nim swe stopy lekkie, on basem o nurtu głębiach coś
 81     4|          zarył się czym prędzej w on krzew u skraju, zaplątał
 82     4|        głębiną.~Wydymił, zda się, on szał winnego wyskoku, w
 83     4| zapalonych ogników. Ponosił się i on jak w wirze skier i płomieni
 84     4|  nierządny odbierze ci z pacierzy on Franciszka dar, klery wszystko
 85     4|         mnich w sercu swoim: że i on się począł od tej świętej
 86     4|    Obserwancja całkiem się psuje!~On zaś zmęczone nad księgą
 87     4|        ducha. Cieszył się wszak i on najsurowszy z pustelników,
 88     4|           spogląda na człeka, nie on zasię na nie.~Na dalekich
 89     4|      blasku wystąpił na gościniec on sam. Szedł wolno, wielki
 90     4|          światy trzodę swą błędną on sam - w postaci własnej:
 91     4|           dzisiaj dzieło nasze, a on po tylu latach wspólnego
 92     4|      ciele dziewki nagiej - i jak on już martwej - leżał trup
 93     4|           Szatan wie o tym tylko! On ci to jadem grzechu i krwią
 94     4|      runął przeorowi do nóg. Lecz on podjął go natychmiast. "
 95     4|           już się znalazł u furty on słup kiru z czarną larwą
 96     4|          wywaloną bramę. Czyżby i on ranion był na ulicach?...
 97     4|          Pewnie zapatrzył się był on rycerz w moje wrota kościoła,
 98     4|           ślepi wrazić chciał.~Aż on cofnąć się musiał wraz z
 99     4|          gdyby spiż żywy po nocy.~On już tylko włos wichrzył
100     4|         musiał w serca maluczkich on człek, który na grobie swoim
101     4|          w życiu, gdy wystygnie i on zapał, który się żywi beztroską
102     4|         mistrz wykładać, jakby to on, u ściany kruchty bodaj,
103     4|       wywodząc gorączkowo: jak to on zamierza - jak uczyni -
104     4|         już okrążają mnicha.~Lecz on nachylił się tymczasem przeorowi
105     4|        bodaj nawet - nie z piekła on rodem. Bowiem święty Antoni
106     4|       Święty w klasztorach swoich on znaleziony zamek graalowego