Czesc

  1     1|    rzekniesz, duch Wschodu ział na tych ludzi. Sterczą wśród nich
  2     1|           zgiełku ogromnym bije od tych gromad ochoczego ducha żywotność,
  3     1|           warkocze wąsko ujęta i w tych rękawów purpurę, które od
  4     1|        zmory wynoszący na jawę - w tych cichych rozruchach i poszeptach
  5     1|     Immaculata.~Żarliwie zagadywał tych pan cnotę książę wymowny.~
  6     1|            pocałunkami, aby dziś w tych oto szatach dumnych wystąpił
  7     1|          twarz nie wychyliła się z tych burych kapturów, nie skierowała
  8     1|      mniszych chodaków. Wyraja się tych kapturów mnóstwo wielkie
  9     1|           rozwiązywać, zanim się w tych głowach myśli nawiązały,
 10     1|            nami. Bo prawdziwie, po tych włóczęgach dziś naszych
 11     1|        kapturzysko..."~Wystarczyło tych zwiewnych paluszków pomuskanie
 12     2|         powiódł badawczym okiem po tych ziołach, chmurnie ściskał
 13     2|  poprawiając sobie wzajem coś koło tych czepeczków i wianków różanych.
 14     2|          za to dla was bursztyny w tych misach. Tu zaś korale, z
 15     2|        przychylają do się główki w tych czepeczkach ukwieconych,
 16     2|        przed sobą, rozszerzył koło tych diabłów. A oni otaczają
 17     2|          jedno, kołem. A gdy się w tych pokrzykach zwadzą, naszczekują
 18     2|        huczy z gardzieli trąb - aż tych rytmów Wysokim zakrzykiem
 19     2|            zapiecach i zakamarkach tych murów, aż wreszcie z biegiem
 20     2|       spłoszone. Dalej w ponurości tych murów nad ściekiem już tylko
 21     2|       nagłą. Ledwieś się z widoków tych potworów nędzy otrząsnął,
 22     2|   straszniejszą zdała się wysokość tych wpół przełamanych iglic,
 23     2|      wszystką ziemię!~Uczepiły się tych gór słupy strzeliste i piętrzą
 24     2|       zachodu, więc zda się, że po tych Jakubowych drabinach dziewięć
 25     2|            w piekle szatan grodu z tych mieszczan pychy odętej,
 26     2|          świętej. Żebractwo, przez tych chorych, szczodrze osypane
 27     2| obwieszczenia zasobności kuźnic po tych wnętrzach, wystawiono u
 28     2|      właściwie przykuwa mu oczy do tych narzędzi rycerskiego utrudzenia,
 29     2|     dążeniach swych był?... Owo że tych ramion i goleni potężnych
 30     2|           głazy, pod wielkie okapy tych kamienic, wkroczył niby
 31     2|          dostrzegają już wcale ani tych głazów wymoszczenia pod
 32     2|        wymoszczenia pod stopą, ani tych okapów ciężarnych nad głową;
 33     3|           oni to dla sztuki mimusy tych dawnych. I nikomu na krzywdę,
 34     3|             Ach, jak ja nienawidzę tych kajań się twoich! - Chwyci
 35     3|         tedy i on, że go od smrodu tych kalek odciągnięto między
 36     3|    dawajcież się, kuglce, zawsze w tych sprzeczkach ciche!"~Ale
 37     3|       pogrozą nad płochymi głowami tych igrców wszystkich, nie grozę
 38     3|   Zadomowienie dobre ogarnia nawet tych wagantów w gospodzie przydrożnej.
 39     3|         zdrowie!~Wyświecały się po tych czarkach policzki starego,
 40     3|            rycerzami, dybiącymi na tych chłopców zdrowie i życie,
 41     3|       pacierz to twój chyba dopada tych postaci świętych na wyżach
 42     3|         pogadują oto między sobą o tych aplauzach na rynku, po których
 43     3|       brzuch jednemu bodaj tylko z tych znienawidzonych zbirów.
 44     3|          zdołacie - w niedołęstwie tych rączek waszych, miękkich
 45     3|            nóżkę ujmę i nim reszty tych drabów dogruchotam. A ty,
 46     3|         już dziewka nie wytrzymała tych harców jego. I dopadłszy
 47     3|          chwili... A może i urzeka tych spojrzeń jadem... Chodźże
 48     3|       nietoperze miotają się wokół tych głów młodziańskich, tam
 49     3|              A szatan śmieje się z tych szamotań swego łupu pod
 50     3|            smuga księżycowa u stóp tych postaci - dwóch rycerzy
 51     3|    podążających za kluczem: tyle w tych postaciach było ciągu wędrownego
 52     4|            w kołpaku, gdy lekarz w tych dumaniach zapatrzył się
 53     4|    wydłużają się po niewoli, jak u tych owiec Dobrego Pasterza.
 54     4|        grodu o świcie idący.~Wśród tych opałów i perlistości cichego
 55     4|       Jakże się spłakał mnich przy tych słowach przeora. I jakże
 56     4|       podrywa. Póki mu przeor siłą tych rąk sprzed lica nie oderwie
 57     4|     Oburącz zasłonił się przeor od tych słów.~"Skoroś tu do mnie
 58     4|     poniosą.~Jakby dla zagłuszenia tych myśli zaczął z nową zawziętością
 59     4|        nieco dla podjudzenia w nim tych pomstliwości. Po czym ciągnie
 60     4|            tedy opowiada, co wie o tych nimfach: jakie one były
 61     4|            chyba jawnym już czarem tych ruin - za klasztoru niedobrą
 62     4|           tego czaru, pojął, że na tych bogów cmentarzu żywe kamienie
 63     4|            który odnalazł w środku tych ruin. I na marmurowej tafli
 64     4|         żywy zataja się w uśmiechu tych źrenic; aż po granice upojenia
 65     4|   pozłocista na smagłym ciele. Zaś tych ramion sprężeniem przyzywa
 66     4|       odgadnąć by zdołał na fletni tych zamyśleń goliardowych rytmy
 67     4|  zapamiętałości grania - i dmie:~O tych prządkach opowiada pewnie,
 68     4| rozrzucanych w poskokach, że się z tych nóg, ramion i główki pod
 69     4|            chyże czerpią co żywo z tych głębi, roztopione słońca
 70     4|        otwartej. Wychylają się zza tych marmurów bieli, Po których
 71     4|       biorą na swe plecy i ramiona tych blasków roje. Tak dyszy,
 72     4|           obskakuje psotnie! Zaś w tych jej pląsach jest taki upór
 73     4|            płynie żaglem cienia po tych dalach, jak gdyby struny
 74     4|            prządki tkają wciąż pod tych warg dziewczęcych skupieniem
 75     4|     śniegiem ich białe już mary. A tych pogrzebów płaczki po murawach
 76     4|         Sięgnął oburącz po jedną z tych piersi i waży oto w łapach
 77     4|         złudy wszystkobarwne, że w tych ramion kwietnym ku górze
 78     4|          kaprysem nawraca.~A gdy w tych pląsów labiryncie przewinie
 79     4|          skier i płomieni ziemi by tych ruin wywołany duch.~A gdy
 80     4|         młynie. W czerwonym blasku tych żagwi już nie Bachowych
 81     4|            w stół.~"Nie powiadaj w tych rzeczach "nigdy", bo to
 82     4|     przeraził brat w przypomnieniu tych słów najsurowszego ponoć
 83     4|            nimi owady, odbiegły od tych smutków motyle. Lecz oto
 84     4|           ramienia jest jakby dusz tych krzyk, każdy w dłoni wyciągniętej
 85     4|           doznanym widzeniu oczu i tych dłoni - jak rankiem u żywego
 86     4|             Wznosi ramię groźne; a tych palców przydługich nachyleniem -
 87     4|          nie mogąc wymotać ducha z tych myśli pajęczyny, na poły
 88     4|         ciała na śmierć. Bo krew z tych otworzonych żył goliardowych
 89     4|            Ustrzegł Bóg (nawet pod tych igrców przemocą) od pochylenia
 90     4|           złych miejscach schadzek tych dusz obłędliwych - wierę -
 91     4|                   jęknął mnich pod tych brzemion śmiertelnych wyliczeniem.~"
 92     4|        grzechu dane, na potępienie tych dusz obróci się w dzień
 93     4|             Jakby lampę zgaszono w tych piersiach: nie świeciły
 94     4|   znienacka, jakby palec w jedno z tych ślepi wrazić chciał.~Aż
 95     4|        wczoraj w oberży żywe zjawy tych z dawna marzonych spiżów,
 96     4|          Chyżo zwijał się snadź po tych niciach tkacz tej przędzy
 97     4|         było nieomal w izbie bicie tych pulsów. A gdy mu i garście
 98     4|            spojrzał, widzi ciemnię tych oczodołów bez dna i tę ohydę
 99     4|          swoją.~W trupim tchnieniu tych kości, tuż u twarzy, odrazie
100     4|            dziś jeszcze niedbale o tych strzępach goliardowej Apokalipsy,
101     4|         piekarni zasię posiłek dla tych ludzi narządzić... A sztuk
102     4|            kładzie rękę na jedną z tych głów rozgadanych, jak gdyby
103     4|        wcale: zbrakło może w duszy tych najświeższych kolorów radosności