Czesc

  1     1|    straszą. Przywałęsał się tu i mnich jakiś, z klasztoru za opasłość
  2     1|         by ci go nie wydarł jaki mnich przepisania chciwy lub jeszcze
  3     2|          Wystaje przed kramami i mnich bury z licem jakby w omocie
  4     2|          cukru. I zapamiętał się mnich nagle, zaroił o Zamorzu:~"
  5     2|      piekarni nasłuchał się było mnich przypadkiem - i rozkołysał
  6     2|          dzwonek torby, daremnie mnich czekał, żebrał i Pana Boga
  7     2|       jak ropuchami?!..."~Zadarł mnich głowę do góry, poziomo wystawia
  8     2|      nazbyt gburnie zgasił im je mnich. A i królewskie w rojeniach
  9     2|      właściwej torby, otrzymałby mnich niejeden przydatek mężowskiego
 10     2|         mnicha. Żyć!..."~Sięgnął mnich do swej kieszeni przepaścistej
 11     2|           Oto klejnotami z torby mnich ją pewnie przystroi za sułtankę.
 12     2|       nim jakowyś szept żarliwy.~Mnich, klęczący opodal, wymachuje
 13     2|        wyda tajemnicy swej pani.~Mnich tym żarliwiej się modlił,
 14     2|  przemówił do nich. Daremnie się mnich wypraszał, lichotą słowa
 15     3|          już tylko o niej myślał mnich śród pacierzy.~A jednak
 16     3|   powtórzcie jej niewiasty. I że mnich ani więcej myśli w głowie,
 17     3|       jasne stroje dworu.~Patrzy mnich: koń złotogłowiem jak tron
 18     3|     uśmiech kobiecy. O! - składa mnich dłonie - królowej to naszej
 19     3|     ramionami zstępował, spływał mnich ze schodów kościoła ku strzemionom
 20     3|       Dziwi się pani w duchu, że mnich jest tak zakamieniały, iż
 21     3|      pani o Graalu wspomniała, a mnich porwie się z kolan, nastawi
 22     3|         u królowej pani stawić."~Mnich tylko ramionami bezradnie
 23     3|    rozmównicy!..." - przerwie mu mnich. I chwyci się rozpacznie
 24     3|       twarzą w dłoniach przypadł mnich do ziemi.~Na rynku tymczasem
 25     3|     klasztoru przed nimi to padł mnich na twarz. Kobiety, których
 26     3|        sumieniu! - okrzyknie się mnich, nie podnosząc twarzy,-
 27     3|         i ze szkatułą oną!"~A że mnich leży jak kłoda, choć niby
 28     3|         goliard, właśnie jak ten mnich na żaki. I pocznie czochrać
 29     3| wszeteczeństw, Babilonia wielka!~Mnich cały ocknął się w duszy.~
 30     3|        palcem wystawionym ni ten mnich karcący.~Plunie mu skoczka
 31     3|    Wyrzucił ramię w górę jak ten mnich na kazalnicy.~Stropił ten
 32     3|          nosem i brwiami. Niczym mnich pokutny przed natręctwem
 33     3|    pluchę, nowy węzeł zadzierzga mnich na nim zębami, by się do
 34     3|      spłonął, cały gród>~Osłania mnich piersi rękoma w krzyż, mamrocze
 35     3|           Z ciemnej wyży, słyszy mnich, wydzwania się najwyraźniej:~
 36     3|          jakby daleki.~Rzuci się mnich ku niemu z krzyżem różańca
 37     3| tułaczych walka!"~Zatrzepoce się mnich nie wiadomo dokąd; może
 38     3|       zratowanie ciała.~Wystawia mnich krucyfiks w obu dłoniach.
 39     3|       Nie z dobrawoli pielgrzymi mnich i nie za pobożnych myśli
 40     4|    strzyga?!..." - przeraził się mnich. Nie skrzydła to ponoć wieją
 41     4|         koń. Tym razem struchlał mnich tak, że o zażegnaniu nawet
 42     4|          nieufnością oglądał się mnich na kamienną postać Jezusa-za-murem,
 43     4|     nunquam permanenti!...~Idzie mnich na wędrowanie dalekie za
 44     4|       się rozejrzawszy, daremnie mnich powieki przecierał: już
 45     4|          serca uderzeniem wracał mnich do klasztoru: przepaść dusz
 46     4|      zaciskiem ramion przygarnia mnich do piersi habit, sznur i
 47     4|         Tak sczeznął, powiadają, mnich niejeden wypędzony z klasztoru,
 48     4|       zawsze."~Jakże się spłakał mnich przy tych słowach przeora.
 49     4|     ziemskiej krasie!~Czołga się mnich na klęczkach i bije w piersi:~"
 50     4|       pomogły bicze!"~Porwie się mnich z kolan i przygarnia piersią
 51     4|     załkaniu gwałtownym przypada mnich ustami do stóp świętych;
 52     4|         opowieści sam!" Uskoczył mnich w tył - zastąpi ono mu drogę "
 53     4|          kośćmi ramion." Wyrzuci mnich ku niemu dłonie obie. "Przekleństwo
 54     4|            Nie pójdę" - tuli się mnich do ziemi, rad by jak kret
 55     4|       miecza pogroza.~Porwie się mnich z ziemi i przypada piersią
 56     4|         cios wroga. "Krzep się!"~Mnich poły habitu za sznur zatyka,
 57     4|        plątały. "Nastąp!"~Natrze mnich ze wszystkich sił - nie
 58     4|      kurczowo trzyma - postrzega mnich teraz dopiero.~Zaś ręka
 59     4|        dla się brata.~Klęczy oto mnich z rozstawionymi ramiony,
 60     4|      święty Bernard."~Poczuł się mnich pod mocną ręką: wracała
 61     4|         i bułkę. Długo trzyma to mnich w garściach obu, nie spożywając
 62     4|          jak na postronku.~Pojął mnich kary zamierzenie: ukrył
 63     4|         W wielkiej ciszy słyszał mnich tylko te westchnienia znad
 64     4|     ponoć nie czyta - spostrzega mnich po niejakim czasie. Kierował
 65     4|     wnętrznego chyba głosu. Więc mnich pędzle odrzuca i ostrzy
 66     4|         i nie zatrzyma w swoich.~Mnich zaniepokoił się wobec tego
 67     4|         dziwny niepokój, jak ten mnich, gdy różańca pod ręką nie
 68     4|       dla Muz."~Sapliwie wtórzył mnich westchnieniom przeora. I
 69     4|      zdołasz!"~"My..." - rzeknie mnich cicho i ulegle,~I tym ciężej
 70     4|        jej krwi!" - zamyślił się mnich z bezwiedną przekorą.~"Pacierze
 71     4|       żywili?!..."~Opuścił głowę mnich, zamamrotał się nad różańcem.~"
 72     4|        myślał Hieronim" - kończy mnich z zamkniętymi w tej chwili
 73     4|       składem przemówił tu nagle mnich cichy. Daremnie karci w
 74     4|       nam szatan pychy urażonej.~Mnich tylko się kurczył i zatulał
 75     4|        Nigdy!" - biada tymczasem mnich z tępym uporem smutku. Uderzy
 76     4| bluźnierstwo wobec Ducha!... Nie mnich lichy i pospolicie w myślach
 77     4|         nakazywał.~I zadumał się mnich nad tym, że nawet bólu rozstania
 78     4|      szatanie!..."~Całkiem opadł mnich na ścieżkę ogrodu; kurczył
 79     4|             zachłysnął się jakby mnich przy jej dzbanie. - I hardość!
 80     4|      przy niej!..." - zaszlochał mnich, czując w sercu swoim, że
 81     4|       stoi ona...~Wonczas poczuł mnich w sercu swoim: że i on się
 82     4|         smutków motyle. Lecz oto mnich z konwiami w rękach pośpiesza
 83     4|          słała.~A teraz oto, gdy mnich skończył zraszanie i z rozkoszą
 84     4|        niewidnych. Aż usłyszał i mnich tego tańca muzykę w nagłym
 85     4|          najsamotniejszej, myśli mnich, bursztynową tonią światła,
 86     4|        aż zapachach bieli. Widzi mnich: z kamiennej prawie surowości
 87     4|       grzechu żadnego - odpychał mnich czym prędzej wątpienia wszelkie -
 88     4|         nimi klęczy na obrazie i mnich sam z paletą i pędzlami
 89     4|        dłońmi na uszach zagłusza mnich w sobie słyszenie wszelkie.
 90     4|     upiorem. Oto zatrzepotał się mnich niczym ptak pod łasicą i
 91     4|      celi! Cierpliwie wyczekiwał mnich spojrzenia ojca, które mu
 92     4|        wreszcie mógł doń podejść mnich ze swą wieścią od furty:~"
 93     4|           bracie furtianie!"~Ale mnich skrzepł nagle na twarzy,
 94     4|         okamgnieniu skurczył się mnich, a zezem spod kaptura wybłysnął
 95     4|        natychmiast grzech swój!" Mnich w piersi się bije, aż huczy
 96     4|       niźli moje i twoje życie!"~Mnich ukrył twarz w dłoniach i
 97     4|      klerka."~"Och!..." - jęknął mnich pod tych brzemion śmiertelnych
 98     4|    Ostatecznego." "Och!" - jęczy mnich w klęczniku. "Przeważy,
 99     4|     szalę pierwszą gęśle poety."~Mnich runął przeorowi do nóg.
100     4|        nie powiedziałby lepiej."~Mnich tymczasem szepce dalej przeorowi