Czesc

 1     1|    gołębie zamilkło i skaczą po nich lekkimi nóżki. A gnuśność
 2     1|       tych ludzi. Sterczą wśród nich sztywnymi kośćmi i starce
 3     1|        na mnichów i kropidło na nich szatańskie! Z pyszna mieć
 4     1|   pomściciel w śmiechu- sam dla nich niczym rycerz błędny, gród
 5     1|      młodszych niż wasza... Bez nich i pieśni pono nie byłoby
 6     1|          Sczezła nawet pamięć o nich po grodach, a żyje jeszcze
 7     1|        w cudze progi. A która z nich bardziej niepohamowanej
 8     1|      stłumione, że ledwie się w nich słyszeć dały miękkie pobrzęki
 9     1|        jest w tym wielka, kto z nich jest aptior ad amorem: rycerz
10     1|         tedy i nam przejść mimo nich, zostawiając młodych sobie.~
11     1|     mnichy po stallach.~Jeden z nich tylko zatrzymał się u wielkiej
12     1|      poeta; ale na honorach dla nich zawsze się ponoć kończyło.~
13     1|        panowie, lichszy mi przy nich i zgoła żaden: człek bez
14     1| śmiejcie się! - doskoczy już do nich z ławy - unde saepe lacrimor
15     1| wszystkie racje oraz szanowne z nich tchnienie starych czasów
16     1|         niego kobiety. Któraś z nich widziała krew, inna powalenie
17     1|       sto koni wsadził; każdy z nich, gdzie mógł, nos wtykał,
18     1|    gburne. Rzeczy grube każdy z nich usłyszy i pojmie - stąd
19     1|         że ta główka rycerza na nich maleńką się aż wydaje -
20     2|       opowiadano w piekarni - u nich bo wieści zawsze najprędsze.)~"
21     2|   dorady, machnie się rycerz od nich oburącz.~"Kobietyż to przyczyniają
22     2|       panie! Jesteś wszak sam z nich cały: z żonglerów ducha.
23     2|        Oto idzie wraz naprzeciw nich pan bardzo pysznie przystrojony,
24     2|        kalekich. Jeden oto śród nich, żwawszego snadź ducha,
25     2|        wyjców.~Wyrwał jednemu z nich kij spod pachy, oczyścił
26     2|   ciemnych, aby płomień wiary w nich rozgorzał, przysłoni brat
27     2|   tymczasem do sukiennic; wśród nich wielu panów, coś groźnie
28     2|         onego daru przemówił do nich. Daremnie się mnich wypraszał,
29     2|        amen. Najmłodsza zasię z nich, jeszcze dziecko prawie,
30     2|       rękach niosą splatając na nich upierścienione palce. Idą
31     2|       do góry paluchy.~Baczą na nich rycerze z procesji. I pojęli
32     2|      się procesji.~Już czeka na nich korab dusz, już się kolebie
33     2|       nie lubił odnosząc się do nich ze wzgardliwą niedbałością
34     2|       goliardowe - a niejeden z nich, bywa, jedynie za to nieustawanie
35     3|       lśnienia naokół; ledwie w nich zaświeci w błękicie kształt
36     3|   tajemnic cudzych i trafnego z nich szydu. Gdzie wdowa jaka
37     3|     kłamstwa grzeczne, bowiem z nich rodzi się ornatio życia
38     3| wszystkich zalotników, bo się w nich krew rusza na gnuśno: długo
39     3|       wzdymają igrce. - Każdy z nich na świeżo wykąpan, nakarmion,
40     3|    ferworem dysputacji - tak na nich podziałało wejście panów
41     3|       ulicach inne. Zanosiło od nich jak od tego niedźwiedzia,
42     3|         Silentium!" - huknie na nich goliard, właśnie jak ten
43     3|       odbębnieniu żaków.~"Nic o nich na pewno powiedzieć się
44     3|  świecie - i w wielkim są wśród nich respektowaniu. Ale dalsze
45     3|        Oto pochyla się któryś z nich z sekretem do goliardowego
46     3|     jakby różaniec zapomniany w nich trzymał; zwiesił głowę nad
47     3|    sobie.~Już, już wie któryś z nich. Ten strój najnowszy hen,
48     3|       na kobiecie się wydaje, u nich dwornością miłą i powabem
49     3|    kosztował?" - rzucił jeden z nich pytanie.~I zakotłowało się
50     3|       ciepło i przytulność śród nich. Zadomowienie dobre ogarnia
51     3|         się raz po raz któraś z nich, strzepnie piórami, strzyknie
52     3|        Lekarz wam mówię. Gdy na nich zstąpią życia trwogi i nędze,
53     3|    powiada! Panią tu ona Pośród nich była. Przez nią i skoczki
54     3|      jej piersiach bisiorem dla nich się staje, "nędza" złotogłowiem:
55     3|      porwą na ramiona. Któryś z nich puchar czym prędzej napełnił
56     3|       Żydy - przypomina jeden z nich z otrząsem zalęknienia -
57     3|         to piwo, jakie fama dla nich nawarzy. Owo gdzie się kończy
58     3|    przed kuźnicą moją, jak to u nich zawsze, gdy rzecz się zaraz
59     3|         między nimi tkwiący, od nich to oczekiwałem, głupi, zachęty
60     3|          Tylko człek każdy przy nich nazwyczaiłby się coraz mniej
61     3|         i utyski, że się między nich do stołu przysiadła i na
62     3|         duchowym, więc któryś z nich wiersz na dziewczynę zdziałał.
63     3|         poczuł na sobie każdy z nich, a wtedy pysznić się zwykła
64     3|     zawtórzą chórem.~Niejeden z nich otrząsa się już w sobie
65     3|       ptak na węża. Bo jakby na nich tu wszystkich poczęło mrugać
66     3|      żaków to słowo, zawsze dla nich osobliwe: Monsalwat!...
67     4|        już sobie wybierają śród nich kęsy co najsmaczniejsze.
68     4|       żaki, czy starczy aby dla nich miejsca w Paryżu.~"Starczy!" -
69     4|       Głąby zielone!" - myślą o nich kobiety.~Ciężka głupota
70     4|        Padł na kolana, sunie na nich ku stopom kamiennym swej
71     4|      przed Bogiem - za co ma od nich pieśni i muzykę, jeszcze
72     4|         tymi tu murami - gdy do nich prawdziwie zatęsknisz -
73     4|     żaden z nas imieniem się do nich nie dowiesza! - woła i trzęsie
74     4|      przed Bogiem - za co ma od nich pieśni i muzykę, jeszcze
75     4|      olbrzymie gałęzie; żaden w nich nie zaświegotał ptak Pod
76     4|        nie wiedzą nigdy. Inne w nich dusze.~"I niech je Pan Bóg
77     4|     obcym się czuje. Żaden mu z nich przyjacielem nigdy nie był.
78     4|       więc ją nęci płocha wśród nich psota. A że cisza tu taka
79     4| ukojeniach fletni. Lubują się w nich i panie tej świątnicy białej
80     4|         w ramionach, wytrząsa z nich rosy jak tony złotych dzwonów
81     4|   siności okólnej, snują się po nich błyski jakoweś, pełgają
82     4|          I nie oglądając się na nich, iść, kędy dusza wzywa.
83     4|         się jednak doznań wśród nich i czynienia? Dla kogo w
84     4|    smutne są bardzo. I głupie w nich mieszkają panny.~A ileż
85     4|         przy krzątaniu się koło nich brała go zawsze nieprzezwyciężona
86     4|  bursztynowe pyły. I klejnoty z nich czynią olbrzymie. Bo tym
87     4|        nowel A i Najświętsze na nich Oblicze... (jakże się cieszy
88     4|         przeora. "A któryż to z nich zmarł? Jakowej igry mistrz?"
89     4|   baczenie na te okna: kacerz w nich mieszka i ponocny jak czarodziej
90     4|     kościelnej w spiżu kute. Na nich, śród kunsztownego poplotu
91     4|        A żyły tak się wzdęły na nich, że słychać było nieomal
92     4|     ogonem łysym. Najśmielszy z nich wdrapawszy się na but, wystawił
93     4|         mnichami.~Puka któryś z nich młotem w trumnę, tuż nad
94     4|    przedsieni kościoła. Kilku z nich przekradło się jednak do
95     4|         obcałowywany wraz przez nich po dłoniach i rękawach.
96     4|         Wczoraj na rękach przez nich obnoszony doctor miraculosus
97     4|     młodych. (Najmądrzejszy dla nich zawsze ten, kto ich rozrzewni
98     4|   sąsiadów sprawy i dole; że na nich to, na sąsiadów, gadki układać