Czesc

 1     1|          to spod łachmanów słońcu swe robactwo na piersiach. Snują
 2     1|     dobrego miasta. Wlekli ludzie swe kroki jak te muchy po kleju,
 3     1|        chłopcy, wyrzucając w takt swe ciżby długodziobiaste i
 4     1|        ludzisk ostawszy, podejmie swe szmaty aż po biodra i przytupuje
 5     1|      indziej psy mądre wykonywały swe harce - przed pomost fabulatora
 6     1|          zdjąć. A potem idź mi na swe drogi piekielne! Jak strąconym
 7     1|           nowy. Zwykle o godności swe niezmiernie dbałe, dziś
 8     1|        piersiach krzyżując kłonią swe główki. W ukłonie posuwistym,
 9     1|    obyczaj i trwogi.~Osłania pani swe gładkości, przy oknie opierzchłe,
10     1|       życia są serca człecze, gdy swe szczęście śmierci zaczajonej
11     1|         kradną.~Kradniemy wszyscy swe najlepsze chwile życia -
12     1|           najwierniejszego, który swe zdrowie i życie z twoim
13     1|           płyty i jął przypominać swe czyny chwalebne. Tym się
14     1| czyśćcowej.~Przypominał tedy i on swe zasługi; odliczał je Bogu,
15     1|           tymczasem górą na linie swe nogi pajęcze. Czynił to
16     1|          rynku. Dalejże kuglce na swe pomosty i nuże znów skakać
17     1|      opuszczą w skupieniu oczy na swe brody poważne.~Ale nie było
18     1|   podejmuje wreszcie spod kaptura swe oczy sępie - i pyta:~"Nie
19     1|    podbijać, rzekniesz, kamieniom swe kroki prężne.~"Żadna tak
20     1|         kuglców pomostami bawicie swe serca rycerskie, zdając
21     1|        oczy i uszy. A wracając na swe zamki, to jedno weźcie na
22     1|         zamki, to jedno weźcie na swe serca ucieszone w grodzie -
23     1|         raptem wszystkie miecze o swe tarcze i rzuciły grozę na
24     1|        całym. Ku nim tedy kieruje swe spojrzenia srogie, Oto osoba
25     1|            że straży u bram grodu swe sztuki pokazać muszą, czy
26     2|      odpustowego, rozłożył lekarz swe zioła w misach na ławie;
27     2|      głośno wypowiada te odczucia swe za nie:~"Byle tylko to łaskotanie
28     2|        splocie wychylają ku niemu swe rozkwiecone główki. Tak
29     2|       ramiona krzyża, obwieszczał swe codzienne wieści krucze.
30     2|           jak trzeba, postukuje w swe misy cynowe i wlecze się
31     2|         nogi obciętej, zachwalają swe cęgi i noże; krzyczą klasztory
32     2|         wzdętej i rozstawia przed swe oczy pismo.~Scichły dzwony
33     2|       zamykali kupcy czym prędzej swe kramy.~Szumem ludu jak wielkimi
34     2|         czapą w garści, wychylają swe grzbiety "tłuści ziemscy,
35     3|              Aż na koniec biorę w swe oczy purpurę życia, świata
36     3|     wysłannik królowej po dwakroć swe pytanie powtórzyć musiał:~"
37     3|        już podłechtanych szerokie swe stroje jeszcze bardziej
38     3|       Ciągnęli panowie męże żonki swe do się, na one łoża wysokie,
39     3| spiczastym kołpaku wwala sapliwie swe cielsko niedźwiedź ogromny,
40     3|       szelestem, wtykały wszędzie swe barwione twarze. Jawią się
41     3|        szczęściem innych, pogodne swe serce przerzucając zawsze
42     3|       żonglerzy, karmiąc dosytnio swe oczy dziecinne.~"Suknia
43     3|    nieliczne życia orędowniki, na swe miejsce tam wysyłać. Diabeł
44     3|          nuty, a huczniej w bębny swe bili! I niedźwiednik dla
45     3|            ku niemu kierują teraz swe oczy. A on zbliżając się
46     3|         was te rajcę i ławnik! na swe sądy dostaną! Niech się
47     3|         za swawole dzisiejsze, za swe żonki i córy! Niech poczną
48     3|        czyni; diabłu bodaj dzieło swe zleci, gdy mu się w części
49     3|    uprzytomnił sobie w tej chwili swe opuszczenie w tym mieście,
50     3|        dziewka, przerywając nagle swe zawodzenia.~I zerwawszy
51     3|            Wreszcie obnażył ramię swe niczym udo babie.~I stanął
52     3|           gród, wysyłało tej nocy swe bezszelestne gońce za duszami,
53     3|          w kułaku. Niejeden ramię swe, strzaskane gdzieś koło
54     4|       kołpak lekarza, obtłukuje o swe boki cienkie piszczele wędrownego
55     4|        dla się inną księgę, zajął swe zwykłe miejsce na skrzyni.
56     4|       goliardom i żonglerom gęśli swe o kamień przydrożny roztrzaskać...
57     4|         Po chwili, chcąc naprawić swe wejście opryskliwe, wyciąga
58     4|          Aż sięgnął bezwiednie po swe gęśle. I tak je jakoś na
59     4|       twojego Zakonu mesjasze, że swe Jany..."~Tu goliard załamał
60     4|        mieszczany, którzy obijają swe żonki, by do spłakanych
61     4|              buczy dziewka w obie swe dłonie u twarzy.~Więc podjął
62     4|           porabiał - on rozpoczął swe zwierzenia po męsku: od
63     4|            Jął jej tedy opowiadać swe myśli ostatnie, gdy z tego
64     4|             Złożyłaż i w to nawet swe jaje!" - A głośno parsknął
65     4|        nie pozwala: rozsierdzenie swe na żale mu przekłada, że
66     4| przegadała, tym gniewniej wywodzi swe żale. I to jeszcze: czy
67     4|           to źrebię i, zgarniając swe szmatki powyżej kolan, nie
68     4|        Oto ledwie zanurzyły w nim swe stopy lekkie, on basem o
69     4|        głazów stęgłości, biorą na swe plecy i ramiona tych blasków
70     4|          w cieniu osiny. I zaloty swe całe wytupotał oto wśród
71     4|     skroni. Głaszcze w tej chwili swe ciało, dłońmi w biodra pluska.
72     4|       nakupi. Ja zasię i te kudły swe ostrzygę, łeb jak kuglec
73     4|            przyniosła mu wreszcie swe ukojenia nierychłe. I poi
74     4|           mówić do się, opowiadać swe zadumania kwiatom bodaj,
75     4|  urągowiskiem widzi, słyszy ciało swe tam wśród braci. I baczy
76     4|       cierń! w cierń!... na czoło swe zamienił Chryst każdy życia
77     4|        stallach mnisze brody żują swe litanie głuche...~A kawki
78     4|        kawki zamilkły wykrakawszy swe poruszenie. I znów te kołaty,
79     4|           a stargał wraz ostatnie swe spójnie człecze: wytrącił
80     4| wszystkiego w celi, jął układać i swe księgi w skrzyni, dzisiaj
81     4|       zażegnywa gęsto przerażenie swe. - Chryste, z jakąż furią
82     4|      norek wystawiają mnichy bure swe kaptury zza uchylonych drzwi
83     4|        skrzyni siedział gęśle oto swe (jakby w śmierci przeczuciu)
84     4|    rozżaleniom przeora. I kończąc swe nowiny od furty, powiada
85     4|       moich garnęli i wypłakiwali swe żale w habit mój... Biedne
86     4|         raczę! Nie targnął się na swe życie ten, kto wyśpiewał
87     4|      Wtedy najboleśniej odczuwali swe wypchnięcie za ramy społeczności.
88     4|            podnosząc latarnie nad swe czoła.~Bo śmierć, przewiawszy
89     4|        odbiega w głąb alkierza po swe kosztowne pierścienie za
90     4|    wyskakiwała ta para z budki na swe pląsy przed oczyma ludzi.
91     4|        między szczurami ukrywając swe cielsko pająka - z krzyża
92     4|      zamruczą mnichy, przerwawszy swe pacierze.~"Chocia oni wszyscy
93     4|         to Zbawiciel przed oczyma swe dłonie przebite..."~Czarne
94     4|      ofiarowywał i życie, i serce swe stare - młodości ducha i
95     4|          przedstawia się i zaleca swe usługi.~"Witaj, mistrzu!...