Czesc

 1     1|            jest bardzo..."~Tak kazał przeor mnichów burych, sam niegdyś
 2     3|             chwilą. Bo wiedz: składa przeor mój kroniki śpiewne o rycerzach
 3     3|              w swej celi siada wtedy przeor siwobrody i mówi wonczas
 4     3|            Nie za grzech mi to liczy przeor dobry. A odpustową porą
 5     3|          musiał:~"Zdołaszli to?"~Gdy przeor każe, potrafię."~ ~Pomówi
 6     4|            mnicha. Jakże się cieszył przeor każdą taką panią na karcie!
 7     4|         glorii złota.~Lecz począł go przeor wysyłać za kwestarza na
 8     4|          przeorowej księgi.~Powiadał przeor dobry, że grzechu w tym
 9     4|             nie odtrąci cię od furty przeor dobry. Ale obrazu zwiastowania
10     4|       otwartej furcie klasztoru stał przeor z bratem furtianem i coś
11     4|   Wzniesieniem dwóch palców mówić mu przeor nie dozwala. "Ojcze, ja
12     4|          milczenia.~Bacznie spogląda przeor na krok jego słaniający
13     4|             opuszcza ramiona. Aż się przeor nachmurzył przez chwilę;
14     4|         szepcze pacierze. Wiedzie go przeor podcieniem krużganka. Dygocą
15     4|              klasztornych.~Wprowadza przeor mnicha do celi, wiedzie
16     4|          księgę po pędzle i farby.~A przeor dobywszy dla się inną księgę,
17     4|          turkań na dworze.~A gdy się przeor naczytał w księdze, kładzie
18     4|   błogosławieństwie glorii?~Póki ich przeor chustą z dala nie spieszy
19     4|              skrzydłach białych.~Ale przeor chustą znów je płoszy, powiadając,
20     4|          księgą na kolanach, już jej przeor dawno ponoć nie czyta -
21     4|           Łukasz, ujmując pióro.~Już przeor palec do czoła przykłada
22     4|                Oburącz odmachnie się przeor w niełasce gwałtownej:~"
23     4|            igrcami przed Bogiem.~Zaś przeor powiedziawszy swoje, zapomniał
24     4|             twój poeta! - przypomina przeor teraz dopiero. - Przyprowadźże
25     4|          żwawo podjął się ze skrzyni przeor stary, witając goliarda
26     4|             Muza cicha - uspokaja go przeor. - I po staremu łaciną tylko,
27     4|             Zrazu wybłysnął ku niemu przeor mądrym okiem i czołem. Ale
28     4|             życie moje!" Pochyli się przeor ku niemu gwałtownie i dłonią
29     4|          posłusznie.~I wtedy dopiero przeor, uspokojony, odjął mu dłoń
30     4|           piersi aż podrywa. Póki mu przeor siłą tych rąk sprzed lica
31     4|           nie do spowiedzi było. Oto przeor, po krótkiej z goliardem
32     4|              bo zawsze odmładzał się przeor, ilekroć poeta jaki wędrowny
33     4|            więcej wyczekiwał oczyma: przeor zadumał się raptownie. A
34     4|             słowach urągał, więc się przeor obraził. Poniechał księgi,
35     4|              nieledwie?!"~Mało baczy przeor na to oburzenie:~"Wiódł
36     4|             to wszystko powiada?!"~A przeor podejmie tylko na niego
37     4|       pochwalił wcale tej pobożności przeor stary, bo wystawił palec
38     4|           oczu nie przyćmią łzy. Ale przeor nie spostrzega tego; po
39     4|             księgi odnajdzie!"~Widzi przeor: miota się goliard w takiej
40     4|             wędrownych on" - powiada przeor na uspokojenie.~"I to jest
41     4| przekarmienie."~Oburącz zasłonił się przeor od tych słów.~"Skoroś tu
42     4|          wielkiej pogardliwości miał przeor wszystkie grzechy z ciała.~
43     4|              rzucił i roztrzaskał.~A przeor chmurzy się wciąż nad tymi
44     4|                 I wybłysnął ku niemu przeor mądrym okiem spod czoła.
45     4|           tryumfie garściami pędzli.~Przeor tym pląsom jego bynajmniej
46     4|           jej duszę mów! - odgadywał przeor tego zamyślenia treść. -
47     4|             dać nową podnietę, sięga przeor po jedną z ksiąg swoich.
48     4|              wziera w obraz. Pobłaża przeor tej ciekawości. Lecz pod
49     4|          cichy. Daremnie karci w nim przeor tę nieufność we własne siły
50     4|       widzenie?!" - niecierpliwi się przeor stary. "Doznane."~Sarka
51     4|          tępym uporem smutku. Uderzy przeor pięścią w stół.~"Nie powiadaj
52     4|         miłowania?... Czytałże wszak przeor goliardowi z księgi, że
53     4|           słowo przeora. (nie raczył przeor nigdy karcić surowo mniszych
54     4|         krzyża w powietrzu zażegnywa przeor zło w bracie już jawne:~"
55     4|            brata Łukasza, porządkuje przeor jego pędzle, farby i pióra. "
56     4|   błogosławione imię jego!~I zatonął przeor w ciszy wnętrznej - zaczytał
57     4|      sygnaturki alarmowe rozdzwony - przeor, ogłuchły na głosy świata,
58     4|       okienko celi. Wejrzał wreszcie przeor ku tym szybom. "Burza" -
59     4|           razy powtórzyć sobie kazał przeor tę nowinę. Po czym schwyci
60     4|          przedgrobowe schrony. Pojął przeor niebezpieczeństwo grożące
61     4|        odepchnęli precz! - wybuchnął przeor, nieskłonny snadź w tej
62     4|              sabatowy!..."~Odepchnął przeor mnicha od się precz. A i
63     4|         szerokie jak u wołu, chwycił przeor klęczącego mnicha. I trzęsie
64     4|          furtianie, waży przed Nią - przeor wskazał na obraz u klęcznika -
65     4|        kolanach do klęcznika.~"Tam - przeor wskazał ręką ku górze -
66     4|     ostatecznej może już tylko Ona - Przeor wskazał na obraz nad klęcznikiem -
67     4|         ciekawości mnisze. - Czy aby przeor na igrę pozwoli?!... Opat
68     4|  Doświadczony pasterz trzody swojej, przeor, dojrzał pierwszy nierządnego
69     4|              oczy.~"Acedia! - myślał przeor ze zgrozą. - Boże bądź mu
70     4|          krypty, stanął nad mnichami przeor z latarnią wzniesioną,~"
71     4|           uderzyły młoty w trumnę.~A przeor załamując ręce przed sobą,
72     4|              posiędzie."~ ~Przysiadł przeor w głębi krypty u grobowej
73     4|          wypełnili cisze zakonne, że przeor ocknąć się musiał z zadumy
74     4|             żaków chwalbę i porywy!)~Przeor wiedział snadź o tym coś
75     4|              Więc mimo wszystko czuł przeor słabość do żaków Oto raz
76     4|            się to nieomal, jak gdyby przeor ofiarowywał i życie, i serce
77     4|            ducha i nadziei nowej.~Ze przeor "jest mądry!", murem pewności
78     4|   odstępowali od niego. Gdziekolwiek przeor się ruszy, oni trzodą całą
79     4|             ciało doskonałe.~Śpieszy przeor przez środkową nawę - żaki
80     4|      frasobliwość wielką. Dziwi, się przeor, ale potakuje. "Widzę! -
81     4|             a właściwie po to, by mu przeor gadać nie przeszkadzał.~
82     4|            żywych kamieni.~Dziwi się przeor bardzo, ale potakuje wciąż
83     4|                 sarkał mistrz.~Idzie przeor dalej - żaki za nim - gdy
84     4|             ta zmora ciemności. Ujął przeor chorego za rękę i prowadzi
85     4|                   zgromić ich musiał przeor za takie uradowanie się
86     4|          była: do betlejemskiej!"~Tu przeor zagarnął oburącz głowę żaka
87     4|              sprawować.~Smętnie kiwa przeor głową na to:~"I taką bywa
88     4|            miłość dla ludzi poniża?" Przeor poklepał go tylko dłonią
89     4|            górze wyrastać!"~Zstępuje przeor do krypty - żaki za nim -
90     4|       potwierdzają żałośnie. Zasiadł przeor w stalli opodal i spod oka
91     4|         nagle odmłodzony, porwie się przeor z ławy. I okrzyknie w rozpromienieniu
92     4|       Ewangelii wiecznej.~Omylił się przeor we wróżbnych obliczeniach