Czesc

 1     1|             zwlekały się oto marami życia pod kościół.~W onym zaś
 2     1|      tęsknot i nadziei. W popiołach życia dogasały ostatnie żużle
 3     1|       piersiach, a chybieniem swego życia - żywego Boga w sobie zdradzał:
 4     1|          miejskiej ciasnoty, między życia smutniki, spadały nagle
 5     1|           nagle z szerokiego świata życia igrce.~W pstrym tłumie wagantów
 6     1|      smutkiem doli a wszechradością życia, myślom żagiel, dążeniom
 7     1|          uszy, wy po staremu sercem życia ciekawsze zbiegłyście tu,
 8     1|              tak na pół oderwane od życia są serca człecze, gdy swe
 9     1|        wszyscy swe najlepsze chwile życia - życia smutkowi i śmierci
10     1|            najlepsze chwile życia - życia smutkowi i śmierci czyhającej.
11     1|           ludzkie pomściłem! wielem życia człeczego zratował!"~Zmyliła
12     1|         wszyscy są radzi: "Ten bo z życia bierze!..."~Siedzi gadkarz
13     1|    oświecony na to tylko nieco barw życia w sztukę swą nagarnia, by
14     1|        Bardzo gorzkie czasem. I żal życia, i żyć już nie wiadomo po
15     1|          Tyle doli wszelakich, tyle życia człeczego nagęszcza się
16     1|           stropem powiało nań chyba życia samego ciepłem serdecznym.~"
17     1|           trafy. Oto czyjeś ramię - życia samego wiankiem - spadło
18     1|             i miłowania, na których życia waszego ton i - daj Boże! -
19     1|     zdziwieniu pani: bo to był znak życia we mnie jedyny. Nie wolno
20     1|            I taki nawet szuka swego życia i sumienia w żonglerowej
21     2|           pomaga, każdy lekarstwa w życia ochocie żwawo szukać winien.
22     2|     łaskotanie czarodziejskich mocy życia na młodym i prężnym ciele
23     2|         opowieści mówione.~Świata i życia wielkie obietnice wabią
24     2|           nie radością przecie, nie życia ochoczością nawet, lecz
25     2|            kobiet. I zagziła się do życia płochości ponura czereda
26     2|          jakby ochota sama i radość życia serdeczna! Motyl jasnobarwny,
27     2|           grodu ogarniają jak gdyby życia i świata krańce w sąsiedzkim
28     3|             piekarni takich kolorów życia, że za oczyma śćmiła mi
29     3|            biorę w swe oczy purpurę życia, świata różę! - oblicze
30     3|         wszystkie grzechów chwile i życia mknienie - wyżej - dalej -
31     3|       zacniejsze, tyle wolna igra z życia niewolnym smutkiem.~I diabły
32     3|            radzi każdemu spod smętu życia wyłechtać jego własną ochotę,
33     3|            z nich rodzi się ornatio życia samego w obyczaju dwornym."~"
34     3|            oczy i mnożą samą ochotę życia? Kto wreszcie pierwsze wieści
35     3|              Radujże się, człeku, z życia, że prócz lubości dla się,
36     3|        zatula się ufnie w to ciepło życia, którego jutro może już
37     3|         boska igra z ciężkim smętem życia... Bo zważcie: iluż to żonglerów
38     3|       obrachunek, by was, nieliczne życia orędowniki, na swe miejsce
39     3|          mówię. Gdy na nich zstąpią życia trwogi i nędze, pierwsi
40     3|           niebieskich krynic pijemy życia ochoczość... A kto wszystkiemu
41     3|    gorącości, dla której wszystko z życia było owo - psim gnatem ledwie,
42     3|           wciąż gubią osiadli! Poza życia radością cóż by to było,
43     3|             sobą chmury wszystkie z życia skał, aż pociągnie za wami
44     3|             rybałtową igrę z smętem życia!... Gdy osiadli murami grodów
45     3|             kędy my je targniemy za życia!..."~Tu już szał porwał
46     3|       bijące wciąż i wciąż o brzegi życia - to i wonczas jeszcze,
47     3|            najbardziej niewczesne w życia każdej sprawie są, wiadomo,
48     4|        osobiście tę wstępną mądrość życia.~"Wrócicie do nas!" - myślą
49     4|      których z książek nie wyczyta: życia się nauczy, kobiet się nauczy,
50     4|             zakorzeniałego w murach życia, aby się rozsiewały po świecie
51     4|           dwoiste fletnie obie nuty życia i wiąże, wieczyście sprzeczne,
52     4|     powiedziano mu, kto ją ujrzy za życia w glorii niebieskiej. I
53     4|      przysłonił, by je zratować dla życia. Ujrzał. Oślepł na oko,
54     4|      bluźnierstwem drogi do wtórego życia: za tymi tu murami - gdy
55     4|          czuje - że owo stare, że z życia odchodzi, że nie ma już
56     4|        prędzej w tchnienie świata i życia - w słońce gdzieś wyskoczyć,
57     4|          się dłoń jakby po własnego życia tajemnicę, która w tej chwili
58     4|             na włóczęgę - w światy.~Życia radosność sama zataiła się
59     4|         wydrę! ~wiosłem umarłych do życia odbiję!~A gdy skoczył ku
60     4|          gdy skoczył ku niej jak do życia i użycia samego, uwikłały
61     4|         kielich napełniony po wręby życia radosnością wielką - wszystkorodną
62     4|         przymierze z wszechradością życia.~I rzeźwiły mu skronie.~ ~
63     4|              nędznego, w nędzę tego życia stworzyli? żeście, grzeszniki,
64     4|      radosność słoneczna omywa rosą życia by najsmutniejsze oczy.~
65     4|      wyciągniętej podaje kwiat - za życia swego niechlebny plon: "
66     4|            Pieśniarz bosy, który za życia giezła się jeno dorobił
67     4|           nie widzieć kalwaryjskich życia dróg!..."~"W cierń! w cierń!...
68     4|           swe zamienił Chryst każdy życia kwiat, odtrąciwszy pokusy
69     4|           Pan od trzydziestego roku życia począł mieć synów z ducha,
70     4| najciemniejszych przepaściach dusz. Życia czucie zatraciłeś w mądrej
71     4|       poburzowe rapsody, że jego to życia burza jakby nową woń ziemi
72     4|         wije się wokół niego Drzewo Życia... Nie odlewów sposobem
73     4|            piekła czeluść zwalał za życia!... Że z onych to prac ponocnych
74     4|           połowę może tylko lichego życia mego, oddałem wrotom twoim -
75     4|             zawarł za cenę własnego życia oddanego spiżom?... Choćbym
76     4|      samotnym - nad tym owo Drzewem Życia, za resztę własnego żywota.
77     4|         doli, w czynieniu dzieł nad życia miarę i kres. Takeś się
78     4|            na wspak, ślepy instynkt życia, jakby wzywał na ratunek
79     4|       błędne ścieżyny światła przez życia pomroki, aż po grobów niemą
80     4|    pogrążony w niewiedzy i zamętach życia stadnego.~Więc mimo wszystko
81     4|            wprowadzają cię we wrota życia."~Żak niejeden rozełzawił
82     4|             ostatnie - za kobiecego życia pieczęć na ustach.~Przedarł
83     4|          sabat wtóry. Wzgardzony za życia kochanek pełza oto na klęczkach
84     4|          dwakroć bezimienni - bo za życia i po śmierci - jako my,
85     4|            wszystkim, co się w grze życia nie wygrywa kartą. Daj Boże
86     4|  najgórniejszym lotem zerwać się do życia... nunquam permanentes!