Czesc

 1     1|          strzępił dłutem te ciosy kościoła, głazom samym lekkości nadając.
 2     1|         całą:~"Święty chlebuś pod kościoła murem najsmaczniejszy!"~
 3     1|           człecze toczyć już jęły Kościoła fundamenty - rzekniesz,
 4     1|         ludu wysypał się rychło z kościoła, że omal nie starczyło miejsca
 5     1|        uciechy.~Oto i baba sprzed kościoła, sama w tym zarojeniu się
 6     1|         gdy - daleki ~trąci dzwon kościoła... ~w zaszum niski z jaru
 7     1|       dźwigające święte Pańskie u kościoła.~"Wagancie! - huka - rybałcie
 8     1|         huka - rybałcie omierzły! Kościoła dzwony tak bluźnierczym
 9     1|      oknami! A wiesz ty, co dzwon kościoła oznacza? Czym najplugawsze
10     1|          złocić piaskiem drogę do kościoła, tatarakiem ją maić i rozsiewać
11     1|      kraśne.~Już się na stopniach kościoła rozstawiły mnichy bure jak
12     1|       pomszczeniu. Pod sklepienie kościoła wtłoczyła się ciżby chmura;
13     1|          modłami niebosiężną nawę kościoła a groszem mnichów torby,
14     1|         Oto zbliża się pochód pod kościoła progi: błyszczą stroje odświętne,
15     1|       pośpieszają teraz mnichy do kościoła. Przystojniej, zacniej to
16     1|             Bił czołem o kamienie kościoła.~Snadź na płytę grobowca
17     1|           nagle z dala pod ścianą kościoła postać niegdyś sercu tak
18     1|       wszystkich mroków i ciemnic kościoła wpełza echem przerażenia:~"
19     1|     rycerzy. I trąci echo pustego kościoła organy tu wtóre, uderzy
20     1|      pokorę nakaże."~"Więc idź do kościoła."~"Pójdę!..."~Łzy chlupnęły
21     1|       Filozofii, gdy nie pilnował kościoła. Poeta bo oświecony na to
22     2|            Jest dosyć dziadów pod kościoła progiem, by omadlały grzechy
23     2|      młode! Dosyć diabłów cupi na kościoła zrębach, by straszyły sumienia
24     2|        śmierci.~Ozwały się dzwony kościoła i rozpylają jak gdyby popioły
25     2|           Nad ulic gwary i dzwony kościoła uderzą nagle mosiężne łoskoty -
26     2|        król!... woła król!..."~Na kościoła progach stał - sam za chorągiew
27     2|    Wówczas herold przybił do muru kościoła pismo z pieczęcią uwisłą
28     2|     Proszą, by je wiódł przodem w kościoła progi, kędy wzywał dzwon.~
29     2|      palce. Idą rzekniesz, nie do kościoła, lecz na ławy radzieckie
30     2|      mgławicę, wstępującą na wyże kościoła jak ta rosa Heron na Syjon.~
31     2|     chórów anielskich wstępuje na kościoła szczyty z tym "Hosanna!"
32     2|       kruchcie jeno, w przedsieni kościoła wolno się przygarnąć do
33     2|          co najniecierpliwszego w kościoła progi.~Mnogie rzesze grodzian
34     2|         kto miłosierny zawiódł do kościoła: sam Bóg za te przewody
35     2|    jeszcze większym - polatują do kościoła gołąbki te białe. Gdzieniegdzie
36     2|        rozłogu, pod wielkim okiem kościoła: pod różycą tumu w purpury
37     2|          Oto na samych dźwierzach kościoła - odkryły to już żaki -
38     2|     graalowe szukanie.~I na wrota kościoła nawet, postaciami ze spiżu,
39     2|       królowych. Stoją te stróżki kościoła. Bożego domu gospodynie,
40     2|           wbiega szybko na schody kościoła stopą bosą, a z piersią
41     3|          nuże garnąć się do murów kościoła, na figury święte: stanęła
42     3|     smuklejszy od onych na murach kościoła; przy niej rycerz gronostajowego
43     3|          spływał mnich ze schodów kościoła ku strzemionom pani.~"Twoich
44     3|         urody czasom stanie - jak kościoła!"~Nad miastem wyświetlały
45     3|           sczerniałą w mroku górą kościoła ledwie się znaczył brat
46     3|           ja, ja!"~"Masz u pułapu kościoła w absydowej bani obraz Zwiastowania
47     3|         klasztoru. Lecz zza wieży kościoła zabiega przed niego nagłym
48     3|       ziemi i wwiało aż na schody kościoła. Z rozstawionymi ramionami
49     3|       stało, przeniósł się sprzed kościoła ze swymi worami i w drugie]
50     3|        wam żaden klerk rzymskiego Kościoła nie wytłumaczy. Bo nie wyzna
51     3|          huraganem wdziera się do kościoła i wstrząsa kolumnami naw
52     3|      głowie żywe spiże ku ozdobie kościoła, zapatrzy się w te trzy
53     3|     czernił się pod gwiazdy ogrom kościoła. Rzekniesz, z dwóch szczytów
54     3|         ciszy, w surowej pogrozie kościoła, zło samo sidłało dusze
55     3|           rozdarciem nocy pada na kościoła szczyty. A w rozwidniony
56     3|          ducha. A spóźniony dzwon kościoła teraz dopiero się odezwał.
57     3|   tymczasem tuż obok, gdzieś koło kościoła, zatupocą zbiry z przeraźliwym
58     3|        jasności wzwyż po schodach kościoła, nasączyło poświaty we wnękę
59     3|           śniły tak może u progów kościoła swój sen o wyzwoleniu.~Chyłkiem
60     3|          się z naświetlonej wnęki kościoła, kędy w blasku miesięcznym
61     3|   księżycowej smugi. Lecz u węgła kościoła, tuż na zakręcie, groza
62     4|      biskupy najuczeńsze, kolumny Kościoła Bożego. Miasto zaś dla lepszej
63     4|         nam zostawił: za votum do kościoła powiadał. Co miał, to klasztorowi
64     4|      szeregiem od furty ku wrotom kościoła ustawili się igrce i żaki
65     4|           samym progu zamkniętego kościoła. Niech mu kruki wieży klasztornej
66     4|     niesione.~Wkroczywszy na próg kościoła, wznosi pochodnię. W jej
67     4|          trupa.~A śmierć na progu kościoła uderza po trzykroć w odrzwia
68     4|    otworzyły się na ścieżaj wrota kościoła. W głębi jarzą się na ołtarzu
69     4|          niejakim czasie wyszła z kościoła nawą boczną i z bławym światłem
70     4|         mną nie chciał, bo się do kościoła śpieszył. Zasię wieczorem
71     4|           od lat dziesięciu - dla kościoła... Tak, od lat dziesięciu!...~
72     4|        był on rycerz w moje wrota kościoła, na których zdziałałem Wszystkie
73     4|           spiże moje: wyruszyły z kościoła wrót na nowe szukanie Graala...
74     4| wyprowadza w życie bohatery jak z kościoła bram. I rozwala wszystkie
75     4|           spoziera na tamtych obu kościoła pierś. Nad rozłogiem schodów
76     4|           księżycowego światła na kościoła schody, nasączyła oćmy srebrzystej
77     4|           gwałtowny powiał nań od kościoła wież.~"Chłodno" - przytwierdza
78     4|         piękności i mocy tuż znad kościoła progu odjechała ponoć na
79     4|     śmieli wykraczać z przedsieni kościoła. Kilku z nich przekradło
80     4|          się po niewoli na środek kościoła - z zamkniętymi nieomal
81     4|           ich z kruchty na środek kościoła, zapomnieli wraz igrce o
82     4|         głos niedźwiednika sprzed kościoła.~Ten bo nawet progu kościelnego
83     4|           pokolenia. I wywiodła z kościoła jakby bram, żywe spiże rycerzy