Czesc

 1     1|           pierś całkiem gołą. Przy niej to chłopię w gieźle jeno:
 2     1|         wszystkie."~Targnął się ku niej ramion oplotem i rozsypał
 3     1|   odnoszące się pono.~Skierował ku niej podejrzliwie białka oczu.~"
 4     1|          kobiet już niemłodych. Do niej tedy doskoczy burmistrz
 5     1|             Możeś już słyszał co o niej? Nie?!) I jam jest rycerz
 6     1|           przedsię nikim byłem dla niej, kamieniem u muru, patrzącym
 7     2|              Powiadaj, co ludzie o niej mówią!" - warknie głucho.~
 8     2| rozpieszczoną, że i jedwab sam dla niej za gruby, dla tej mam bisior
 9     2|            wyiskrzyło się nagle ku niej wejrzenie obcego kupca.
10     2|         zrozumie, choć wszystkie o niej gęsto rozprawiać zwykłe.
11     2|          na Syjon.~Wynurzają się z niej tryumfem dnia szóstego postaci
12     2|       fartuchu, po pas sięga. Przy niej ramiona ni to z powróseł
13     2|             Opadła. I dobyło się z niej jakby to żywe i twórcze
14     2|     płomieni!... I wyświetla się w niej cichą, barankową bielą -
15     2|        wnętrza tej Arki; brzęczy w niej jak w ulu lud wszystek.~
16     2|    majętności nabywszy, i serce do niej przyłożyli"; oto, z bazyliszkowym
17     3|      pocałunku rycerza już tylko o niej myślał mnich śród pacierzy.~
18     3|            tyle tylko wybiegała ku niej myśl mnisza, że jej zdrowie,
19     3|           gardle nie znajdzie przy niej. Próżno wzywać niemego."~
20     3|           pani w szkarłatach; przy niej na koniu osoba duchowna.
21     3|           na murach kościoła; przy niej rycerz gronostajowego płaszcza
22     3|        Najpiękniejszej uroda! Przy niej pan! - dumniej żadne nie
23     3|        ucho. I pchną go, by sam ku niej zeszedł.~Pogięty, przełaman
24     3|           oparła, gdy przypadły do niej wreszcie ręce nieskore,
25     3|            z kolan, nastawi się ku niej twarzą. I jakby mu licowego
26     3|        opłatek twarzy jarzą się ku niej oczy mnicha: świecą zjawie
27     3|            A gdy się wszczęły koło niej orszaku gwary i okrzyki
28     3|           Ojca, Syna i Ducha... Od niej wieść!!"~"Tyżeś jest brat
29     3|             gdy się zalotniki koło niej kręcą.~Gdy tak żaki płoche
30     3|         szatę ze skrzyni, tu się z niej rozdziać musiał. A jeszcze
31     3|      domacać. Wreszcie zapomniał o niej w durze winnym. A gdy się
32     3|           się głowie. A roi się po niej rzecz taka, na którą nikt
33     3|           kobieta cała - a każda w niej panną będzie.~Tak rozważali
34     3|           na to. Niedźwiednik koło niej się kręcił, po rękach całował
35     3|            wielką, przytuli się do niej piersią, warkoczami omota.~"
36     3|     wagancką - ze wszystkim, co na niej twój diabeł uwiesił. I nie
37     3|          tu słyszano, przystąpi do niej linochód i rzecze rozważnie:~"
38     3|          na grubą dziewkę i tak do niej gwarzy:~"Przytrafiają się
39     3|   gorącości w łaknieniu! Stygnie w niej on płomień dążenia ku rzeczom,
40     3|        słania się oto i pokłada na niej, wsparty głową o kułak pancerny.
41     3|       Rumor nagły rozlega się śród niej na schodach.~ ~Ktoś zstępujący
42     3|          nimi goliard, doskoczą do niej czym prędzej, z daleka już
43     3|            Boga, kobieto - woła ku niej - zrób tu co, zarządź jakoś,
44     3|             wciąż jeszcze coś koło niej poprawia, przyklepuje, kołacze.
45     3|            Widmowo pomykają się ku niej na ostatnim już skręcie
46     4|         swej doli, kurczyli się ku niej duszami.~Ciągną oto po gościńcu
47     4|           jej Musa pedestris. Przy niej wykształci się w rzeczach,
48     4|    wychylenie szyi. Jakże śnił dla Niej na karty księgi obiele i
49     4|      kobiety precz - gdy z myślą o niej - jedna to droga!... Wiesz
50     4|         oka na księgę i pióra przy niej, posępnie coś odpowiadał,
51     4|    przechowa beczka księgi. Muza w niej sama jak w trumnie leży.
52     4|           wyda, że choć niejakie w niej ocknęli tony, biorą je czym
53     4|            skrzyni. Nurzając się w niej na kolanach, powiada, jak
54     4|         ofiarność rycerską, jaka z niej się rodzi? i ten cud, jaki
55     4|            dobiera się wreszcie do niej: chroboce u klamr.~Wreszcie
56     4|           prędko poszarpało się na niej to wszystko.~Widząc tę ponurą
57     4|          kapelusz!... A każda przy niej szmatka bardzo potrzebna
58     4|            podstawę tej figury; na niej dzban zdziałany w marmurze
59     4|       jastrząb na nią tu spada. Ku niej to pewnie Panek pędzi w
60     4|           odbiję!~A gdy skoczył ku niej jak do życia i użycia samego,
61     4|           za śmierć i tak rychły z niej powrót nowym ciałem i radośniejszą
62     4|           te jego zadowolenia przy niej samotne z głębokim politowaniem
63     4|       usłyszy nad sobą. Wyjrzał ku niej zezem.~ ~Nurza się oto stopami
64     4|             Lecz gdy się zerwał do niej, odwiała wstecz - jak tamte.
65     4|        głazu samego wyrwały się ku niej łapy żądzy a i coś więcej
66     4|            w krąg powietrzne wokół niej śmigi.~Z piargu krzemieni
67     4|       zwisła ku ziemi. Pomrukuje w niej głucho, warczy na ziemię
68     4|          głowy mniszej, skąd się w niej te rzeczy biorą, głaskał
69     4|         Chce bratu pokazać obraz w niej: jak to cnotliwa pani Beatrice
70     4|            piersi własnych?!"~"Dla niej!... przez nią!... przy niej!..." -
71     4|        niej!... przez nią!... przy niej!..." - zaszlochał mnich,
72     4|        zalewa sad cały; jaśnieją w niej już tylko kształty, świecą
73     4|           tę głowinę, przychyli ku niej czoła i tym gorliwiej zaszepta
74     4|         dla sprawdzenia, czy się w niej aby jaka cyfr omyłka nie
75     4|          przywlekli, już było i po niej... Ustrzegł Bóg (nawet pod
76     4|            u miasta bram. Śwista w niej jak w miechu i kuje w skroniach
77     4|         potylicy, że się odbijał w niej kuźnicowych żużli blask,
78     4| kuźnicowych żużli blask, czyniąc z niej samej gdyby spiż żywy po
79     4|           ołtarza wychylają się ku niej - pogrożą raczej niźli błogosławieństwem -
80     4|         pogrześć te resztę, jaka z niej pozostała - dla nikogo już