Czesc

 1     1|            duch Wschodu ział na tych ludzi. Sterczą wśród nich sztywnymi
 2     1|             pacierzy i szerząc wśród ludzi świeckich gnuśną nieufność
 3     1|      kościoły, na duszne zniemożenie ludzi po grodach osiadłych nie
 4     1|             ścichły, nawet w pamięci ludzi starych, rapsodów kobza
 5     1|         króla płaszczem zatarga, gdy ludzi wierszami zasmuca i podjudza
 6     1| przyczajonych oczu wagantki wyzywają ludzi osiadłych, chichoczą w twarz
 7     1|           sprośną.~Cieszył ten widok ludzi ogromnie.~Oto stąpa po deskach
 8     1|          sromliwsze. Swawola szła na ludzi.~Pieją otroki śmiechem jak
 9     1|     wynagrodzi święty Julian, patron ludzi wędrownych!"~Dopiero gdy
10     1|             śpiewaka.~Ku przerażeniu ludzi wychylał się z maleńkiego
11     1|           grzmiał jeszcze kanonik na ludzi za grzech wspierania wagantów.
12     1|         piekarni całej! Posłuchu dla ludzi wędrownych!"~Udręczony tęsknotą
13     1|              krainy i porywają twych ludzi, ruszył z miejsca ku ich
14     1|         wróżbą nie odgadniętą między ludzi spada, pani w włos jasny
15     1|          będziesz z krzyża w sercach ludzi smutnych! nie odnowione
16     1|             sobie nogami nad gromadą ludzi - i prawi. A coraz to niecierpliwiej
17     1|            na swej wardze spojrzenia ludzi.~"Nie dasz groszy żaden
18     1|        oblicza świata: z widnokręgów ludzi swoich.~Tak myślał goliard,
19     1|     rozżagwione. Mijał je z żalem do ludzi, w kapturze ukrywszy się
20     1|             spadało bo zawsze między ludzi jak młot, na wstrząśnienie
21     1|           się, szczęście samo pieści ludzi miękką rączką, wagant jak
22     1|            żongler na świecie innych ludzi nie pokazuje po piekarniach -
23     1|              Jaż to prawię gromko do ludzi czy on w cichości do sumienia
24     1|           goliard - prawię gromko do ludzi czy on do sumienia mego?"~
25     2|      zaprzepaszczonego miecza ceną u ludzi. (Każdy rzewnie w to wierzy,
26     2|              prędzej na rynek między ludzi; bo w tłumie, powiadał,
27     2|         chwalił. Wreszcie, zgorszony ludzi skąpstwem, łokciami przepchał
28     2|              dochowa, zacną chwałę u ludzi w pogardę odmieni i odwróci
29     2|             pręgierzu na rynku przez ludzi pohańbion, na kole łaman,
30     2|              i poszły słuchem między ludzi ciemnych, którzy nigdy romansu
31     2|             i czarnego powietrza. Na ludzi lepiej tu nie patrzeć. Nie
32     2|         dosyć miejsca dla wszystkich ludzi z grodu.~Za dobrym bratem
33     3|      płomieni, wydawały się zza szyb ludzi statecznych nieledwie zmorą
34     3|           pod te baldachy a pierzyny ludzi osiadłych.~Tam też szukać
35     3|           łańcuchem, a drągiem usuwa ludzi. "Nie drażnić bestii!" -
36     3|       przedwieczornym dziś niepokoju ludzi, jakowychś guseł podszepty:
37     3|           tego skrzydła odgrodził od ludzi.~Ale wszystko wino dzisiejsze,
38     3|         człek to pogodny, który luba ludzi. Dajże mu, Boże, jak najdłuższe
39     3|           jest i z igra waszą pośród ludzi - zwraca się do rybałtów. -
40     3|            nierządny!"~Pojrzawszy na ludzi, strzymał słowa swoje i
41     3|          mniej wymagać od siebie, od ludzi - a na ten koniec i od sumienia
42     3|          podwieczerzu, ku zamyśleniu ludzi nad tym: czy nie daremnie
43     3|            jak to zwykle, ambit śród ludzi. I przerzuca go zarazem
44     3|           chłopcy poniewierane przez ludzi!... A przecie wyczekują
45     3|        robota - czasu mordowania się łudzi."~Za ciemnymi basztami grodu
46     3|         szerokiego świata. Ochraniał ludzi kościół płaszczem grodzkiego
47     3|             kopyt tętentu ani kroków ludzi.~Bo takiej ciszy uroki sączą
48     4|           starego. Naleczył się dziś ludzi na odpuście, napatrzył doli
49     4|              niejednemu porwaniu się ludzi przodują żywe kamienie grobów
50     4|          wiary; zanim mnichy poczęły ludzi straszyć a nękać nieustanną
51     4|            powieści żniwo po sercach ludzi osiadłych."~"O, czemuż raczej
52     4|              księgi jest pospolita - ludzi zza gór. Zna wagant bywały
53     4|           gościem pił. Oziębły serca ludzi dla Muz."~Sapliwie wtórzył
54     4|             Serce stare surowo sądzi ludzi z oddalenia ducha; w pobliżu
55     4|             z cudzą dolą srogość dla ludzi w smęt nad życiem łacno
56     4|           się zając, a spostrzegłszy ludzi, położył słuchy na grzbiecie
57     4|         narodzonego Bakcha, ta przez ludzi na ziemi poszukiwana wciąż,
58     4|            sobą kokosz zaczepna! Ale łudzi tym tylko i omamia. W rytmy
59     4|              zachorzeniu ostoi wśród ludzi szuka, zawszeć pono jednakowo
60     4|             w słońcu tym wołaniem na ludzi Pawiowym: "Zawsze się weselcie!"~
61     4|              wędrowny, bez imienia u ludzi, zmarłem tej nocy grzeszną
62     4|              poczuł nagle odrazę. Do ludzi zaś - do braci w klasztorze -
63     4|              wędrowny, bez imienia u ludzi, zmarłem tej nocy grzeszną
64     4|           poecie cześć i pamięć śród ludzi, odbiega w głąb alkierza
65     4|            na swe pląsy przed oczyma ludzi. Machina ku temu, cała z
66     4|            horoskopem Merkura, który ludzi rozmownymi czyni. I niech
67     4|              się to serce na życie i ludzi, ku najsmutniejszej dla
68     4|      piekarni zasię posiłek dla tych ludzi narządzić... A sztuk mi
69     4|       mistrzu!... Wiem - za śmiercią ludzi drogich lub cennych następuje
70     4|             powiada?! Tak miłość dla ludzi poniża?" Przeor poklepał
71     4|               te baldachy i pierzyny ludzi osiadłych nie nauczyły...
72     4|              dążeniem wszelakie dole ludzi osiadłych!... Może to lepiej