Czesc

 1     1|        się znalazł - niegdyś do Ziemi Świętej wędrownik, dziś
 2     1|    starte będą smutki z oblicza ziemi!..."~Grzmiały mu tak w piersiach
 3     2|      zwidem ostatniego prawa na ziemi. I zakrzątawszy się gorączkowo,
 4     2|       na kołpaku, na znak, że z Ziemi Świętej idzie. Ci chociaż
 5     2| wszeteczeństwem i brzydliwością ziemi, owo kamienie klejnotne
 6     2|      szkaradą skąpstwa swego na ziemi i tym najczarniejszym grzechem
 7     2|        spoglądał na te karki ku ziemi dogięte, na łby owrzodzone
 8     2|         wraz z tym przypadem do ziemi. Ciemię wygolone, szyja
 9     2|   szukanie... Wszystkich królów ziemi na to zjeździł, by się złakomić
10     2|       wypłynie - za morze! - ku Ziemi Świętej! - ku Kalwarii samej!
11     2|       starcie smutków z oblicza ziemi, na odnowienie serc wszystkich!~
12     2|      widną, "którzy brzuchem do ziemi przylgli..."~A wszystek
13     3|        gołębie sfrunęły nagle z ziemi i nuże garnąć się do murów
14     3|      dłoniach przypadł mnich do ziemi.~Na rynku tymczasem po nieszporach
15     3|    myślisz?..." I już siedzi na ziemi, gdzie stała, ściąga ciżemki
16     3|       wtedy dopiero poderwało z ziemi i wwiało aż na schody kościoła.
17     3|    kobiecych. A wtedy piekło na ziemi się iści, gdy chuci niepokój
18     3|     waszej, jak owo i teraz, na ziemi."~Nudził się lekarz przy
19     3|         Dziewka klęczy wciąż na ziemi z garnczkiem krwi w jednej
20     3|    chleba - kto po chleb sięga, ziemi się chwyta. Tylko widok
21     3|       dyni - jak na łonie matki ziemi, uczłowieczy się tylko młodzieniec
22     3|          Ale działania nasze na ziemi ziemską stoją podnietą,
23     3|        Postawili go wreszcie na ziemi okrakiem szerokim.~"Tu ci
24     3|         koniec smutek z oblicza ziemi!" - kończył z szerokim rozmachem
25     3|         odsuwać się od niego po ziemi.~"Ale diabła igrcowego we
26     3|    odwrócił: < i słońce Świętej Ziemi cię na oczekują morzem za
27     3|  powiadał kanonik. Zetrzeć by z ziemi plugastwo takie!... Ten
28     3|          Szmatką przyplusnął do ziemi człek zabity, tylko bose
29     3| wędrowanie swoje - za morze, ku Ziemi Świętej. Nie z dobrawoli
30     4|      kudłaty i szczeciniasty ku ziemi wyciąga, skubie rozchodników
31     4|         wtórego żywota swego na ziemi - bo wonczas to właśnie:
32     4| wędrowanie dalekie za morze, ku Ziemi Świętej. Nie z dobrawoli
33     4|     oczach, w sercu tęsknotę ku Ziemi Świętej, a w myślach nieodgonione
34     4|      pójdę" - tuli się mnich do ziemi, rad by jak kret ciałem
35     4|     pogroza.~Porwie się mnich z ziemi i przypada piersią do żywego
36     4|     pogięty w przygnębieniu, ku ziemi opuszcza ramiona. Aż się
37     4|       księgą cenną, podejmuje z ziemi.~,,0wóż i krewkość słabości
38     4|    chyłkiem, tuż u muru samego. Ziemi grudą przypadła gdzieś sowa
39     4|  granicę - jak to zło ruszone w ziemi. Jaszczury się na tym lęgły
40     4|        przy nim siedzi, lecz na ziemi. Ramiona splotła na kolanach
41     4|        tuż obok. A powstawszy z ziemi, zawija się w swój płaszcz
42     4|    zdziałane przez się upojenia ziemi.~Z dala u krzewu pracowite
43     4|         bezliki nikłych stworów ziemi - i wraz, jętek zakłębieniem,
44     4|     wpadł oto w objęcia matki - ziemi samej: w polipie ramiona
45     4|     macicy!~Doznał tedy objęcia ziemi: poniżył w sobie bożyca
46     4|       Bakcha, ta przez ludzi na ziemi poszukiwana wciąż, boża
47     4|        i radośniejszą duszą: za ziemi odmładzanie wieczne. Pije
48     4|     tylko palcami drugiej stopy ziemi się trzyma; bo gdy dłońmi
49     4|        w wirze skier i płomieni ziemi by tych ruin wywołany duch.~
50     4|  wcałowuje warga w wargę i żary ziemi w słońcu całej. Południem
51     4|   siebie Wszystkie żary i żądze ziemi; na kłębiastym granacie
52     4|    wiadomo już komu - jak gdyby ziemi samej oddawała się było
53     4|     ruin, jakby ten wicher spod ziemi uderzył. I zawirował lejem
54     4|     skraju tak ciężko zwisła ku ziemi. Pomrukuje w niej głucho,
55     4|  śmiertelna.~A gdy się podjął z ziemi, śród chudych krzewin klasztornego
56     4|    jedynego swego umiłowania na ziemi wszczynał brat nawet dysputacje
57     4|         ogrodnika jął grzebać w ziemi, niedawne przygnębienie
58     4|  uradowania się człecze chłonie ziemi rodzimej ciepło i rozsiewa
59     4|        oknem swej celi nanosiła ziemi pod kwiaty, by ta jaskółka
60     4|      swawolne rytmy wybijają te ziemi odgłosy! w taniec ciało
61     4|         aby zużytkowanie owoców ziemi wszystkim wspólne było,
62     4|         Ducha więc królestwo na ziemi: panowanie najwolniejszych
63     4|      życia burza jakby nową woń ziemi dała i odnowiła gwiazd rozbłyski
64     4|       lepsze życie zgotują i na ziemi: Laici fructuosi sunt! -
65     4|    Franciszka najgłębiej w łono ziemi sięgnął ów korzeń. Więc
66     4|       nie bluszczem czepiać się ziemi, lecz drzewem ku górze wyrastać!"~
67     4|       starcie smutków z oblicza ziemi, na odnowienie serc wszystkich. ...
68     4|         starły smutki z oblicza ziemi i odnowiły serca człecze -
69     4|        Zatem Ducha królestwo na ziemi: rządy najwolniejszych i
70     4|       starcie smutków z oblicza ziemi, w odnowienie serc człeczych!~
71     4|        duch, odradzający się na ziemi wciąż, uzacni nam dążeniem