Czesc

 1     1|        błyski zimnego szydu nad sobą, nad ludźmi i życiem; opróżniły
 2     1|        zali mają waganty między sobą jakiego gęślarza przedniego
 3     1|          Tak zszeptywały się ze sobą mnichy czarne po stallach
 4     1|    jedno kolano - i usłyszy nad sobą głos księcia:~"Królowo,
 5     1|      mieczami.~I uprowadzili ze sobą. A śmieją się i drwią z
 6     1|         co tymi czasy uczynić z sobą mam?! gdy panowie duchownego
 7     1|        Jeszcze dziś widzę przed sobą te rozchylone usteczka,
 8     2|      dociśnięty, że przed samym sobą upokorzeń. Wbiły mu się
 9     2|       wianków różanych. Niby to sobą tak się radują, a wszystkie
10     2|       dziewczęta.~Lecz oto poza sobą usłyszą nagle głos donośny:~"
11     2|         trącała; skrzyżowały ze sobą pytające spojrzenia i -
12     2|       ciszy, jaką zostawiali za sobą, zrywało się za nimi gromadne
13     2|   wianuszkiem. I powlecze ją za sobą, bardziej teraz miedzianą
14     2|          oczyścił miejsce przed sobą, rozszerzył koło tych diabłów.
15     2|      diabłem, trądem i śmiercią sobą rycersko zastawiał - własne
16     2|  szmatek niewieścich, wlokąc za sobą niejednych piersi zadławiony
17     2|         Maura uprowadzają go ze sobą ci ratownicy. Familia to
18     2|          rycerski - trzymają ze sobą pany. A obcych rycerzy,
19     2|   krokiem powagi, prawią między sobą o wyroku królewskim, kokoszą
20     2| układnie i zszeptują się między sobą o skazanym rycerzu w smęcie
21     2|   skoczce coś tam prawią między sobą.~I stąpaniem wołów oddalają
22     2|     onym tu dostatku nie czynić sobą osoby nazbyt lichej.~Wychylają
23     2|         kornością:~Ujrzał przed sobą katedry pierś wielkowspaniałą -
24     2|    owiec czyniąc miejsce między sobą dla błędnego pasterza swego.~
25     3|       Nacieszyłabym się naprzód sobą przy tobie, a potem dopiero
26     3|   powstrzyma skore były łechtać sobą i tę cichość człeczą: oto
27     3|      giezła dobyte, prężą przed sobą za rogi bodliwe. I w poskokach
28     3|        jakby coś targnęły przed sobą.~Jam wolna! - krzyknie w
29     3|        i stara się pociągnąć ze sobą żonglerów.~"Chodźmyż czym
30     3|    piekle nawet żaden z was sam sobą - jak inne dusze grzeszne -
31     3|         zapału, które porwie za sobą chmury wszystkie z życia
32     3|  wielkoluda chyba - wypełniając sobą rozwór wnijścia cały. Srogi
33     3|        stołu, rozkrzyżował poza sobą ramiona, szeroko rozwiał
34     3|         i życie, zastawia jakby sobą "to-to": pod boki wciąż
35     3|  ogrzeje?~I pogadują oto między sobą o tych aplauzach na rynku,
36     3|   usłyszą wreszcie - zastawiłem sobą któregoś tu z was, że się
37     3|  młodzieży!" - uchwalają między sobą w tym krzyku opętanym. Za
38     3|   kłębowisko ludzkie. Wlecze za sobą łańcuch pochrzęstny, oplątuje
39     3|      poproszę, nawet kłonicy ze sobą nie wezmę, tylko pierwszego
40     3|       ku czemuś tu się zgłasza, sobą - człowiekiem.~"Bierz mnie,
41     3|               usłyszy nagle nad sobą jakby pod bębnów głuche
42     4|         w przepaść gwiezdną nad sobą. Aż się koń zatrzymał u
43     4|    skubie rozchodników kępę pod sobą.~Tu, za bramą miasta, u
44     4|        ciele gęślarza, tu ją ze sobą przywiodły. "Ma całe życie
45     4|  kamienia.~"Frate - usłyszy nad sobą - zakończże wreszcie to
46     4|         świecie. Każe mu iść za sobą do piekarni, na ławie sadza,
47     4|        I kroczy znów po celi, z sobą gada, sobie przytakuje.~"
48     4|      wzrok starca. Ujrzał przed sobą chciwą ciekawość artisty,
49     4|       wypełniała świat. Tuż pod sobą widział klasztoru rozłożyste
50     4|      Badawczo rozkłada to przed sobą.~"Kapelusz - mruczy - z
51     4|  herolda. I palcem surowo przed sobą zamacha.~"Nigdy!"~Z okrągłych
52     4|           zdołały widzieć przed sobą już tylko świat inny.~Oto
53     4|         boskich sporna jakby ze sobą mowa wlała goliardowi w
54     4|        łączą nagle, splatają ze sobą te siostrzane blaski oba:
55     4|   wymachuje łapami nad głową; z sobą się swarzy. Paluch ku niebu
56     4|         z płomieni pędzić przed sobą gnuśne opary świtania, ponosić
57     4|        Afrodyty!" - usłyszy nad sobą. Wyjrzał ku niej zezem.~ ~
58     4|        się, sfrunie i porwie za sobą kokosz zaczepna! Ale łudzi
59     4|  uchwytu jakiego szukając przed sobą - by na ślepo już zgoła
60     4|     nastały, jam nocą już tylko sobą i dawny: Bożego Domu kowal,
61     4|       Koniec końców widzi przed sobą teraz tylko, że gość wsunąwszy
62     4|     zbliża się doń.~Widzi przed sobą tylko tę jej czaszkę, w
63     4|     gnaty, piętą skrzesze przed sobą ochotę, przy tupnie kostkami
64     4|          świstliwie pogadują ze sobą bracia. Złe są mnichy w
65     4| Franciszkany!..." - usłyszą nad sobą słowo głuche.~Odezwały się
66     4|     przeor załamując ręce przed sobą, oddalał się w kolumnowe
67     4|  tymczasem już się pokłócili ze sobą, w którą stronę nazajutrz
68     4|       każdy właściwie nad samym sobą. Spochmurniał nawet gadkarz,
69     4|          Wprawdzie zastawili go sobą towarzysze, obronił rycerz.