Czesc

 501     2|             tęsknoty wagantów nagarniają w dusz cisze kupce i żonglery.~
 502     2|                  nad tym okręt zdziałany w kształt maleńki. Wśród worów
 503     2|             wyzierający z tej bieli gębą w brąz. Niemym gestem cudzoziemca
 504     2|                 po jukach, krupy pieprzu w pęcherzach, oliwki, cynamonu
 505     2|                Lecz jej oczy odkryły oto w tłumie wspaniały płaszcz
 506     2|                 z rodzynką nie połkniętą w wargach, zapatrzyła się
 507     2|                  wargach, zapatrzyła się w strojnego pana z takim zachwytem,
 508     2|       zatrzepocze się spódnicą szeroką i w wachlarz rozciągnąwszy ją
 509     2|                  się nacieszą, naśmieją, w pogwarkach poprawiając sobie
 510     2|               ptaków.~Stoi za ławą chłop w aksamitach i w srebrzystym
 511     2|                ławą chłop w aksamitach i w srebrzystym zawoju na głowie.
 512     2|               błyska opalami wplecionych w nią pereł. Włochate i tłuste
 513     2|                  za to dla was bursztyny w tych misach. Tu zaś korale,
 514     2|             głębi mórz potworom wydarte, w gałach, paciorach i rosochach
 515     2|                     westchnął ktoś nagle w tłumie. Obejrzały się na
 516     2|               oczy poety, zapatrzyły się w jej tęcze.~"Królom by zamki
 517     2|            ludziom przed oczy wystawia.~"W onych kamieniach - rzecze -
 518     2|                  spada: stąd za nadzieję w pierścieniach noszony, truciznom
 519     2|                przetrwały tak poniektóre w rzadkości wielkiej."~Tu
 520     2|             wytrzymał dłużej. I wziąwszy w siebie ton tego kupca, prawił
 521     2|                 żył zabarwiły chyba? Lub w płomienistych, jak twoje,
 522     2|             rózgi miłowania i zazdrości. W takich rękach i kamień najtwardszy,
 523     2|                  srebrem, i oblokłem cię w bisior i w szatę wzorzystą,
 524     2|                  oblokłem cię w bisior i w szatę wzorzystą, i w rozmaite
 525     2|            bisior i w szatę wzorzystą, i w rozmaite farby..."~A mówiąc
 526     2|                  ruchy rękoma, jak gdyby w te drogocenności wszystkie
 527     2|           wszystkie przeoblekał ją oto - w wielkiej szczodrobliwości
 528     2|            ramiona na piersi krzyżował i w tył się nieco odchylał dla
 529     2|                 wielce - byłaś doskonała w ozdobności mojej!..."~"Baa.!" -
 530     2|                  przecie tym razem, lecz w smęcie, lecz w żalu...~On
 531     2|               razem, lecz w smęcie, lecz w żalu...~On zaś przychylał
 532     2|                  Niepokój roziskrzył się w wymownych oczach dziewczyny: "
 533     2|                 człek jakiś!" Alić druga w bok ją trącała; skrzyżowały
 534     2|                przychylają do się główki w tych czepeczkach ukwieconych,
 535     2|                się rumieńce próżności, a w oczach aż łzawię rozbłysła
 536     2|                 prężnym ciele czuć!... A w te skry i ognie klejnotów
 537     2|                 powabach strojna, stanąć w nagości jawnej przed króla
 538     2|                  że to dwa krzewy różane w powojowym splocie wychylają
 539     2|             piękniejsze się stają, jakby w zadumaniu swej krasy - nad
 540     2|               Nad tym bodaj zadumały się w tej chwili dziewczęta.~Prawdę
 541     2|                Pisma. Lub bodaj co dzień w tryumfach je zdobywać -
 542     2|               Użycia tęsknice nagarniają w dusz cisze kupce i poety.~
 543     2|            człeka, czy tu aby duszy swej w niebezpieczeństwo nie wiodą.
 544     2|                 się rzecz przez mężczyzn w powadze czyniła, chichotały
 545     2|                 samej podłechtaniem.~Gdy w te szwargoty targów u kramu
 546     2|                   ni to włócznią, wprost w jego oczy mierzy.~"A rańtuch
 547     2|            lewito?!... Włochatymi łapami w klejnotach czarować tu przyszedłeś
 548     2|                  teraz targać i szczypać w ramiona: jaki grzech to?
 549     2|                 je mnich. A i królewskie w rojeniach nałożnice, księżne
 550     2|          nałożnice, księżne panie, dumne w klejnotów tęcze, stały oto
 551     2|                 kościelnym wstępował oto w sukiennice śmierci obwoływacz.
 552     2|             larwy, rozciętej przed licem w ramiona krzyża, obwieszczał
 553     2|           dzwonek śmierci. Szła ta zmora w najgęstsze ciżby ludzkie
 554     2|            nazbyt miła, zmarłam tej nocy w przepychu i bogactwie sprośnym,
 555     2|          przepychu i bogactwie sprośnym, w całego dobytku Kościołowi
 556     2|                  Kościołowi darowaniu, a w grzechów nie odpokutowanych
 557     2|               torbę jałmużniczą, uderzał w dzwonek i wiódł dalej śmierci
 558     2|                podsunąwszy, czym prędzej w nią zgarnął datki pobożne.~
 559     2|            nazbyt już szczodrą dla duszy w czyśćcu tak lichej, a rzuconą
 560     2|               białka same przelewają się w jej oczach. Za chwilę coś
 561     2|               strony jęły, że pękają oto w podłuż wąskie rękawy, obnażając
 562     2|            Tkliwymi rączkami zatula bosą w łapciu stopę mnicha. Żyć!..."~
 563     2|         kwestarza.~"Bodajeś!" - sklął go w myślach niejeden z przyczyny
 564     2|                ku górze - żałosna bardzo w tej desperacji swojej z
 565     2|                  pogardy kiwaniem głowy. W roztargnieniu chwili nie
 566     2|               napomnienie za opieszałość w przedsięwzięciach wyższych.
 567     2|                    Zawijał się szczelnie w płaszcz.~Lecz oto w sukiennicach
 568     2|            szczelnie w płaszcz.~Lecz oto w sukiennicach mieszają się
 569     2|         kołatkami, jak trzeba, postukuje w swe misy cynowe i wlecze
 570     2|                 misy cynowe i wlecze się w pełganiach kalekich. Jeden
 571     2|         wyszczerza. Takie to życie mocne w niejednym człeku.~Rzucał
 572     2|                 płaszcza rycerza wionęły w one łby jakoweś mętne wyobrażenia
 573     2|                 się tym znakiem wróży?~I w otrząsie nagłym przysłonił
 574     2|                  miłosierdzia, jaki jest w dobrym słowie człeczyna.
 575     2|                  wrzodów i jam oblicza.~"W obrzydłości pogrążeni, wskrześniecie
 576     2|              ciemnych, aby płomień wiary w nich rozgorzał, przysłoni
 577     2|              brat twarz swoją. I wymadla w dłonie on żal przed Przenajświętszą
 578     2|               tak mocno, że zdmuchnął mu w myślach nawet grozę miecza
 579     2|              człeczą dolą.~Napatrzył się w sukiennicach doznań pospólstwa
 580     2|                  takiego za cały kościół w piersiach mieć - kobiet
 581     2|                 swój drogocenny, mnie go w gniewnych rękach.~"Bacz,
 582     2|                    Chciwie chwyta śmierć w szpony swoje bodaj płaszcz
 583     2|               drugi, szukający już tylko w sercu swoim Graala - jak
 584     2|          franciszkanin śród trędowatych.~W zadumie nad dolą człeczą
 585     2|                  jedno, kołem. A gdy się w tych pokrzykach zwadzą,
 586     2|                  lub głosem zakrystianów w świąt następnych obwieszczaniu.~
 587     2|                krzyk: "Ratunku!" bełkoce w ślinie i łzach ludzkich.
 588     2|            zawsze: "Pacierza!..."~Tak to w mieście! Temu uczty przesyle
 589     2|                uczty przesyle i rzyganie w nadmiarach, temu śmierć
 590     2|                  mur bicie; temu rozkosz w całowaniach pod ciche pieszczoty
 591     2|                  każdego z kolei poprosi w swój taniec śmierci.~Ozwały
 592     2|              rozpylają jak gdyby popioły w przedwieczornej pory smęt:~"
 593     2|                Słowo się wieścić ma!~Jak w kotły biją łomoty tonów
 594     2|               łomoty tonów i biegną hen, w powietrzne dale; tam "gonionego"
 595     2|         powietrzne dale; tam "gonionego" w pędzie grają; lecą wici
 596     2|              jeźdźców rysią; muzyka drży w ten cwał, tupotem surmy
 597     2|                wietrze łopotliwą - chłop w czerwieniach szerokich,
 598     2|            dochowa, zacną chwałę u ludzi w pogardę odmieni i odwróci
 599     2|                 Naszej straży grodzkiej, w służbie Nam i grodowi dzielnie
 600     2|                rycerza Naszego komornego w zwadzie mieczem na zamku
 601     2|                 i przyodziewek zedrzeć i w nagości stworzenia mistrzowi
 602     2|           mistrzowi oddać. A ma być tak: w pręgierzu na rynku przez
 603     2|              miejscu kaźni.~Niech Bóg ma w swojej pieczy cnotliwych
 604     2|                 amen skołysały się tłumy w westchnieniach.~Wówczas
 605     2|                 nam winy nasze!" - jękło w nim wraz z tym przypadem
 606     2|                 bary widna i biały sznur w trzy węzły oznaczały brata
 607     2|          łoskotem, zbili się wokół niego w stado owiec.~Tuż za nimi,
 608     2|                owiec.~Tuż za nimi, jakby w ziemię z przerażenia wrosły,
 609     2|                 melancholii; sprężył się w sobie, samych mięśni nagłym
 610     2|                  karze prawo zamknięciem w chlewie i karmieniem z wieprzami:
 611     2|                samych! Któż bo z rycerzy w pannie się kocha?! Ku czemu
 612     2|                 nawet ośmieszyli, że się w onej zwadzie na zamku podjął -
 613     2|                 wszak sama pani to była, w osobie własnej! Więc tylko
 614     2|                tedy marzyciel kaźń swoją w najokrutniejszych dla się
 615     2|               bolesności staje się człek w godzinę ponurych przewidywań.~
 616     2|                 choć wolny jeszcze, i tu w sukiennicach opodal mnicha
 617     2|             mnicha stojący, już czuł się w łapach mistrza na zwykłym
 618     2|                pala wbija mu się od tyłu w trzewia...~"Pacierze mów!" -
 619     2|               opodal, wymachuje ku niemu w pośpiechu gwałtownym ni
 620     2|              Alić topielcowa wręcz groza w tamtych oczach udzieliła
 621     2|                 zakonnikowi. Ukrył twarz w dłoniach.~"Jakże ty będziesz
 622     2|                sobie przyciska: z piersi w pierś człeczą powiedzieć
 623     2|            piekłu wydrzeć mogę, by bodaj w czyśćcu nie traciła nadziei...
 624     2|                 na moje barki zakonnika, w żarliwość moich pacierzy!
 625     2|                żarliwość moich pacierzy! w moje serce mnisze!..."~Węgiel
 626     2|                rozżarzony chyba podał mu w usta rycerz w gwałtownym
 627     2|             chyba podał mu w usta rycerz w gwałtownym pocałunku warg
 628     2|                chustą Maura jak z żaglem w rękach. I w jednej chwili
 629     2|                 jak z żaglem w rękach. I w jednej chwili ta chusta
 630     2|                 bo świadcząc mu tę pomoc w ostatnim docisku losu, czyni
 631     2|                  z urągowiskiem - jak to w rodzinie.~,,Panny mu się
 632     2|              nocą do jej alkierza? Miodu w woszczynie jeszcze rozmazistej,
 633     2|                  modlił, że on nagły war w żyłach jął mu zapalać i
 634     2|                  żyłach jął mu zapalać i w duszy dziwne obrazy, a mącić
 635     2|            nasiąkłe, ta bezradność młoda w wejrzeniu tej twarzy na
 636     2|               kobieta, zatulając mocniej w swą chustę.~"A stworzył
 637     2|              prawie, już widzieć poczyna w myślach męki rycerza na
 638     2|              Proszą, by je wiódł przodem w kościoła progi, kędy wzywał
 639     2|         tchnienie krążyć jęło po mieście w powolnym przycichaniu targów.
 640     2|              tułacz. Trafiali się i tacy w zaszeptanych gromadach,
 641     2|                 nikt nie zna, pełno dziś w mieście.~Tu się namieszały
 642     2|               nigdy romansu nie słyszeli w życiu. Nie każda bo z kobiet
 643     2|                  całą usłyszały o zmroku w ciemnym gdzieś kącie izby...
 644     2|                tu dziś będzie... Coś się w mieście stanie..." - szeptano
 645     2|                  miejskich godności.~Oto w szerokich swych strojach
 646     2|             młode niewiasty: odświętnie, w jubkach baniastych i tak
 647     2|                  sobą o skazanym rycerzu w smęcie i wzgardliwości zarazem:~,,
 648     2|           przypytał!... Za jabłka świeże w grodzie jaki orzech suchy
 649     2|                  szubami, futrzane czapy w rękach niosą splatając na
 650     2|                  bo przystają raz po raz w rozprawach - brzuchami do
 651     2|               ile zechce; niech go sobie w klasztorze jakim przechowają
 652     2|                   Groszem wszystko zrobi w sekrecie - nie trzeba wcale
 653     2|                  grodzka, wzdęta piersią w swych sajanach czerwonych
 654     2|                 kity! Oto pohukuje nawet w tłumie na cześć skazanego
 655     2|           rozdzielili go było z rycerzem w sukiennicach, odniosły w
 656     2|                 w sukiennicach, odniosły w dal tłoki ludzkie. Czyżby
 657     2|            pojman był?" - szeptał do się w trwogę Więc raz jeszcze
 658     2|                 już często ukazujące się w pobliżu jego. I z coraz
 659     2|                 to jawniejszym popłochem w oczach snuł się po przyrynkach,
 660     2|           cuchnącego ścieku zanurzył się w jakiś zaułek, ni to w piwnicę:~
 661     2|                się w jakiś zaułek, ni to w piwnicę:~Czarne prawie ściany,
 662     2|             gankiem, z którego sypią się w tej chwili jak gruszki szczury
 663     2|                 szczury spłoszone. Dalej w ponurości tych murów nad
 664     2|                 mordy pomsty, ślinę żmij w pyskach, a w ślepiach wszystkie
 665     2|                  ślinę żmij w pyskach, a w ślepiach wszystkie klątwy
 666     2|           białkami i wyszczerzy się kłem w gębie jedynym jaka jędza
 667     2|               kościaną chyba, przepasaną w biodrach czerwoną szmatą
 668     2|      przechadzające się wprzódy po rynku w tępym milczeniu gburów,
 669     2|                  zęby same zgrzytnęły mu w ustach:~"Zbiry!..."~Wiadomo -
 670     2|                     Wiadomo - gdy wagant w mieście od gromady się odbije
 671     2|                  zgubili go snadź z oczu w krętym zaułku, bo przyśpieszając
 672     2|              przymrugiwaniem oczu witają w przechodniach... zbrodnie
 673     2|                wejrzeniem witają jakby i w nim zbrodnię przyszłą.~Na
 674     2|                płaszcza - nie rozróżnisz w ruchu gwałtownym - wytargnął
 675     2|                   by mocniej nóż osadzić w trzonie i garści.~Dziki
 676     2|             swobody rozdął nagle nozdrza w krwawym zaułku grodu - jawny
 677     2|                się tymczasem do świątyni w całości jeszcze nie widnej,
 678     2|                tym bardziej odczutej, bo w przedwieczornym słońcu kładł
 679     2|               Alić króla wola ułamała je w połowie, wieńcząc ich rozłomy
 680     2|            połowie, wieńcząc ich rozłomy w dwie korony olbrzymie, aby
 681     2|            dłonią człeczą rozpajęcza się w oczach, rozdymia górą w
 682     2|                  w oczach, rozdymia górą w szarosrebrzystą omgłę ciosu,
 683     2|             szarosrebrzystą omgłę ciosu, w rosistość ożyłego głazu:
 684     2|                 rosistość ożyłego głazu: w niedokształceń twórczych
 685     2|           tryumfem dnia szóstego postaci w kamieniu człecze. Pełno
 686     2|                  spiżów dzwony głoszą to w tej chwili z wież obu.~I
 687     2|              sabatów. Ucieszył się snadź w piekle szatan grodu z tych
 688     2|                 raczą, wagantom wszelkim w kruchcie jeno, w przedsieni
 689     2|                wszelkim w kruchcie jeno, w przedsieni kościoła wolno
 690     2|          goliardową - aby ład i porządek w społeczności był.~Lecz oto
 691     2|            zawsze co najniecierpliwszego w kościoła progi.~Mnogie rzesze
 692     2|                  chyba, maleństwa bose i w giezłeczkach jeno, wybłąkały
 693     2|              procesję nie poniosły matki w ramionach. A rozrnachawszy
 694     2|               całe zamienione odświętnie w wagantów familię radosną,
 695     2|                wagantów familię radosną, w weselnych pątników rzeszę -
 696     2|            chwieje, bacz! masztami dwoma w rej i żaglów swych gęstwinie.
 697     2|            Świętej! - ku Kalwarii samej! W tej Arce jest dosyć miejsca
 698     2|              tłumem, motłochem, ciżbą...~W otrząsie zaniepokojonych
 699     2|                 się przeciwi, ludu zamek w grodzie, sporny zamkom panów,
 700     2|                nadzieją rozdzwaniają się w tej chwili dzwony:~"Potargane
 701     2|              gdyby życia i świata krańce w sąsiedzkim przytuleniu.
 702     2|              mrocznie i tu było, ale jak w kościele: rzekniesz, dla
 703     2|           prędzej płaszcza i kaptura, by w onym tu dostatku nie czynić
 704     2|             dumne, migocąc błyskami szyb w ołowiu. Dołem zaś, dla obwieszczenia
 705     2|             konny by się ukrył - czarna, w srebrne ćwieki. Kolczuga,
 706     2|             grubych pierścieni skuta, ma w sobie głuchą, żagwistą czerwoność
 707     2|                 koniu, a wyda ci się jak w żarzy świętego Jerzego.~
 708     2|                 zbroja?!... - błyśnie mu w pamięci. - Toż to Parsifalowej
 709     2|                pokaz tylko i na pochwałę w ratuszu?"~"Czołem biję! -
 710     2|                spełniam to zdrowie twoje w medytacji nad winem. Więc
 711     2|            dzbanie... Baby żadnej u mnie w domu nie ma - więc się nie
 712     2|                  rzeźnika - gołe. I gęba w ogniu cała.~"Vulcanus, widzę,
 713     2|                  smętnie głową.~"Że baby w twym domu nie ma, temu chętnie
 714     2|              gasił potężne, widzę, ognie w kuźnicy swojej!"~A postać
 715     2|                jego kojarzyć mu się jęła w myślach wraz z tamtą zbroją
 716     2|              myślach wraz z tamtą zbroją w jednego ducha wyraz.~I on
 717     2|               ten Parsifal tak nieugięty w dążeniach swych był?...
 718     2|               potężnych nie czepiała się w życiu jego żadna kochanka
 719     2|                  bohaterów znał! że zęby w sercu miał - jak Peredur,
 720     2|                 Czymże tak żyw i potężny w sumieniach naszych Parsifal
 721     2|         skupienia swego:~"Bo nie ustawał w szukaniu szukanie m!"~A
 722     2|               nastąpi na ducha z miejsca w mig - jakby krzyżowym przerzutem
 723     2|              pierś człecza, ni ten miech w kuźnicy ducha, nie oprze
 724     2|               Bożego ducha, zmarnowanego w ciele jego człeczym (nie
 725     2|                 u bramy płatnerza.~Ale i w turniejowym potkaniu, im
 726     2|               garbate szkatuły misternie w żelezie kute: krzyże i cyboria
 727     2|           niewidną pieczęcią tajemnicy - w kości słoniowej cięte stacje
 728     2|          barwione polewą, czarki z opalu w obrzeżach złotych - roztruchany
 729     2|           roztruchany królewskie rzezane w krysztale - białe rolandy
 730     2|                 białe rolandy łowieckie, w których drzemią hejnały -
 731     2|               drzemią hejnały - wreszcie w ogniu kamieni szlachetnych
 732     2|                baśni tuż obok onej zbroi w żarzy świętego Jerzego i
 733     2|                  kamienic, wkroczył niby w magów pieczarę, kędy po
 734     2|         kuźnicach kowale uparte wykuwają w utrudzeniu bezkorzystnym
 735     2|                 prześwietlił się zarazem w jakowyś omrok sinoperlisty.
 736     2|         sinoperlisty. Tęczy kołem zawisa w nim otocza glorii z ogniowych
 737     2|             płomieni!... I wyświetla się w niej cichą, barankową bielą -
 738     2|                  pierś wielkowspaniałą - w ogromie całym.~Maleńką czarną
 739     2|                kościoła: pod różycą tumu w purpury i fioletów przyćmieniu.~
 740     2|       przyćmieniu.~Sam tu był, sam jeden w nikłości postaci swojej.
 741     2|                wnętrza tej Arki; brzęczy w niej jak w ulu lud wszystek.~
 742     2|                 Arki; brzęczy w niej jak w ulu lud wszystek.~I zdało
 743     2|               odkryły to już żaki - kędy w gęstym szeregu czwórlistków
 744     2|                   i ratunków wiary - oto w ostatniego listka ramie
 745     2|                 gębą jadła niemą a czapą w garści, wychylają swe grzbiety "
 746     2|              jedzą i kłaniają się"; oto, w swarliwej zajadłości ku
 747     2|                 czy też króla, "usidlani w radach, które wymyślają";
 748     2|                  stóp świętych, zdał się w tej chwili natrząsać nad
 749     2|                igrców stojących tuż obok w kruchcie - że owo wszystkie
 750     2|               jedynie za to nieustawanie w szukaniu szukaniem.~I tym
 751     2|                 tymczasem wśród żebraków w przedsieni, gdzie przyklęknąć
 752     2|                  jej, odmachnie się ręką w ich stronę: ostawajcie sami!~
 753     2|              stronę: ostawajcie sami!~Bo w takiej chwili najuroczystszej,
 754     2|       natarczywych.~"Jest!..." - Drgnęła w nim mimo wszystko jakowaś
 755     2|             skoczka zapóźniona. I bierze w chrapki bliskie tchnienie
 756     2|               Jakby wyzywając te ciężkie w swych strojach mieszczki,
 757     2|              wielki rumor panów powstaje w kościele.~Goliard przypadł
 758     2|               nie widziano, co się z nim w tej chwili dzieje ani że
 759     2|                na długie zapatrzenia się w tamto lico pod baldaszkiem
 760     2|                  kamienia. Ujrzał bowiem w jej oczach cichych Bożego
 761     2|                  wam?... Kędyż wam...? - w wielką ciszę grodu dzwon
 762     3|                 królowa, zabawiająca się w polu łowami z sokołem, zwiedziała
 763     3|              dworek o linochoda popisach w mieście. Zechciała pani
 764     3|                  ustawił, przez biegacze w mieście obwieścił i ku bramie
 765     3|             pomoc co ładniejszych kobiet w mieście. Jakoż ledwie biegacz
 766     3|               mogły wiedzieć kobiety: że w łówkę domysłów swoich schwyciły
 767     3|                 brat cichy, który królów w żywych kamieniach po kościołach
 768     3|               kościołach jeno oglądał, a w twarz ich cielesną, za żywa,
 769     3|            pacierza włączał.~"Boże, miej w pieczy królową! - powtórzcie
 770     3|                że mnich ani więcej myśli w głowie, ani śmiałości w
 771     3|                  w głowie, ani śmiałości w gardle nie znajdzie przy
 772     3|                jak ten święty Franciszek w ptactwa chmurze.~Tymczasem
 773     3|           klaśnięcie zawrócona zbija się w trzodę owiec. I biegnie
 774     3|                  konne szeregi łuczników w kitowych czapach. Za nimi
 775     3|             nakryty, na nim okazała pani w szkarłatach; przy niej na
 776     3|                  lśnienia naokół; ledwie w nich zaświeci w błękicie
 777     3|                   ledwie w nich zaświeci w błękicie kształt niewiasty,
 778     3|            jegomość i pani!" - krzyknęła w mnichu pokora.~I słania
 779     3|                  oczom jego ten przepych w tęczę roztargnął i zmigotał
 780     3|              tęczę roztargnął i zmigotał w rosnę blaski diamentów.
 781     3|             pałacowy."~Rozstęp się czyni w korowodzie i takie zaciszenie
 782     3|            futrami na ramionach, a stąpa w surowości zakrzepłej. Uderzył
 783     3|                 krzykną kobiety mnichowi w ucho. I pchną go, by sam
 784     3|              zeszedł.~Pogięty, przełaman w pasie, głową jeno wygoloną
 785     3|              rycerzu łaknę."~"Boże, miej w pieczy królową!"~"Dziękujęć,
 786     3|                  odegnij wreszcie karku, w oczy mi spójrz: może w twej
 787     3|                   w oczy mi spójrz: może w twej twarzy odczytam wieść
 788     3|                 wieść jaką."~"Boże, miej w pieczy królową!"~"Surowość
 789     3|             nazbyt okrutna jest, bracie, w pokorze twojej. Będę i ja
 790     3|                 twojej. Będę i ja surowa w błaganiu moim: mnichu, podejm
 791     3|                 strzepnął, a że oślepion w tej chwili kapturkiem złotym,
 792     3|             opadł natychmiast gniew pani w oprzytomnieniu onym, że
 793     3|             wszakże najkrótsza droga, by w lica urodę choć raz przecie
 794     3|                  malutką.~Dziwi się pani w duchu, że mnich jest tak
 795     3|                 nie spojrzał jej jeszcze w twarz. Więc zgubi strzemię
 796     3|             zaniechał; nóżka sama trafić w strzemię musiała. I już
 797     3|               Ruszyły się wreszcie słowa w zaciśniętym gardle mnicha:~
 798     3|                 wywiedzion na wolę rusza w światy na szukanie Graala.
 799     3|          szukanie Graala. Kocha się król w onej tęsknicy dawnego rycerstwa.
 800     3|             choćbyś wszystko inne uronił w pamięci."~Ledwie pani o
 801     3|               rzekniesz, wziera: chłonie w siebie wid i płomienieje
 802     3|                 siebie wid i płomienieje w tym napatrzeniu.~A że nie
 803     3|         zaciśniętego dobywał słowa, lecz w pierś wezbraną po nie sięgał:~"
 804     3|                  sokół, próżno ja, Pani, w twe wyże spoglądam: - i
 805     3|               kapturem onym przeżywam ja w sobie wszystkie dzieje onego
 806     3|                  dawne. Na skrzyni ksiąg w swej celi siada wtedy przeor
 807     3|                 wonczas z siebie. Ja zaś w nyży okiennej przy księdze
 808     3|                  księdze stoję i wpisuję w nią akuratnie przeorowe
 809     3|                 tam ja wymyślnymi sploty w złoto i purpurę obłamiam
 810     3|           gdzieniegdzie i obraz błękitny w księgę kładę. Nie za grzech
 811     3|            wysyła, bym nieco farb świata w oczy wziął: księga, powiada,
 812     3|                 Oto napatrzyłem się dziś w sukiennicach wszystkich
 813     3|              świata! Oto nasłuchałem się w piekarni takich kolorów
 814     3|             dusza!... Aż na koniec biorę w swe oczy purpurę życia,
 815     3|                 której żongler opowiadał w piekarni - lico najpiękniejsze,
 816     3|              pochlebstwo! - Ileż bo razy w rojeniach swych skrytych
 817     3|                  gdy palce zabawia teraz w zmieszaniu różą u swych
 818     3|         zachwytliwiec, utonął oto oczyma w jej urodzie. Więc ta jej
 819     3|              piękności wiecznotrwały!... W przeorową księgę wieczną,
 820     3|                przeorową księgę wieczną, w błękit, złoto i purpurę,
 821     3|                 błękit, złoto i purpurę, w szat królewskich glorii
 822     3|               różę sprzed piersi miotnie w uroczne oczy mnicha.~A gdy
 823     3|               patrzała przed się jak nie w porę ocknięta: tak dziwnie
 824     3|             kazała i wieść się dworakom? W komnat swoich pustkę smętną,
 825     3|               mknienie - wyżej - dalej - w złoty błękit wieczności...~
 826     3|                 łódź chwili ochynęła się w morze czasu.~"Mej urody
 827     3|                   twarzy nabierały mury: w powietrzu zmierzchowym stały
 828     3|            granią srodze wyraziste ni to w zmarszczkach sędziwego wieku.
 829     3|                  świerkliwe zganiały się w powietrzu, a niemo w bezszelestnym
 830     3|                 się w powietrzu, a niemo w bezszelestnym trzepocie
 831     3|               nietoperze.~Pod sczerniałą w mroku górą kościoła ledwie
 832     3|           kozodój rogaty przehycnął tędy w poświstach i pokrzykach
 833     3|                 zdało, że zbodzie rogami w napędzie, przytuli się do
 834     3|           wetknie go mnichowi z powrotem w garść, sprośną swawolą połechta
 835     3|              połechta brata, parsknie mu w twarz jak ten koń - i poskoczy
 836     3|               ten koń - i poskoczy dalej w ulice. A za nim żaki. Śmieją
 837     3|                  do rana - iż tym ogniem w palcach. U figury pod klasztoru
 838     3|               Został przyjęty in logiam, w rozmównicy, co było znakiem
 839     3|                Wprost na mnicha jedzie.~"W imię Ojca, Syna i Ducha...
 840     3|                   Masz u pułapu kościoła w absydowej bani obraz Zwiastowania
 841     3|         Zwiastowania zdziałać, a królową w nim za anioła. ~Zdołaszli
 842     3|                   Ku górze rozłożyły się w olśnieniu dłonie brata;
 843     3|               dłonie brata; nie wiadomo: w niebali się tak zapatrzył
 844     3|                się tak zapatrzył czy też w oglądany już zawczasu on
 845     3|           oglądany już zawczasu on obraz w absydowej bani aż wysłannik
 846     3|             rozkłada i chyli się a chyli w pasie.~"Zostaniesz, bracie..."~"
 847     3|                      Przyjęty in logiam, w rozmównicy!..." - przerwie
 848     3|                  głowę.~Podejmie się pan w strzemionach, zdumiony,
 849     3|            mnichu, na zamku, gdzie raczą w łasce. A jakiejkolwiek doznasz,
 850     3|                 A jakiejkolwiek doznasz, w milczeniu doniesione musi
 851     3|               się doń po murze.~Z twarzą w dłoniach przypadł mnich
 852     3|                gromady wszelakiego ludu, w siwym zmierzchu dymami zasnute
 853     3|              choć niby radosne te pląsy, w posuwiste reje snują się
 854     3|              snują się przy pochodniach, w ciężkich mieszczan upojenia
 855     3|               czyjaś. Różne bo stają się w chęciach swoich w czas odpustu
 856     3|              stają się w chęciach swoich w czas odpustu i najzacniejsze
 857     3|            oczyma rozmarzeń zapatrzy się w ognie tańca i swawoli miłosnej.
 858     3|              kocicy.~Rade witają je żaki w tej oćmie zmierzchowej;
 859     3|               jaką kotka po nocy będzie, W tej zasię nadziei oto aż
 860     3|              nadziei oto aż ponosi żaków w zawodzeniu rybałtowego chóru:~
 861     3|               Natomiast Bakchowe skoczki w capów futrze zaganiają tylko
 862     3|             targają, kłują, czym się da, w łydy.~Oto wtuliła się któraś
 863     3|                  się któraś sama takiemu w kosmate łapy.~"Panku!..." -
 864     3|                         wymrucza się cap w lubości. "Szpetnyś jak na
 865     3|             piosenką wyśwista, wytupocze w tańcu.~Owóż i druga garnie
 866     3|               żeś leciutki! Popędziłabym w pola, żeś wesół! I że się
 867     3|                   kobietom, aby wszystko w nas było komu lube: i śmiech
 868     3|           Pobiegłażbym z tobą! popędziła w światy!"~"To się rozzuj
 869     3|             Niechże się choć rozzuję nie w pana-mężowe łoże a sobie
 870     3|             duszy panu mężowi oddać trza w skrzynię pod klucze, że
 871     3|               starki nazajutrz, choć nas w szerokie szaty objuczą i
 872     3|                 a przecie aż zgrzytliwie w tym weselu młodym. - Patrz,
 873     3|               zagrzewa ramiony menestrel w swym gieźle podwiewnym.
 874     3|                 pokładają się tanecznice w kosmatych ramionach satyrów,
 875     3|                satyrów, wypuklają piersi w nabiegu szalonym. A rybałtów
 876     3|              szalonym. A rybałtów pieśni w skrytości snadź świadomy
 877     3|            diabeł na przedkościelny plac w chwili, gdy brat porwać
 878     3|                  twarz. Kobiety, których w rozpętaniu swawoli nigdy
 879     3|                  menestrel - któremu się w tej chwili nazbyt dobrze
 880     3|                  z grzechem rycerza! one w sercach naszych przemoce!
 881     3|                   Przemogły, przemogły i w lichym sercu moim! Nie pokutę
 882     3|               szał ich porwie i poniesie w skokach. "Bacche!... Bacche!..."~
 883     3|              śmiechem sfora piekielna. I w tego śmiechu rozpryskach
 884     3|               rozpryskach na gęśli ruszy w pląs sabatu. Pokładają się
 885     3|            sabatu. Pokładają się strzygi w kosmate łapy incubów swoich,
 886     3|                  sobą za rogi bodliwe. I w poskokach szalonych uderzą
 887     3|               poskokach szalonych uderzą w ten diablic skwir:~Novus,
 888     3|               ulicy, widzą, stoi pan mąż w szubie i ogromnej czapie
 889     3|                    za waganty! za gołotą w miasto naszłą żonka mi od
 890     3|                do łaźni wpuszczają tylko w piątki z Żydami razem?...
 891     3|                 razem?... A tyś się dała w kompanię lichocie takiej!"~
 892     3|              pomysłem, bo ścichnie nagle w zanoszeniach się od płaczu.
 893     3|                   I on jad wsączywszy mu w myśli na pomstę wywinie
 894     3|                się spod ramienia; ucieka w ulicę. A choć do sińców
 895     3|                      Ledwiem ci je kupił w sukiennicach!... Ciżemkiż
 896     3|               ciężką, miotnie jak tłomok w bramę domostwa. Aż się zatrzasnęły
 897     3|                wszystkiego, co stateczne w mieście. Na ulicach i wagantów
 898     3|                  co dziesiąty gębę gdzie w kufie umaczał, spoili się
 899     3|                  ucieszniki grodzkie, by w maszkary przyodziane, w
 900     3|                  w maszkary przyodziane, w blachy pod oknami dzwonić
 901     3|               wagantów tyle bo wznieciła w sercach grodzian: rozpalając
 902     3|                zgziła im żonki i córy, a w młodzieży wzbudziła ona
 903     3|            sąsiady i pomstliwe wścibstwo w cudze sprawy i dole.~Tyle
 904     3|              teraz cieszyć mają, jako że w onych urągowiskach młodzieży
 905     3|                 strop beczkowy łamał się w łuki tuż nad głową, o ławy
 906     3|                 nieomal żebrami wsparty. W głębi zwisa ciemną czeluścią
 907     3|               Opodal komina stoi beczka; w żółtym świetle śród dzbanów
 908     3|                  co pisze światy Heronim w żywocie świętego Antoniego:
 909     3|                 szatanów są natury, że i w pogaństwie nawet nie zostali
 910     3|               połę łagiewkę drewnianą. I w oczekiwaniu na wino rad
 911     3|          prawdziwie tak było, a wierzący w to duszy swej w pokuszenie
 912     3|                 wierzący w to duszy swej w pokuszenie nie wiedzie -
 913     3|               poczęli i kasłać Pankowie. W takiej żałośności widziano
 914     3|            takiej żałośności widziano go w Aleksandrii. I tak sczeźli
 915     3|                 pod sąsiadów oknami, ale w skórze zapożyczonej pono
 916     3|                  pod stołem, by szczypać W łydki skoczków Dachowych,
 917     3|                łydki skoczków Dachowych, w capów skórę zaszytych, i
 918     3|                 cyny zdały się po równo, w złocistych połyskach światła.
 919     3|             kamratach - nie bardzo snadź w to respektowanie wierząc -
 920     3|                 się ornatio życia samego w obyczaju dwornym."~"A któreż
 921     3|             kadzi siedzi samotnie herold w czerwieniach, nie królewski
 922     3|                  Żaki już pochowały nosy w kułaki i parskają w nie
 923     3|                 nosy w kułaki i parskają w nie nad tym wystawnym rycerstwem
 924     3|               pełny trzos tylko odyma go w takie rycerstwo szumne.
 925     3|             rycerz nie brał takiej żonki w łoże, na jaką mu herold
 926     3|           goliard obecności takiego pana w waganckiej gospodzie i jego
 927     3|            wszystkich zalotników, bo się w nich krew rusza na gnuśno:
 928     3|            zwinnym rzutem wgarnie mu się w ramiona - całym ciałem,
 929     3|                powojem osnuwa, wtula się w pierś, przyhołubia... I
 930     3|                przyhołubia... I sączy mu w usta jeden pocałunek bez
 931     3|              sobą.~Jam wolna! - krzyknie w stronę herolda. A słyszeć
 932     3|                jastrzębia głos po lesie: w tak ostre echa rozbijał
 933     3|                echa rozbijał się jej bas w pisku kobiecej pasji. -
 934     3|                 wtór. I zerwą się z ław, w górę podniosą czarki.~Gęślarz
 935     3|                  podegnie wątlak.~A żaki w śmiech nad tym szumnym,
 936     3|                 przed nią i recytuje jej w nos:~"Si tu esses Helena,
 937     3|               świeżo wykąpan, nakarmion, w szatach dumnych..."~"Nie
 938     3|             szczęk łańcucha i za chłopem w spiczastym kołpaku wwala
 939     3|            ogromny, aż zacuchniało nagle w izbie. Na zadnich łapach
 940     3|               zadnich łapach kołysze się w chodzie, srogi i głupi zarazem
 941     3|               głupi zarazem z tym kolcem w nosie. Niedźwiednik szczęka
 942     3|               wesołki, a rozdzwonią wraz w tłumie swymi kukłami. Ich
 943     3|                się ścigać między stołami w kręgi, w zawroty, w wiewiórcze
 944     3|                  między stołami w kręgi, w zawroty, w wiewiórcze szały;
 945     3|              stołami w kręgi, w zawroty, w wiewiórcze szały; czynią
 946     3|                pana natury jest zawsze i w zwierzęciu jego: cieszą
 947     3|               ściągało mu teraz znużenie w cierpką powagę; cały ciemnym
 948     3|              miarą rozumu, podobać winno w kobiecie. Prócz cnoty, prócz
 949     3|            jałmużna Pana Boga i świętych w niebie ciesząc kwitną przy
 950     3|                  kwitną przy krosienkach w obyczaju poczciwości. Tylko
 951     3|           podlejszych."~Ale ona była już w pomszczeniu, więc zatrzymała
 952     3|               myśl na ciekawości dla się w tej chwili najważniejszej.
 953     3|                  zohydzenie wiersza jego w odbębnieniu żaków.~"Nic
 954     3|               swoim rozstać nie może: to w trąbkę lub piszczała zadmie,
 955     3|                 lub piszczała zadmie, to w kocioł uderzy, rozdzwoni
 956     3|           waganckiej gospody rozlega się w krótkich pokrzykach jakby
 957     3|                krótkich pokrzykach jakby w targaniach się pasji:~"Cztery!..." "
 958     3|               kolej i na diabłowe: grano w kości.~Niejeden, zanim się
 959     3|                  który od szczodrej pani w mieście otrzymał najcenniejszą
 960     3|            rozdziać musiał. A jeszcze mu w tym pomagają żaki, zawodząc
 961     3|               mały nie mógł docisnąć się w tłumie, więc się w swym
 962     3|          docisnąć się w tłumie, więc się w swym gieźle i z bosymi nogami
 963     3|                Powiedz, co jest pięć?~Im w to graj. Gruchną pięściami
 964     3|                  graj. Gruchną pięściami w stół, rozbębnią się w poddane
 965     3|          pięściami w stół, rozbębnią się w poddane takty żaczkowego
 966     3|                 winem, siedział na ławie w podokiennej nyży. Po kilkakroć
 967     3|                Wreszcie zapomniał o niej w durze winnym. A gdy się
 968     3|            świecie - by do ksiąg zacnych w klasztorze się dostać:~Virgilim
 969     3|                 strzępy tego błąkają się w odpisach między oświeconymi
 970     3|               oświeconymi po świecie - i w wielkim są wśród nich respektowaniu.
 971     3|                 ciągi rozsypane są teraz w myślach jak te paciorki
 972     3|              klasztoru zawyje nieraz coś w człeku głosem psa, zaskowyczy
 973     3|            człeku głosem psa, zaskowyczy w ocknieniu tęsknoty za swym
 974     3|                 domem prawym - osobliwie w gospodzie, gdy wypite już
 975     3|               Gawędy dziwne słychać było w przedwieczornym dziś niepokoju
 976     3|                 potem zbroja niesamowita w żarzy świętego Jerzego za
 977     3|                 Jerzego za czarną pawężą w srebrne ćwieki. Onąż to
 978     3|                 bodaj wejrzeniem odnowić w sobie on głód dążenia...
 979     3|                jakby różaniec zapomniany w nich trzymał; zwiesił głowę
 980     3|               złożone dłonie psałterz, a w palce wetknęli mu organkowe
 981     3|                 migota skrzydło czerwone w blasku płomienia. Zezem
 982     3|           rybałtką bosą, wróciła zaklęta w dziwo strojne... A jeszcze
 983     3|                 wypychały się niesromnie w obciągłość szaty, przylegającej
 984     3|                       Więc poczną szukać w pamięci, przypominać królów
 985     3|               topole uwysmukla, ten nowy w foremność niewieściego kształtu
 986     3|               się kobieta cała - a każda w niej panną będzie.~Tak rozważali
 987     3|               tedy uważnie - barwy maku, w popielicowych obłogach,
 988     3|                wstążką krzepko zmotana i w pozłociste bajorki szyta.
 989     3|              bije do postaci wdzięcznej. W kosy jak smoła połyskliwe
 990     3|              przewiała... Nie ma przecie w tym stroju nowym nic tak
 991     3|            alherunt tanią jest tkaniną a w Polsce, skąd suknia rodem,
 992     3|               ładne, czy brzydkie, mieli w oczach tylko świąteczność
 993     3|               gdy wykrzyknęli po niewoli w chór aż pobożny:~"O, dilecta
 994     3|                swoim obyczajem za kolana w pokłonach chwytał.~Goliardowi
 995     3|                   Do klasztoru zatęsknił w wielkiej nagle żądzy ciszy
 996     3|              niemocen człowiek wstrzymać w sobie do woli. Tylko diabeł
 997     3|                  potrafi cały ich rozpęd w człowieku przetargnąć z
 998     3|                 z ponośliwych sfer ducha w grzęskie męty spraw kobiecych.
 999     3|              chuci niepokój uzasobni się w żarliwość wewnętrzną. Wonczas
1000     3|               podszczuty wpada z miejsca w szał zażartości, gdy ujrzy