Czesc

 1     1|            swoich chórze. I podjął znów oczy na błękit gwiaździsty
 2     1|           damami milczący, wejrzał znów na sklepienie i szukał pod
 3     1|       zstępować jęły te szeregi.~I znów pustka i mroki w bezludnym
 4     1|       kuglce na swe pomosty i nuże znów skakać przez obręcze, ognie
 5     1|        baczenia waszego- i otoście znów radości próżni, jak wonczas
 6     2|            pewność klerka. Pociąga znów wisiory kaptura.~"Mdłe mamy
 7     2|          uległymi mi czyni. Ten ci znów jest sardes, tajemnic stróż.
 8     2|          sukiennicach mieszają się znów tłumy i cichną zgiełki:
 9     2|      chórem sapliwym.~A po długiej znów ciszy postrzegając, że franciszkanin
10     2|            do tego zmyśliły, tamte znów zaniepokoiły się bardzo,
11     2|           jego tropu."~Dogonili go znów i mijają tym razem. A swym
12     2|             Kędyż wam?!... - jękły znów nieukojem, skołysane serca
13     3|           niecnoty, z zakonnika. I znów pusto.~Wola cudza, mnisze
14     3|     Ciągnie go za rękaw, uchyla mu znów czarkę od ust.~"Powiedz:
15     3|            durze winnym. A gdy się znów jak ta lampa rozświetliła
16     3|    klasztorze się dostać:~Virgilim znów się podelektować, od Boetiusa
17     3|         uspokojony. Alić po chwili znów mu się rozwiera ta jedna
18     3|           dzisiejsze, przypomniane znów wzburzonej krwi, objęło
19     3|         wzburzonej krwi, objęło go znów zamroczeniem nagłym. Rozchwiał
20     3|            chorego, więc po chwili znów ich zaczepia rozmową:~"No
21     3|           klasztorze.~Jutro będzie znów zawisał nad wieżami grodu
22     3|        konceptami. A śmierć pląsać znów pocznie tuż za nim po linie
23     3|            nie zleciał przecie; że znów suniesz dalej z oczyma utkwionymi
24     3|         strzymał słowa swoje i jął znów kroczyć po izbie. Odprowadzają
25     3|            się to w gospodzie. Oto znów są u progu, ale na ogonach
26     3|      goliarda któryś z żaków.~Inny znów przygląda się smętnie jakowymś
27     3|        kolczugi tu wyjmuje, ówdzie znów za łaty wstawia, u nakolanka
28     3|            się tacy dwaj - Wskazał znów ramieniem rycerzy obu -
29     3|            to okrutnie srogiej, to znów tak dziarsko ochoczej, że
30     3|          oczyma mnicha, otrząsł go znów całym ciałem.~"Frate, gdy
31     4|          daleka. Patrzą: przysiada znów niedźwiedź na zadzie pośrodku
32     4|          powraca. A choć w skrusze znów przez roczek jaki fałdów
33     4|            polecą w górne kręgi. I znów oto spadają na okna celi,
34     4|         białych.~Ale przeor chustą znów je płoszy, powiadając, by
35     4|             Oto teraz rozsiada się znów wygodnie na skrzyni i powiada:~"
36     4|             bez tonu, w księgi się znów jak u pogan składa - pora
37     4|        leży, skoroś taki!~I kroczy znów po celi, z sobą gada, sobie
38     4| ostatecznego spraw tamtych sięgnął znów po księgę, odłożoną przed
39     4|       powróciwszy do celi, zasiadł znów na skrzyni. Już nie te potoczne
40     4|          poszedł, uczepić się może znów zalotnego płaszcza swej
41     4|          głucho dominikany o nowej znów nauce, zagnieżdżającej się
42     4|        ośmielona przysiada się doń znów na kamień - z przyjaźnią
43     4|   zielonych jaszczurek ożywiać się znów jęły marmurów biele.~Aż
44     4|           by corde jucundo poszedł znów z kamraty na waganctwo,
45     4|           snadź skoczyła? Lecz oto znów je dwoją: jedna promieniem
46     4|        słońca promyki, roztańczone znów po murawy cieniu. A kwiatów,
47     4|        Liris ją schłonie.~Lecz oto znów się jawi snu nowym podmuchem,
48     4|          wrył i mchami przez wieki znów spoił. Stygło pod nim to
49     4|       jabłonki w sadzie zaszumiały znów na wtóre tchnienie zachodu,
50     4|      wykrakawszy swe poruszenie. I znów te kołaty, to mnisze zarojenie
51     4|             a smutną ręką, zaczyna znów kreślić cyfry jakoweś: sprawdza,
52     4|           było z powrotem układał, znów się zrywał, by po raz wtóry
53     4|         nie obraził, a swoje wypił znów rzetelnie, więc napełniły
54     4|   zachrząkał tamten drugi w nagłym znów niepokoju. I zatula szyję
55     4|            więc z pomrukiem kroczy znów po izbie. I już z niechęcią
56     4|            jął mu zalewać czoło. I znów poczerwieniała szyja, posiniały
57     4|     przysłaniał dłonią oczy.~A gdy znów spojrzał, widzi ciemnię
58     4|           cha! - dla mnie! - (Jęła znów wierzgać jurnie pod stołem.) -
59     4|          słania; poczerwieniała mu znów grdyka, spęczniały skronie.
60     4|        glinie kształty jakoweś; to znów podrywa się ręka niby z
61     4|         słowo głuche.~Odezwały się znów pomruki pacierza, uderzyły
62     4|      obliczenia wróżbne, a zawiodą znów rycerzy obietnice - niechże