Czesc

 1     1|     tęskniąc w opieszałości dni swoich. "Onać, mówili, odmieni
 2     1|          mając w schowkach szat swoich jakieś tam nie liczone grosze.
 3     1|        cierpliwie na słuchaczów swoich. Tymczasem stroi gęśle i
 4     1|     niego, wejrzał na słuchaczy swoich. Jedno mu się tylko nie
 5     1|   spłynął tam w lesie krwią ran swoich, a w tej oto chwili bije
 6     1|     gwiazda poranna w siostrzyc swoich chórze. I podjął znów oczy
 7     1|  nakazała królowa, by wobec dam swoich dać milczeniu niemownego
 8     1|      straże. Śpi w dosycie praw swoich małżonek, król!~I mówi się
 9     1|     świata: z widnokręgów ludzi swoich.~Tak myślał goliard, snując
10     1|         i on znalazł słuchaczów swoich.~Skoczy tedy na ławę u studni
11     1|  stracili dziś doszczętnie serc swoich ciekawość bezkorzystną."~"
12     1|        miała sprawy na pokojach swoich. Jeszcze dziś słyszę te
13     1|          w całej gorącości żądz swoich, piękniejszy chyba od bestii,
14     1|         tęskne i urabiania dusz swoich wedle takich wzorów. Więc
15     1|       na rynku, a w cichościach swoich? - czym, jeśli nie wiarą
16     2|   weselą oczy. A kupcy znad ław swoich napędzają chęci:~"Piękne
17     2|   światy. Światy zwożą w jukach swoich kupce na odpusty; tęsknoty
18     2|        wszystkie zasoby towarów swoich: kły cukru po jukach, krupy
19     2|        podrywa się na kostyrach swoich, skacze jak ta żaba, trzepocze
20     2| wyskakiwał z gromady na drągach swoich. "Brat!... Braciszek!" -
21     2|   lekarze spod kościołów o ziół swoich mocy skutecznej; krzyczą
22     2|       gwałtownym pocałunku warg swoich.~Bo żar jakowyś warem krwi
23     3| królewskie, bo wścibstwo dworek swoich i cichą pomoc co ładniejszych
24     3|    kobiety: że w łówkę domysłów swoich schwyciły dla pani najwłaściwszego
25     3|    wieść się dworakom? W komnat swoich pustkę smętną, gdzie tłuką
26     3|         bo stają się w chęciach swoich w czas odpustu i najzacniejsze
27     3|  strzygi w kosmate łapy incubów swoich, rozrywają szaty pod szyjami,
28     3|   kuglce z wymyślnymi sprzętami swoich popisów. Wokół stołów szastać
29     3|         a i biskupi po pałacach swoich... Może nie tylko przeze
30     3|     oczom tę pyszną kruż bioder swoich. Gdzieś obok siebie domaca
31     3|        kuglce ten niepokój psów swoich jakby urzeczonych światłem
32     3|    żonglerzy atrybuty bohaterów swoich.~ ~Zatrzeszczała ława pod
33     3|     jest znowu na wyśmiechach u swoich tam kamratów: rycerzy od
34     3|         liche wciąż w dążeniach swoich są dusze człecze? A tym
35     3|      gdy rycerz pocałunkiem ust swoich wzionął mu w piersi grzech
36     4|     gościńcu pozostali: pogrzeb swoich, jeśli możesz, i wracaj,
37     4|         zwierza się z zamierzeń swoich tym paniom nieszpetnym:~
38     4|        na tysiącogłosowy chorał swoich namiętności po nocach utęsknienia.
39     4|         wieczyście sprzeczne, w swoich uroków harmonie.~Kiedy niekiedy
40     4|   purpurę świata. I w ogień żył swoich. I na usta. Tu, tu na wargach
41     4|         ze wszystkich sił - nie swoich sił wszelako. "W szłom!..."~
42     4|         prędzej na struny gęśli swoich - nie mistrzom, przedsię,
43     4|        oderwie i nie zatrzyma w swoich.~Mnich zaniepokoił się wobec
44     4|   dłonią tamte wynurzenia myśli swoich, odsuwał je w surową dal
45     4|   tupocie, bo cykady z kryjówek swoich ślą jej na gwałt zazdrosnych
46     4|        chorału gra kwiatom żądz swoich peany.~Oto u winnicy skraju,
47     4|        ku onym prządkom - które swoich rozkoszy obietnice wetkały
48     4|         Fauna z polipich ramion swoich.~A w tym ściszeniu i zadumie
49     4|  wypuściła go z polipich ramion swoich.~Ustąpił bez słowa i jął
50     4|         przeor po jedną z ksiąg swoich. Chce bratu pokazać obraz
51     4|         Gerardus w obliczeniach swoich!.... Okres drugi człowieczeństwa
52     4|      starzec na skrzyni skarbów swoich - pod czarnym skrzydłem
53     4|  dopiero powracają do kształtów swoich. A tak stulone, jeśli rozchwieją
54     4|   człowieczeństwa wedle wierzeń swoich.~Górą zasię nad połamane
55     4|      kobiety, która z pracy rąk swoich żyła - a dziś sędzią świata! -
56     4|          pląsający na kopytkach swoich."~"Faunus! - odgadują żaki
57     4|  rozmnożył Święty w klasztorach swoich on znaleziony zamek graalowego
58     4|       we wróżbnych obliczeniach swoich. Pokolenie Chrystusa i apostołów