Czesc

 1     1|          Daremnie Kościół, w obronie siebie samego, wzywał za świętym
 2     1|        przyszłyście tu, aby mnie nie siebie, słuchać... I nie wstydzę
 3     1|              je wbił i gada jakby do siebie już tylko:~"Zepchnęły nas
 4     1|       nieufni żonglerzy zachować dla siebie. Odezwać się? Wiadomo: klerk
 5     1|           tylko zdołał powiedzieć od siebie:~"Baśni żonglera w piekarni
 6     2|         alteracji tak płonnej.~"Ty w siebie tylko wierzysz!" - odepchnie
 7     2|           gorycz chwili a niepewność siebie samego zwraca niechybnie
 8     2|       wytrzymał dłużej. I wziąwszy w siebie ton tego kupca, prawił dalej -
 9     2|      zawołanie królewskie, otrząsł z siebie natychmiast brzemię melancholii;
10     2|        mijają go z chmurną pewnością siebie, która zdała się powiadać: "
11     2|          odchodząc zagadali nagle do siebie te gnuśniki oba: o skoczce
12     3|           płaszcza rozrzutem osłania siebie i rumaka zarazem. "Król
13     3| najłagodniejszy. Na tę myśl, pewność siebie - ta kobieca - rozjaśniła
14     3|         rzekniesz, wziera: chłonie w siebie wid i płomienieje w tym
15     3|           siwobrody i mówi wonczas z siebie. Ja zaś w nyży okiennej
16     3|             te nimfy?... jakie one z siebie były?" Goliard był wciąż
17     3|           urągliwie na tę niepewność siebie i zalęknienie żonglerów:~"
18     3|                  pytał głucho, jakby siebie samego, wiodąc okiem za
19     3|           bioder swoich. Gdzieś obok siebie domaca się czarki i podstawia
20     3|          nawet patrzeć?... Więc poza siebie obejrzyj się czym prędzej,
21     3|              poza się, a tylko przed siebie, przed siebie wciąż! - ku
22     3|            tylko przed siebie, przed siebie wciąż! - ku tamtej wieży -
23     3|         wyraża teraz urągliwie co do siebie powątpiewanie rybałt niejeden,
24     3|         Przytupnie odpędzając ich od siebie.~Obsiądą posłusznie ławy.~"
25     3|           się coraz mniej wymagać od siebie, od ludzi - a na ten koniec
26     3|             nawet to najlepsze, co z siebie ludziom dać mogą - łatwe,
27     3|              dłoni odchyli rycerz od siebie to żonglerów oburzenie.~"
28     3|       rozpęta, kto igrców i żaków na siebie obruszy.~Podjął się wreszcie
29     3|              co mówiąc ściąga wraz z siebie sajan skórzany. - A i o
30     3|              Przy tym słowie zdarł z siebie nagle hełm i trzymając go
31     3|              mogło, że człek zrywa z siebie wszelkie więzy doli, wszystko,
32     3|            waszych!"~A zwróciwszy ma siebie uwagę towarzyszy, wraz kugla
33     3|              mu wszak kazała pani do siebie. A dusza, w przeczuciu zatracenia,
34     3|              grodu! diabłem tym wraz siebie wyświećże możesz nie się
35     4|             junactwo stać ich był od siebie w marszu wagantów: owo na
36     4|     pierwszej chwili nierad ich koło siebie widzi. "Ja nie bakałarz,
37     4|      chyłkiem brat franciszkanin. Za siebie, w stronę klasztoru wciąż
38     4|          mury miasta otrząsają już z siebie tuman nocy: dołem zatulone
39     4|            te święte cisze wziętym w siebie zgiełkiem kobiecego ducha?
40     4|          wracała mu ufność do samego siebie.~A gdy stanęli u furty,
41     4|              się prostują, odsuną od siebie na skrzyni, w oczy sobie
42     4|             goszczą i nocują nawet u siebie. I u nas może taki stałby
43     4|           się na chwilę jej myśli od siebie samej; jęły się błąkać po
44     4|            nimfach: jakie one były z siebie? czy ładne nade wszystko?
45     4|             było, jakim tamten był z siebie, choćby i diabeł sam.~"Choćby
46     4|      zbłaganie spłynie z jego czary?~Siebie samego widzi tam, u ołtarza.
47     4|              to pewnie sam, który za siebie i Muzy pacierze tu brał,
48     4|              ociężenia: jego łaski w siebie bierze aż do tej bladości
49     4|              wchłonęła, rzekniesz, w siebie Wszystkie żary i żądze ziemi;
50     4|      wspomnienie, więc otrząsał je z siebie myśli pogardą.~Z dłońmi
51     4|           jakimś tu schroniskiem dla siebie i dziewczyny - może pod
52     4|       dzieckiem uczyniłeś mnie wobec siebie. Inną zaiste jest miłość
53     4|             ciszy samej, strzepnął z siebie jak ptak to znieobecnienie
54     4|           brat trwożnie oglądać poza siebie, przepatrując ogród cały,
55     4|        chwili ostatniej strzyg wokół siebie taniec sabatowy!..."~Odepchnął
56     4|               Nierychło przyszedł do siebie. A gdy odsapnął, jął kląć
57     4|          stołu z tą klątwą na samego siebie.~"Hm!..."~Ale mistrz nie
58     4|         młodej. Jeśli cieniem samego siebie ma się wałęsać po klasztorze,