Czesc

 1     1|     Każdy wlókł nie tylko krzyż swej doli na grzbiecie, ale i
 2     1|       tapczanie, w przebiałości swej wiotkiej, kochaniu cała
 3     1|         się i kościół sam - bez swej służby Bożej. Odeszły mnichy.~
 4     1|  niecierpliwiej szyję bokiem ku swej czapie wyciąga. "Datków
 5     1|        wydzwania wytrzymując na swej wardze spojrzenia ludzi.~"
 6     1|       Tak więc poszanowanie dla swej szaty oświeconego ustateczniło
 7     1|   Chłopak jest giętki jak wąż w swej kolczudze srebrzystej, a
 8     1|         nade wszystko wyzwaniem swej urody.~Prysło koło zemsty
 9     1|      miecza targnięcie się - od swej tarczy w górę - rozstrzygnęło
10     2|        na się kolory i tęsknotę swej pani, bez czego nie ma w
11     2|    pokaz uklejnocony mały palec swej ręki. - Za morzem przytrafia
12     2|       zasię krwawniki dostąpiły swej barwy królewskiej na piersiach
13     2|        stają, jakby w zadumaniu swej krasy - nad własnych woni
14     2|        człeka, czy tu aby duszy swej w niebezpieczeństwo nie
15     2|       Żyć!..."~Sięgnął mnich do swej kieszeni przepaścistej po
16     2|        dźwignie dziewczynę znad swej stopy, uspokoi, życie i
17     2|     familii. Nie wyda tajemnicy swej pani.~Mnich tym żarliwiej
18     3|       dawne. Na skrzyni ksiąg w swej celi siada wtedy przeor
19     3|     było, a wierzący w to duszy swej w pokuszenie nie wiedzie -
20     3| dzbanisko wina, przyciskając do swej na pół obnażonej piersi:
21     3|  żarliwej chwili ukochania igry swej, ptakiem się poczuje, skrzydeł
22     3|    poskoczny prawie w giętkości swej kolczugi czarnej pod purpurowym
23     3|     porwać spod pieca narzędzia swej igry - i dalejże w nogi!
24     3|        ile ich robotnik z duszy swej udzieli - hej, zaklną się
25     3|     swych popisów, sposobiąc do swej blaszkowej zbroi rycerza
26     3|        łańcucha koniec z garści swej rzuca niedźwiednik bestii
27     3| zasobnego domu.~Gęślarz tylko w swej oponce brunatnej i czerwonym
28     3|     Augustyna: "Nie dawaj duszy swej kobiecie!... De carnibus
29     3|  linochód, zasiekany całkiem, w swej blaszkowej łusce rycerza
30     4|        i wracaj, jak umiesz, do swej doli - jużeś jest niepotrzebny.
31     4|       Powracali tedy myślami ku swej doli, kurczyli się ku niej
32     4|         bestii. Kto zaś do doli swej od progu śmierci powraca,
33     4|       przedstawiała się oczom w swej żałobie. "Sądzono!" - pociesza
34     4|        umiłowaną żonę dla duszy swej, żądnej zbawienia. Aliści,
35     4|        By po nierychłej śmierci swej małżonki, w trumnie nawet
36     4|        nich ku stopom kamiennym swej Pani. Lecz oto krzyk tryumfu
37     4|         znów zalotnego płaszcza swej Magdaleny. Był - może wyspowiadać
38     4|          z nie ulżonym grzechem swej duszy."~Zdało się mnichowi,
39     4|      krzew. I z wklęsłej twarzy swej błyska żółtym okiem.~"Gołębica
40     4|         klasztorze jakby i ster swej łodzi zostawił. Chyba się
41     4|        całą. I wioną za kolumny swej świątnicy otwartej. Wychylają
42     4|   wyskoczyły zza jasnych kolumn swej świątnicy. I rozpierzchły
43     4|         nagle przyczynę radości swej i szału. Więc zarył się
44     4|         wydaje się, w smagłości swej, jak z brązu cała, nawet
45     4|        pięknością ciała a duszy swej rozkładem: pulchra putrida!"~
46     4|        najnędzniejszy: bez igry swej narzędzia, pieśniarz i bez
47     4|        gdy i my ostatni łachman swej godności zostawimy w waszych
48     4|       sobie i zbroczyć czarny w swej juchy purpurze jak to zło
49     4|        sama na daszek pod oknem swej celi nanosiła ziemi pod
50     4|   jaskółka uwiła ziemne gniazdo swej potrzebie pieczołowitości
51     4| nachyleniem - z głębi ponurości swej - błogosławić jednak raczy:
52     4|         zabity a czarny w juchy swej purpurze jak piekło samo!...
53     4|     kiedykolwiek wymodlić duszy swej zbawienie. Do farb i pędzli
54     4|      boczną i z bławym światłem swej pochodni wstąpiła czarna
55     4|        kirów białe kostki stopy swej długiej.~Na stypę po poecie
56     4| zapomnieli wraz igrce o pokorze swej sprzed chwili. I po odśpiewaniu
57     4|         co czynisz!..." A gdy w swej trosce nazbyt natarczywy