Czesc

 1     1|            w tejże chwili usłyszał snadź jakąś przymówkę do się w
 2     1|          ławie zostawił: milsze mu snadź były własne kudły na głowie
 3     1|          gromadki jawią się nawet; snadź na pomostach rynku skończyły
 4     1|         pod twym wejrzeniem tonął, snadź śmierci szuka. Ledwie zwiedział
 5     1|            na cześć jego; na primę snadź pośpieszają teraz mnichy
 6     1|        czołem o kamienie kościoła.~Snadź na płytę grobowca głową
 7     1|           pod ścianą Parsifal sam. Snadź wielce utrudzony, w kościele
 8     1|         oni rzecz naszą za lichszą snadź mają, bo gdy się kuglcami
 9     1|            na biodrach jakiś młody snadź władyka nad strażą i przygląda
10     1|  płatnerzowa.~I mimo tuszy, duchem snadź krzepka, potoczy się żwawo
11     2|            wędrowny poeta prawi im snadź dalej - o krwawniku, o rubinie!...~
12     2|           oto śród nich, żwawszego snadź ducha, podrywa się na kostyrach
13     2|           ci ratownicy. Familia to snadź była, bo świadcząc mu tę
14     2|            niewoli.~Oto zgubili go snadź z oczu w krętym zaułku,
15     2|    kruczysko sabatów. Ucieszył się snadź w piekle szatan grodu z
16     2|       bielą - Graala czara.~Kacerz snadź zbroję czarnoksięską zdziałał,
17     3|        rybałtów pieśni w skrytości snadź świadomy zawtórzy pod fletnie
18     3|       rozrywają szaty pod szyjami, snadź i wstyd sam już im za ciasny
19     3|        przy kamratach - nie bardzo snadź w to respektowanie wierząc -
20     3|          Wobec czego lekarz, stary snadź gracz na duszach, wziął
21     3|           tamtym wielkim. Utrudzon snadź jest wielce, bo niebawem
22     3|           opowiadanych. Iszczą się snadź w życiu osobliwym czarem.~
23     3|          nad przepaścią nauczył go snadź w życiu tej woli. Widać
24     3|         dwóch igrców odmieniły się snadź myśli, czeka spokojnie,
25     3|           grodu popłochem, ruszyły snadź i święte postaci spod baldaszkowych
26     3|         grzech swój - potężniejszy snadź nad wszystkie pokut moce.~
27     3|      dopiero się odezwał. Kołysany snadź obcym, nieporadnym ramieniem,
28     4|   wagantach.~Pochód ich cały runął snadź na tamtą stronę: w przepaść
29     4|         głową pochyloną. Milczenie snadź nakazuje, bo z palcem na
30     4| przechodnią drogę ku dalszym celom snadź i mistrz sam ją uważa. Z
31     4|            na sercu.~Nielekko było snadź i przeorowi. Serce stare
32     4|          tego klasztoru. Zwietrzył snadź grzech waganctwa i w skrzyni
33     4|        marmuru starości. Bracia to snadź ogrodnicy łopatą i motyką,
34     4|            pasa; dziką stopą ...li snadź przebiegać gościńce włóczęgi.
35     4|         ramion sprężeniem przyzywa snadź wielkiego pogromcę smutku
36     4|        siostra starszej na szyje++ snadź skoczyła? Lecz oto znów
37     4|         krosien!..."~Na ramiona ją snadź siostra schwyciła w nagłości
38     4|    gorliwie u krzewu. Zapędziły ją snadź siostry do pracy przerwanej.~
39     4|           złoci się zaledwie wino, snadź w krwi młodej więcej słońca
40     4|             lotnej kołysanki nowym snadź kaprysem.~Rozpieszcza się
41     4|          się waganty: dusze nazbyt snadź zahukane w życiu pogardliwością
42     4|   rybałtowe gęśle rozlegały się tu snadź, lecz jego fletni głos!
43     4|      dzwonu samego tony, że smutną snadź ręką, w rozpamiętywaniu
44     4|        smutku. Szatan, odmieniwszy snadź nagle postać kozłonoga,
45     4|     tymczasem nowiny swoje, długie snadź dzisiaj i niezwykłe:~"O
46     4|       wybuchnął przeor, nieskłonny snadź w tej chwili do pocieszeń
47     4|          się urwały one słowa: już snadź dusza odlatywała zeń wtedy. "
48     4|         dzierży w dłoni, w olejach snadź maczaną, bo rzucającą blaski
49     4|           jak teraz dopiero widzą) snadź ranną, bo ukutaną w chusty.~"
50     4|         płatnerz, widząc, że gbura snadź do się zaprosił. Więc pijąc
51     4|            smugi. Chyżo zwijał się snadź po tych niciach tkacz tej
52     4|           pocałunkiem onym już się snadź rozpękiwały pod skórą kruche
53     4|           porywy!)~Przeor wiedział snadź o tym coś niecoś, bo z uśmiechem