Czesc

 1     2|       lękiem rękawy zagniewanego mnicha. Opodal tymczasem innym
 2     2|       zatula bosą w łapciu stopę mnicha. Żyć!..."~Sięgnął mnich
 3     2|         tu w sukiennicach opodal mnicha stojący, już czuł się w
 4     3|          duchowna. Stanęło serce mnicha na tę myśl radosną: "Królowa
 5     3|        króle!"~Podjęły niewiasty mnicha z klęczek. "To służebna
 6     3|     czyniąc nad głową zahukanego mnicha. Podjęła się spod konia
 7     3|        dziwi się niuchem uporowi mnicha. Nie warkła przecie ta królowej
 8     3|        kładzie - łasi się nim do mnicha.~Na ten widok opadł natychmiast
 9     3|           tuż u pochylonej głowy mnicha: ujrzy brat, jak pod białofutrzanym
10     3|       osunę z siodła". Jęły ręce mnicha opływać on kształt z oddali,
11     3|     nieskore, a za rękoma i usta mnicha. Nie broniła pani, choć
12     3|       słowa w zaciśniętym gardle mnicha:~Królowo, niewiele ja wiem.
13     3|    twarzy jarzą się ku niej oczy mnicha: świecą zjawie żonglerowego
14     3|        się słania ku zapatrzeniu mnicha: napatrz się, miły, napatrz
15     3|    piersi miotnie w uroczne oczy mnicha.~A gdy się wszczęły koło
16     3|      było. Tylko, ku przerażeniu mnicha, kozodój rogaty przehycnął
17     3|        niedobra gorączka otrząsa mnicha dygotką.~Na plac wjeżdża
18     3|   cieniem by się zdał. Wprost na mnicha jedzie.~"W imię Ojca, Syna
19     3|      uszy, pochyla się nad głową mnicha z gęślami swymi.~I gra mu
20     3|       Bacche!... Bacche!..."~Zaś mnicha wtedy dopiero poderwało
21     3|          się targnęły oba kułaki mnicha na wszystkie w myślach kobiety:~"
22     3|        Bunt podjął wreszcie kark mnicha i wysztywnił go na klęczkach.
23     3|          murze, tuż przed oczyma mnicha, otrząsł go znów całym ciałem.~"
24     3|        Nieodparta siła podejmuje mnicha z klęczek i wlecze musem
25     3|    bojownica ze świata smutkiem! Mnicha tymczasem już w dal odniosło
26     4|     wyłania się nagle przed oczy mnicha postać już dlań nie obca:
27     4|       gościńcu doganiają już oto mnicha pierwsze głosy świtania
28     4| przystrajał je pracowicie pędzel mnicha. Jakże się cieszył przeor
29     4|      panie rycerskie pod pędzlem mnicha przystrajać się w barwiste
30     4|    czaszki razem - runął do stóp mnicha szatan pogromiony!~Jeszcze
31     4|        murami.~Podchodzi tedy do mnicha, kładzie mu rękę na głowie
32     4|   klasztornych.~Wprowadza przeor mnicha do celi, wiedzie w nyżę
33     4|         ciche spływają po twarzy mnicha, gdy ręce same sięgały nad
34     4|          ta światłość z księgi i mnicha słońcu samemu naprzeciw.
35     4|   wędrownego poety - jak źrenice mnicha w godzinę cudu - zdołały
36     4|            Wyrzuciły się ramiona mnicha w tęskliwości nagle aż upojnej.~"
37     4|      czoło zadumane, a malowaniu mnicha dać nową podnietę, sięga
38     4|        uśmiechem życzliwym twarz mnicha ściąga się, z wolna i krzepnie
39     4|       korności zatajoną przekorą mnicha. Więc zejść mu każe z oczu -
40     4|      łatwych w bogobojnym mozole mnicha. Odpychał nawet myślą i
41     4|         w liście do któregoś tam mnicha:~"Ślę ci łzy tylko i rozpacz,
42     4|          pracownicy!" - rzekło z mnicha, nie jego już snadnie rozumieniem
43     4|              warknie w piersiach mnicha. Trzykrotnym znakiem krzyża
44     4|   sumienia, zatrzymały się myśli mnicha. I zgasło widzenie obrazu.
45     4|      Stworzeniu sprężało ramiona mnicha. - Panowej fletni był to
46     4|     miękką przerażeniem wstrząsa mnicha. Opodal słychać drugi -
47     4|          tej chwili i sine wargi mnicha dygotały w takt pacierza
48     4|           pierwszego schwytanego mnicha), bym wyspowiadał jako że
49     4|   sabatowy!..."~Odepchnął przeor mnicha od się precz. A i uszy przysłania
50     4|        chwycił przeor klęczącego mnicha. I trzęsie nim by snopem.~"
51     4|        ze świata." I wyprowadził mnicha za celi próg. "Joculatory?!... -
52     4|          dusznych - już okrążają mnicha.~Lecz on nachylił się tymczasem