Czesc

 1     1|          tylko po jarach pól, kędy je czasami przypomina Echo.
 2     1|        będziesz mi tu czmucił, aby je sobie pieśnią ku amorom
 3     1|     skrzyni, dobywając szachów, by je między państwem na kobiercu
 4     1|           on swe zasługi; odliczał je Bogu, jakby wypisując je
 5     1|           je Bogu, jakby wypisując je na grobowcu swoim:~"Wielkoludów
 6     1|            oczy rozżagwione. Mijał je z żalem do ludzi, w kapturze
 7     1|     smętnie opuścił oczy, w ziemię je wbił i gada jakby do siebie
 8     1|           ich ojcowie, i odtrącili je od się precz - między mieszczany.
 9     1|     wyrywać kamienie z bruków; już je miotnąć mają na panów wybronię
10     1|          sztuki pokazać muszą, czy je aby naprawdę umieją. A to
11     1|          lub własną krwią zbroczyć je z czasem trzeba. A i mózgiem
12     2|      siwobrody.~"Ja, stary, dawnom je sobie omierził. Ale ty innym
13     2|         Pana Boga pochwalą, głuszy je wnet głos kupca zza kramu:~"
14     2|         bodaj co dzień w tryumfach je zdobywać - jak pani Aspazja,
15     2|           nazbyt gburnie zgasił im je mnich. A i królewskie w
16     2|           ręce rycerza i do piersi je sobie przyciska: z piersi
17     2|      wszystkie kobiety. Proszą, by je wiódł przodem w kościoła
18     2|        obłoków przeloty wypiętrzyć je chciała zuchwałość murarza.
19     2|            Alić króla wola ułamała je w połowie, wieńcząc ich
20     2|           u wrót samych przysłania je chustą przed zgorszeniem
21     3|           do ucieczki dopomogą: ty je doń powiedziesz. I powiesz
22     3|        stopach kocicy.~Rade witają je żaki w tej oćmie zmierzchowej;
23     3|       Venus!~I prawdziwie uległymi je czyni. Opodal rynku po głuchych
24     3|               Na, masz! - Rzuca mu je na głowę... - Jestem! Zaświstaj!
25     3|          rozrzutna?!... Ledwiem ci je kupił w sukiennicach!...
26     3|    foremność niewieściego kształtu je toczy i umila zdrobnieniem
27     3|           uderzyło do głowy, skoro je wlewał w puste kiszki. Dziewka
28     3|           naszych grobach, kędy my je targniemy za życia!..."~
29     3|          duszami, a teraz zdzwania je wszystkie?! Bo nie na gaszenie
30     4|       błędnych. Ten ci wyspie, wał je - wiekom ponoć."~Zwisać
31     4|       błękit i purpurę przystrajał je pracowicie pędzel mnicha.
32     4|           jedno oko przysłonił, by je zratować dla życia. Ujrzał.
33     4|             Ale przeor chustą znów je płoszy, powiadając, by nie
34     4|           niej ocknęli tony, biorą je czym prędzej na struny gęśli
35     4|   wynurzenia myśli swoich, odsuwał je w surową dal przed ciekawością
36     4|     bezwiednie po swe gęśle. I tak je jakoś na kolanach ułożył,
37     4|          strun tony ostatnie; odda je niechybnie wiekom.~Dziwnie
38     4|             lecz ramion, oplatając je wzwyż aż po dłonie: "Na
39     4|        Inne w nich dusze.~"I niech je Pan Bóg sam sobie sądzi!" -
40     4| strumieniem kwiaty tkały osadzając je na łodygach traw.~"One?!..."~
41     4|            snuć swoje żale i motać je niecierpliwie. A gdy się
42     4|          Lecz słońca spiekota nuży je rychło w tej pracy i rozkaprysza
43     4|            skoczyła? Lecz oto znów je dwoją: jedna promieniem
44     4|           szumie popłochu...~Liris je schłonęła - pod te szelestne
45     4|          kolumn marmurze: przesuwa je sobie spod piersi na biodra
46     4|         wspomnienie, więc otrząsał je z siebie myśli pogardą.~
47     4|          ścichły niebawem; zagnały je matki na noclegi wczesne.
48     4|        lecz jakby zwraca tam, skąd je był otrzymał. I zda się
49     4|            zwodził narody; zbierze je na walkę, których liczba
50     4|            żalu za kochanką - więc je roztargał. A może z umysłu
51     4|         szacowne puchary; przetarł je, wydmuchał, jak trzeba,
52     4|          dni twoje, wiem: strawisz je wszystkie w utrudzeniu samotnym -