Czesc

 501     2|            drogę: niech podejmą, gdy się zwloką - a sam umykał czym
 502     2|    odgadywały one półzwierze, że tak się panowie przyoblekają do
 503     2|    przyoblekają do kobiet. I zagziła się do życia płochości ponura
 504     2|       czereda potępionych, chwytając się pazurami płaszcza zalotnika.
 505     2|          opadła oto na ziemię, rzuca się na swój żer grzechu, obtańcowuje
 506     2|      rozognionej rany pyska szczerzą się zębiska żółte chichotem
 507     2|            dziś może jeszcze, śmierć się tym znakiem wróży?~I w otrząsie
 508     2|              trędowatych zakotłowało się tymczasem. Co raźniejszy
 509     2|          Brat!... Braciszek!" - dało się słyszeć z gęby niejednej,
 510     2|         zdjęci."~A oni nuże łasić mu się pod ramiona i skomleć za
 511     2|            gniewu Pańskiego lamentem się jeno obwoływał z barłogu
 512     2|            pomnijcie! uleczenie: aby się szczęśliwość jak morze rozlała,
 513     2|  szczęśliwość jak morze rozlała, gdy się pokuta dopełni."~Dźwigać
 514     2|             pokuta dopełni."~Dźwigać się jęły ku górze te karki doziemne.
 515     2|          słowa miłosierdzie.~I garną się z wdzięcznością pod ramiona
 516     2|           pod ramiona braciszka tulą się do habitu jego. Dotyka brat
 517     2|           wciąż i wciąż!...~Udzielił się jakby ten smęt i rycerzowi
 518     2|     zawisłego nad nim. I oto zadumał się, już nie nad swoją, lecz
 519     2|              człeczą dolą.~Napatrzył się w sukiennicach doznań pospólstwa
 520     2|      dziewczęcej. I przybyło rojeniu się tu ludzkiemu gdyby skrzydeł
 521     2|      lekkości, na których zakolebała się ludziom jakby ochota sama
 522     2|           gnuśnymi głowami. I spalił się ćmą u pokusy pierwszego
 523     2|         śmierć sama.~Oto wychyliwszy się zza węgła następuje wprost
 524     2|         kułakiem odepchnie rycerz od się śmierć nałażącą nań tak
 525     2|              wciąż. Zewsząd rozgiełk się niesie, jakby całe to miasto
 526     2|            wciąż jedno, kołem. A gdy się w tych pokrzykach zwadzą,
 527     2|    pokrzykach zwadzą, naszczekują na się jak te psy zza kramów. Krzyczą
 528     2|           Niczym na bitwie skłębiają się ludzkie tłumowiska - "Pojrzyjcie!"
 529     2|              dnia powszedniego snuje się czarny obwoływacz śmierci
 530     2|          swój taniec śmierci.~Ozwały się dzwony kościoła i rozpylają
 531     2|        pospólstwu na baczenie.~Słowo się wieścić ma!~Jak w kotły
 532     2|            zakrzykiem nie rozhejnali się pobudki zew: "Woła król!...
 533     2|            pogardę odmieni i odwróci się odeń najcierpliwsza Łaska
 534     2|             zdrajca nędzny, wdarłszy się nocą na Nasz zamek królewski
 535     2|             Na wtórne amen skołysały się tłumy w westchnieniach.~
 536     2|       opustoszałych sukiennic zwalił się tymczasem ktoś na klęczki. "
 537     2|      spłoszeni trąby łoskotem, zbili się wokół niego w stado owiec.~
 538     2|         brzemię melancholii; sprężył się w sobie, samych mięśni nagłym
 539     2|               gotów wraz do porwania się na schwał - dla grodu i
 540     2|           gdy słowa herolda rozlegać się potem jęły, jakby błyskawica
 541     2|           Któż bo z rycerzy w pannie się kocha?! Ku czemu tu duszę
 542     2|        mieszczan i Żydów rzecz łasić się na mdłe miody dziewictwa.
 543     2|              żadnej mężatce spodobać się nie potrafi przyłasza się
 544     2|            się nie potrafi przyłasza się na ten koniec do panien.
 545     2|             mój nawet ośmieszyli, że się w onej zwadzie na zamku
 546     2|              łez o tej dworce głosić się będzie, kabał dworskich
 547     2|              w najokrutniejszych dla się barwach szczegółów wszystkich.
 548     2|          Poetą najokrutniejszych dla się bolesności staje się człek
 549     2|             dla się bolesności staje się człek w godzinę ponurych
 550     2|             mnicha stojący, już czuł się w łapach mistrza na zwykłym
 551     2|              już kolec pala wbija mu się od tyłu w trzewia...~"Pacierze
 552     2|        nawołuje znakami do chwytania się za nią. Alić topielcowa
 553     2|             tamtych oczach udzieliła się wejrzeniem i zakonnikowi.
 554     2|          razem otrząsy. Nagle zerwie się z kolan, pochwyci obie ręce
 555     2|             Niemocen jestem wziąć na się twej męki na zwykłym miejscu
 556     2|             krwi rycerskiej rozlewać się wraz począł mnichowi po
 557     2|        mnichowi po żyłach.~Więc imał się czym prędzej pacierzy.~Ludzie,
 558     2|            Ludzie, z rynku nagarnęli się było tymczasem do sukiennic;
 559     2|            chwili ta chusta znalazła się na skazanym, zatulając i
 560     2|            to w rodzinie.~,,Panny mu się zachciało! Ojcowiznę całą
 561     2|             ziemi na to zjeździł, by się złakomić na koniec na fartuszek
 562     2|              pod żebro. - Żenić może się chciałeś? I sameś poszedł
 563     2|      pszczołami do pyska - zachciało się niedźwiedziowi!... A teraz
 564     2|            całej... Ruszaj, ruszajże się prędzej, by cię ni gród,
 565     2|            pani.~Mnich tym żarliwiej się modlił, że on nagły war
 566     2|         odpuść nam..." zatrzymały mu się myśli i rozłożyły ramiona
 567     2|          Niebawem tłum kobiet zebrał się nad nim i zachwycił cudownym
 568     2|          przemówił do nich. Daremnie się mnich wypraszał, lichotą
 569     2|             szyja owo sama wyciągała się jakby z cisz wszystkich
 570     2|            spoglądały na kobiety. Aż się markotnie uczyniło im wszystkim.
 571     2|             im coś z serca, natrząsa się nad nimi gorzkością milczenia
 572     2|              wyrzut takiego żalu, że się pod tym głosem samym otrząsła
 573     2|           Bożą stworzone, czymżeście się stały rodzajowi ludzkiemu?!..."~
 574     2|       wieczora. Niedobra rzecz wróży się miastu, które dzielnego
 575     2|            ma na rynku. Bardzo rzecz się wróży niedobra! Rzekniesz,
 576     2|             wieczny tułacz. Trafiali się i tacy w zaszeptanych gromadach,
 577     2|      powiadał, że nie wiadomo, na co się wyrok królewski obróci,
 578     2|             pełno dziś w mieście.~Tu się namieszały gawędy, pewnie
 579     2|              tamte znów zaniepokoiły się bardzo, bowiem rzecz całą
 580     2|           izby... I tak oto zrodziła się plotka: że na odpuście dzisiejszym
 581     2|            Coś tu dziś będzie... Coś się w mieście stanie..." - szeptano
 582     2|             stanie..." - szeptano do się na rogach ulic.~Zamożnością
 583     2|            wszystko to ich tłoczenie się teraz oto za mnichem i nawoływanie
 584     2|             mnichem i nawoływanie do się miasta całego. Więc po długich
 585     2|           Więc po długich odymaniach się, ledwie na zamknięcie pochodu
 586     2|        zamknięcie pochodu przyłączyć się liczyli do procesji, wszczętej
 587     2|           wyroku królewskim, kokoszą się cnotą i rezonem, temu osobliwie
 588     2|            pod piersią wypiętych, że się każda jak brzemienna zdała.
 589     2|        sztywno, układnie i zszeptują się między sobą o skazanym rycerzu
 590     2|        zarazem:~,,I patrzcież: gdzie się przypytał!... Za jabłka
 591     2|             przyłasiła ku sobie! aby się tam zabijali pod jej progiem...
 592     2|             doli miejskiej. Posuwają się ciężko pod sobolowymi szubami,
 593     2|            rozprawach - brzuchami do się. Radzą - by któremu z rycerzy
 594     2|           zgwałconej na zamku, to mu się ją wyśle, kędy zechce -
 595     2|             łechtały te zszeptywania się młodzieży tuż za nimi. Gromadą
 596     2|         Nazbyt bo już hardo wystawia się dziś młodzież tymi kity!
 597     2|            pojman był?" - szeptał do się w trwogę Więc raz jeszcze
 598     2|          nazbyt już często ukazujące się w pobliżu jego. I z coraz
 599     2|              popłochem w oczach snuł się po przyrynkach, błąkał po
 600     2|           cuchnącego ścieku zanurzył się w jakiś zaułek, ni to w
 601     2|          ulicy, a lochu, zbliżone do się na rozpostarcie ramion,
 602     2|             gankiem, z którego sypią się w tej chwili jak gruszki
 603     2|            lub śmierć nagłą. Ledwieś się z widoków tych potworów
 604     2|            cię białkami i wyszczerzy się kłem w gębie jedynym jaka
 605     2|        trucizn tajemnice wychytrzają się z oczu wiedźm starych.~"
 606     2|       jabłonie Hesperyd! - Otrząsnął się goliard. - Więc mój rycerz
 607     2|            Więc mój rycerz błędny tu się chyba nie zabłąkał."~Szczur
 608     2|             Szczur odrazy wcisnął mu się za kołnierz. Ponurość nędzy
 609     2|             gnuśniki, przechadzające się wprzódy po rynku w tępym
 610     2|         tępym milczeniu gburów, i tu się za nim przywlokły. Oto pełgają
 611     2|            dwa czołgi. Nawet oglądać się za nimi nie potrzebował;
 612     2|          wagant w mieście od gromady się odbije i luzem chodzi, snują
 613     2|         odbije i luzem chodzi, snują się za nim zazwyczaj cienie
 614     2|            co złego zrobić, lecz aby się wywiedzieć tylko: dokąd
 615     2|         dokąd też taki chadza? z kim się też widuje?... Dzisiaj zasię
 616     2|        pewnością siebie, która zdała się powiadać: "Przyjdzie i na
 617     2|             stąpaniem wołów oddalają się powoli - stróże mienia i
 618     2|            oto czoło procesji zbliża się tymczasem do świątyni w
 619     2|         przedwieczornym słońcu kładł się na ten kawał miasta głęboki
 620     2|      ludzkiego murowiska - wychylają się gór spokojem obie wieże
 621     2|              tym straszniejszą zdała się wysokość tych wpół przełamanych
 622     2|            wszystką ziemię!~Uczepiły się tych gór słupy strzeliste
 623     2|           słupy strzeliste i piętrzą się ostrymi łukami jak na monstrancjach:
 624     2|        skamieniałym: wszystko to zda się jakby tryumfalnym umajeniem
 625     2|            dłonią człeczą rozpajęcza się w oczach, rozdymia górą
 626     2|            Heron na Syjon.~Wynurzają się z niej tryumfem dnia szóstego
 627     2|              rojnych - wszędy tłoczą się kamienie żywe. Że zaś ich
 628     2|          rozblaski zachodu, więc zda się, że po tych Jakubowych drabinach
 629     2|             pod łunę zorzy, wychynął się żywym kamieniem jaszczurczy
 630     2|          kruczysko sabatów. Ucieszył się snadź w piekle szatan grodu
 631     2|              odętej, z jaką zbliżają się oto pod dom Boży, który
 632     2|            przedsieni kościoła wolno się przygarnąć do murów świętych -
 633     2|               Lecz oto już na schody się mają przodowni procesji
 634     2|              izbach domów, wynurzają się oto z bram jak te widma
 635     2|         giezłeczkach jeno, wybłąkały się oto z izb na ulice z wielkim
 636     2|          stadka płaczliwe, podrywają się biegiem z rozżaleniem jeszcze
 637     2|              osypane groszem, raduje się przy ich łozach: skacze,
 638     2|        figmentum zbożnego stłumienia się procesji.~Już czeka na nich
 639     2|              na nich korab dusz, już się kolebie na cichych wodach
 640     2|        cichych wodach przystani, już się chwieje, bacz! masztami
 641     2|        klucze za żurawiem dogarniali się ludzie z zaułków - tłumem,
 642     2|              wielkimi wody wypełniły się ulice.~Don Boga i ludu,
 643     2|         zdzierstwu nożnych tak hardo się przeciwi, ludu zamek w grodzie,
 644     2|              rzesze wszystkie. I zda się, że oto ludu świąteczną
 645     2|     świąteczną nadzieją rozdzwaniają się w tej chwili dzwony:~"Potargane
 646     2|     sąsiedzkim przytuleniu. Nie mógł się temu nadziwić goliard, gdy
 647     2|             goliard, gdy wybłąkawszy się z krętego zaułka, wstąpił
 648     2|             nazbyt lichej.~Wychylają się z onych domostw na śróddroże
 649     2|        jednej takiej zbroi zatrzymał się mimo woli. Prostsza ona
 650     2|            Koncerz jej oburęczny zda się nad miarę sił ludzkich:
 651     2|             i chłopa na zamachnięcie się takim toporzyskiem obusiecznym!
 652     2|           Pawęż, za którą i konny by się ukrył - czarna, w srebrne
 653     2|             dala na koniu, a wyda ci się jak w żarzy świętego Jerzego.~
 654     2|              ogół nie lubił odnosząc się do nich ze wzgardliwą niedbałością
 655     2|               Czołem biję! - kłaniał się przed pustym progiem jego
 656     2|           Tuż nad głową jego otwarło się z trzaskiem okienko wykusza.~"
 657     2|          mnie na górę, bo samemu cni się przy dzbanie... Baby żadnej
 658     2|            mnie w domu nie ma - więc się nie bój!"~Widzi goliard:
 659     2|      Vulcanus, widzę, prosi! Niechże się na mnie nie pogniewa boski
 660     2|               ale nieszpory!..."~Tym się goliard tłumaczył, by nie
 661     2|              nieszpory!..."~"Kłaniaj się kanonikowi i dobrodzice!" -
 662     2|               I gniewnie zatrzasnęło się okienko wykusza.~"Oho, kacerz!..." -
 663     2|              kacerz!..." - roześmiał się goliard i nad konceptem
 664     2|            pozwoliłaby na utrudzanie się tak bezkorzystne. Ale kacerstwo?... -
 665     2|              postać jego kojarzyć mu się jęła w myślach wraz z tamtą
 666     2|        goleni potężnych nie czepiała się w życiu jego żadna kochanka
 667     2|      Cormon-Pies!..."~I aż zacisnęły się mimo woli oba kułaki goliarda.~
 668     2|          Chciał było goliard wymknąć się westchnieniu temu, które
 669     2|             kuźnicy ducha, nie oprze się mocnemu naciskowi sumienia.
 670     2|           sumienia. Opadła. I dobyło się z niej jakby to żywe i twórcze
 671     2|       powalonemu smutek pognębieniem się stał - pod ramię zwykł go
 672     2|            prowadzać dzień cały. Tak się dziwnie zdało goliardowi,
 673     2|       roztargnieniem oczu ratować mu się każe od nadmiernego przygnębienia
 674     2|       stumaniły go całkiem. Zdało mu się, że wstąpiwszy na śliskie
 675     2|        ciężarnych nad głową; zatarły się przed nimi i mury miasta:
 676     2|            zmierzch!, i prześwietlił się zarazem w jakowyś omrok
 677     2|             płomieni!... I wyświetla się w niej cichą, barankową
 678     2|            Jak nieprzytomny wytaczał się z ulicy złotników i płatnerzy.
 679     2|             Lecz u jej wylotu ocknął się nagle czuć wszystkich ściszeniem
 680     2|              swojej. Gród cały nabił się już było do wnętrza tej
 681     2|            ulu lud wszystek.~I zdało się klerkowi, któremu nawet
 682     2|            dzwonki ministrantów, gdy się lud cały pokotem pochyli,
 683     2|              którzy jedzą i kłaniają się"; oto, w swarliwej zajadłości
 684     2|         wszystek on lud, wychylający się grzbietami spod stóp świętych,
 685     2|             spod stóp świętych, zdał się w tej chwili natrząsać nad
 686     2|             urągowiskiem swoim zdają się obiecywać, iż "wejrzeniem
 687     2| nieprzystojnie, z wielkim tłoczeniem się owiec czyniąc miejsce między
 688     2|          dostrzegłszy jej, odmachnie się ręką w ich stronę: ostawajcie
 689     2|             do Boga za kamratów i za się, że już tylko wargi gryzł
 690     2|             wargi gryzł i odmachiwał się ręką od ich sykań natarczywych.~"
 691     2|        gąszczy ku strudze, wychynęła się z ulicy na plac skoczka
 692     2|         mieszczki, które podejmowały się tędy przed chwilą, wbiega
 693     2|              dźwierzowej. Przysłania się płaszczem i kapturem, by
 694     2|        kapturem, by nie widziano, co się z nim w tej chwili dzieje
 695     2|       podrzuca na długie zapatrzenia się w tamto lico pod baldaszkiem
 696     2|           spiżu jakby od rozorganiań się onych chórów anielskich
 697     2|           znajdziecie orędzie?~Kędyż się zgarną człecze wszechcierpienia?...~
 698     3|           Już i królowa, zabawiająca się w polu łowami z sokołem,
 699     3|         łowami z sokołem, zwiedziała się było od dworek o linochoda
 700     3|              cierpliwa być musi. Nim się orszak należytym szykiem
 701     3|           wieży. Nie bardzo gniewała się pani, bo nie do uciechy
 702     3|           zamek powracać i zwiedzieć się samej o rycerzu skazanym.~
 703     3|             nazbyt bo żarliwie modli się i płacze od czasu ogłoszenia
 704     3|         niczym osiny liść rozdygotał się brat cichy, który królów
 705     3|               za żywa, pojrzeć nigdy się nie ważył choć, bywało,
 706     3|           ledwie rzekłszy wstrząśnie się gwałtownie: bo oto wszystkie
 707     3|          nagle z ziemi i nuże garnąć się do murów kościoła, na figury
 708     3|           klaśnięcie zawrócona zbija się w trzodę owiec. I biegnie
 709     3|              sokolnikiem dworu."~Już się oczom jego ten przepych
 710     3|             sługa pałacowy."~Rozstęp się czyni w korowodzie i takie
 711     3|            komorowej straży. Wynurza się to z ulicy czerwienią drugich
 712     3|              tak gromki, że otrząsły się z świętych murów gołębie
 713     3|             wyrokowi króla przeciwić się nie śmiem. Przecie wieści
 714     3|            Podjąć ją sobie każę."~Aż się sokół na berle pani strzepnął,
 715     3|            czego chcą od niego. Więc się tylko szponami berła lękliwie
 716     3|           zahukanego mnicha. Podjęła się spod konia charcica biała,
 717     3|         kabłąk chudego ciała i dziwi się niuchem uporowi mnicha.
 718     3|           ramieniu mu kładzie - łasi się nim do mnicha.~Na ten widok
 719     3|             przecie wejrzał!~Poprawi się pani na strzemionach, tuż
 720     3|             łuk strzemienia, wychyli się łasiczką i zakolebie gołąbkiem
 721     3|             tę stopkę malutką.~Dziwi się pani w duchu, że mnich jest
 722     3|       braciszku, popraw! - woła - bo się osunę z siodła". Jęły ręce
 723     3|              strzemię musiała. I już się dawno na nim oparła, gdy
 724     3|               Nie broniła pani, choć się nieco zdumiewa temu zaszlochaniu,
 725     3|            wiesz o rycerzu."~Ruszyły się wreszcie słowa w zaciśniętym
 726     3|       wiecznie! Bowiem ja wziąłem na się jego grzech śmiertelny."~
 727     3|             śmiertelny."~Ty?!..."~Aż się stupotał i sparskał pod
 728     3|          Bacz, co-ć powiadam! Znajdą się niewiasty, które rycerzowi
 729     3|            na szukanie Graala. Kocha się król w onej tęsknicy dawnego
 730     3|          rycerstwa. A za królem i ja się kochać nie przestawam...
 731     3|           wspomniała, a mnich porwie się z kolan, nastawi się ku
 732     3|          porwie się z kolan, nastawi się ku niej twarzą. I jakby
 733     3|             olśnienie było, targnęła się po niewoli dłoń pani - aż
 734     3|             przeorowe słowo, A gdzie się pieśń nowa rozpocząć ma,
 735     3|        powiada, piękniejsza przez to się sta nie - na klasztoru chwałę...
 736     3|            chwałę... Oto napatrzyłem się dziś w sukiennicach wszystkich
 737     3|              świata! Oto nasłuchałem się w piekarni takich kolorów
 738     3|               że za oczyma śćmiła mi się i dusza!... Aż na koniec
 739     3|           pojęła pani to zapatrzenie się jego. Spod kaptura na bladej
 740     3|             jak opłatek twarzy jarzą się ku niej oczy mnicha: świecą
 741     3|  żonglerowego romansu. Aż zrumieniła się twarz pani i rzęsami przytuliły
 742     3|       rojeniach swych skrytych miała się za królową Ginewrę najpiękniejszą,
 743     3|         sobie ona powieść! - Więc aż się wstydzi. A gdy palce zabawia
 744     3|          głowa na wiotkiej szyi sama się słania ku zapatrzeniu mnicha:
 745     3|          zapatrzeniu mnicha: napatrz się, miły, napatrz do syta.~
 746     3|           uroczne oczy mnicha.~A gdy się wszczęły koło niej orszaku
 747     3|         okrzyki ludu, patrzała przed się jak nie w porę ocknięta:
 748     3|           tak dziwnie obce zdało jej się wszystko naokół: i ten plac
 749     3|              śpieszyć kazała i wieść się dworakom? W komnat swoich
 750     3|           pustkę smętną, gdzie tłuką się marami wszystkich grzechów
 751     3|           przypomnienia? Czy tak jej się niesamowicie wydało, że
 752     3|     wieczności...~Pod to zapatrzenie się malarza, jak gdyby łódź
 753     3|           gdyby łódź chwili ochynęła się w morze czasu.~"Mej urody
 754     3|              Nad miastem wyświetlały się jeszcze wieże, a wielce
 755     3|         jaskółki świerkliwe zganiały się w powietrzu, a niemo w bezszelestnym
 756     3|      bezszelestnym trzepocie targały się między murami nietoperze.~
 757     3|           mroku górą kościoła ledwie się znaczył brat franciszkanin,
 758     3|        prostował grzbiet i rozglądał się po placu: czekał na one
 759     3|           niewiasty one nie zjawiały się wcale - mnogie bo sprawy
 760     3|            Ujrzawszy brata, ucieszył się bardzo on cap, a gdy się
 761     3|             się bardzo on cap, a gdy się zdało, że zbodzie rogami
 762     3|          rogami w napędzie, przytuli się do habitu kosmatą piersią,
 763     3|         ulice. A za nim żaki. Śmieją się, niecnoty, z zakonnika.
 764     3|           złotym strzemieniu kolebie się gołąbkiem siwym ten ciżemek
 765     3|            Lancelota siłą królowa do się sprowadzić kazała, opowiadał
 766     3|             serce; grzech rojeń czai się nad duszą i głuszy pacierze.
 767     3|        zatętnienie kopyt, cieniem by się zdał. Wprost na mnicha jedzie.~"
 768     3|              to?"~Ku górze rozłożyły się w olśnieniu dłonie brata;
 769     3|               nie wiadomo: w niebali się tak zapatrzył czy też w
 770     3|            każe, potrafię."~ ~Pomówi się przeto z przeorem. Wiozęć
 771     3|          Wiozęć i drugi rozkaz. Masz się jutro na zamku u królowej
 772     3|           bezradnie rozkłada i chyli się a chyli w pasie.~"Zostaniesz,
 773     3|          przerwie mu mnich. I chwyci się rozpacznie za głowę.~Podejmie
 774     3|        rozpacznie za głowę.~Podejmie się pan w strzemionach, zdumiony,
 775     3|       krawędzi wieżowych ześlizgnęły się doń po murze.~Z twarzą w
 776     3|        wybłyskami płomieni, wydawały się zza szyb ludzi statecznych
 777     3|               w posuwiste reje snują się przy pochodniach, w ciężkich
 778     3|         żonka czyjaś. Różne bo stają się w chęciach swoich w czas
 779     3|  najzacniejsze panie! Osobliwie, gdy się nasłuchały wprzódy romansów
 780     3|              żongler niedługo będzie się wzbraniał, aby takiego romansu
 781     3|             na końcu - by nie stawać się jak ten gadkarz na rynku.
 782     3|        powaga i smutek nie udzielały się kobietom. Taka i przez komin
 783     3|            oczyma rozmarzeń zapatrzy się w ognie tańca i swawoli
 784     3|            ciepła i cielista, pomyka się pod murami na miękkich stopach
 785     3|              czym za dnia i pazurami się bronią; nigdy nie zgadniesz,
 786     3|       podwórcach studziennych płoszą się szczury i zlatują nietoperze
 787     3|              patrzy: która plącze mu się najbliżej, a gdacze najgłośniej -
 788     3|           tylko za młódkami. Brzydzą się Panki szczurów zalotem i
 789     3|        piąstką zdzieli, nie gniewają się wcale o to marchołty one
 790     3|            wzięła kobiety ku nim, że się same ich psotom nastręczają:
 791     3|          bródkę targają, kłują, czym się da, w łydy.~Oto wtuliła
 792     3|              da, w łydy.~Oto wtuliła się któraś sama takiemu w kosmate
 793     3|      pieściwie. "Mhm?..." - wymrucza się cap w lubości. "Szpetnyś
 794     3|      pokaranie Boskie!" I wywinie mu się wraz z ramienia, cofa się
 795     3|            się wraz z ramienia, cofa się tyłem, a łapkami trzepie:
 796     3|           tańcu.~Owóż i druga garnie się ku niemu: ta już się nie
 797     3|          garnie się ku niemu: ta już się nie tuli, a wprost ramiona
 798     3|              w pola, żeś wesół! I że się nie naprzykrzasz wciąż o
 799     3|             przylepne. Nacieszyłabym się naprzód sobą przy tobie,
 800     3|             popędziła w światy!"~"To się rozzuj wprzódy do kopytek -
 801     3|         Pankowi na głowę. A targając się przy tej robocie, mówić
 802     3|              nie przestaje:~"Niechże się choć rozzuję nie w pana-mężowe
 803     3|              godności... Myślisz, że się powstydzę? lub poboję? O,
 804     3|             poboję? O, wej!... Niech się pan mąż pod górą pierzyny
 805     3|            pomstliwie, gdy ocknąwszy się nocką, sięgnie łapą jak
 806     3|           żonki - nie ma!... Naciesz się, nalubuj z pierzyną. - Wybuchnie
 807     3|             piąta para taka znalazła się tymczasem: ilu Panków było,
 808     3|          każdy nimfę znalazł.~Krząta się między nimi wyziębły i zagrzewa
 809     3|      kompanią zawczas układa.~Ozwała się gęśl na przedzie par onych,
 810     3|             głosem fletni. Rozskakał się jak ten kozieł psotny i
 811     3|                 Rozprężnie pokładają się tanecznice w kosmatych ramionach
 812     3|              chwili, gdy brat porwać się chciał było do klasztoru
 813     3|        mniszy.~A menestrel - któremu się w tej chwili nazbyt dobrze
 814     3|           uszu taneczników - rad, że się tu czulsze nastręczają uszy,
 815     3|            nastręczają uszy, pochyla się nad głową mnicha z gęślami
 816     3|              pustoty, ich tkliwienia się rzewne na przeciwtonie fałszu,
 817     3|       gędziesz sumieniu! - okrzyknie się mnich, nie podnosząc twarzy,-
 818     3|         zawieruchy duszne wziąłem na się z grzechem rycerza! one
 819     3|          moim! Nie pokutę wziąłem na się, a grzech żywy... Tęsknię!.,,"~"
 820     3|              Tęsknię!.,,"~"Nasyciłeś się gędźbą: ona zawsze tęsknotę
 821     3|    rozstawionymi ramionami okrzyknie się za nimi:~"Za to klasztoru
 822     3|             w pląs sabatu. Pokładają się strzygi w kosmate łapy incubów
 823     3|             drugi - za węgłem trzeci się czai. Satyry, nie rycerze:
 824     3|            przecie babę! Skoczków ci się teraz zachciało i piszczków
 825     3|             z Żydami razem?... A tyś się dała w kompanię lichocie
 826     3|         takiej!"~Tymi słowy pobudził się sam do takiego gniewu, że
 827     3|          nasienia?!- A ona jak gdyby się zachwyciła tym mężowskim
 828     3|        ścichnie nagle w zanoszeniach się od płaczu. Tę starganą jak
 829     3|           myśli na pomstę wywinie mu się spod ramienia; ucieka w
 830     3|             do sińców zbita, obziera się przecie, czy pasja sroga
 831     3|          tłomok w bramę domostwa. Aż się zatrzasnęły wreszcie wrota
 832     3|            panowie męże żonki swe do się, na one łoża wysokie, pod
 833     3|              w kufie umaczał, spoili się dziś wszyscy od onego szału
 834     3|             sprawiało im teraz drzeć się przed tymi oknami najpoważniejszych
 835     3|          ojców grodu, skąd rozlegały się krzyki kobiet karconych.
 836     3|     karconych. Księża i mnichy jakby się pod ziemię zapadli, by ich
 837     3|            zapadli, by ich który, co się wczoraj kajał, nie zapytał
 838     3|           Oto wyrostek jakowyś odyma się przy dziewce grubej, pokazując
 839     3|        mieszkała, która za mąż wydać się rada, gdzie panna nieprawicza,
 840     3|             same nie wiedziały, zali się teraz cieszyć mają, jako
 841     3|           sąsiady cnota sama święcić się pono chciała.~Wagantów już
 842     3|             jej strop beczkowy łamał się w łuki tuż nad głową, o
 843     3|          świetle śród dzbanów krząta się dziewka tłusta.~"Dobrze
 844     3|         swoja, ciepło, wino obiecuje się smacznie."~Począł trzeć
 845     3|             ławie.~"Siądźże, napijże się, użyjże, człecze, choć raz
 846     3|               Prawdaż to?" - zdziwią się żaki. Goliard widząc dzbany
 847     3|             betlejemskiemu, o którym się zwiedzieli, że przyszedł
 848     3|                A dziś? - zaciekawiła się skoczka, zatrzymując się
 849     3|             się skoczka, zatrzymując się przed nim z dzbanem - sali
 850     3|              pani Diana postarzawszy się, wszystkie nimfy zazdrośnie
 851     3|                 By prawdę rzec, mnie się onych przytrafiało widzieć
 852     3|            pono od bydląt."~Żaki już się znaleźli pod stołem, by
 853     3|              słowem - że bydlęca. Aż się goliard za nimi ująć musiał:~"
 854     3|        zważcie, żaki: nie natrząsali się nigdy nad dolą i niedolą
 855     3|              z zadymionej cyny zdały się po równo, w złocistych połyskach
 856     3|        grzeczne, bowiem z nich rodzi się ornatio życia samego w obyczaju
 857     3|       wędrownych po zamkach. Rozwala się na stołku, miecz naprzód
 858     3|          wywodzić! Zaś to zasadzanie się dziś panów na kupców juki
 859     3|       zamkowe i opactw furty."~Dziwi się goliard obecności takiego
 860     3|              na skoczkę. Ona żachnie się ramionami, chcąc tym pewnie
 861     3|            wszystkich zalotników, bo się w nich krew rusza na gnuśno:
 862     3|            zwinnym rzutem wgarnie mu się w ramiona - całym ciałem,
 863     3|        oplata, powojem osnuwa, wtula się w pierś, przyhołubia...
 864     3|             do rozmyślań nad tym, co się między nią i heroldem przytrafi.~
 865     3|       poszczęki ostróg i miecza dały się nagle słyszeć od stołka
 866     3|            stronę herolda. A słyszeć się to dało niczym jastrzębia
 867     3|              tak ostre echa rozbijał się jej bas w pisku kobiecej
 868     3|              wrzaskiem odkrzykną jej się rybałty na hardy wtór. I
 869     3|       rybałty na hardy wtór. I zerwą się z ław, w górę podniosą czarki.~
 870     3|            Gęślarz tymczasem zagonił się za karczmarką, dziewką jak
 871     3|            świerszczem grającym mógł się przytulić do tego komina!" -
 872     3|            przecie te zaloty nie dla się tylko, lecz jakby kamratom
 873     3|              okrzykuje.~"Powiada, że się nazywa Helena."~"Czemu wszystko
 874     3|            tęgą łapą po pośladku, aż się podegnie wątlak.~A żaki
 875     3|            Oto jeden kogucik wystawi się przed nią i recytuje jej
 876     3|             Paris!"~Naprzykrzają jej się te żaczyska jak złe muchy,
 877     3|             a przecie rada widzi, że się za nią po izbie wciąż merdają.
 878     3|            merdają. Każdej lubo, gdy się zalotniki koło niej kręcą.~
 879     3|           pod żaden kościół utrudzać się nie potrzebowali, rozchwytani
 880     3|              głos zza proga.~Rozległ się głuchy szczęk łańcucha i
 881     3|            Na zadnich łapach kołysze się w chodzie, srogi i głupi
 882     3|          drażnić bestii!" - doprasza się wciąż. U komina go ułożył,
 883     3|       niedźwiedziem swoim.~Przysiadł się do stołu, spracowaną głowę
 884     3|            najlepszy. O sztuki nigdy się nie spierał.~Czyniły to
 885     3|         uspokoił siłacz gruby; ozwał się jednak dziwnie cienko, głosem
 886     3|          czynią - żaki - rozgwarzyły się najgłośniej, jaka sztuka
 887     3|              na jaką modłę sprawować się winna. Jeszcze mnie te żaczki
 888     3|          uczyć po łacinie!"~Nabijała się tymczasem gospoda. Zapóźnione
 889     3|            ściągały powoli. Zwlekali się kuglce z wymyślnymi sprzętami
 890     3|        popisów. Wokół stołów szastać się jęły i rybałtki, których
 891     3|           swe barwione twarze. Jawią się wreszcie i wesołki, a rozdzwonią
 892     3|        kukłami. Ich psy mądre poczną się ścigać między stołami w
 893     3|              zwierzęciu jego: cieszą się psy waganckie na nową wędrówkę
 894     3|         gościńcach świata.~Przywlokł się wreszcie i gadkarz, ale
 895     3|        płaszczem zatulony przysiadał się ponuro do towarzyszy. Na
 896     3|              gadki wymyślał - skarży się kamratom - im zawsze ciekawsze
 897     3|            Goliard tymczasem swarzył się o coś ze skoczką. "Gdym
 898     3|            by kogo nauczył, co by mu się, miarą rozumu, podobać winno
 899     3|           wiersze, którymi delektują się po świecie i biskupy?...
 900     3|        ledwie to jedno zdanie wyrwie się zgodnych chórem: "Nympha
 901     3|             żaki. I pocznie czochrać się po kapturze, wyciągać dłońmi
 902     3|    zatrzymała myśl na ciekawości dla się w tej chwili najważniejszej.
 903     3|             nich na pewno powiedzieć się nie da! - odmruknie na jej
 904     3|               stary!"~ ~"Schłysnąłem się winem, niedobra! I zapamiętałaż
 905     3|        stipendia!" - mamrotał coś do się po chwili, ledwie trafiając
 906     3|             wrąg łagiewki. Bo chwiał się już na ławie.~Spostrzeże
 907     3|             wydymiło. A sama wymknie się chyłkiem z piwnicy.~U komina
 908     3|         wszystkich. Ten i ów jeszcze się ze swoim rozstać nie może:
 909     3|            sklepieniem piwnicy czyni się gwar piekielny wśród poszczekiwania
 910     3|           waganckiej gospody rozlega się w krótkich pokrzykach jakby
 911     3|        pokrzykach jakby w targaniach się pasji:~"Cztery!..." "Siedem!..." "
 912     3|             w kości.~Niejeden, zanim się opatrzył, przegrał cały
 913     3|   najcenniejszą szatę ze skrzyni, tu się z niej rozdziać musiał.
 914     3|           situ variabilis...~Znalazł się nawet psałterz na stawkę,
 915     3|          precz odrzucił zażegnywając się od tak bezbożnego grania.~
 916     3|           kamratami przepił, cieszył się już tylko szczęściem innych,
 917     3|        skrzat mały nie mógł docisnąć się w tłumie, więc się w swym
 918     3|          docisnąć się w tłumie, więc się w swym gieźle i z bosymi
 919     3|          pięściami w stół, rozbębnią się w poddane takty żaczkowego
 920     3|             że książka sama odsuwała się za każdym razem od garści
 921     3|              garści precz - nie mógł się jej domacać. Wreszcie zapomniał
 922     3|           niej w durze winnym. A gdy się znów jak ta lampa rozświetliła
 923     3|           ksiąg zacnych w klasztorze się dostać:~Virgilim znów się
 924     3|            się dostać:~Virgilim znów się podelektować, od Boetiusa
 925     3|           słowem wierszy wyświetlają się głowie. A roi się po niej
 926     3|        wyświetlają się głowie. A roi się po niej rzecz taka, na którą
 927     3|            rzecz taka, na którą nikt się jeszcze nie ważył: Piekło
 928     3|          czyśćcu obwodzi zatrzymując się u bram niebieskich. Ledwie
 929     3|          Ledwie strzępy tego błąkają się w odpisach między oświeconymi
 930     3|          jakoś posępnie. Oto pochyla się któryś z nich z sekretem
 931     3|          odpuście dzisiejszym błąkał się przez nikogo nie poznany -
 932     3|            głowie nietrzeźwej błąkać się wraz jęło strzępami wspomnień.
 933     3| czarnoksięską mocą.~Za chwilę porwie się z miejsca i stara się pociągnąć
 934     3|         porwie się z miejsca i stara się pociągnąć ze sobą żonglerów.~"
 935     3|           kroków uczyni, a zachwieje się i runie z powrotem na ławę.~
 936     3|            na ławę.~Grzbietem domaca się węgła i usadowi wygodnie,
 937     3|        trzeźwego niepomne i rade, że się psota sama nastręcza, wsunęli
 938     3|           przez rzęsy, które zlepiły się ciężko - za oćmą, za durem
 939     3|               Diabełś?!..."~Rozewrze się powoli i drugie oko. I stwierdza,
 940     3|            herold to tylko czerwieni się u beczki skrzydłem ramienia
 941     3|       skrzydłem ramienia swego.~Więc się zdrzemnął uspokojony. Alić
 942     3|               Alić po chwili znów mu się rozwiera ta jedna źrenica
 943     3|              drugim. Na progu ukazał się zjaw chyba skoczki - bo
 944     3|         strojów - kobiety - potrafią się same przeinaczać, odnowić
 945     3|  niewieściego kształtu nie osłaniały się powłóczyście, oczom na domysły,
 946     3|              domysły, lecz wypychały się niesromnie w obciągłość
 947     3|       tamtych jak siodło na kobiecie się wydaje, u nich dwornością
 948     3|            dwornością miłą i powabem się stało. A zwie się ta szata
 949     3|            powabem się stało. A zwie się ta szata wymyślna - suknia!~
 950     3|               i za Renem przytrafiło się słyszeć któremuś z wagantów
 951     3|           jak ten ptak na gałęzi zda się kobieta cała - a każda w
 952     3|             skąd suknia rodem, nędzą się zowie. Tylko że dla goliarda
 953     3|      świąteczność uroczystą. Uniosły się ku skoczce ręce żaków gdy
 954     3|               Niedźwiednik koło niej się kręcił, po rękach całował
 955     3|            przygasły oczy, a spożyły się tylko brwi pod kapturem.~
 956     3|              przed chwilą? - chwytał się za głowę, obałamuconą zjawieniem
 957     3|               obałamuconą zjawieniem się skoczki. - U Muz dziś pohańbionych
 958     3|              A wtedy piekło na ziemi się iści, gdy chuci niepokój
 959     3|              chuci niepokój uzasobni się w żarliwość wewnętrzną.
 960     3|        będzie rzecz nowa - ściąga na się całą tę pasję wnętrzną.
 961     3|           Sprośność sama! - podjudza się patrzeniem - tym półodkryciem
 962     3|           wonnością olejków pragnąca się dowabić, dołechtać ku ostatnim
 963     3|            wielka!~Mnich cały ocknął się w duszy.~Chwyci ją za rękę
 964     3|              na ubocze. Wytargnie mu się skoczka rzutem całego ciała.
 965     3|             zadrapana.~"Przystroiłam się tak dla cię - rozżali się
 966     3|            się tak dla cię - rozżali się niespodzianie - aby i tobie
 967     3|             i tobie na sercu dumniej się stało, że nie skoczkę lichą
 968     3|              nie wytrzeszczaj! bo ja się i dominikańskich nie boję,
 969     3|             tak przemyśliwasz? czemu się tak dręczysz, człecze? osobliwie
 970     3|              trefnym słowem, mądrzył się w życiu! Każda nowa zazdrość
 971     3|             ja nienawidzę tych kajań się twoich! - Chwyci go nagle
 972     3|             piersiach i odepchnie od się precz. - Nienawidzę!...
 973     3|          Czemu ty nie umiesz cieszyć się naszym życiem wolnym - całym?
 974     3|            tylko tymi chwilkami, gdy się do mnie na lubość przyłasisz
 975     3|         podejmie za chwilę - może ci się przy winie zroiło, poecie,
 976     3|            łagodność większą wmówiła się swymi słowy. Ściągnie mu
 977     3|              piekieł ze łba, wysuszą się łzy kajania. Będziesz mi
 978     3|              Tym ci bardziej żachnie się ona na to:~"Musiałam ci
 979     3|              ona na to:~"Musiałam ci się w głębi duszy nazbyt podobać
 980     3|        pięknie roisz przeze mnie, że się tym delektują oświeceni
 981     3|           przeze mnie?" - pomiarkuje się niespodziewanie, zerknąwszy
 982     3|     ramieniem krużę wielką, przytuli się do niej piersią, warkoczami
 983     3|       długimi jej kędziory.~Zapatrzą się w ten obraz żonglerzy.~Lecz
 984     3|               Lecz ona zniecierpliwi się niebawem i za te włosy Podejmie
 985     3|              policzkiem do twarzy mu się przytulić, na stole się
 986     3|              się przytulić, na stole się oto cała w podłuż układa:
 987     3|            Gdzieś obok siebie domaca się czarki i podstawia mu wprost
 988     3|           Całuj! - wyzywa. - Radujże się, człeku, z życia, że prócz
 989     3|          życia, że prócz lubości dla się, jeszcze i szczęścia nadmiar
 990     3|     Gdziekolwiek kompania zacniejsza się zbierze, tam twoje wszak
 991     3|         śpiewają przy krużach? Gdzie się dwoje niegburów kocha, tam
 992     3|              I w tobie."~Poderwie mu się przed oczyma, lecz półciałem
 993     3|           przedrzeźnia. - i zaroiłaż się ta głowa utrapieńca nad
 994     3|                Kobieto !" - szarpnie się w tył.~Ale daremnie: mocno
 995     3|            szerokim świecie... A gdy się zmęczymy szczęściem, splatać
 996     3|             nagle jak w kościele, aż się strzęsło coś w ludziach.~
 997     3|          Lecz w tejże chwili zerwali się wszyscy z ław. Goliard,
 998     3|        wiadomo kiedy i jak, wśmignął się było na stół; już kolanem
 999     3|            łokciem szyję. I szamocze się z czymś w dłoniach. Usłyszą
1000     3|             Ciało dziewczyny trzepie się już zawczas na stole niczym