Czesc

1501     4|          glorii niebieskiej. I na to się godził: takie miał oczy
1502     4|          przecie, w chwili iszczenia się wymodlonego cudu, żak chytry
1503     4|         Habit najsurowszej reguły na się wdział i strasznie tęsknił
1504     4|           móc oglądać zawsze."~Jakże się spłakał mnich przy tych
1505     4|           pędzlem mnicha przystrajać się w barwiste stroje sukiennic,
1506     4|         jeszcze żadnego. A jednak tu się zamąciła krynica piękności
1507     4|            piękności niebieskich, tu się odwróciły oczy ku ziemskiej
1508     4|             ziemskiej krasie!~Czołga się mnich na klęczkach i bije
1509     4|           Nie pomogły bicze!"~Porwie się mnich z kolan i przygarnia
1510     4|               W ten szelest osypywać się jęły kwiaty już powiędłe.~"
1511     4|          pójdziesz!.... Daremnie tak się zwijasz, skręcasz, w habit
1512     4|         habit zatulasz, a ręce przed się prężysz... Jakżeś ty nędznie
1513     4|       skazanego rycerza - wziąłeś na się w pocałunku warg jego...
1514     4|             mnichu, dopiero za głowę się chwytać i ciemię rękoma
1515     4|            sercu dziś żywy, zgłaszam się tu. Pojąłeś?... Najskrzętniejsza
1516     4|     tęskliwej męki, żebrakiem zwlókł się pod jej progi, aby się lica
1517     4|        zwlókł się pod jej progi, aby się lica napatrzeć. I umrzeć
1518     4|              w trumnie nawet ustąpić się lubej jak w łożu - i zatulić
1519     4|    światowego zgiełku.~"Nie umkniesz się, mnichu, woli orlicy. Posłuchaj,
1520     4|              skwirem tęsknoty odzywa się z zamkowej wyży.~Więc zbądź
1521     4|           bary zarzucam, przystroisz się do pani. Lancelotowy miecz
1522     4|           swego."~,Nie pójdę" - tuli się mnich do ziemi, rad by jak
1523     4|               rad by jak kret ciałem się w nią wcisnąć.~"W jeństwo
1524     4|         przywieść. Kazano!"~Rozchyla się ciemne skrzydło płaszcza;
1525     4|             i miecza pogroza.~Porwie się mnich z ziemi i przypada
1526     4|            mnie chroń!"~"Czynnie złu się broń!" - usłyszy Głos. I
1527     4|                usłyszy Głos. I starł się w tej chwili ze szczękiem
1528     4|              ostrzega Głos. - Zastaw się!"~O tarczę huknął cios wroga. "
1529     4|            huknął cios wroga. "Krzep się!"~Mnich poły habitu za sznur
1530     4|           habitu za sznur zatyka, by się nie plątały. "Nastąp!"~Natrze
1531     4|           szatan pogromiony!~Jeszcze się targa ramię brata zwycięsko,
1532     4|             teraz dopiero. Otworzyły się mnichowi oczy.~Padł na kolana,
1533     4|             olśnienia wytrzepocze mu się z piersi:~"Królowo wszechcudna!..."~
1534     4|         drugą dłonią na piersi chyli się pod kapturem brat furtian.~
1535     4|        dalekie wędrowanie...~Trzęsie się głowa i broda siwa w śniecie
1536     4|                ujrzy najmilszego dla się brata.~Klęczy oto mnich
1537     4|             piersi nie czerpie: taki się oderwany zdał od świata.
1538     4|            ciałem, a duchem zabłąkał się ten wagant mniszy śród odpustowego
1539     4|             za wymówkę całą:~"Strzeż się, bracie Łukaszu, by ci Bóg
1540     4|       słusznie czynisz, włóczęgo, że się do Tej tu garniesz, która
1541     4|        najniestateczniejsze zastawia się zawsze przed Bogiem - za
1542     4|           aby tym wymowniejszą stała się przed Bogiem. Im głębsze
1543     4|      modlitwie. A kto pracuje, modli się - powiada święty Bernard."~
1544     4|              święty Bernard."~Poczuł się mnich pod mocną ręką: wracała
1545     4|           dłonią na piersi. Zamknęły się za nimi wrota świata, okoliły
1546     4|              na krok jego słaniający się i to drżenie co chwila,
1547     4|       dobrocią samą.~I nie posilając się jadłem wcale, krzepił się
1548     4|            się jadłem wcale, krzepił się oto chleba dotknięciem:
1549     4|           ziemi opuszcza ramiona. Aż się przeor nachmurzył przez
1550     4|        domysły wszelakie.~"Nie godzi się nam biadać nad stratą doczesną
1551     4|          klasztoru nie uronił, okaże się rychło miarą tego, coś przyniósł
1552     4|              kary zamierzenie: ukrył się jak najgłębiej w kapturze,
1553     4|         kapturze, a i dłońmi jeszcze się przysłania - szepcze pacierze.
1554     4|        ziemskich pierzchliwości, aby się tu czyściły sumieniem świadomym.
1555     4|         farby.~A przeor dobywszy dla się inną księgę, zajął swe zwykłe
1556     4|              turkań na dworze.~A gdy się przeor naczytał w księdze,
1557     4|     człeczego skorupę uwięziony Duch się wyświetla.~I wyszła ta światłość
1558     4|              gołębie ciekawe; dziwią się i wypatrują ruchliwymi główki:
1559     4|            niejakim czasie. Kierował się ojca wzrok gdzieś przed
1560     4|              ojca wzrok gdzieś przed się i jakby mury celi przenikając
1561     4|            celi przenikając wpatruje się bacznie w to widzenie dalekie,
1562     4|              zmylony w toku, zasmuca się bardzo i mówić całkiem przestaje.~"
1563     4|           nam wybaczą mistrze, niech się nie pogniewają poeci, żeśmy
1564     4|          kiedy wszystko w nas weseli się i woła z Dawidem: "Gotowe
1565     4|               Syna i Ducha" - żegnał się brat Łukasz, ujmując pióro.~
1566     4|           pierwsze, które przebijają się przez skałę materii ku źródła
1567     4|          furty..."~Oburącz odmachnie się przeor w niełasce gwałtownej:~"
1568     4|            Pan Bóg opatrzy!"~Zasapał się, zadyszał cały, a i poczerwieniał
1569     4|             wypręża drżącą rękę poza się ku drzwiom: zatrzymuje brata
1570     4|          brata furtiana. Co ten zdał się przewidywać, bo z okiem
1571     4|              przenikliwie nie ruszał się wcale od proga.~Opadło ramię,
1572     4|             z nim i gniew; odmieniły się myśli przeora:~"Nie godzi
1573     4|            myśli przeora:~"Nie godzi się nam, franciszkanom, odpędzać
1574     4|      pokażenie serc idzie. Nie godzi się nam zapominać, że żonglerów
1575     4|           Franciszka. Nie powstydził się święty Franciszek przywołać
1576     4|           pouczenia przeora. I błożą się tą myślą, że są igrcami
1577     4|              z starości przytrafiało się to przeorowi, a i z lekceważenia
1578     4|            zgoła. Oto teraz rozsiada się znów wygodnie na skrzyni
1579     4|              brat furtian zdecydował się przypomnieć goliarda. Wysuwa
1580     4|         przypomnieć goliarda. Wysuwa się na środek celi z palcem
1581     4|          smyczkiem w kułaku - wydało się mnichowi, że zmora tej nocy
1582     4|          postrzega, jak żwawo podjął się ze skrzyni przeor stary,
1583     4|             świecie i że chętnie ich się tu posłucha, gdy piękne.~
1584     4|           martwe, bez tonu, w księgi się znów jak u pogan składa -
1585     4|              nie czynią, jak owo, że się piersi swych żarem przykładają
1586     4|          kamienia przy drodze. A gdy się im wyda, że choć niejakie
1587     4|             czołem. Ale przyjrzawszy się baczniej osobie, opuścił
1588     4|             powieki.~"Bardziej ty mi się, bracie, o Muzę troskasz
1589     4|            jabłka stoisz."~Przysiadł się goliard na skrzynię i -
1590     4|             waszego klasztoru. Niech się tu, w ciszy serc waszych,
1591     4|          będzie życie moje!" Pochyli się przeor ku niemu gwałtownie
1592     4|            prędzej, by diabeł, który się w tobie miota, nie zamknął
1593     4|            życiu pytającym głosem do się coś powiada i po celi franciszkańskiej
1594     4|        franciszkańskiej jakby za nim się ogląda. I ukrywa twarz w
1595     4|              twarz w dłoniach. Zmaga się a boryka z żalem jakowymś,
1596     4|            swoich.~Mnich zaniepokoił się wobec tego nad swą księgą;
1597     4|          tajemnicą spowiedzi.~Omylił się jednak brat Łukasz w pobożności
1598     4|           tam i sam po celi;, a choć się bardziej niż zwykle trzęsie
1599     4|           broda jego siwa, krok zdał się mocniejszy, żwawszą postać
1600     4|              Tak bo zawsze odmładzał się przeor, ilekroć poeta jaki
1601     4|          poeta jaki wędrowny zamakał się bywało do klasztoru.)~"Ktoć,
1602     4|              owdzie spisane, błąkają się między oświeconymi po świecie." "
1603     4|    wyczekiwał oczyma: przeor zadumał się raptownie. A po chwili powiada:~"
1604     4|        goliarda ze skrzyni. Nurzając się w niej na kolanach, powiada,
1605     4|            gdzie i żebrem bogobojnym się nie pożywią, a takie oto
1606     4|           swych słowach urągał, więc się przeor obraził. Poniechał
1607     4|           głowę.~Tym mocniej prężyła się głowa starca, już wcale
1608     4|            braćmi jedynie, nadarzyło się oto klerkowi echo - ku zadumie
1609     4|       organowe zasobnym w ton, wydał się w tej chwili bratu Łukaszowi
1610     4|               Goliardowi zaokrągliły się oczy w zdumieniu. "I franciszkanin
1611     4|      ofiarność rycerską, jaka z niej się rodzi? i ten cud, jaki ona
1612     4|        chwili wejrzały, zatrzymawszy się przelotem na twarzy goliarda -
1613     4|         twarzy goliarda - zachmurzył się wzrok starca. Ujrzał przed
1614     4|        przodował Wirgil, zatrzymując się również u wrót niebieskich.
1615     4|               dłonie same złożyły mu się przy ustach:~"Oby między
1616     4|        ziąbem i ponurością, zdało mu się teraz, jak gdyby ciepły
1617     4|             słońca weń uderzył. Więc się zapamiętał, ubłożył w tym
1618     4|     oświeconym."~Sam zasię przysiadł się do goliarda na skrzynię.
1619     4|            czytają a pilnie. Czasami się prostują, odsuną od siebie
1620     4|           sobie popatrzą: zachwycają się społem, by tym gwałtowniej
1621     4|             tym gwałtowniej pochylić się, na tym gorliwsze czytanie.
1622     4|           gorliwsze czytanie. Cieszą się oświeceni nową karmią ducha.~
1623     4|     skroniach, a pod oczyma zapalają się rumieńce gorączki. Zasię
1624     4|           wyczytać. Tymczasem pieści się nią, głaszcze jej okute
1625     4|             skarbów zza gór, dobiera się wreszcie do niej: chroboce
1626     4|        otwiera na traf. Goliard czai się uchem i powieką na słowa
1627     4|              sił w otwarte karty, aż się księga zwali z kolan przeora
1628     4|             wargi przeora rozchyliły się niemo, bo gniew powoli dopiero
1629     4|         gniew powoli dopiero zapalał się na policzkach. Przemógł
1630     4|      odnajdzie!"~Widzi przeor: miota się goliard w takiej złości,
1631     4|               że aż kaptur osunął mu się na plecy. Spod jego stroju,
1632     4|          nasze: żaden z nas imieniem się do nich nie dowiesza! -
1633     4|               wiersz lub gadkę przez się zdziałaną... Ale tamtemu
1634     4|           jest nieprawda! - sprzecza się goliard już całkiem gburnie. -
1635     4|             I u nas może taki stałby się i dojrzał, gdyby panowie
1636     4|      przedsię, wolą panowie zasadzać się na kupców juki i wory, a
1637     4|            ducha samego odtrącili od się precz - na rynki grodzkie!"~
1638     4|            na rynki grodzkie!"~I tak się w nim wszystko burzy, że
1639     4|     przekarmienie."~Oburącz zasłonił się przeor od tych słów.~"Skoroś
1640     4|           Każda dusza pod taki Zakon się dawa, ku jakiemu wartością
1641     4|          Jany..."~Tu goliard załamał się całkiem: osuwa się na kolana
1642     4|           załamał się całkiem: osuwa się na kolana u skrzyni, a czołem
1643     4|               Bratu Łukaszowi wydało się w tej chwili, że słyszy
1644     4|        roztrzaskał.~A przeor chmurzy się wciąż nad tymi znamiony
1645     4|         znamiony największych targań się, niestatków i grzechów świeckich:
1646     4|            tym widokiem i szepcze do się: "Pierwszy człowiek z ziemie
1647     4|        najniestateczniejsze zastawia się zawsze przed Bogiem - za
1648     4|        gęślom, niechże Ona weźmie na się ich strun tony ostatnie;
1649     4|             wiekom.~Dziwnie odmienił się wygląd przeora, gdy powróciwszy
1650     4|       potoczne westchnienia dobywały się z jego piersi, lecz ciężkie,
1651     4|   zgrzybiałości. A i myśli odwróciły się w nim od ksiąg i ducha ku
1652     4|            jak ten wyrzut głuchy, że się nie dość dobrym było dla
1653     4|             Był - i poszedł, uczepić się może znów zalotnego płaszcza
1654     4|               Był - może wyspowiadać się nawet pragnął, a pogrożę
1655     4|          grzechem swej duszy."~Zdało się mnichowi, że zerwie chyba
1656     4|         który każdym słowem dopomina się o spojrzenia brata.~"Gęśle
1657     4|        żarliwie, po trzykroć, uderzy się w piersi brat Łukasz.~"W
1658     4|               I tym ciężej uczyni mu się na sercu.~Nielekko było
1659     4|          ducha; w pobliżu zetknięcia się z cudzą dolą srogość dla
1660     4|               sądzące, samo osądzone się czuje - że owo stare, że
1661     4|              nas Kajfasze!" - czytać się dało w zadumie starca.~W
1662     4|              W takich chwilach rodzi się w sercu starym ogromna potrzeba
1663     4|              na noc całą zabałamucił się na świecie!... Jeśli nie
1664     4|      naczynia, Panie! Na to burzenie się w nim ziemskiego tworzywa
1665     4|         kaptura nad księgą wychyliła się jak po błogosławieństwo
1666     4|         czuprynę waganta!~I znalazła się wraz ta głowa przy piersiach
1667     4|              w to dobre drzewo, stał się uczestnikiem korzenią i
1668     4|         wyciskach; niegdyś nasączała się w nie chyba woda tego mokradła:
1669     4|          murów klasztornych czerniał się tak ogrom cedru w rozprężnej
1670     4|          ciszy majestacie.~Nasłuchał się było goliard z ust przeora,
1671     4|             klasztoru furty wydawało się Salomonowych mądrości arką:~"
1672     4|             dźwigał u szyi oglądając się co chwila na tę cichość
1673     4|            natury waganckiej swarzył się mimo wszystko z tym wejrzeniem
1674     4|          znów nauce, zagnieżdżającej się śród franciszkanów co znaczniejszych:
1675     4|         wyższej nad objawione!"~I aż się przeraził w tej chwili takim
1676     4|           wyczekiwaniem. I zapatrzył się po raz drugi na te dziwne,
1677     4|         błędnego rycerza może, snuje się tu. I zostawia po sobie
1678     4|             Tam, u furty, zatrzymuje się pewnie i czeka na przeora,
1679     4|        pewnie i czeka na przeora, by się przysiadł na jego konia.
1680     4|           cedru konarem, ocierającym się o mur. "Głusz! - pustkowie! -
1681     4|      kacerskiego ducha!" - Otrząsnął się w sobie.~I jął się rozglądać
1682     4|         Otrząsnął się w sobie.~I jął się rozglądać naokół, jak by
1683     4|           drogi samotnictwa wydostać się czym prędzej w tchnienie
1684     4|         niczyj, że bezpański.~Rzucił się w bak, między te głogi i
1685     4|           Postać w kamieniu.~Szamoce się i targa śród krzewów ciernistych,
1686     4|              zadyszany nie zatrzymał się na wale.~I nie obejrzał
1687     4|            wale.~I nie obejrzał poza się.~Za klasztorem ostro rysował
1688     4|             klasztorem ostro rysował się w tej chwili gród w baszt
1689     4|              tonią borów wypiętrzały się po skałach czerwone murowiska
1690     4|           swej łodzi zostawił. Chyba się teraz na wznak w łódź swą
1691     4|             zawziętością przedzierać się przez krzewy naprzeciw onej
1692     4|             witki cierniowe chwytały się już nie szat jego, lecz
1693     4|      wszystkie inne dusze - zastawia się zawsze przed Bogiem. Spójrz
1694     4|        dzwonią w klasztorze."~A choć się łzami w tej chwili zachłysnął,
1695     4|             bystrą w pogodzie, niźli się zatruwać mnichów smutkiem:
1696     4|            nagłym zawiewem otworzyła się przed nim gąszcz cierniowa.~
1697     4|           ruszone w ziemi. Jaszczury się na tym lęgły i rozsnuwały
1698     4|        rozsnuwały bluszcze.~Wstrząsa się jednak ta cisza zaklęta:
1699     4|              zrazu gardłowy, rozbija się wnet w pohukiwania dzikie,
1700     4|              echem zawodzeń. Dziwnie się to słyszy - może ptak jaki
1701     4|          złamaną kolumnę i cietrzewi się skrzydły a głosem; budzi
1702     4|              jak maku kwiat zapaliła się nagle czerwień jakowaś u
1703     4|          bluszczu nad kamieniem. Coś się tam zatrzepoce w podrywie
1704     4|            wypukłości sukni stargały się oto przez jedną noc w kraśne
1705     4|          wzdłuż rozdarte, czerwienią się u gołych jej ramion, niczym
1706     4|           którymi tak lubo utrapiają się wszystkie kukły niewieście
1707     4|             nazbyt prędko poszarpało się na niej to wszystko.~Widząc
1708     4|              modną suknię, narzuciły się na nią, że zgorszenie swym
1709     4|          strojem w miasto wnosi i że się z ludźmi wałęsa - swojemu
1710     4|         gniewie jego na te wtrącania się babskie spalić od razu rozrachunki
1711     4|              gdy gniewne.~On chmurzy się coraz bardziej. Zaś ten
1712     4|             jędze w grodzie - tak mu się mieszały w gniewie, że diabeł
1713     4|            by sam nie odgadł, na kim się to skrupi. Co chwila czerwienieje
1714     4|      czerwienieje na twarzy i ogląda się przy tym na miasto. Zda
1715     4|              przy tym na miasto. Zda się, że gotów nawrócić tam i
1716     4|            go głupim, powiadając, że się na niczym nie zna. "Toć
1717     4|        bywała...?~Odpycha skoczkę od się precz. I powiada, że nie
1718     4|               by do spłakanych pchać się rychło pod pierzynę. Wstrętną
1719     4|            bodaj jest takie godzenie się potem. Więc to jej powie
1720     4|            że pieszczotą nie dotknie się jej już nigdy.~"Nigdy!" -
1721     4|              zaszlochem, że aż stuli się cała i rozdygoce ciałem.~
1722     4|              tym uchwytem, odsuwa od się, ku lepszemu podpatrzeniu
1723     4|       pogłaskania tej głowy: niechże się uspokoi wreszcie. Prawdopodobnie
1724     4|              to jej dolega, nad czym się użala. U kobiet mody nie
1725     4|        rzetelności, w przystosowaniu się do kobiecych myśli, zdrobniały
1726     4|          kobiecych myśli, zdrobniały się jakoś te żale.~Oto i wśród
1727     4|           wśród kamratów nawet obcym się czuje. Żaden mu z nich przyjacielem
1728     4|       zazdrosny; żonglery i żaki, że się o sztuki ciągle swarzą;
1729     4|       przyjaciół na świecie.~Tak jej się użalał, tym męskim wynurzaniem
1730     4|               tym męskim wynurzaniem się przed kobietą, w którym
1731     4|              przed kobietą, w którym się wszystko w jedno miesza
1732     4|             zamyśleniu.~"Nad czym to się utrapia pod kapturem!" -
1733     4|       utrapia pod kapturem!" - dziwi się w duchu dziewczyna, spoglądając
1734     4|              jej począł? zaciekawiła się niebawem tak bardzo, że
1735     4|             i wszystko wie! Oderwały się na chwilę jej myśli od siebie
1736     4|          myśli od siebie samej; jęły się błąkać po świecie.~Nagle
1737     4|          choćby tam - za morzem?"~Aż się goliard żachnął rozczarowany: "
1738     4|              Kobieta!..."~Przytuliła się doń, cała rozpromieniona
1739     4|          pomocnic lepszych!"~Ale gdy się myśl kobieca czego uczepi,
1740     4|         oczyma, co dalej będzie. Coś się tam kłębi, coś mota żywo
1741     4|              obie jej ręce poderwały się ku włosom na ciemieniu,
1742     4|              bezwiednym, zarumieniła się aż po uszy. I przyznaje
1743     4|              niemądra.~Jemu podobała się widocznie ta niemądrość,
1744     4|              Tym ośmielona przysiada się doń znów na kamień - z przyjaźnią
1745     4|             tylko; nie naprzykrza mu się wcale, niech Bóg broni!...
1746     4|          siedzenie w przyjaźni, więc się przytuli tylko nieco, ramieniem
1747     4|            już w tej chwili. Zmąciła się w nim powaga i surowość
1748     4|              tobie znowu?" - żachnie się, bardziej zdumiona niźli
1749     4|    Zepchnięty z kamienia, przewrócił się tuż obok. A powstawszy z
1750     4|           powstawszy z ziemi, zawija się w swój płaszcz i mruczy:~"
1751     4|           rzecz główna nie w tym, co się komu przytrafi. Przytrafia
1752     4|           komu przytrafi. Przytrafia się zaś każdej kobiecie; niechże
1753     4|          wówczas zatai swoje, wyprze się w żywe oczy, zabałamuci.
1754     4|           przez was to właśnie stają się takimi - żebyście wiedzieli.
1755     4|           tonem.~Więc ona czując, że się przegadała, tym gniewniej
1756     4|            aby tamten nie był? - tym się, głupi, troska. Gdyby ona
1757     4|             diabeł sam!" - odmachnie się goliard oburącz, nazbyt
1758     4|              je niecierpliwie. A gdy się w tym pośpiechu mówienia
1759     4|             krzywdy serdecznej.~Tego się goliard bał najbardziej;
1760     4|           klasztornego wału wychylił się zając, a spostrzegłszy ludzi,
1761     4|            tym przypadkiem; zamyślił się, zatulił w swą szatę klerka.~"
1762     4|        gnuśnie tu przy nas w ukryciu się zaczai, zając szparko precz
1763     4|         niemu spod rzęs, że on tylko się nachmurzy w tym żywszym
1764     4|            nuci coś przekornie.~Dąsa się.~Lecz oto jeden, drugi kamień,
1765     4|          powyżej kolan, nie zapatrzy się ciekawie na tę obrzydliwość
1766     4|            spłoszonej gadziny stepie się oto u kamienia śród szmeru
1767     4|           pod kapturem, acz uspokaja się rozwagą, że gdy się wśród
1768     4|         uspokaja się rozwagą, że gdy się wśród ruin węże przytrafią,
1769     4|       uderzyły małże o głazy.~Skryła się wreszcie za tą kaskadą.~
1770     4|         zielonych jaszczurek ożywiać się znów jęły marmurów biele.~
1771     4|         przykro to długie zaczajenie się ciszy. I nasłuchiwać mu
1772     4|            urocznych. Począł oglądać się za dziewczyną i szukać jej
1773     4|        wygięta skrętnie, przypatruje się biodru i nodze swojej.~"
1774     4|            odpowiedź wskaże mu przed się. O mur wsparta stoi oto
1775     4|         własne spojrzenie wystawiała się ciałem.~"Nimfa!" - naszeptuje
1776     4|             objęło go.~I odwróciwszy się od ciała niesromnej dziewki,
1777     4|        niesromnej dziewki, zapatrzył się w kamień żywy. Tuż podle,
1778     4|             w kamieniu głoski.~Rzuci się ku nim klerk, pisma starego
1779     4|             czemuś zapałem przejmują się tak bywa, nasze kobiety,
1780     4|             prędzej!" - niecierpliwi się nad nim.~Ale on przynaglić
1781     4|           nad nim.~Ale on przynaglić się nie dał tym poganianiem.
1782     4|              tej chwili powiew I nim się spostrzegł, runęła czołem
1783     4|            rozploty wyrzucając przed się, na głowy przysłonięcie
1784     4|            potrzaskane, dopełniły mu się nagle w oczach aż po one
1785     4|        zawisały na słupie. I nakryły się dachem w świątyni, ogrom
1786     4|     wnętrznych ścian. Pośrodku bieli się ołtarz, w bluszczu osnuciach,
1787     4|    dziewczyny przed chwilą dobyły mu się z piersi ostatnie zwłaszcza
1788     4|             na kadłubie, u góry bark się wyznacza, ramienia osada,
1789     4|              z fletnią. I szepcze do się słowa pieśni śpiewanej jakby
1790     4|             rąk klaskanie... Potknął się niebawem, jak o kulę, o
1791     4|     Błyskawica i płomień żywy zataja się w uśmiechu tych źrenic;
1792     4|             granice upojenia stuliły się z lekka powieki. Usta bożyca
1793     4|          jakby pogodą czoła uśmiecha się brodacz ludziom życzliwy.
1794     4|           Tobą upojony w szał,~kędyż się rwę? przez jakąż przedzieram
1795     4|              przez jakąż przedzieram się gąszcz?~[..............]~
1796     4|           skronie Twoje...~Urwały mu się słowa tej pieśni; myśl w
1797     4|             odskoczyła. I wyciągnęła się dłoń jakby po własnego życia
1798     4|            tej chwili przewiała, zda się, tuż obok niego.~A że tak
1799     4|         Życia radosność sama zataiła się wokół ruin świątnicy dawnej
1800     4|       wiotkich opieszałości pomykają się ku brzegom strumienia, kędy
1801     4|              tył przechylone, wydają się całe jak Diany łuki napięte.~
1802     4|              bez Fauna fletni obejdą się teraz. Starczy za nią dziewcząt
1803     4|             słońce pstrągiem wyrzuca się z wody z dziewcząt najmłodsza:
1804     4|         rozrzucanych w poskokach, że się z tych nóg, ramion i główki
1805     4|           Evoe!" młodości.~Nie matka się o nią troska, lecz - jak
1806     4|              łani u wody, zasłuchały się nieufnie i w strumienia
1807     4|            zabełtania i z dziewczęty się teraz swarzy. Oto ledwie
1808     4|              satyr wysokim chichotem się nie zachłyśnie.~Dziewczęta
1809     4|        Dziewczęta spłoszone wyplusną się nagle z wody gromadką całą.
1810     4|        świątnicy otwartej. Wychylają się zza tych marmurów bieli,
1811     4|      pulsujące plamy słońca trzepocą się niczym motyle złote. Wynurzają
1812     4|              motyle złote. Wynurzają się wiotkie zza głazów stęgłości,
1813     4|         blasków roje. Tak dyszy, tak się trzepoce na ciałach dziewcząt
1814     4|          okrągłymi oczyma zapatrzyły się z lękiem w strumienia wody.~
1815     4|        chwytną już z dala garściązda się, za biodro, za udo z miejsca
1816     4|        brzegiem strumienia, zaplątał się jakby kopytami między te
1817     4|          wciąż posuwiście, cietrzewi się i klaska, śmiech jego dziewcząt
1818     4|              odpowiedzi. Nie stropił się tym bynajmniej, na nic w
1819     4|           baczący. Sobie tańczy. Sam się weseli.~Oto coraz to wdzięczniej
1820     4|             sobie żwawo. Dopiero gdy się tym nacieszył, zwrócony
1821     4|             ku dziewczętom zatrzepie się łapami po udach i parsknie
1822     4|             a już oto sama zaplątała się w jakoweś zwiewne, skoczne
1823     4|            świątnicy. I rozpierzchły się, i rozwiały na wsze strony -
1824     4|           cień? I pędzą gdzieś przed się po tego cieniu szafirach
1825     4|         druga wnet zawiruje, zakłębi się w niepokoju i - leci, łopoce
1826     4|           zagania, zawiewa... Próżno się o to pisklę siostrzane troska,
1827     4|        tętnem samym śpiewają:~"Wciąż się siostra czegoś lęka - boi -
1828     4|           skrzydłem rybitwy, ponoszą się śmigle w dal - w ogromnym
1829     4|              buczenia bąków odezwały się w murawie ni to organowych
1830     4|           skrzypki pszczół rozżaliły się wokół i wielotysięcznych
1831     4|       zielony aksamit liści, wychyla się zjawą kwietnego kielicha -
1832     4|              A jeśli tymczasem złoci się zaledwie wino, snadź w krwi
1833     4|            oburącz kopyto i zamyślił się nad tym, że za ciężkie ono
1834     4|             i tańczą zdziałane przez się upojenia ziemi.~Z dala u
1835     4|            dumań treść cicha. Zerwał się na nogi.~"Twych ocznych
1836     4|              śmierci godziną!...~Gdy się ust twoich gronem do skonu
1837     4|            mar elizejskich do ciebie się wydrę! ~wiosłem umarłych
1838     4|           użycia samego, uwikłały mu się wnet racie między jaskry
1839     4|          bachanalią w południe staje się Pan tańczący - łanom tu
1840     4|          muszek zbrzęki zgodne: "Gdy się swą żądzą do skonu opiję,
1841     4|             swej i szału. Więc zarył się czym prędzej w on krzew
1842     4|             i listowia przygarnia do się - czuje: potworną mnogość
1843     4|          piersi kobiecych.~I zjeżyły się na nim kudły w grozie tej
1844     4|          wielopierśnej.~A przytrafia się to, wiedział.~Jednakże woń
1845     4|             sobie bożyca ton, zapadł się cały w koźlą swą naturę.
1846     4|          ciężkie. A raz po raz przed się, na oślep gdzieś wierzgnie.
1847     4|          lubością smakowania czochra się wciąż po 'kudłach. Rychło
1848     4|        spotniał na gębie i zjeżył mu się czub między rogami. Już
1849     4|             łapami nad głową; z sobą się swarzy. Paluch ku niebu
1850     4|           wystawia: z słońcem pewnie się sprzecza. Nagle rozwala
1851     4|           rozpętana już muzyka opiła się chyba sama cypryjskiego
1852     4|            ten strumień przelewający się w złotych jego blaskach.
1853     4|              jego blaskach. I ozwała się niebawem strumienia nutą
1854     4|          nurtu głębiną.~Wydymił, zda się, on szał winnego wyskoku,
1855     4|       ściszeniu i zadumie odmieniało się powoli grube oblicze kozodoja -
1856     4|              zmysłowych marzeniem to się osnuwało rozjaśniając w
1857     4|       odgadywań i woli: uczłowieczał się zgoła wyraz jego. Leżąc
1858     4|           cista mystica" - zwidzi mu się nagle pod słońce by żywe
1859     4|             wdzięczność przelewająca się modlitwą przez wszystkie
1860     4|         berła szaleństwa wzniesienie się nagle błyskawicowe: ~Nie
1861     4|         samych miłośnik gędźby kocha się, wiadomo, w słonecznych
1862     4|            ukojeniach fletni. Lubują się w nich i panie tej świątnicy
1863     4|              opary świtania, ponosić się za nimi gwiazdą tańczącą -
1864     4|       skronie.~ ~Długo trwało, zanim się spostrzegł, że tą zwiewną
1865     4|          muskają czoło. "Wypogodziła się wreszcie ta frasobliwa głowa?" "
1866     4|           Ale przeze mnie!" - upiera się dziewczyna. I przytwierdza
1867     4|             mniszej kapucy wychylała się czasem ta głowa na uradowanie
1868     4|        czasem ta głowa na uradowanie się życiu - to przeze mnie tylko!
1869     4|            które go ogarnia. Wywinął się z tego objęcia i rzucił
1870     4|              z tego objęcia i rzucił się opodal gdzieś, między wrzosy,
1871     4|           raczej w skwarnych woniach się tarzać, w słońcu pławić
1872     4|              słońcu pławić i swarzyć się śmiechem z myślami swymi.~
1873     4|             w usta nieomal:~"Choćbyś się wyparł tego, żakić przypomną,
1874     4|            wytępiła z zazdrości, tym się, głupi, uciesz nade wszystko!"~
1875     4|           przytakiwania temu słyszeć się dały niespodzianie. Stado
1876     4|       Wyjrzał ku niej zezem.~ ~Nurza się oto stopami w rojnym puchu
1877     4|              by jaszczurki, ślizgają się po bieli obnażonego ciała
1878     4|           głosem głębokim:~"Natarłam się dla cię miętą i tymianem."
1879     4|         drgały już nozdrza. Lecz gdy się zerwał do niej, odwiała
1880     4|           jak tamte. Lub może tak mu się tylko wydało w tej rozchwiei
1881     4|       bluszczu ciemnej kaskady zdała się tylko cieleśniejsza barwą
1882     4|             od tamtej w kamieniu, tu się tak wyzłaca promieńmi, tak
1883     4|            powietrznymi fiolety, tak się zgoła upowietrznia cała -
1884     4|           upowietrznia cała - że zda się prawdziwie jak tamte prządki
1885     4|        prządki słoneczne.~Rozchwiała się na kibici jej szyja i główka
1886     4|            płatów kielicha. I zdawać się mogło, że między jej rękoma
1887     4|          rękoma nad głową rozsnuwają się tęczą nici złudy wszystkobarwne,
1888     4|             górze rozwarciu trzepoce się motyl w kielich zabłąkany.~
1889     4|       taneczne poniosą skrzydła, już się ku wzlotom podejmuje noga
1890     4|          palcami drugiej stopy ziemi się trzyma; bo gdy dłońmi powietrze
1891     4|         skrzydły teraz trąci, to zda się, sfrunie i porwie za sobą
1892     4|             i omamia. W rytmy ciałem się rzuca jak w obłoczne puchy;
1893     4|           płochliwe "och!..." zatulą się piersi w ramiona - jak gdyby
1894     4|         gdyby z głazu samego wyrwały się ku niej łapy żądzy a i coś
1895     4|          odśmignie rybitwy zerwaniem się i skargą:~"Och!... och!...
1896     4|             ramię, wieje dłoń...~Tak się żegna ze smętem, już tu
1897     4|         wcale. W tej rzeczki zanurzy się falach: Liris ją schłonie.~
1898     4|              schłonie.~Lecz oto znów się jawi snu nowym podmuchem,
1899     4|          snadź kaprysem.~Rozpieszcza się ramiony i użala szyją, piersią
1900     4|              w wiotkim pasie za węża się gnie i wystawia na boki
1901     4|          tanecznego kłębek nie omota się sama, Ariadna szalona! póki
1902     4|              gdy, tak spętana, w tył się przegnie, na dreszczową
1903     4|             ku górze wystawi, to zda się, czeka - wargą i zębami! -
1904     4|            stopa goliarda, Podrywały się na mgnienia czerwone wachlarze
1905     4|          zapalonych ogników. Ponosił się i on jak w wirze skier i
1906     4|           słońcu na zenicie, rozległ się dzikim śmiechem triumfu
1907     4|              sam nadmiar upojenia od się wzajem odtrąci to jak te
1908     4|              Już cienie długie słały się po rumowisku i czerwieniały
1909     4|       szczyty, gdy goliard opamiętał się wreszcie. I spostrzega teraz
1910     4|              która minęła, przeciąga się w kaprysach wciąż jeszcze
1911     4|              Ustąpił bez słowa i jął się błąkać śród ruin. Odmieniła
1912     4|          błąkać śród ruin. Odmieniła się pora. Głucha siność ogarniała
1913     4|             wodą mgły wyłażą i snują się u brzegów jakby zjawami
1914     4|            Bakcha chaosie wystawiała się w tej chwili na wyży - Bakchowi
1915     4| pierzchliwości. W długim przelewaniu się po żyłach dawno zaznanej
1916     4|          zaznanej rozkoszy przeciąga się wciąż jeszcze na swym łożu
1917     4|            Zanurzona w mroku, wydaje się, w smagłości swej, jak z
1918     4|           gdyby ziemi samej oddawała się było popołudnie całe.~Jak
1919     4|       marmury rumowiska sprzeciwiają się zmierzchowej porze: pożółkły
1920     4|             w siności okólnej, snują się po nich błyski jakoweś,
1921     4|            światło śród mroków sączy się z kolumn, ściele po głazach:
1922     4|             żywych kamieni wyświetla się w mrokach gloria bogów pomarłych.~
1923     4|            kij pielgrzymi. A porając się z tą robotą, myślał:~"Pójdę
1924     4|             łachmanach gbura powlokę się z wami, towarzysze - rybałt
1925     4|          żądza weselności pod ziemią się ukryje, na ponocnych gdzieś
1926     4|           schadzkach po młynach, gdy się z trwogą i grozą w duszach
1927     4|         grozą w duszach zmiesza, gdy się szałem po ciemnościach stanie,
1928     4|             jeszcze kocha radość! Co się dziś ledwie majaczy po okrutnych
1929     4|          zwidzeniach mniszych, iścić się pocznie czarnych mocy władzą
1930     4|           Lewiatana kadłubem toczyła się chmura wzwyż po nieboskłonie.~"
1931     4|  nieboskłonie.~"Grozisz?!..." - zdał się pytać jej grzmot ponury. "
1932     4|             czym jest to rozprężanie się dusz waszych po ciemnościach...
1933     4|              hoże. A kto nie wyrywać się będzie tej nocy z grodu?!...
1934     4|           zewsząd ni to zszeptywania się w oddali, m to zaświsty
1935     4|                 Sabat!..."~Przerwały się goliardowi w myślach te
1936     4|         zawieruchą gwałtowną zerwało się tak znienacka wśród ruin,
1937     4|             tu, to tam. Olbrzym, zda się, przeciąga się w tej chmurze
1938     4|          Olbrzym, zda się, przeciąga się w tej chmurze rdzawej, która
1939     4|        marmury rumowiska przeciwiają się i burzowej pogrozie. To
1940     4|       lśnienie ich płomieniste sączy się wciąż z kolumn, rozściela
1941     4|          mroku jaśnieje i wyogromnia się widmowo świątnica bogów
1942     4|        wydymał poły płaszcza, ledwie się nimi otulić zdołał oglądając
1943     4|              otulić zdołał oglądając się za jakimś tu schroniskiem
1944     4|              zasłoną. Oto rozdzwonił się już na burzę sygnaturki
1945     4|        zabłąkanej w burzę - borykają się z wichury przemocą. A czasami
1946     4|           czasami konarów skargą tak się dziwnie rozżalą, tak echa
1947     4|            przezeń uderzony wymignął się na razie spod tego ciosu,
1948     4|            za chwilę dopiero załamać się w sobie i zbroczyć czarny
1949     4|   najstraszniejszy niemotą swoją.~Aż się ozwało coś wreszcie na ulgę
1950     4|       światów chyba całych załamanie się nagłe.~Niczym łez krople
1951     4|              zaklęć dzwonu osłaniały się mnichy przed gromami burzy.~
1952     4|              tej głowy mniszej, skąd się w niej te rzeczy biorą,
1953     4|           radości i swobody zakręcił się po celi, zafurkotał połami
1954     4|              stopy na drugą. I kręci się tak w kółko, wymachując
1955     4|          którym to mieście cesarstwa się przytrafiło, że ksiądz młody
1956     4|            ja swoją!..." - Wyrzuciły się ramiona mnicha w tęskliwości
1957     4|      opowieści sprawiły wszystko, co się z nią w życiu stało! Słabe
1958     4|        grobów tajemnicy. Grzech czai się zawsze w weselności natury
1959     4|              z jej krwi!" - zamyślił się mnich z bezwiedną przekorą.~"
1960     4|           twardy, lecz surowy stawać się winien głos nasz, zakonników,
1961     4|              głowę mnich, zamamrotał się nad różańcem.~"Wspomnij,
1962     4|             ci padła, ciałem u progu się powaliła wystawiając ci
1963     4|         przekroczyć! I nie oglądając się na nich, iść, kędy dusza
1964     4|        niebieskie. Brat Łukasz rzuci się ku księdze jak żak: piersią
1965     4|            jak żak: piersią na karty się pokłada, dłońmi wziera w
1966     4|        życzliwym twarz mnicha ściąga się, z wolna i krzepnie jakoś,
1967     4|          ponure wejrzenie gdzieś pod się.~"Kamiennego lica, przydługie
1968     4|          pychy urażonej.~Mnich tylko się kurczył i zatulał kornie,
1969     4|       zgęstniały inkausty - że pióra się rozszczepiły i trzeba wystrugać
1970     4|          pędzle lepiej wypowiedziały się przed Bogiem, lecz że jego
1971     4|        umienia mniszego, nie wypowie się nigdy. "Jakie widzenie?!" -
1972     4|           widzenie?!" - niecierpliwi się przeor stary. "Doznane."~
1973     4|         doznań człek wnętrzny, który się w nas odnawia, ode dnia
1974     4|             jednej podobna. Oderwała się dusza od swych cisz śród
1975     4|          sumienia. I rozterce oddała się sama.~Tym ci większej, że
1976     4|         czuciach zaledwie, wynurzały się nieraz najpiękniejszych
1977     4|       obrazów zjawy. Ale zatajało to się jeszcze na poty w chaosie
1978     4|            chaosie materii. Borykała się z nim dusza.~"By choć jedno
1979     4|           pozostań!..." A ty zlękłoś się samotnictwa mego! Tkliwością
1980     4|            jest miłość wasza!..."~Aż się przeraził brat w przypomnieniu
1981     4|       odepchnąć nakazywał.~I zadumał się mnich nad tym, że nawet
1982     4|              że nawet bólu rozstania się z druhem nie zaznał nigdy,
1983     4|       świętym pustelnikom dopełniała się dusza w przyjaźni? A mistrzowi
1984     4|         światy w sobie stwarzał, Raj się sam uwyraźnił w źrenicach
1985     4|         serce chore.~I przywołało do się jakby zjaw i słowo przeora. (
1986     4|              ścieżkę ogrodu; kurczył się i stulał pod habitem jak
1987     4|           zachorzało pod futrem, gdy się serce nazbyt w nim rozłopoce.
1988     4|              A zanim ozdrowi, użalić się pozwala u swego łona.~"Bunt
1989     4|           jest we mnie! - zachłysnął się jakby mnich przy jej dzbanie. -
1990     4|         kolorach? Dlaczego wyrzekłeś się jednak doznań wśród nich
1991     4|            to pani śmiertelna.~A gdy się podjął z ziemi, śród chudych
1992     4|            klasztornego sadu dziwnie się uwysmuklał postacią zakonnika;
1993     4|      zakonnika; rzekniesz: wystawiał się ciałem - spłonionemu duchowi
1994     4|         mnich w sercu swoim: że i on się począł od tej świętej twarzy.
1995     4|              zagonach ogrodu, wyrwał się nagle z objęć ciszy samej,
1996     4|           kędy rzuci okiem, słaniają się mdłe łodygi wczoraj i dziś
1997     4|            ptakami swawoli trzepotać się zdają w słońcu i deszczu
1998     4|           cierpliwego dziecka. Mogły się tu oczy jak pędzle namaczać
1999     4|      powiadając, że kwiatami odwodzi się od pacierzy, duszę materią
2000     4|     Franciszek nie pozwalał zajmować się księgami, by swarliwego