Czesc

2001     4|           braci. Obserwancja całkiem się psuje!~On zaś zmęczone nad
2002     4|            rozjaśniał ducha. Cieszył się wszak i on najsurowszy z
2003     4|              bezkorzystne uradowania się człecze chłonie ziemi rodzimej
2004     4|              ludzi Pawiowym: "Zawsze się weselcie!"~Bo szarych trosk
2005     4|              i troską o nie warowało się smutkom! Nawet święta Klara
2006     4|             sama...~Tak oto mówić do się, opowiadać swe zadumania
2007     4|        kwiatom bodaj, przy krzątaniu się koło nich brała go zawsze
2008     4|         chore oczy Franciszka, jakże się tedy cieszyły jego palce,
2009     4|           cieszyły jego palce, jakże się one cieszyły!... Bo, wonczas
2010     4|            zraszaniu rześkie czyniły się tymczasem kępy na rabatach -
2011     4|         zwabione ku nim motyle zdały się jak te taneczniki na uczcie
2012     4|    słonecznej. Bo płaty anemonów tak się gdzieniegdzie z motyli mieszały
2013     4|     skrzydłem, że nie rozróżnisz: co się tu kłębi w pląsach, co wabi
2014     4|              pląsa wszystko. I skrzy się zalotnością oczu niewidnych.
2015     4|              oczy jawne.~I zasłuchał się po niewoli w tę gędźbę przypomnianą.~
2016     4|          jabłonki w sadzie. Rozwiały się kędyś motyle. Czerwonozłote
2017     4|         szkarłaty, tym głębsze stały się pod swym puchem szafiry
2018     4|          kart psałterzowych.~I chylą się w tej światła zastygłości
2019     4|         dołem po ścieżkach rozsnuwać się jęły cieniów kobierce -
2020     4|        świecą kolory same. Uwyraźnia się rzecz każda postacią i duszą
2021     4|          duszą swoją. Zadumane zdają się w tej chwili drzewa i mury.
2022     4|            tej właśnie chwili dobyła się tam z pąka. I choć jeszcze
2023     4|               że jej ciche zjawienie się rzuca taki urok w przedwieczorną
2024     4|              oczy wszystkie: "Zawsze się weselcie!"~W takiej to właśnie
2025     4|       wieczora:~"Zo-fi-jo!..."~Marzy się ogrodnikowi kwiat Boga samego:
2026     4|     rozradowania świata...~I jawi mu się tą cichą Postacią, która
2027     4|      purpurze i złota glorii wyjawia się myślom z żywego kamienia,
2028     4|   błogosławienia. Z jej objęć wyrywa się ramionami ku ludziom całe
2029     4|              joculatory idą!...~Więc się wokół Matki i Syna czyni
2030     4|                tam, w piekarni! - tu się nagle zgarniają - na obraz -
2031     4|            bardzo nieśmiele zbliżają się waganty: dusze nazbyt snadź
2032     4|      pogardliwością możnych, bo choć się podginają ich kolana ku
2033     4|             rękę w tył wyciąga, poza się - kędy umknąć się wraz gotów
2034     4|               poza się - kędy umknąć się wraz gotów pod niełaski
2035     4|        przypochlebnej pokorze wyraża się cała ich dola i natura ziemska,
2036     4|             niechlebny plon: "Zmiłuj się nad nami!..."~Żaki niecierpliwe
2037     4|                Żaki niecierpliwe już się przepchały na klęczkach
2038     4|          skąd je był otrzymał. I zda się obliczać w sumieniu poety
2039     4|          bosy, który za życia giezła się jeno dorobił i o niebieską
2040     4|             i o niebieską nie troska się zawczas nagrodę: już gra,
2041     4|  zaniepokojeniu sumienia, zatrzymały się myśli mnicha. I zgasło widzenie
2042     4|           jak ze snu ocknięty począł się brat trwożnie oglądać poza
2043     4|          pamięci postać j e g o. Zda się woń bydlęcą jego kudłów
2044     4|              nad nim.~Takim jawił mu się wówczas po nocy, gdy z ogrodu
2045     4|          mnichem i kwiaty same zdały się nasłuchiwać muzyki jakowejś -
2046     4|            rybałtowe gęśle rozlegały się tu snadź, lecz jego fletni
2047     4|             wraz z mnichem zamyśliły się na przedwieczerz i kwiaty,
2048     4|   przedwieczerz i kwiaty, gdy wydało się duszy samotnej, że jest
2049     4|            czy źrzałe jabłka osuwają się z gałęzi w ciszy letniego
2050     4|         proszą. Dziwnie taneczną zda się ta gędźba jego - gdy w zadumę
2051     4|          onych to elementów zrodziły się i jego obrazy nowel A i
2052     4|            na nich Oblicze... (jakże się cieszy diabeł, jak pląsa
2053     4|      szelestnie w oddali. Nie zerwał się z klęczek, by jak trzeba
2054     4|            do krypty. Przytrafiło mu się to po raz pierwszy w życiu
2055     4|           życiu powołania. Wytrąciła się dusza z obserwancji dnia
2056     4|             krypty; na to sadowienie się ich po stallach w rozruchu -
2057     4|            uroczystym; na wychylanie się podgolonych głów z wiankiem
2058     4|          blasku lampy oliwnej czerni się tam, na deski pozłocie,
2059     4|    przesmutnego pacierza, jęczą, zda się, i wzdychają mury klasztoru.~
2060     4|       przyjękiem lamentacji:~"Zmiłuj się nad na-ami!..."~Dziwnie
2061     4|    suplikacją. Tym gorliwiej modliły się dłonie, jakby uchwytu jakiego
2062     4|              pod te ręce przypadkiem się podchylił. Tak matka grzeszna
2063     4|             grzeszna w klęczniku gdy się jej dziecko cudzołożne i
2064     4|             i tym gorliwiej zaszepta się w pacierze: "Zmiłuj się
2065     4|              się w pacierze: "Zmiłuj się nad nami!..."~Ścichła krypta.
2066     4|          kołaty, to mnisze zarojenie się w murach, te gęste dreptania
2067     4|     korytarzach wszystkich. Odrywały się raz po raz w ciszę czyjeś
2068     4|         szmer u takiego progu użalił się chyba echu tej ciszy grobowej.
2069     4|       idących smutków. Ledwie porwał się oto ducha zamierzeniem na
2070     4|            spójnie człecze: wytrącił się sam w kacerza jakby oddaleństwo
2071     4|            równie przerażone porwały się znowuż kawki u dzwonnicy.
2072     4|           dzwonnicy. I kraczą...~Jął się brat Łukasz tak dziwnie
2073     4|             jak gdyby ciałem borykał się w tej chwili z ucieleśnionym
2074     4|             upiorem. Oto zatrzepotał się mnich niczym ptak pod łasicą
2075     4|             poczyna mi kaprysić - że się pióra rozszczepiły, że wyschły
2076     4|         wszelakiej treści pomieszały się dziś w nieładzie wielkim.
2077     4|            Dużo czasu upłynie, zanim się to do porządku znowu przywiedzie!...~
2078     4|              dnie znalazł księgę dla się najmilszą, a tak rozczytaną,
2079     4|      rozczytaną, że jej skóra starła się by podeszew, a omiękła zupełnie;
2080     4|            księgę na kolanach. Zwała się ona Introductorius in evangelium
2081     4|           ciszy wnętrznej - zaczytał się w księgę.~Po pierwszym okresie
2082     4|        miłość. Wonczas dusza pogodzi się z ciałem.~Prorok czasów
2083     4|      Narodzeniem Pana, odkąd poczęło się przez proroków wysiewanie
2084     4|     Gerardusową dla sprawdzenia, czy się w niej aby jaka cyfr omyłka
2085     4|         wiecznej. Dognębić ją starał się nawet uniwersytet paryski
2086     4|             obrzeżach kart pokrywała się cyfr bezlikiem, sprawdzeń
2087     4|             na głosy świata, skupiał się coraz bardziej nad księgą
2088     4|      ostatecznym uderzeniem uczyniła się, pod to kropel deszczowych
2089     4|            jeźdźca jakiego skradanie się pod klasztor w stępie kopyt,
2090     4|            klasztoru furtą zatrzymał się jakby ów konny. I czeka...~
2091     4|              gdyby u furty zatrzymał się było przyjezdny nie z tego
2092     4|            pisze.~"Jako żywo omylili się Joachim i Gerardus w obliczeniach
2093     4|          Pana, jako słusznie, liczyć się winien. Ducha więc królestwo
2094     4|            źródeł poznania - zacznie się (wedle 63 pokoleń po lat
2095     4|          1890!~Wprzódy jednak ziścić się ku temu muszą przed wstępne
2096     4|          przeora wypadło, zatrzymała się myśl jego nad wyliczonej
2097     4|        boleści, ile smutku przewalić się musi przez takie czasu oceany?!...~"
2098     4|     dziewięćdziesiąty!..." - Chwytał się oburącz za skronie.~Długo
2099     4|      sprawdza, liczy, mnoży...~Jakże się nie miały mylić obliczenia
2100     4|         zagruchotał grzmot, potoczył się górą jak ta kula przez kręgle
2101     4|             w ustach.~"A słowo stało się ciałem! - zażegnywa gęsto
2102     4|         urągliwości w głosie.~Ocknął się ojciec z ciszy wnętrznej.
2103     4|              nowinę. Po czym schwyci się za skronie; największy oto
2104     4|             A tam, na korytarzu, już się jakoweś szepty wszczynają
2105     4|            Joculatory?!" - rozlegają się szeptania ich radosnej alteracji.
2106     4|             ich duszom. I nachmurzył się cały. Jakże bo przepędzić
2107     4|  wyczekującym a bystrym zapatrzeniem się w oczy przeora. "A któryż
2108     4|       Goliardus sam!"~"Aa?...." - Aż się stary w tył zatoczył, pod
2109     4|          pobożnie zwisła głowa zdają się wygłaszać tę medytację: "
2110     4|           przestajemy."~"Myśmy go od się odepchnęli precz! - wybuchnął
2111     4|        niejedna już dusza dokończyła się na Sabacie..."~Lecz w tejże
2112     4|               W okamgnieniu skurczył się mnich, a zezem spod kaptura
2113     4|              ojca. I wtedy przeraził się już zupełnie.~Zwichrzona
2114     4|             najeżonych brwi krzesały się skry jawne: mojżeszowy gniew
2115     4|           dusze wy obłędliwe!" Starł się w proch brat furtian przed
2116     4|            srogością ojcową. Powalił się na klęczki. I oburącz chwyta
2117     4|            klęczki. I oburącz chwyta się tej nogi nad bosą stopą
2118     4|        roztargał. A może z umysłu na się rękę podjął, w rozpaczy,
2119     4|             od ukąszenia węża wzdęła się w pęcherz siny aż po szyję
2120     4|              przemocą) od pochylenia się bodaj nad tym ścierwem...
2121     4|           wszyscy całowali, do kolan się moich garnęli i wypłakiwali
2122     4|             mnie Bakchowe..." Na tym się urwały one słowa: już snadź
2123     4|           Odepchnął przeor mnicha od się precz. A i uszy przysłania
2124     4|              od żywotów oddaliłeś ty się człeczych. Nie chcesz wiedzieć
2125     4|              z żądz zatajonych rodzą się w zwidzeniach wszystkie
2126     4|         duchy, widma i upiory! A gdy się te błota w gromadach całych
2127     4|         grzech swój!" Mnich w piersi się bije, aż huczy w celi:~"
2128     4|       wierzyć nie raczę! Nie targnął się na swe życie ten, kto wyśpiewał
2129     4|         twarz w dłoniach i poczołgał się na kolanach do klęcznika.~"
2130     4|          potępienie tych dusz obróci się w dzień Sądu Ostatecznego." "
2131     4|           dłonią na piersi przemykał się po korytarzach plotkarz
2132     4|             wrotom kościoła ustawili się igrce i żaki wędrowne.~Gdy
2133     4|              na gościńcu, oddaliwszy się w żarliwej rozmowie z onym
2134     4|             lesie. A nie doczekawszy się jego, gdy skoczka zaniepokojona
2135     4|            szukać i oni. Pobłąkawszy się po okolicy pod sam wieczór,
2136     4|           burza już minęła, ustawili się dwoistym szeregiem od furty,
2137     4|             desek jakowychś. Pochyla się przed zmarłym pstra gromada
2138     4|           Oto, nie wiadomo skąd, już się znalazł u furty on słup
2139     4|          blaski bławe, a rozpinające się po nawilgłym powietrzu w
2140     4|           ulice żałobników, wystawia się przed mary niesione.~Wkroczywszy
2141     4|             rzekniesz, mżeń, ukazuje się teraz dopiero ciało niesione
2142     4|             i kapturem klerka rysuje się jawnie zesztywniały kształt
2143     4|    chrześcijan dajcie!"~Niczyją, zda się, ręką nie tknięte, jakby
2144     4|        tknięte, jakby same otworzyły się na ścieżaj wrota kościoła.
2145     4|              kościoła. W głębi jarzą się na ołtarzu świece wszystkie.
2146     4|          dusza; na zewnątrz zwracało się wciąż spojrzenie trwożne
2147     4|       pacierza. Ku niczemu utrudzały się palce; dusza drzemała. Posiwiała
2148     4|        miłościw!"~Jakoż Bóg zmiłował się: i ocknął, wstrząsnął tę
2149     4|             w tkliwym prawie oddaniu się grozie przemocnej błądził
2150     4|              już nic nie widział, co się w kościele działo. A gdy
2151     4|           zagrobowych mżeń trzepotał się skowronek u krużganka ścian.~
2152     4|            stulone, jeśli rozchwieją się jeszcze niekiedy, to chyba
2153     4|        Ledwie tu i owdzie roztargały się chmury, ukazując niebo jak
2154     4|     wystąpiwszy za furtę, skierowała się w stronę grodu.~I zdało
2155     4|              w stronę grodu.~I zdało się mnichowi, że nad jej to
2156     4|        rozbłyski na niebie.~I wydało się bratu Łukaszowi, że gdy
2157     4|         bramy głuchym echem rozległo się po mieście całym. I że ten
2158     4|            całym. I że ten i owy, co się do snu już było z powrotem
2159     4|             z powrotem układał, znów się zrywał, by po raz wtóry
2160     4|         zaczepiać ją śmieli, lecz by się wszystkiego wywiedzieć,
2161     4|        złotników i płatnerzy wychyla się z okna osoba otyła i wszczyna
2162     4|           pohamować musiał. Dobywszy się spod pierzyny, sam w czepcu
2163     4|           czas śmierć sama wypysznia się tylko nad życie, a wszystko,
2164     4| najsmutniejsze bodaj życie. Wszczęła się tedy kłótnia między małżonkami -
2165     4|        sąsiedzi, bo niebawem zamykać się jęły okna wszystkie.~I gasły
2166     4|          światło czerwone i rozjarza się co chwila żywszym blaskiem.
2167     4|             i śmierci, które błąkają się dziś po grodzie i okolicy."~
2168     4|        okolicy."~Z trzaskiem otwarło się okno wykusza. Ukazała się
2169     4|            się okno wykusza. Ukazała się w nim postać ogromna w skórzanym
2170     4|           łup swój ostatni, wychylił się z wykusza.~"Bój się Boga,
2171     4|         wychylił się z wykusza.~"Bój się Boga, jędzo czarna, gdzieżeś
2172     4|            pić ze mną nie chciał, bo się do kościoła śpieszył. Zasię
2173     4|             dzbanie... O! - uradował się pomysłowi swemu - za goliarda,
2174     4|             dziś w zastępstwo, skoro się za jego duszę w grodzie
2175     4|           bodaj kmotr ponury. Cni mi się bardzo tej nocy w samotności
2176     4|            sama!"~Zbiry pod murem aż się w tył pomkną w przerażeniu.
2177     4|            schodach domostwa rozlega się tupot kroków. Słychać klucza
2178     4|          chrzęst w bramie. I wytacza się oto z kuźnicy swojej ten
2179     4|          kirów szelestem. I zastawia się dłońmi przed szaleńcem zuchwałym...~
2180     4|         wrota domu swego. Przymknęły się zbiry bliżej po drugiej
2181     4|            jak na stopnie, piętrzące się stromo niczym w drabinie,
2182     4|      wielkiego jak chałupa. I mienią się te blaski kuźnicy, skrzą
2183     4|             cała z kół zębatych, już się - widać pobok - przez mistrza
2184     4|          jaskinia, w której wykuwają się postaci wyższego piękna
2185     4|            poety wspomnienie!"~Trącą się, brzękną szklenicami.~I
2186     4|              rozdzwon ten.~Gość imał się czarki przez rękaw przydługi -
2187     4|             garścią czarną. Skrzywił się na to płatnerz, widząc,
2188     4|            widząc, że gbura snadź do się zaprosił. Więc pijąc wyziera
2189     4|            szacowny gdyby do wnętrza się wtłaczał: przewężała się
2190     4|             się wtłaczał: przewężała się szklenica za klepsydrę wewnątrz
2191     4|             dzbanem w ręku - piętrzy się aż ponad dymnik świecznik
2192     4|      świecznik siedmioramienny; wije się wokół niego Drzewo Życia...
2193     4|             znaleźć nie spodziewałem się wcale. Kowalem ją sobie
2194     4|        Parsifalowej zbroi. I znalazł się przecie taki, który ją kupił!...
2195     4|           kupił!... Pewnie zapatrzył się był on rycerz w moje wrota
2196     4|            zbroi zakupionej wszczęła się wczoraj ona bitka na ulicach
2197     4|            Nie żałuję... Ucieleśniły się spiże moje: wyruszyły z
2198     4|       nieśmiertelność!"~Nie podobało się gościowi słowo chyba ostatnie,
2199     4|              zachrząkał i wstrząsnął się raptownie, jakby pod chłodu
2200     4|            widać przynajmniej, z kim się gada. Ale gdy wprzódy, w
2201     4|           żużli, tak błyszczały, zda się, tamte źrenice z krzyżową
2202     4|            te oczy zupełnie. I widza się w tej chwili na kształt
2203     4|        czarnych.~"U!...." - natrząsa się płatnerz nad ponurością
2204     4|          wrazić chciał.~Aż on cofnąć się musiał wraz z krzesłem.
2205     4|             wraz z krzesłem. Lecz że się nie obraził, a swoje wypił
2206     4|            rzetelnie, więc napełniły się znowu szklenice: "Milczek
2207     4|         Milczek to jakiś, nie rodził się, widać, pod horoskopem Merkura,
2208     4|          człek z drugim rad pije, by się sam mógł nagadać."~Więc
2209     4|           nagadać."~Więc pogodziliby się rychło przy dzbanie, gdyby
2210     4|            jednej chwili wysączył mu się na czoło; poczerwieniała
2211     4|             bez tego przytrafiały mi się ostatnimi czasy one zaszumy
2212     4|       zaszumy i zawrotności - jakbym się w piekła czeluść zwalał
2213     4|        zapalność do roboty idzie? Że się przepala z czasem i serce
2214     4|         niech go szlag!..." - zerwał się sprzed stołu z tą klątwą
2215     4|            płuc dech świeży. Powlókł się za nim kamrat od dzbana.~
2216     4|            piachy dachów wypiętrzały się widmowo obie wieżyce tumu,
2217     4|            storczami wież, wyrzucała się w przestworza droga mleczna
2218     4|            Hejże! to nasze przebicie się wczoraj! - pogaduje gospodarz. -
2219     4|      bezmiłość i beznadzieję skazało się samo!..."~Pogiął mu się
2220     4|              się samo!..."~Pogiął mu się kark, po kolana zwisła broda
2221     4|           innym ludziom - inny stawa się duch powszechności... Hej,
2222     4|        pustymi szklenicami pochylili się obaj.~I uderzył w te głowy
2223     4|          ohydny, tupotliwe uganianie się górą - i nagle plusk jak
2224     4|         światło oliwnicy, krzyżujące się w powietrzu z blaskiem dogasających
2225     4|        pajęczyny smugi. Chyżo zwijał się snadź po tych niciach tkacz
2226     4|           porozmawiał. Gospodarz już się dosyć było nagadał; niechże
2227     4|          twarzy. Lecz tamten uchylił się od tej napastliwości; a
2228     4|              tak wiotkim przegięciem się w pasie, tak falistym ruchem
2229     4|                że gospodarz zmieszał się niespodziewanie.~Człek pijany,
2230     4|           Człek pijany, choć gburnym się stawa, rozwrażliwione ma
2231     4|         sprawił, że staremu uczyniło się na duszy jakoś delikatnie -
2232     4|           tym zdumieniu pomrukuje do się:~"Chyba to nie mężczyzna?...
2233     4|         niźli wino!"~Więc nie dorywa się już gburnie, lecz za rąbek
2234     4|        Przedziwnie miękkie uchylenie się od tej ciekawości; a w tej
2235     4|           trwożne - uch! - zatulenie się przed raptem, sprawiły,
2236     4|            że człek krwisty rozpalił się w okamgnieniu. Wiew kobiecości
2237     4|          ogromnie!..." - rozczarował się w pierwszej chwili. Bierz
2238     4|   pulchniejszą... Ta zaś piekielnicą się widzi - jak to chude zazwyczaj -
2239     4|              szamotaniu taka smaczna się czyni!... Nie pora mu delektować
2240     4|               Nie pora mu delektować się obliczem, by najpiękniejszym -
2241     4|          najpiękniejszym - nie stara się już odchylić licowej zasłony.
2242     4|        własnej - kir stargany osunął się na podłogę.~Pot kroplisty,
2243     4|        posiniały skronie. A żyły tak się wzdęły na nich, że słychać
2244     4|         garście oto własne rozchylać się jęły Przed oczyma jakowymś
2245     4|             stronę okna.~Ona zerwała się wobec tego z tapczana i
2246     4|             tego z tapczana i zbliża się doń.~Widzi przed sobą tylko
2247     4|             ciemieniu i potylicy, że się odbijał w niej kuźnicowych
2248     4|            żal w życiu?!..."~Zadumał się jakby nad jej pytaniem niemym.
2249     4|            ręki dotknięciem napełnia się winem po wręby. A że mistrz
2250     4|           przemówiła teraz ona.~"Byś się nie bał! - powiada nalewając
2251     4|               Pij! Zuch!... I odęłoż się to serce na życie i ludzi,
2252     4|               ku najsmutniejszej dla się doli, w czynieniu dzieł
2253     4|            życia miarę i kres. Takeś się to do mnie wciąż palił,
2254     4|               masz!... Prawda, jużeś się tam, na tapczanie, sam wprzódy
2255     4|            kości wszystkich rzuca mu się na szyję, wtula na kolana
2256     4|              samej na wspak zdziałał się czar: z dna serca wyrwała
2257     4|            czar: z dna serca wyrwała się wspomnień zwidem - jakowaś
2258     4|              Zuch!.... Może dopijesz się wreszcie tej prawdy człeczego
2259     4|            nigdy już! - nie powtórzy się nic! - nawet sen o szczęściu
2260     4|            nawet sen o szczęściu już się nie przyśni!..." ~Z chciwością
2261     4|          brodę, wąsa podkręca, w bok się ujmuje:~"No, Kostusiu! podajże
2262     4|              Ona tymczasem przeciąga się w ramionach jak ten siłacz
2263     4|           dbam o godności czyje:~raz się żyje!... raz się żyje!...~
2264     4|          czyje:~raz się żyje!... raz się żyje!...~I śmierć w szale
2265     4|              szale rozpustnicy rzuca się przed jego oczyma w dzikiego
2266     4|           jak pląsa pod mój tan:~raz się żyje!... tylko raz!...~Wypuszczony
2267     4|              rozpędem śmigi potoczył się pod piec i osunął na ławę.
2268     4|        osunął na ławę. Po chwili już się słania; poczerwieniała mu
2269     4|              za pocałunkiem onym już się snadź rozpękiwały pod skórą
2270     4|            całą.~Spod pieca wymknęły się nagle szczury i przewijając
2271     4|          nagle szczury i przewijając się koło tego ciała, migały
2272     4|        Najśmielszy z nich wdrapawszy się na but, wystawił wreszcie
2273     4|         tchnieniem rozkładu. A dziwi się czarnymi perełkami oczu,
2274     4|             jakoweś; to znów podrywa się ręka niby z młotem w garści:
2275     4|            już gnić poczyna, utrudzą się jeszcze dusza tworzeniem -
2276     4|              A tworząc wciąż, boryka się z ciała ostateczną bezsiłą:
2277     4|             raz tężcowo przeginał mu się grzbiet. Nagle głuche stuknięcie
2278     4|             dzięcioły garbate rysują się w mroku krypty postaci dwóch
2279     4|              chwili. Za igrę, której się spodziewali, owo jakie rzemiosło
2280     4|      najbardziej zuchwałe, wynoszące się nad stan duchowny, wierszami
2281     4|            Chocia oni wszyscy zjawią się wtedy, zmartwychwstali,
2282     4|            powiada święty - będziesz się wtedy radował, człecze ubogi
2283     4|             czy! Ty jedynie będziesz się wtedy śmiał i wołał: Oto
2284     4|          sobą słowo głuche.~Odezwały się znów pomruki pacierza, uderzyły
2285     4|             ręce przed sobą, oddalał się w kolumnowe mroki.~"Z jasnych
2286     4|          wszystko to prostactwo, dla się tkliwe, dla oświeconych
2287     4|   goliardowej Apokalipsy, błąkającej się w odpisach śród oświeconych.
2288     4|            postaci mniszych, wlokący się ponuro. I usłyszałem, jak
2289     4|            usłyszałem, jak okrzyknął się chórem siedmiokrotnym:~"
2290     4|           mnie czucia wszystkie, gdy się łamała pieczęć siódma..."~
2291     4|            oto i w tym miejscu urywa się rzecz twoja... I nie wiadomo:
2292     4|             ogniami zapalonych przez się stosów? i siarkowym dymem
2293     4|           kacerskich:~"Niecierpliwił się w niebie Duch Święty przed
2294     4|          teraz, co mi czynić: zjawię się w postaci takiej, której
2295     4|       skrzydła melancholii wygarnęły się z kostnicowej ściany i objęły
2296     4|          niskich i te dołem ścielące się blaski od ołtarza - gdyby
2297     4|               Znad ołtarza wychylają się ku niej - pogrożą raczej
2298     4|     Ostatecznego przedsienią zdawała się krypta klasztorna.~Joculatory
2299     4|              Kilku z nich przekradło się jednak do organów, by tłumionymi
2300     4|         śpiewaniu przodowny, wysunął się po niewoli na środek kościoła -
2301     4|        Ucieleśnionemu Słowu skarżyła się w pieśni - wiara, nadzieja
2302     4|            po odśpiewaniu modłów tak się rozwałęsali po nawach wszystkich,
2303     4|            zakonne, że przeor ocknąć się musiał z zadumy w przypomnieniu
2304     4|       spowiadać ich tu zechce, niech się ku temu przysposobi pacierzem...~
2305     4|              goliarda końcem użalali się przed nim, oczywiście, od
2306     4|              będzie nad wszystko, co się statkiem zdobyć daje. Ów
2307     4|          gdyby rzec chciał: "Uciszże się w sobie, sięgnij w przeczuć
2308     4|                A gdy nie przestawali się uskarżać nad stratą goliarda,
2309     4|         nigdy ludzie, acz przytrafia się to, że nie wedle ciał starości
2310     4|          lecz wedle ducha, który już się postarzał. Może u Muz minęło
2311     4|             jakoweś lat 30: przeżyło się jedno pokolenie z Ducha...
2312     4|              Żak niejeden rozełzawił się w tej chwili, bo słyszało
2313     4|              tej chwili, bo słyszało się to nieomal, jak gdyby przeor
2314     4|           niego. Gdziekolwiek przeor się ruszy, oni trzodą całą za
2315     4|            żaki!~Igrce tymczasem już się pokłócili ze sobą, w którą
2316     4|           miasta dążyć. Niejeden tak się przy swoim upierał, że innych,
2317     4|            diabła odsyłał. Wywiązała się z tego zwykła sprzeczka:
2318     4|       respektu przed czymkolwiek, co się zyskiem nie wypłaca w życiu,
2319     4|          wystygnie i on zapał, który się żywi beztroską wszystkich -
2320     4|         wypełza z każdego serca. Tak się rozbijają gromady wszelkie -
2321     4|     wzdychając po goliardzie, użalał się każdy właściwie nad samym
2322     4|           nawet gadkarz, wyskarżając się ludziom, że nad sztukę gadkarską
2323     4|             na te ciężkie czasy imać się tego rzemiosła; żonkę i
2324     4|        drażnić bestii!..." - rozległ się w tej chwili głos niedźwiednika
2325     4|           klasztornej granicy, rwało się przygnębienie jego. Wyprosiwszy
2326     4|           już teraz.~A przedzierając się wraz ze zwierzem przez ciernie
2327     4|            było, a przecie głową tak się jeszcze rozpacznie do jej
2328     4|          pieczęć na ustach.~Przedarł się wreszcie niedźwiednik przez
2329     4|            klasztoru granicą święcić się począł tej nocy - żądz sabat
2330     4|             trosce nazbyt natarczywy się stał i kadłubem owo całym
2331     4|              na krok w życiu oddalić się nie mogłem! Przez ciebie,
2332     4|              kopanej oto mogiły zdał się rozmyślać nad tym, że w
2333     4|             spod ramienia wywinął mu się przed oczy wagant któryś.~"
2334     4|       kamieni żywych!" - przedstawia się i zaleca swe usługi.~"Witaj,
2335     4|          frasobliwość wielką. Dziwi, się przeor, ale potakuje. "Widzę! -
2336     4|           aby tym wymowniejszą stała się przed Bogiem tamta jego
2337     4|          czyni i kamienie... Obawiam się bardzo, zali dokonywane
2338     4|      ekspresja żywych kamieni.~Dziwi się przeor bardzo, ale potakuje
2339     4|              wież. I nie doczekawszy się nawet dokonania dzieła obliczonego
2340     4|      zdziałasz, po wtóre że przeciwi się to regule naszej. Vale."~"
2341     4|              marmuru tyle poniewiera się za wałem klasztoru!" - sarkał
2342     4|             cieniem samego siebie ma się wałęsać po klasztorze, raczej
2343     4|             mnicha.~Lecz on nachylił się tymczasem przeorowi do ucha
2344     4|         tajemniczego, wskazując poza się - w ciemności za ołtarzem.~"
2345     4|              Z żądz zatajonych rodzą się one wszystkie."~Opadły przeora
2346     4|    gwałtownym rozciekawieniu: co też się mnichowi zwiduje po ciemnościach?~"
2347     4|           przeor za takie uradowanie się w kościele.~"Że zwid, wiadomo -
2348     4|            ciemności pogaństwa; sami się o to doń zgłosili na pustyni
2349     4|         smutku! A w misericordię dla się rade by zamienić wszystką
2350     4|      misericordia, lecz caritas zwie się miłość nasza. Tu zaś - wskazał
2351     4|          niego nie bluszczem czepiać się ziemi, lecz drzewem ku górze
2352     4|              za nim - i zatrzymawszy się nad trumną goliarda, uprzedza
2353     4|        opodal i spod oka przypatruje się tym żakom wędrownym, którzy
2354     4|             po świecie. "Nie smućcie się, chłopcy!"~I przypomniawszy
2355     4|             nagle odmłodzony, porwie się przeor z ławy. I okrzyknie
2356     4|      rozpromienieniu oczu:~"Cieszcie się, żaki! wy jesteście na Monsalwcie!...
2357     4|           serca żarem - ku temu, aby się starły smutki z oblicza
2358     4|           czasu śmierci goliarda tak się owo rozbiła, rozproszyła
2359     4|        siłaczem i symfonistą, włóczy się po świecie. Daj im Boże
2360     4|             osobom w mieście odważył się powiedzieć na rynku, że
2361     4|            rycerz. Za nami nie ujmie się na pewno towarzysz żaden,
2362     4|          powodzenia... Bo czyż budzą się w nas one ducha troski a
2363     4|         pomiatania tym wszystkim, co się w grze życia nie wygrywa
2364     4|         dzisiejsze, nie pogniewajcie się za waszą przodownicę przed
2365     4|          najgórniejszym lotem zerwać się do życia... nunquam permanentes!
2366     4|           Ewangelii wiecznej.~Omylił się przeor we wróżbnych obliczeniach
2367     4|            ten ich duch, odradzający się na ziemi wciąż, uzacni nam
2368     4|          będzie, jeśli nie doczekamy się ziszczenia Królestwa Ducha,
2369     4|          dążenie? Niełacno odnawiają się serca z nawyknień czucia,