Czesc

 1     1|           piersiach, a chybieniem swego życia - żywego Boga w sobie
 2     1|           biskupa, tymi pytaniami swego pana zadyszany; sali nowe
 3     1|          fala."~"Ujrzał rycerstwa swego i śmierci samej przodownicę -
 4     1|          dłoni odrzuci go pani od swego ucha - na korny ukłon z
 5     1|        srogo stojący w męczeństwa swego gwoździach; a one ćwieki
 6     1|      lepsze wywczasy: do alkierza swego. Wypyszniał się tedy wagant
 7     1|            Ci zasię - ładem trybu swego, który wszystko w cechy
 8     1|    kobietę, zalecając jej kamrata swego.)~Jakoż burmistrz stropił
 9     1|      jednak zrażać do się wybawcy swego. Więc popatrzał nań uważnie
10     1|      wielkim:~"I taki nawet szuka swego życia i sumienia w żonglerowej
11     1|         on w cichości do sumienia swego?..."~I zdjęło go wielkie
12     2|       który kupiec za chorągiew u swego kramu wywiesił: pod wachlarzowym
13     2|   ostateczny ze szkaradą skąpstwa swego na ziemi i tym najczarniejszym
14     2|            chrześcijany! Bóg syna swego na mękę dał, więc i na wasze,
15     2| skutecznej; krzyczą cyruliki spod swego znaku nogi obciętej, zachwalają
16     2|         nimi gorzkością milczenia swego. Wreszcie dobył z piersi
17     2|     dzielnego strażnika i obrońcę swego hańbić ma na rynku. Bardzo
18     2|        jędza u bramy, prosząca do swego zamtuza - na lubość ze śmiercią
19     2|          jej duch sam z skupienia swego:~"Bo nie ustawał w szukaniu
20     2|        sobą dla błędnego pasterza swego.~On zaś baczy tylko, czy
21     3|       prosić imieniem całego rodu swego: faunów, panków i satyrów,
22     3|         beczki skrzydłem ramienia swego.~Więc się zdrzemnął uspokojony.
23     3|        całej tej goliardii żywota swego. Do klasztoru zatęsknił
24     3| lekarskiej, która jest oddawaniem swego dobrego zdrowia niedołęgom,
25     3|          zwraca się do towarzysza swego.~I rzuci nagle na izbę gromko
26     3|          ten koniec i od sumienia swego. A ratusze mogłyby wtedy
27     3|         większej krzepkości serca swego krzepią się wraz i ramion
28     3|           brał, jeszcze nie rzekł swego słowa.~Czuje goliard, że
29     3|        śmieje się z tych szamotań swego łupu pod pazurem kobiecej
30     3|        łasica wydłużonością ciała swego Zstępują ku niemu rycerze,
31     4|         aż po próg wtórego żywota swego na ziemi - bo wonczas to
32     4|         który dla ciężkiego kroku swego zwierza pozostawał zawsze
33     4|    zapóźnioną - królową cygaństwa swego.~Gdy tuż za nią, na gościńcu,
34     4|           wieczność - urodą ciała swego."~,Nie pójdę" - tuli się
35     4|         grzeszną goliardię żywota swego poszedł mdły brat nasz,
36     4|           A rozbrojona z kłamstwa swego, już nie wie, co począć;
37     4|    wzlatujący nad popioły i ognie swego odrodzenia!..."~I wybłysnął
38     4|     ozdrowi, użalić się pozwala u swego łona.~"Bunt jest we mnie! -
39     4|          kusi. W obronie jedynego swego umiłowania na ziemi wszczynał
40     4|           podaje kwiat - za życia swego niechlebny plon: "Zmiłuj
41     4|          zsurowiał sądem sumienia swego: nie chce przytwierdzić
42     4|           I wiedzie we wrota domu swego. Przymknęły się zbiry bliżej
43     4|         na to Zbawiciel ranę boku swego i znaki po koronie cierniowej. "
44     4|         swojej. Tymczasem oganiał swego zwierza jak od much od pustoty
45     4|    poczuwszy trupa, począł trącać swego pana: "Spójrz, co czynisz!..."