Czesc

 1     1|             jeszcze objęty, jakby snów swych zmory wynoszący na jawę -
 2     1|          ludzkich, każdy wraz myślał o swych szatach odświętnych. Niech
 3     1|             czyniłamć to już w myślach swych, tak smutnych od roku!...
 4     1|               Wtórzył im rycerz piersi swych przyjękiem. Póki nie wytrzymał
 5     1|             niech wesołki uszami kukli swych zadzwonią, sam tu pono zostanę...
 6     2|              godności.~Oto w szerokich swych strojach pobożnie, pod czarnymi
 7     2|              grodzka, wzdęta piersią w swych sajanach czerwonych i zadziorna
 8     2|          Gdzieniegdzie wynoszą rodziny swych ciężko chorych wraz z łożem,
 9     2|          masztami dwoma w rej i żaglów swych gęstwinie. Rychło poderwie
10     2|              tak nieugięty w dążeniach swych był?... Owo że tych ramion
11     2|                oto przed Bogiem, widok swych towarzyszy śród żebraków
12     2|           Jakby wyzywając te ciężkie w swych strojach mieszczki, które
13     3|               Ileż bo razy w rojeniach swych skrytych miała się za królową
14     3|              teraz w zmieszaniu różą u swych piersi, myśleć musi, że
15     3|             ramionami coś niby tuli do swych piersi.~"Jakżebym takiego
16     3|             Jak te odmieńce wymyślnych swych strojów - kobiety - potrafią
17     3|              żywych, czeka tam z worem swych narzędzi. I ja tu, lekarz,
18     3|             czarne w surowych obrysach swych zbroić. I, zda się, już
19     3|            wściekłym - jakby za obrazę swych panów. Tym tumultem podjuszony
20     3|                nabija tulejką na żerdź swych popisów, sposobiąc do swej
21     3|                z piekarni w sumieniach swych ruszeni, ślubowaliśmy z
22     4|          morzem wielkim w przeczuciach swych szumi... Tak się gędzie
23     4|             złote błękity podniebia na swych skrzydłach białych.~Ale
24     4|                 jak owo, że się piersi swych żarem przykładają do tej
25     4|               tym mnichom po dwakroć w swych słowach urągał, więc się
26     4|             łopatą i motyką, z zagonów swych dobyte, te białe gruzy pogaństwa
27     4|                 dziwnie niesamowita po swych niedawnych pokłonach u kamienia.
28     4|                a giętka aż zaczepnie w swych wiotkościach rytmicznych -
29     4|            wystawia ku nim Panek chrap swych niuchy, bródkę złośliwą
30     4|                 wyklaskał w grzechotki swych dłoni. Tylko że do tańca
31     4|       dziewicze wetkały, wiadomo, dusz swych młodych niestatki i trwogi).~
32     4|        obietnice wetkały w kwiaty, żył swych purpurę przelewają w wina
33     4|                chce, chwytają w pazury swych chuci miodki hoże. A kto
34     4|          klasztornego dzwonu w zaszumy swych gałęzi wplotą, że przypomną
35     4|           lichy i pospolicie w myślach swych grzeszny staje tu nad księgą,
36     4|         podobna. Oderwała się dusza od swych cisz śród pracy, w wielkim
37     4|           farby i pióra. "Nie zwierzaj swych myśli młodemu! - pomrukuje
38     4|             Poszedł sobie na ogród, do swych kwiatów. I Bóg z nim!...
39     4|             nim!... Nie zwierzaj nigdy swych myśli młodemu!"~Po chwili
40     4|                piorunów - hałasem dusz swych niestatecznych.~A tam, na
41     4|              zawziętym czynieniu dzieł swych - powiadał mi wczoraj lekarz
42     4| człowieczeństwu! - powracał uparcie do swych obliczeń niedawnych w celi.~
43     4|            przypomniawszy sobie coś ze swych medytacji dzisiejszych w