Czesc

 1     1|      Kościół, w obronie siebie samego, wzywał za świętym Pawłem,
 2     1| rozłogów, nie wejrzy nań dworu samego jasność.~W trzy łuki okno
 3     1|        powiało nań chyba życia samego ciepłem serdecznym.~"Pobłogosław,
 4     1|   ponoć nie ma - jak szczęścia samego na świecie.~Za czym, pogodniejszy
 5     1|       Oto czyjeś ramię - życia samego wiankiem - spadło znienacka
 6     1|       gadasz! Masz go wreszcie samego. A trzymaj mocno, by ci
 7     1|       na świecie, oprócz króla samego. Zabawiało to panią przystawać
 8     2|      chyba oręż pana Lancelota samego." (Już Żyd wiedział, o czym
 9     2|     chwili a niepewność siebie samego zwraca niechybnie myśli
10     2|     nagości jawnej przed króla samego obliczem: jak ta Sara niepłodna
11     2|       ukuł oto jakby Parsifala samego zbroję - nikomu z żywych
12     2|       koronki. A spostrzegłszy samego goliarda przed drzwiami,
13     3| najpiękniejszą, pana Lancelota samego kochankę! ileż to razy kazała
14     3|        franciszkanin za czarta samego bierze!"~"On z poczciwości!
15     3|        rodzi się ornatio życia samego w obyczaju dwornym."~"A
16     3|         przylegającej do ciała samego.~Spode łba spogląda na nią
17     3|     pytał głucho, jakby siebie samego, wiodąc okiem za jej spojrzeniem.~
18     3|       uwysmukla wręcz i ciebie samego, ciała twego czuciem - podnosi
19     3|  żywego mięsa dosmagał, diabła samego w ciele dochłostał.~"Frate!..." -
20     4|     swawolą pluska, ta druga - samego nurtu koniecznością bulgoce,
21     4|       po grzech pana Lancelota samego, w twoim sercu dziś żywy,
22     4|    szłom!..."~Uderzy Lancelota samego mocą, gdy na cześć swojej
23     4|     ręką: wracała mu ufność do samego siebie.~A gdy stanęli u
24     4|    kupców juki i wory, a ducha samego odtrącili od się precz -
25     4|    nisko, chyłkiem, tuż u muru samego. Ziemi grudą przypadła gdzieś
26     4|     społeczności człeczej.~A z samego nadmiaru rzetelności, w
27     4|   spłynie z jego czary?~Siebie samego widzi tam, u ołtarza. Klęczy
28     4|        nieufnie i w strumienia samego głos, który na nurtu skręcie
29     4| śmiechu tak żartko jurnym, jak samego południa wyiskrzony skwar:~"
30     4|     niej jak do życia i użycia samego, uwikłały mu się wnet racie
31     4|       brzucha sprośne chichoty samego Sylena:~"Cha! cha! cha! -
32     4|      ognistym rubinie, za boga samego kielich napełniony po wręby
33     4|    ramiona - jak gdyby z głazu samego wyrwały się ku niej łapy
34     4|     wargą i zębami! - na Fauna samego czeka, Bakcha korybantka.
35     4|        chyba miecz, Franciszka samego różaniec! Tę lilię jakby
36     4|       nad księgą poślubiał cię samego Franciszka siostrze ochoczej:
37     4|     się ogrodnikowi kwiat Boga samego: kielich łez i uśmiechów,
38     4|   dzwonnicy.~Rzekniesz, dzwonu samego tony, że smutną snadź ręką,
39     4|      skrzydłach smętu - dzwonu samego tony!...~I kraczą...~"Krew!
40     4|    sprzed stołu z tą klątwą na samego siebie.~"Hm!..."~Ale mistrz
41     4|    duszy młodej. Jeśli cieniem samego siebie ma się wałęsać po