Czesc

 1     1|           Porwał się ku nim tłum, nazbyt już dziś niecierpliwy. Raz
 2     1|         zgodnie żonglerzy:~"Pychy nazbyt wiele ma w sobie ta żebraczka
 3     1|       książka nie nakarmi go pono nazbyt suto - a nie poety rzeczą
 4     1|       zaniedbania, gdzie synowie, nazbyt dufni, wyrzekli się Muz,
 5     1|         się po kapturze.~"Mimo to nazbyt zawierzyłeś, panie, dzisiejszej
 6     2|         zdała się sobie duchem aż nazbyt krzepka, byle tylko to złoto,
 7     2|      rozblaski cudownych kamieni: nazbyt gburnie zgasił im je mnich.
 8     2|      Radocha, grzesznica, ludziom nazbyt miła, zmarłam tej nocy w
 9     2|     biodrowe. Za tę żon jałmużnę, nazbyt już szczodrą dla duszy w
10     2|     wszystkich grzesznic, ludziom nazbyt miłych - za to przydawanie
11     2| przechowają tymczasem, póki prawo nazbyt świeże i parzy za dotknięciem.
12     2|          zadziorna kitami u czap. Nazbyt bo już hardo wystawia się
13     2|     obrzydziły dwa gbury jakoweś, nazbyt już często ukazujące się
14     2|    dostatku nie czynić sobą osoby nazbyt lichej.~Wychylają się z
15     3|           coś wiedział o rycerzu: nazbyt bo żarliwie modli się i
16     3|        pieczy królową!"~"Surowość nazbyt okrutna jest, bracie, w
17     3|          żonglerzy po piekarniach nazbyt już nieświętym uczynili
18     3|          któremu się w tej chwili nazbyt dobrze grało dla płochych
19     3|     ściągała, komu zaś jej taniec nazbyt do głowy uderzył, sztuki
20     3|           opadł jakoś w sobie - w nazbyt jednak smutną rezygnację
21     3|     Musiałam ci się w głębi duszy nazbyt podobać w sukni. Więc mnie
22     3|         Odprowadzają go tam i sam nazbyt już podejrzliwe oczy rybałtów,
23     3|         się kładą, gdy na świecie nazbyt się już rozzuchwaliło to
24     3|       oddech w piersi, krzepi się nazbyt widocznie, spozierając zarazem
25     4|           wdzięczność Franciszka. Nazbyt bo roztropny stawa się z
26     4|      zawsze w tyle, mitrężył dziś nazbyt po drodze. Że śmierć u bramy
27     4|          dopiero z grodu zbiegły, nazbyt to jeszcze nieopierzone
28     4|         całkiem nie lubi, jaki że nazbyt często ryczą ją żaki pilne
29     4|       oczom, i nogom starym świat nazbyt rozległy; daleka mu tedy
30     4|       darów sztuki twojej z duszy nazbyt wątłej, którą nawet odpusty
31     4|    plugawości grzechów twoich."~W nazbyt bo wielkiej pogardliwości
32     4|       grodach i zamkach. Ale dziś nazbyt prędko poszarpało się na
33     4|    odmachnie się goliard oburącz, nazbyt już cierpko w tej chwili.~
34     4|       Tylko że do tańca miał nogi nazbyt długie - w kolanach - jak
35     4|      mniszych myśli o kobiecie, w nazbyt wielkiej pogardliwości dla
36     4|         pod futrem, gdy się serce nazbyt w nim rozłopoce. A biło
37     4|       zbliżają się waganty: dusze nazbyt snadź zahukane w życiu pogardliwością
38     4|    wszystkie jego ścieżki głuche.~Nazbyt bo dobrze, i zgoła bez wiedzy,
39     4|           głowie klerka, w piersi nazbyt już dla świata szlachetnej!...
40     4|           wczoraj porozbijali już nazbyt u grodu bram... A i bez
41     4|               A gdy w swej trosce nazbyt natarczywy się stał i kadłubem