Czesc

 1     1|    owisły i ramiona w bezczynie. Dusza, w zespole zapałów dzielna,
 2     1|      roku!... Odtąd twoją jestem duszą i ciałem i napełniam tym
 3     1|         skrusze oczy jego, jak i dusza rozpierzchliwe, ujrzą nagle
 4     1|        Zakonników chór, świątyni dusza i pobożność, rzekniesz,
 5     1|          jak pies, przed czym mi dusza pokorę nakaże."~"Więc idź
 6     1|          tym wszystkim i cierpki duszą. Stoi Przed nim najdzielniejszy
 7     2|       zdziałał geniusz człeczy - duszą i dłonią wagantów.~Gdy ojcowie
 8     2|    zniewolenia mego!... Żyć będę duszą moją."~Mury grodu ogarniają
 9     3|           choć ciałem przypłaci, duszą żyć będzie rycerz wiecznie!
10     3|        za oczyma śćmiła mi się i dusza!... Aż na koniec biorę w
11     3|        grzech rojeń czai się nad duszą i głuszy pacierze. Domarad,
12     3|       przecie zostaje, wieczna - dusza nieśmiertelna! I w tobie."~
13     3|     ziści!... Już, mistrzu, twa "dusza" w ogniu spłonęła cała."~"
14     3|         kazała pani do siebie. A dusza, w przeczuciu zatracenia,
15     3|          bagno. A zmaganie się z duszą, z rozdwojoną w człeku żądzą,
16     4|        ani oczy nie zobaczą, ani dusza nie dozna. Panowie sami
17     4|       mniszego pełgania ciałem i duszą: odraza w nim dla kobiety!
18     4|     widzą, widzą jawnie! - czego dusza nie ogarnie chyba... I już
19     4|    mniszego, wyjrzała oto jawnie dusza inna - płowymi aż po ramiona
20     4|          Zakonu gniewu jak Żydzi duszą nie wyrósł... Obaczysz!
21     4|     doznasz! - pogroził. - Każda dusza pod taki Zakon się dawa,
22     4|       nią pędzlami mój prostak z duszą przez Boga obdarowaną! mój
23     4|       powiada, może przed własną duszą teraz coś płaczem kłamie,
24     4|     czyśćcu i piekle był za żywą duszą jasnowidzącą" - kończył
25     4|      nowym ciałem i radośniejszą duszą: za ziemi odmładzanie wieczne.
26     4|         skargi wieczornej jak ta dusza za dnia oszukana słońcem.~
27     4| oglądając się na nich, iść, kędy dusza wzywa. Do pustelni, myślał
28     4|     jednej podobna. Oderwała się dusza od swych cisz śród pracy,
29     4|      materii. Borykała się z nim dusza.~"By choć jedno dobre słowo
30     4|       pustelnikom dopełniała się dusza w przyjaźni? A mistrzowi
31     4|       się rzecz każda postacią i duszą swoją. Zadumane zdają się
32     4|         powołania. Wytrąciła się dusza z obserwancji dnia powszedniego
33     4| sprawiedliwość i miłość. Wonczas dusza pogodzi się z ciałem.~Prorok
34     4|      granicą - kędy niejedna już dusza dokończyła się na Sabacie..."~
35     4|      twych krzyczeć każe - skoro dusza twa najczystsza odpycha
36     4|      urwały one słowa: już snadź dusza odlatywała zeń wtedy. "Rozszarpały
37     4|        Rzekłeś, ojcze!..."~"Jaka dusza, takie i widzenie. Nie inne
38     4|        Nie pracowała już w sobie dusza; na zewnątrz zwracało się
39     4|     niczemu utrudzały się palce; dusza drzemała. Posiwiała najwyraźniej
40     4|   budowano w grodzie, jam cały - duszą i dniami wszystkimi - był
41     4|     poczyna, utrudzą się jeszcze dusza tworzeniem - szczurom na