Czesc

1001     3|            oba, pomsty nieba wzywając na miasto grzeszne.~A nie daremnie,
1002     3|    błyskawicowym rozdarciem nocy pada na kościoła szczyty. A w rozwidniony
1003     3|           onych krużganków i podcieni na wyży, pod łukowe wystrzępienia
1004     3|              aż ocknie się i zło samo na poniżu: podejmie to kruczysko
1005     3|             to kruczysko przycupnięte na okapie. I załopoce tym skrzydłem
1006     3|              który leżał oto powalony na ostatnich stopniach kościelnych
1007     3|           dłoni. Bokiem rzuciło brata na schody, w tej rozpaczy może,
1008     3|       rozpaczy może, iż za późno temu na pokutę, kto za kobietę skarbonkę
1009     3|             spod białofutrzanej szaty na złoty łuk strzemienia wychynęła
1010     3|            targnęły oba kułaki mnicha na wszystkie w myślach kobiety:~"
1011     3|           kark mnicha i wysztywnił go na klęczkach. I za pacierze,
1012     3|             za pacierze, które stygły na wargach, przyniósł mu tę
1013     3|           sznur i uderzy w krwawą już na grzbiecie pluchę, nowy węzeł
1014     3|           nowy węzeł zadzierzga mnich na nim zębami, by się do żywego
1015     3|               ty mnie tak smagasz? Ja na twą duszę jeszcze nie nastawałem.
1016     3|           skazanego rycerza - wziąłeś na się w pocałunku warg jego!...
1017     3|              słońce Świętej Ziemi cię na oczekują morzem za gdy księdze
1018     3|               oddali, dach zapadł się na ożogę. Po ciemnym grodzie
1019     3|             wyły tylko rogi ni te psy na złego ducha. A spóźniony
1020     3|        zdzwania je wszystkie?! Bo nie na gaszenie pożaru odezwał
1021     3|            jakby tym ptakom wędrownym na zerwanie się z grodu.~Tam,
1022     3|              A gwałtowny jej rozbłysk na murze, tuż przed oczyma
1023     3|            klasztoru! - podnieś głowę na wypisane gwiazdami powołanie
1024     3|              w wachlarz skrzydła łuny na murach, pod grzmot jakby
1025     3|            tylko dzwon swym kuszeniem na włóczęgę.~Niczym zamieć
1026     3|        wszelakiej poszczęki i gonitwy na "huzia!" tłumów całych.~
1027     3|            Docucają te krzyki brata. "Na Boga - szepcze - co się
1028     3|              w alkierzu? Wyniosło cię na ulice wścibstwo igrcowe -
1029     3|             ulice wścibstwo igrcowe - na żałosny ponoć koniec."~Głuchy
1030     3|             obu dłoniach. Z pacierzem na ustach biegnie w tamtą stronę.~"
1031     3|             mnichem; runął bez czucia na ziemię.~Na gwiezdną kopułę
1032     3|           runął bez czucia na ziemię.~Na gwiezdną kopułę grodzkiej
1033     3|         księżyc znad murów. I wejrzał na plac kościelny tą omgloną
1034     3|      parobczak konny błędnym rycerzem na drodze się wyda, a człek
1035     3|             się wyda, a człek zbrojny na koniu Parsifalem samym zgoła.~
1036     3|           poświaty we wnękę dźwierzy, na te wniebowzięciem smukłe
1037     3|            błogosławionych królowych.~Na poły ockniętemu mnichowi
1038     3|               jakieś gromady śpiącego na schodach ludu. Acedią to
1039     3|             jeszcze żarem uniesienia.~Na placu aż zakrzepłym w srebrzystej
1040     3|            Lecz u węgła kościoła, tuż na zakręcie, groza pęta mu
1041     3|                szeroko rozrzuciły się na brukach ramiona martwe,
1042     3|       joculatora padła tu pod obuchem na bruki igra sama - wagantów
1043     3|             Niczym wyłom w murze stoi na ścieżaj po nocy otwarta
1044     3|              blaszkowej łusce rycerza na linie. Włócznia z żerdzi
1045     3|               nimi trzyma się jeszcze na nogach płatnerz z potężnym
1046     3|           sączącej się z jakiejś rany na głowie, której nie czuje
1047     3|             grodu.~Jakoż roił się już na gościńcu wszystek lud wędrowny,
1048     3|              z bramy miasta. Niejeden na zboczu drogi się zamitrężył
1049     3|             franciszkanin z wagantami na wędrowanie swoje - za morze,
1050     3|             nęci, a pysznymi kolory - na sycenie oczu, na spysznienie
1051     3|             kolory - na sycenie oczu, na spysznienie dłoni. Oto wiodą
1052     3|              wężem pnie się a wybiela na podgórzu droga daleka i
1053     3|         podgórzu droga daleka i urywa na szczycie w łęku między borami.
1054     3|          Widmowo pomykają się ku niej na ostatnim już skręcie drogi
1055     3|             drogi obaj błędni rycerze na jednym koniu; płoną koncerze
1056     3|               zatrzymuje się to widmo na przełęczy - a sunie wprost
1057     3|           rycerzy błędnych, wyruszyli na szukanie Graala.~
1058     4|             CZWARTA~Wyprzedził lekarz na koniu gromadę całą. Na oklep
1059     4|         lekarz na koniu gromadę całą. Na oklep jedzie - w popłochu
1060     4|            kamieni narzucić mu zdołał na szyję. Kiwa się nad tymi
1061     4|               Naleczył się dziś ludzi na odpuście, napatrzył doli
1062     4|          gwiazdy, tak dziś rozjarzone na niebie, dopomniały się w
1063     4|             murach - wloką siły młode na przygody, wyrzucając tęsknoty
1064     4|            Dobry Pasterz z jagnięciem na ramionach i trzodą owieczek
1065     4|             jego dłoń. Spojrzy lekarz na Jezusa-za-murem i pochyli
1066     4|         Jezusa-za-murem i pochyli się na koniu. Milszym nad kościół
1067     4|             Więc przechyla się bokiem na siodle z palcem przed się
1068     4|         zaledwie słowo.~I utknął wraz na nim: stropiło go bardzo
1069     4|             próg wtórego żywota swego na ziemi - bo wonczas to właśnie:
1070     4|             serca; nie stać go będzie na wdzięczność Franciszka.
1071     4|              dała szkapa od kęp trawy na rozdrożu. Wreszcie truchtem
1072     4|              po nocy. Gdy tak zmilkną na czas jakiś w zadumie nad
1073     4|           pańskim! Ochotnik! zaciężne na gościńcu pozostali: pogrzeb
1074     4|            tylko: dla sztuki - duszom na rozprężanie się z powszedniości.
1075     4|             zatrzymują się towarzysze na gościńcu i hukają na niego
1076     4|       towarzysze na gościńcu i hukają na niego z daleka. Patrzą:
1077     4|             przysiada znów niedźwiedź na zadzie pośrodku drogi, pysk
1078     4|              drogi, pysk żałośnie jak na zawycie wyciąga, rozdyma
1079     4|            daremnie wypatrują skoczki na gościńcu, od bramy grodzkiej.~
1080     4|             szerszej i weselszej doli na świecie zazna, Zwłaszcza
1081     4|           Gadkarz płaszcz swój czarny na ramiona jej zarzuca, by
1082     4|                Schudnie, nie bój się, na chlebie naszym; zwłaszcza
1083     4|            Zblednie, odglansuje się i na policzkach, wybielą się
1084     4|         matkami w grodzie te pierwsze na szerokim świecie powiernice
1085     4|               Goliard będzie wiedział na pewno, kędy droga do Paryża,
1086     4|         lepszej zgody podzielone jest na dwie części, mówią: na wyspie,
1087     4|           jest na dwie części, mówią: na wyspie, przy zamku gród
1088     4|               gburstwa; za rzeką zaś, na górze świętej Genowefy -
1089     4|           uczą wiedzy wszelakiej. Zaś na ulicach usłyszysz tam rzeczy
1090     4|               to żak niejeden piosnką na ulicy wyśpiewa ku zohydzeniu
1091     4|             tam walka okrutna. Muzy - na które u nas wypaskudza się
1092     4|      przysiedzi, aliści zwieje znowuż na gościńce - żak wędrowny!
1093     4|               aby im po, nad wszystko na świecie nie imponowały szkoły
1094     4|     imponowały szkoły i nauk doktory. Na to jedyne junactwo stać
1095     4|         siebie w marszu wagantów: owo na zaśpiewanie chórem tej pieśni
1096     4|               Kotłuje się wokół niego na gościńcu rzesza młoda.~Więc,
1097     4|             klękać poczynają u figury na rozdrożu. A szyje rybałtów
1098     4|       doczytane wonczas przez lekarza na koniu:~Dokąd idziesz, drogie
1099     4|        zatrzepoczą się gromkim chórem na odczytane przez żaków wezwanie.~
1100     4|              za bramę każdego miasta, na wiatry żeniesz, nie daj
1101     4|               Uderzyło czoło w kamień na rozdrożu.~Po drugiej stronie
1102     4|            ręce białe. I nie pióra to na wietrze łopocą, lecz jej
1103     4|          giętkie i skrętne, i polotne na stopach, a ochocze po nocy
1104     4|      cygaństwa swego.~Gdy tuż za nią, na gościńcu, wyłania się nagle
1105     4|            już dlań nie obca: człecza na pozór, lecz na koźlich radach;
1106     4|                człecza na pozór, lecz na koźlich radach; w kudłach
1107     4|             głowy wiją się rogi capa. Na przedkościelnym placu dopadł
1108     4|               u rozdroża, przyklęknął na jedno kolano, żegna się
1109     4|         nieufnością oglądał się mnich na kamienną postać Jezusa-za-murem,
1110     4|              zdziałana. I zło a czary na rozstaje przynęca.~A tamten
1111     4|         trzodę swoją, przygrywa sobie na fletni pasterskiej. Stąpa
1112     4|              pasterskiej. Stąpa lekko na kopytkach, kołysze w chodzie
1113     4|         głosem tego strumienia, który na nurcie skrętu w dwa zabełtania
1114     4|               nutą ciągle się swarzy. Na organach nocnej ciszy wygrywa
1115     4|         bulgoce, prądem rzek wartkich na kamieniach zagra, a pod
1116     4|         bezliki biorą strumienia nuty na tysiącogłosowy chorał swoich
1117     4|                bacz, grają! - gwiazdy na wyży. Świat cały za organy
1118     4|           Świat cały za organy staje, na których wygrywa się gędźba
1119     4|            niebieskiej - pod te chóry na niży jak pod wielki spazm
1120     4|            permanenti!...~Idzie mnich na wędrowanie dalekie za morze,
1121     4|           Pochód ich cały runął snadź na tamtą stronę: w przepaść
1122     4|              chór człowieczeństwa!...~Na mlecznej omgle wokół księżyca
1123     4|           wciąż jeszcze, rozwiewa się na widnokrąg cały - wsiąka,
1124     4|               wokół późnego księżyca.~Na dalekim gościńcu doganiają
1125     4|        powszednie. Tam, w klasztorze, na długo przed jutrznią zrywają
1126     4|        przepaść dusz tułaczych ujrzał na widnokręgu grodzkim.~Dobry
1127     4|        grodzkim.~Dobry Pasterz podjął na rozdrożu owcę zbłąkaną,
1128     4|               rozdrożu owcę zbłąkaną, na bary ją wziął i odnosi przeorowi -
1129     4|         zgiełk! Za żonglerami śpiewaj na kobiet cześć! za skoczkami
1130     4|      zbłąkanych.~Wreszcie powalił się na klęczki gdzieś u węgła na
1131     4|             na klęczki gdzieś u węgła na zakręcie muru.~Tu bywał
1132     4|               klasztornej. Oto kwiaty na poły już zwiędłe, które
1133     4|           wczoraj o świcie wychodząc, na kwestę złożył było u Jej
1134     4|               przeor każdą taką panią na karcie! Każda mu była najpiękniejsza,
1135     4|            dary sztuki twej... Pomnij na onego żaka, który się łaski
1136     4|             cudu dopraszał: by ujrzeć na własne oczy Przenajświętszą
1137     4|               w glorii niebieskiej. I na to się godził: takie miał
1138     4|             dla życia. Ujrzał. Oślepł na oko, które widzenia doznało.
1139     4|           Lecz odtąd okiem uratowanym na żadne piękności świata spoglądać
1140     4|             Habit najsurowszej reguły na się wdział i strasznie tęsknił
1141     4|              do śmierci - by zjawioną na chwilę d o s k o n a ł o
1142     4|             szyi. Jakże śnił dla Niej na karty księgi obiele i błękity
1143     4|           przeor wysyłać za kwestarza na odpusty, by nieco farb świata
1144     4|           świata w oczy wziął, Tej tu na płaszcze a korony do księgi
1145     4|        poczęły mnichowi własne kolory na kartach księgi, pełzły i
1146     4|              krasie!~Czołga się mnich na klęczkach i bije w piersi:~"
1147     4|               I w ogień żył swoich. I na usta. Tu, tu na wargach
1148     4|             swoich. I na usta. Tu, tu na wargach ją mam! - bo tej
1149     4|                 zastąpi ono mu drogę "Na zamek mi z miejsca do pani
1150     4|           skazanego rycerza - wziąłeś na się w pocałunku warg jego...
1151     4|             czemuż raczej z wagantami na kres świata nie uciekłem?!"~"
1152     4|          łupinę łodzi naszej i niesie na falach marzeń w okrutny
1153     4|              pana Lancelota, który ci na bary zarzucam, przystroisz
1154     4|        puchach purpurowego łoża czeka na cię przebiała pani w złotych
1155     4|            Lancelota samego mocą, gdy na cześć swojej pani wielkoludów
1156     4|               się mnichowi oczy.~Padł na kolana, sunie na nich ku
1157     4|           oczy.~Padł na kolana, sunie na nich ku stopom kamiennym
1158     4|           szatanem zastygł, zamarł mu na ustach rozchylonych. I w
1159     4|               go wskroś. Oczy otwarte na świat nieziemski widzą,
1160     4|           snadź nakazuje, bo z palcem na ustach, a drugą dłonią na
1161     4|             na ustach, a drugą dłonią na piersi chyli się pod kapturem
1162     4|               pielgrzymiej zadumy.~Aż na koniec - gdzieś u węgła,
1163     4|               mnicha, kładzie mu rękę na głowie i powiada za wymówkę
1164     4|            ich brat furtian z palcami na ustach, a drugą dłonią na
1165     4|             na ustach, a drugą dłonią na piersi. Zamknęły się za
1166     4|               Bacznie spogląda przeor na krok jego słaniający się
1167     4|             może wspomnieniami doznań na świecie. Każe mu iść za
1168     4|              iść za sobą do piekarni, na ławie sadza, sam mu przynosi
1169     4|            odstawi nietknięty posiłek na ławę. "Szkatuła moja kwestarska!" -
1170     4|           siwą brodą nad śladami krwi na nim, nie racząc nawet zapytać
1171     4|          Zadzierzgnął natomiast pętlę na końcu sznura, zarzuca ją
1172     4|              sznura, zarzuca ją bratu na szyję. I wiedzie go jak
1173     4|               szyję. I wiedzie go jak na postronku.~Pojął mnich kary
1174     4|              zajął swe zwykłe miejsce na skrzyni. Dobra, powszednia
1175     4|              różne od gołębich turkań na dworze.~A gdy się przeor
1176     4|             księdze, kładzie oto rękę na kartach i prawi: jak to
1177     4|              w tej chwili człowiekiem na świecie. Bowiem, za łaską
1178     4|             kręgi. I znów oto spadają na okna celi, przynosząc bratu
1179     4|               złote błękity podniebia na swych skrzydłach białych.~
1180     4|               Łukaszowi.~Acz z księgą na kolanach, już jej przeor
1181     4|           mnichów podjęli to dzieło - na klasztoru chwałę. Nie gotowym
1182     4|               choć z palcem milczenia na ustach, szepcze w alteracji
1183     4|               cały, a i poczerwieniał na twarzy w gniewie - tak nieoczekiwanym
1184     4|            mówił Paweł, że im wolność na pokażenie serc idzie. Nie
1185     4|              przywołać igrców imienia na nas, franciszkany! Czymże
1186     4|            rozsiada się znów wygodnie na skrzyni i powiada:~"Ad laetitiam
1187     4|            człecze i w dziele naszym. Na czymżeśmy to stanęli, bracie
1188     4|      przypomnieć goliarda. Wysuwa się na środek celi z palcem na
1189     4|               na środek celi z palcem na ustach, a drugą ręką wskazującą
1190     4|           drugą ręką wskazującą jakby na mury, ku furcie.~"Aa?!...
1191     4|           przyprowadź. Pozwalam."~Gdy na progu stanął goliard w czarnym
1192     4|               ramionami skrzyżowanymi na piersiach, a z gęślą i smyczkiem
1193     4|            sali nowe pieśni i wiersze na świecie i że chętnie ich
1194     4|               on spojrzawszy spod oka na księgę i pióra przy niej,
1195     4|               gdzie i kości nasze."~I na to cierpko odpowie goliard,
1196     4|           tony, biorą je czym prędzej na struny gęśli swoich - nie
1197     4|                 Przysiadł się goliard na skrzynię i - skarcony -
1198     4|           obie ręce w kierunku księgi na stole.~"Gdy, naszym zwyczajem,
1199     4|            gwałtownie i dłonią stłumi na ustach ostatnie słowa.~"
1200     4|           nasunął czym prędzej kaptur na oczy i oburącz przysłania
1201     4|        Ultramontanus, który nam drogę na gościńcu zaszedł; człek
1202     4|              w duchu, tonie i kolorze na wielceć pono szlachetniejszej
1203     4|          skrzyni. Nurzając się w niej na kolanach, powiada, jak to
1204     4|          skarby bezcenne przynoszą mu na plecach.~Z tymi słowy dobył
1205     4|                zawsze o głodzie i nie na żebraczych karkach pokory,
1206     4|             ucieszyć chciał goliarda; na bok ją odłożył, dłonią przyklepał:
1207     4|               ducha ledwie musną ucho na gościńcu, gdy trafem koło
1208     4|           choćby cudem nawet natrafił na jaki skarb ducha, zagubi
1209     4|           który otrokiem był pono raz na Monsalwacie... Tyżeś w piekle
1210     4|       gościńcach świata - komu innemu na dopełnienie." Goliard zwieszał
1211     4|             świata nie skupi i duchem na szukanie rzeczy z ducha
1212     4|        nieledwie?!"~Mało baczy przeor na to oburzenie:~"Wiódł Żydów
1213     4|               A przeor podejmie tylko na niego to ciche rozświetlenie
1214     4|            jego, nastawione jak gdyby na dale, na bliższe rzeczy
1215     4|         nastawione jak gdyby na dale, na bliższe rzeczy po chwili
1216     4|            zatrzymawszy się przelotem na twarzy goliarda - zachmurzył
1217     4|         księgę, odłożoną przed chwilą na bok.~"Wiedzże tedy, bracie,
1218     4|             coc ostatnio musnęło ucho na gościńcu i z czym do mnie
1219     4|          przybiegłeś: gdy twe rojenia na poły płonę Pitagor po piekle
1220     4|             przysiadł się do goliarda na skrzynię. Zwaśnionych klerków
1221     4|              kaptury nad jej kartami: na głos czytają a pilnie. Czasami
1222     4|            prostują, odsuną od siebie na skrzyni, w oczy sobie popatrzą:
1223     4|             gwałtowniej pochylić się, na tym gorliwsze czytanie.
1224     4|          Goliardowi żyły nabrzmiewają na skroniach, a pod oczyma
1225     4|             swe gęśle. I tak je jakoś na kolanach ułożył, tak na
1226     4|               na kolanach ułożył, tak na nie osobliwie popatrzył,
1227     4|            sięga - i z tej rad by coś na głos wyczytać. Tymczasem
1228     4|               klamr.~Wreszcie otwiera na traf. Goliard czai się uchem
1229     4|              czai się uchem i powieką na słowa mistrza, rozkołysane
1230     4|                 Słyszcie i wejrzyjcie na mnie!...~Przerwał sobie
1231     4|                  Przerwał sobie stary na samym początku, wystawia
1232     4|        przeora:~Słyszcie i wejrzyjcie na mnie:~Byważ li kędy żalu
1233     4|           słowo w słowo mistrz twój!"~Na tę profanację księgi tylko
1234     4|            powoli dopiero zapalał się na policzkach. Przemógł go
1235     4|              wszystko pamiętają, zali na ziemiach francuskiego króla
1236     4|               Każdy żak ci to powie i na pierwszych zaraz kartach
1237     4|               aż kaptur osunął mu się na plecy. Spod jego stroju,
1238     4|              plecy. Spod jego stroju, na pierwszy rzut oka rzekniesz,
1239     4|       wędrownych on" - powiada przeor na uspokojenie.~"I to jest
1240     4|             wolą panowie zasadzać się na kupców juki i wory, a ducha
1241     4|              odtrącili od się precz - na rynki grodzkie!"~I tak się
1242     4|              gęśli oddali owo skoczce na przekarmienie."~Oburącz
1243     4|      nachmurzeniem popatrzał spod oka na goliarda.~"Tyś jeszcze,
1244     4|         wartością swą dojrzała."~A on na to:~"Surowszy jest twój
1245     4|              ten mistrz twój - podjął na chwilę księgę, by ją wnet
1246     4|        załamał się całkiem: osuwa się na kolana u skrzyni, a czołem
1247     4|             rozwianą oto w tej chwili na skórze i okuciach księgi
1248     4|           jedno już tylko powiadał mu na rozstaniu: aby nie minął
1249     4|            gęślom, niechże Ona weźmie na się ich strun tony ostatnie;
1250     4|     powróciwszy do celi, zasiadł znów na skrzyni. Już nie te potoczne
1251     4|            dolom: kamieniem leżała mu na piersiach własna surowość
1252     4|              do Magdaleny tej swojej, na grzeszną goliardię żywota
1253     4|     zgrzeszeniu. I pokucie... A sukna na nową szatę - uważałeś? -
1254     4|              za furtę i dogoniwszy go na drodze, padnie mu na szyję,
1255     4|               go na drodze, padnie mu na szyję, wołając: "Przerzuć,
1256     4|             swój w moje serce mnisze! na moje barki pokutnika! w
1257     4|                  Lecz oto baczyć musi na biadanie starego przeora,
1258     4|                Bo nawet kromki chleba na drogę nie otrzymał... Kto
1259     4|    grzeszniejszy? Kto - franciszkanin na wskazania miłości mniej
1260     4|              tym ciężej uczyni mu się na sercu.~Nielekko było snadź
1261     4|      największy, który mi z klasztoru na noc całą zabałamucił się
1262     4|              noc całą zabałamucił się na świecie!... Jeśli nie dość
1263     4|        dotykam go, niech ta powolność na mnie grzechem spada. Baczę
1264     4|            mnie grzechem spada. Baczę na kruchość Twego naczynia,
1265     4|       kruchość Twego naczynia, Panie! Na to burzenie się w nim ziemskiego
1266     4|             tu włodarstwo."~Zatrzymał na nim tak ojcowskie wejrzenie,
1267     4|              ślad widniał w głębokich na drodze wyciskach; niegdyś
1268     4|                 Nauka dobra da łaskę, na drodze gardzących przepaść!..."~
1269     4|             ducha i dobrej samotności na niestatek tułactwa, na gorycz
1270     4|     samotności na niestatek tułactwa, na gorycz poniechania. Już
1271     4|               oglądając się co chwila na tę cichość zakorzeniałego
1272     4|            zapatrzył się po raz drugi na te dziwne, pieczęciami grzybiej
1273     4|           podkowy w mchów szmaragdzie na pustynnej drodze pod klasztoru
1274     4|         zatrzymuje się pewnie i czeka na przeora, by się przysiadł
1275     4|             przeora, by się przysiadł na jego konia. Bo nie jednoż
1276     4|         Graala czary czy od Ewangelii na ołtarzu nowego zakonu?!..."~
1277     4|           grudą przypadła gdzieś sowa na krzew. I z wklęsłej twarzy
1278     4|             między te głogi i ciernie na okopy klasztornej granicy,
1279     4|           zadyszany nie zatrzymał się na wale.~I nie obejrzał poza
1280     4|            nimi zastygłość. Spoglądał na te zamki, gród i klasztor
1281     4|            zamki, gród i klasztor jak na przystanie, w których stargał
1282     4|             zostawił. Chyba się teraz na wznak w łódź swą bezsterną
1283     4|        obłoków przegonem nieustającym na błękitu bani - spłynie,
1284     4|               je wzwyż aż po dłonie: "Na Boga prawdziwego, stój!
1285     4|              Nieprawda to, żeś niczyj na świecie. Bożyś ty, Boży,
1286     4|           zawsze przed Bogiem. Spójrz na Nią: stoi tam w kamieniu,
1287     4|      zawziętość ogłuszyła go rychło i na ten ostatni zew franciszkańskiego
1288     4|          zielonych jaszczurek bezliki na głazach - i oto zaczarowana
1289     4|               szczętów, gdzieniegdzie na oko jak ciało obłych i miodnie
1290     4|        ruszone w ziemi. Jaszczury się na tym lęgły i rozsnuwały bluszcze.~
1291     4|              dalekich opadł tu gdzieś na złamaną kolumnę i cietrzewi
1292     4|      skrzydłami cheruba wionie wprost na piersi goliarda.~I spadają
1293     4|        goliarda.~I spadają mu całunki na policzki, na oczy, na usta,
1294     4|               mu całunki na policzki, na oczy, na usta, w tym śmiechu
1295     4|         całunki na policzki, na oczy, na usta, w tym śmiechu zębów
1296     4|           tańca pieszczoty stargałoby na sobie i najdelikatniejszego
1297     4|          nazbyt prędko poszarpało się na niej to wszystko.~Widząc
1298     4|           modną suknię, narzuciły się na nią, że zgorszenie swym
1299     4|          przypuszczalnym gniewie jego na te wtrącania się babskie
1300     4|             że aż mu żyły obrzmiewają na skroniach.~"Nie ich rzecz!"~"
1301     4|              w mieście, wraz z pomstą na tamte jędze w grodzie -
1302     4|             diabeł by sam nie odgadł, na kim się to skrupi. Co chwila
1303     4|                Co chwila czerwienieje na twarzy i ogląda się przy
1304     4|          twarzy i ogląda się przy tym na miasto. Zda się, że gotów
1305     4|           obie ręce, sadza przy sobie na kamieniu.~"Nie zostałeś
1306     4|            głupim, powiadając, że się na niczym nie zna. "Toć to
1307     4|      spotkawszy rybałtkę z kapeluszem na głowie, pociągnął ją na
1308     4|               na głowie, pociągnął ją na ratusz do podatku i do zapisania
1309     4|             grodzkie księgi nierządu. Na taką jawność już przyszło!
1310     4|             czemu odbiegł od kamratów na gościńcu, co śród mnichów
1311     4|          końca - od najdokuczliwszych na razie uczuć. Jął jej tedy
1312     4|              z tego tu wału spoglądał na gród, zamki i klasztor:
1313     4|               jest. Nie ma przyjaciół na świecie.~Tak jej się użalał,
1314     4|             wszystko w jedno miesza i na drobne miele. Do nie wiadomo,
1315     4|           wiadomo, jak zboczył z tego na opowieść o wielkim mistrzu
1316     4|            tak bardzo, że oto już nie na kamieniu przy nim siedzi,
1317     4|        kamieniu przy nim siedzi, lecz na ziemi. Ramiona splotła na
1318     4|             na ziemi. Ramiona splotła na kolanach jego, zapatrzona
1319     4|            wszystko wie! Oderwały się na chwilę jej myśli od siebie
1320     4|                Sali jeszcze prawdziwe na świecie? choćby tam - za
1321     4|               ma, skoro dawniej były? Na wygodzenie tym naprzykrzonym
1322     4|             kwiaty tkały osadzając je na łodygach traw.~"One?!..."~
1323     4|               poderwały się ku włosom na ciemieniu, by poprawić roztargane,
1324     4|             przyłapana uśmiechem jego na tym odruchu bezwiednym,
1325     4|      ośmielona przysiada się doń znów na kamień - z przyjaźnią zresztą
1326     4|           szepcze gardłowo nad nią. - Na twoją i moją duszę, prawdę
1327     4|            miłości tak przykro zepsuł na samym początku - ,,niech
1328     4|               swój płaszcz i mruczy:~"Na ten koniec - ja obity zostałem!"~
1329     4|            pozwala: rozsierdzenie swe na żale mu przekłada, że ją
1330     4|              niepotrzebne - wybuchnie na pewno płaczem krzywdy serdecznej.~
1331     4|          oświeconego człeka: wszędzie na świecie jest więcej ładu
1332     4|   spostrzegłszy ludzi, położył słuchy na grzbiecie i śmignął co tchu
1333     4|            niejakim czasie tak ciepło na niego popatrzy, tak długim
1334     4|             ramionami, odchodzi sobie na bok. Poprawia warkocze,
1335     4|              oto jeden, drugi kamień, na który wskoczyć wzięła ochota;
1336     4|             już jak wiewiórkę z głazu na głaz ponosiło samą. Że grobowcowe
1337     4|             nie zapatrzy się ciekawie na tę obrzydliwość czarną i
1338     4|             złomy, a bluszczów ciemne na słońcu gąszcze. Migoce na
1339     4|             na słońcu gąszcze. Migoce na ich tle czerwonymi jak mak
1340     4|            kierz zwisa czarną kaskadą na jednej gałązce tylko: rozkołysze
1341     4|              pod jabłonią: golusieńka na całym ciele, nawet przyrodzenia
1342     4|            jakby podstawę tej figury; na niej dzban zdziałany w marmurze
1343     4|            odczytywaniu starego pisma na zmurszałych przy drodze
1344     4|            przy drodze kamieniach lub na głazach wmurowanych w bramę
1345     4|        rozploty wyrzucając przed się, na głowy przysłonięcie rabie:~"
1346     4|            które tu i ówdzie zawisały na słupie. I nakryły się dachem
1347     4|         wkracza? Świeżych gron obiata~na łask jakich zbłaganie spłynie
1348     4|            ołtarza. Klęczy owo wagant na poły mniszy, z gęślą pod
1349     4|       zwłaszcza słowa tej modlitwy. A na pół zaledwie ocknięty z
1350     4|               z tego czaru, pojął, że na tych bogów cmentarzu żywe
1351     4|             Wczoraj to wszak jeszcze, na kamieniu grodzkiej ulicy,
1352     4|               opony to widoczne fałdy na kadłubie, u góry bark się
1353     4|        odnalazł w środku tych ruin. I na marmurowej tafli jego, u
1354     4|            opodal, jak ona pozłocista na smagłym ciele. Zaś tych
1355     4|             bierze aż do tej bladości na licu, do oczu śćmienia,
1356     4|              już chyba tan...~Wówczas na miękkich stopach kocicy
1357     4|        jucundo poszedł znów z kamraty na waganctwo, na włóczęgę -
1358     4|               z kamraty na waganctwo, na włóczęgę - w światy.~Życia
1359     4|              tylko odgadnąć by zdołał na fletni tych zamyśleń goliardowych
1360     4|            gdyby zasiadł wprost niego na ruin którymś głazie, rac
1361     4|               nici wszystkobarwne, by na tkankach słońca i zieleni
1362     4|            Lirisu wodą.~Oto biorą już na stopy te pierwsze wstrząsy
1363     4|              za krzyk radosnego ciała na "Evoe!" młodości.~Nie matka
1364     4|         strumienia samego głos, który na nurtu skręcie w nuty dwie,
1365     4|               roztopione słońca złoto na piersi swoje. Póki prąd
1366     4|               głazów stęgłości, biorą na swe plecy i ramiona tych
1367     4|               dyszy, tak się trzepoce na ciałach dziewcząt niepokój
1368     4|           stropił się tym bynajmniej, na nic w tej chwili nie baczący.
1369     4|          rozpierzchły się, i rozwiały na wsze strony - pod gwałtownym
1370     4|             zwiały oto z kolumn bieli na murawy głęboki cień? I pędzą
1371     4|              młodsza siostra starszej na szyje++ snadź skoczyła?
1372     4|       siostrzane troska, gdy jastrząb na nią tu spada. Ku niej to
1373     4|               kryjówek swoich ślą jej na gwałt zazdrosnych ostrzeżeń
1374     4|              czym sama u krosien!..."~Na ramiona ją snadź siostra
1375     4|           szum łanów dalekich.~Obłok, na błękity nawiany, płynie
1376     4|     organowych dudów pierwsze zaciągi na basie. Po chwili wysokie
1377     4|          siostry do pracy przerwanej.~Na utrudzeń południowych zakończenie
1378     4|               skory, przysiadł z dala na głazie, podjął oburącz kopyto
1379     4|               treść cicha. Zerwał się na nogi.~"Twych ocznych uśmiechów
1380     4|             łanom tu w krąg wszystkim na błogosławieństwo plenności.~
1381     4|              godziną!" A wtórują temu na najwyższej nucie skrzypkowej
1382     4|              giną w żądz chaosie. Oto na wody strumienia proszą śniegiem
1383     4|              kobiecych.~I zjeżyły się na nim kudły w grozie tej myśli,
1384     4|               naturę. Już pod krzewem na wznak leży, jak pod kozą,
1385     4|               A raz po raz przed się, na oślep gdzieś wierzgnie.
1386     4|            Rychło patrzeć, a spotniał na gębie i zjeżył mu się czub
1387     4|               pije. Tylko leżąc wciąż na wznak, wymachuje łapami
1388     4|            nogi i ramiona i ku słońcu na zenicie, w spiekotę jego
1389     4|               wyraz jego. Leżąc wciąż na wznak, pod słońce na zenicie
1390     4|            wciąż na wznak, pod słońce na zenicie trzyma oburącz grono
1391     4|              w której skąpano niegdyś na Olimpie nowo narodzonego
1392     4|    narodzonego Bakcha, ta przez ludzi na ziemi poszukiwana wciąż,
1393     4|       bluszczowego tyrsu jego rozmach na przodowanie:~Za najad pląsem
1394     4|          wygodzić, przysiadł było Pan na głazie, podwinął rac pod
1395     4|         fletni tchnie ros i rześkości na poły jeszcze rozmarzony
1396     4|      pozłocistych kędziorów wstrząsem na wyskokach, wywabia z roś
1397     4|          piersiach posłowie strunne - na przymierze z wszechradością
1398     4|      dziewczyna. I przytwierdza mu to na ustach wargą mięciutką.~"
1399     4|         wychylała się czasem ta głowa na uradowanie się życiu - to
1400     4|           myślami swymi.~Ona spogląda na te jego zadowolenia przy
1401     4|       skrzydeł. A te jej ręce opalone na brąz, z palcami, by jaszczurki,
1402     4|         przesuwa je sobie spod piersi na biodra i uda, powiadając
1403     4|             słoneczne.~Rozchwiała się na kibici jej szyja i główka
1404     4|             przegnie plecy jej białe, na tak płochliwe "och!..."
1405     4|            lot. I drobi, drobi wstecz na palcach stóp - odpływa ramię,
1406     4|              węża się gnie i wystawia na boki kłęby twarde. Krzepczy
1407     4|          spętana, w tył się przegnie, na dreszczową biel pleców przerzuci
1408     4|             czeka - wargą i zębami! - na Fauna samego czeka, Bakcha
1409     4|               goliarda, Podrywały się na mgnienia czerwone wachlarze
1410     4|           odchylanych jakby ku słońcu na zenicie, rozległ się dzikim
1411     4|              gdzieś miedzy wrzosy, to na płytę strzaskanej tu trumnicy,
1412     4|     spostrzega teraz dopiero, że leży na płycie sarkofagu, którą
1413     4|              pory oddając wieczorowi. Na tym legowisku rozkoszy,
1414     4|               oszukana słońcem.~Zorza na nieboskłonie wchłonęła,
1415     4|         Wszystkie żary i żądze ziemi; na kłębiastym granacie chmur
1416     4|           wystawiała się w tej chwili na wyży - Bakchowi spornie -
1417     4|             harmonii, która za Apolla na niebie niegdyś czczono,
1418     4|           przeciąga się wciąż jeszcze na swym łożu kamiennym; pije
1419     4|               wieńcu winnego listowia na czole, z kiścią gron u skroni.
1420     4|               pluska. Niebawem zaśnie na pewno snem głębokim. Tymczasem
1421     4|         dłońmi w rękawach, z kapturem na oczach złorzeczył klerk
1422     4|             kaznodzieja tak nie grzmi na kobiety jak człek oświecony,
1423     4|             tym okłębiu ciemnej grozy na nieboskłonie zamigota raz
1424     4|              świat mierzchnie ponuro, na cmentarzu żywych kamieni
1425     4|              gałąź jakowąś, przydatną na kij pielgrzymi. A porając
1426     4|           tonu, a głosem opoja. Tylko na nic mi już wtedy będzie
1427     4|          będzie i klerkostwo me całe: na nic ta szata oświeconego,
1428     4|             nic ta szata oświeconego, na nic i ta ksiąg reszta tam,
1429     4|            nic i ta ksiąg reszta tam, na wozie towarzyszy, wśród
1430     4|     weselności pod ziemią się ukryje, na ponocnych gdzieś schadzkach
1431     4|    opuszczonych, po złych rozdrożach, na schadzkach ponocnych - doznacie...
1432     4|               prawdziwie przez dymnik na dachu wychyli głowę zapatrzona
1433     4|            pochodni tanecznych - tam, na grobli, przy opuszczonym
1434     4|       Pomrukuje w niej głucho, warczy na ziemię całą potwór bezmiarów -
1435     4|                Oto rozdzwonił się już na burzę sygnaturki lęk; a
1436     4|            duszę towarzysza poległego na brukach grodu - i jego pieśń.
1437     4|              i jego pieśń. Wczoraj to na kanoniach śpiewał ją. Tu
1438     4|             mu każe dziewczyny - tam, na wieku sarkofagu śród kolumn.~
1439     4|               czarne śliskie powrósło na piersiach śpiącej dziewczyny.
1440     4|             mgnieniu ruch spłoszonego na ziemię gada.~Krzyknął goliard
1441     4|         przezeń uderzony wymignął się na razie spod tego ciosu, by
1442     4|               się ozwało coś wreszcie na ulgę nieomal w tej niemej
1443     4|         opadły z rzadka gdzieniegdzie na głazy~Popłochem lęku i przynaglaniem
1444     4|               promienieje - widzę!... Na dole zaś: gęśle żonglerów,
1445     4|           ciężar ciała z jednej stopy na drugą. I kręci się tak w
1446     4|      zatańczył z nią przed ołtarzem - na tym weselu swoim. J choć
1447     4|       powołania? Nie ciagnął z uporem na ścieżki doznań i zysków?
1448     4|      odepchnąć precz! matkę, powaloną na progu - przekroczyć! I nie
1449     4|      przekroczyć! I nie oglądając się na nich, iść, kędy dusza wzywa.
1450     4|              księdze jak żak: piersią na karty się pokłada, dłońmi
1451     4|        wystąpiły za bratem Łukaszem i na słoneczne ścieżki ogrodu.
1452     4|            ścieżki ogrodu. W kapturze na oczach, z dłońmi w rękawach,
1453     4|               zatajało to się jeszcze na poty w chaosie materii.
1454     4|                   Całkiem opadł mnich na ścieżkę ogrodu; kurczył
1455     4|             wskroś, poprzez splecione na oczach dłonie, widzi (przypominając
1456     4|          szukał w pamięci.~Przychodzi na ozdrowieńce ta chwila, gdy
1457     4|              zdają w słońcu i deszczu na przemian. Bo taka jest w
1458     4|         warzywne braci klasztornych. "Na rabatach wyłącznie wolno
1459     4|         bratków trójbarwne aksamity - na stroje, płaszcze i glorie
1460     4|             jedynego swego umiłowania na ziemi wszczynał brat nawet
1461     4|      rozkwitały w słońcu tym wołaniem na ludzi Pawiowym: "Zawsze
1462     4|               Nawet święta Klara sama na daszek pod oknem swej celi
1463     4|            czyniły się tymczasem kępy na rabatach - w jędrnym sprężeniu
1464     4|           zdały się jak te taneczniki na uczcie słonecznej. Bo płaty
1465     4|          Czerwonozłote odbłyski zorzy na drzewach sączą w dół ku
1466     4|         światła zastygłości wszystkie na rabatach róże, gdy dołem
1467     4|          cieniów kobierce - jak gdyby na te dywany wstąpić miały
1468     4|         ostatnie błyski niespokojnego na liściach światła: równa
1469     4|              Stworzenie całe spogląda na człeka, nie on zasię na
1470     4|               na człeka, nie on zasię na nie.~Na dalekich gdzieś
1471     4|          człeka, nie on zasię na nie.~Na dalekich gdzieś zagonach
1472     4|             Nierychło spostrzegł brat na ciemnej w dali kępie zieleni
1473     4|            niebawem; zagnały je matki na noclegi wczesne. I już tylko
1474     4|        donośnie.~Mądrości Bożej imię, na Amen ptaszego za dnia chóru,
1475     4|               miękkie wychylenie szyi na matczynego uśmiechu smęt
1476     4|              tu się nagle zgarniają - na obraz - w całej sile przypomnienia. "
1477     4|            anioły przewyższają piękne na świecie kobiety, lecz szczęśliwością
1478     4|       niecierpliwe już się przepchały na klęczkach przed starsze
1479     4|              obramkę modrego płaszcza na stopniach tronu. Ten żak
1480     4|          Goliard, że dłuższe lata żył na świecie, cięższe, widać,
1481     4|           porachunki czyni pod dłonią na oczach. Gęśle swoje tym
1482     4|       niedopełnienia wszystkich strun na gęśli, przez Boga darowanej.
1483     4|           Żonglerzy i tu jeszcze, jak na świecie, pasą bardziej oczy
1484     4|          Gędziec kładzie dłoń poważną na strunach symfonii: jasną
1485     4|        gadkarz przepołowiony w podłuż na kraśną i zieloną połacie
1486     4|             turba!~Tuż za nimi klęczy na obrazie i mnich sam z paletą
1487     4|        rankiem u żywego kamienia.~Zaś na samym przedzie obrazu, w
1488     4|            gdy z ogrodu bram wylegały na gościniec zbiegłe od rodziców
1489     4|          księżycowego blasku wystąpił na gościniec on sam. Szedł
1490     4|               koń, kolebał tłusty zad na skokach i radach kozła;
1491     4|         radach kozła; a tak stąpając, na fletni przygrywał sobie.
1492     4|               z mnichem zamyśliły się na przedwieczerz i kwiaty,
1493     4|                     Kapturem i dłońmi na uszach zagłusza mnich w
1494     4|          obrazy nowel A i Najświętsze na nich Oblicze... (jakże się
1495     4|           diabeł, jak pląsa tu wkoło, na fletni przygrywając sobie!....).~
1496     4|              w sadzie zaszumiały znów na wtóre tchnienie zachodu,
1497     4|              braci. I baczy z daleka: na tę powagę kołatów, z jaką
1498     4|          zstępować gęsiego do krypty; na to sadowienie się ich po
1499     4|        rozruchu - po kilkanaście razy na dobę - uroczystym; na wychylanie
1500     4|            razy na dobę - uroczystym; na wychylanie się podgolonych