Czesc

1501     4|    podgolonych głów z wiankiem włosów na ciemieniu i głuche zawieszanie
1502     4|               głuche zawieszanie oczu na obrazie ołtarza.~W rudym
1503     4|               oliwnej czerni się tam, na deski pozłocie, surowa Matka
1504     4|          dobyte, kołują wciąż u wieży na kawczych skrzydłach smętu -
1505     4|                 zalewała oczy Chrysta na krzyżu: ty swoje przysłaniasz
1506     4|                  W cierń! w cierń!... na czoło swe zamienił Chryst
1507     4|              szukając przed sobą - by na ślepo już zgoła okalać jakowyś
1508     4|            się oto ducha zamierzeniem na rzeczy nowe, a stargał wraz
1509     4|               ptak pod łasicą i runął na wznak- odchylał szyję.~Acedia
1510     4|              wampira.~Urażony głęboko na brata Łukasza, porządkuje
1511     4|         inkausty, że... Poszedł sobie na ogród, do swych kwiatów.
1512     4|          znowu przywiedzie!...~Oto aż na samym dnie znalazł księgę
1513     4|                I przygnębieniom myśli na przekór, spornie i tym grzmotom
1514     4|       grzmotom burzy, otworzył księgę na kolanach. Zwała się ona
1515     4|              mieć synów z ducha, tedy na lat 30 ustanawia Joachim
1516     4|              Ducha królestwo nastanie na świecie w roku l260!~I oto
1517     4|              duch człeczy sprawił, że na synodzie w Arlu, w roku
1518     4|            niczym Parsifal i Lancelot na jednym koniu!), odjechali
1519     4|             jednym koniu!), odjechali na księżyc rojeń płonych, sprawując
1520     4|              chyba, że księga przeora na obrzeżach kart pokrywała
1521     4|          rozdzwony - przeor, ogłuchły na głosy świata, skupiał się
1522     4|              księgą rozłożoną obecnie na klęczniku, pod wiecznej
1523     4|               krople ulewy zaszumiały na liściach sadu. Przed nawałnicy
1524     4|              rytmach, że słychać było na drodze za murem gdyby jeźdźca
1525     4|              tej właśnie chwili jakby na konia wsadziło: w nagłym
1526     4|          winien. Ducha więc królestwo na ziemi: panowanie najwolniejszych
1527     4|            zwodził narody; zbierze je na walkę, których liczba jest
1528     4|            Długo siedział tak starzec na skrzyni skarbów swoich -
1529     4|               z tych myśli pajęczyny, na poły bezwiednie, a smutną
1530     4|             gdy brat furtian z palcem na ustach, a drugą dłonią na
1531     4|             na ustach, a drugą dłonią na piersi, stał już od dawna
1532     4|             piersi, stał już od dawna na progu celi! Cierpliwie wyczekiwał
1533     4|          zgiełk świecki chce mu spaść na głowę! Głośniejsze to od,
1534     4|          swych niestatecznych.~A tam, na korytarzu, już się jakoweś
1535     4|        dopiero zdumione oczy zawiesić na obrazie u klęcznika.~"Matko
1536     4|       goliardus tu w celi był, tu owo na skrzyni siedział gęśle oto
1537     4|               Ale mnich skrzepł nagle na twarzy, zsurowiał sądem
1538     4|              już dusza dokończyła się na Sabacie..."~Lecz w tejże
1539     4|         srogością ojcową. Powalił się na klęczki. I oburącz chwyta
1540     4| najświątobliwszy, w przedburzowy czas na złym miejscu za klasztoru
1541     4|          niskości grzechu!... piersią na ciele dziewki nagiej - i
1542     4|              goliarda. Potargane miał na szyi opatrunki jakoweś,
1543     4|            roztargał. A może z umysłu na się rękę podjął, w rozpaczy,
1544     4|              rozpusty spętał te ciała na śmierć. Bo krew z tych otworzonych
1545     4|                 Widziałem to wszystko na własne oczy - w łuczywa
1546     4|           zanim mnie przez te gąszcze na wale tam przywlekli, już
1547     4|          przed skonem te słowa dziwne na marmuru złomie... "Żem zdrabniał,
1548     4|         rozszarpały mnie Bakchowe..." Na tym się urwały one słowa:
1549     4|         szlachetnej!... Są! są sabaty na świecie!"~Za te bary, szerokie
1550     4|               całych wzburzą, wonczas na złych miejscach schadzek
1551     4|             ma - wiedz!"~Brat furtian na klęczkach wyciąga już tylko
1552     4|             już tylko niemo ręce obie na przebłaganie ojcowego gniewu.
1553     4|            nie raczę! Nie targnął się na swe życie ten, kto wyśpiewał
1554     4|            przed Nią - przeor wskazał na obraz u klęcznika - może
1555     4|              dłoniach i poczołgał się na kolanach do klęcznika.~"
1556     4|            ręką ku górze - ważyć będą na drugiej szali i winy goliarda.
1557     4|               i winy goliarda. Położą na nią wszystko!... I tę dziewkę
1558     4|              opisał. I te pieśni jego na cześć Bakcha i Wenery. I
1559     4|               mają - ponoć! - również na tę drugą szalę. Bowiem powiada
1560     4|            daje; a co w grzechu dane, na potępienie tych dusz obróci
1561     4|            tylko Ona - Przeor wskazał na obraz nad klęcznikiem -
1562     4|     goliardowi votum jego... I położy na szalę pierwszą gęśle poety."~
1563     4|              mnisze. - Czy aby przeor na igrę pozwoli?!... Opat benedyktynów,
1564     4|            pobłaża czasami."~Z palcem na ustach, a drugą dłonią na
1565     4|             na ustach, a drugą dłonią na piersi przemykał się po
1566     4|            goliard pozostawił ich był na gościńcu, oddaliwszy się
1567     4|          dwoistym szeregiem od furty, na tym uroczystsze podniesienie
1568     4|     klasztorze.~Już oto niosą go żaki na marach zdziałanych naprędce
1569     4|        klasztorze nie zechcą, wonczas na żywy protest przed Bogiem
1570     4|             światem położą ciało jego na samym progu zamkniętego
1571     4|          społeczności. I co to znaczy na świecie: nie należeć do
1572     4|              słup kiru z czarną larwą na twarzy, rozciętą w krzyża
1573     4|            znak. Z ramion tego krzyża na licu, by gwoździe Męki Pańskiej,
1574     4|            mary niesione.~Wkroczywszy na próg kościoła, wznosi pochodnię.
1575     4|          teraz dopiero ciało niesione na marach. Pod przemokłym na
1576     4|             na marach. Pod przemokłym na wskroś czarnym płaszczem
1577     4|               kształt trupa.~A śmierć na progu kościoła uderza po
1578     4|              jakby same otworzyły się na ścieżaj wrota kościoła.
1579     4|           kościoła. W głębi jarzą się na ołtarzu świece wszystkie.
1580     4|          trumną czarnym suknem obita; na jej wieku widać gęśle i
1581     4|              do celi z bielmem acedii na oczach. Doświadczony pasterz
1582     4|          pracowała już w sobie dusza; na zewnątrz zwracało się wciąż
1583     4|               tępe. I zawisało gnuśne na powierzchni rzeczy każdej.
1584     4|          jeden wieczór koronka włosów na ciemieniu. O potępieniu
1585     4|          słupem kiru z larwą krzyżową na licu - ni ten skowronek
1586     4|             odnowiła gwiazd rozbłyski na niebie.~I wydało się bratu
1587     4|               Werda?!..." - krzyknęli na rogach stróże nocni, podnosząc
1588     4|       szpiegów rzemiosło.~Widzą tedy, na ulicy złotników i płatnerzy
1589     4|                pani, po nocy bądź! bo na ratusz weźmiemy!" - zawarczą
1590     4|               tkliwsze bywa zazwyczaj na śmierć czyją niźli na najsmutniejsze
1591     4|       zazwyczaj na śmierć czyją niźli na najsmutniejsze bodaj życie.
1592     4|              racje swoje, postanowili na koniec ofiarować świecę
1593     4|           gasły światła po wnętrzach.~Na tejże ulicy, widzą zbiry,
1594     4|             dawna mają zbiry baczenie na te okna: kacerz w nich mieszka
1595     4|              potężną i splunął zbirom na łby.~"Pracuję" - rzecze.~
1596     4|              zdążyła?!... Toć wczoraj na sumę goliard tu, pod mymi
1597     4|                Czyżby i on ranion był na ulicach?... W polu, powiadasz,
1598     4|     wychrząkał za chwilę. - Chodź tu, na górę; może ci co dam, gdy
1599     4|         miechu i kuje w skroniach jak na kowadłach... Chodź mi na
1600     4|              na kowadłach... Chodź mi na stypę po poecie, i śmierci
1601     4|         śmierć prawdziwa."~Ona wionie na bok z kirów szelestem. I
1602     4|              sklepieniem schodów, jak na stopnie, piętrzące się stromo
1603     4|            kostki stopy swej długiej.~Na stypę po poecie wkracza
1604     4|             jeno ponura zwisa stamtąd na wnętrze całe. Bo żużle na
1605     4|             na wnętrze całe. Bo żużle na kuźni przed miechem rzucają
1606     4|           kuźnicy, skrzą tu i owdzie, na żywych spiżach, których
1607     4|              kościelnej w spiżu kute. Na nich, śród kunsztownego
1608     4|          szałów człeczych wyobrażenia na przestraszenie sumień w
1609     4|              widać jednorożca z głową na łonie dziewicy - za figmentum
1610     4|              z mnichem zakapturzonym. Na ratusza wieżę zdziaływane
1611     4|           wyskakiwała ta para z budki na swe pląsy przed oczyma ludzi.
1612     4|           nawet pod tą larwą krzyżową na licu człeka przyprowadzonego
1613     4|           krześle u stołu - a godnie: na ręczniku podesłanym. Za
1614     4|            napełnił winem ze dzbana.~"Na goliarda... - mówi siadając
1615     4|             mówi siadając naprzeciw - na wędrownego poety wspomnienie!"~
1616     4|          garścią czarną. Skrzywił się na to płatnerz, widząc, że
1617     4|           wsunąwszy kielich pod larwę na licu wychylił go zacnie
1618     4|          Przedałem bo wczoraj zbroję, na którą kupca znaleźć nie
1619     4|         rycerz w moje wrota kościoła, na których zdziałałem Wszystkie
1620     4|        wszczęła się wczoraj ona bitka na ulicach i u grodu bram.
1621     4|               i moje dziś guzy i rany na łbie. Nie żałuję... Ucieleśniły
1622     4|             wyruszyły z kościoła wrót na nowe szukanie Graala...
1623     4|            zapalił czym prędzej lampę na stole; zawszeć jaśniej nieco,
1624     4|              I widza się w tej chwili na kształt dwóch jam czarnych.~"
1625     4|              I niech go tam licho!... Na to człek z drugim rad pije,
1626     4|         kielich i ciężko wsparł głowę na kułaku. Pot kroplisty w
1627     4|         jednej chwili wysączył mu się na czoło; poczerwieniała szyja,
1628     4|              A gdy odsapnął, jął kląć na czym świat stoi:~"Łeb mi
1629     4|            powiadał mi wczoraj lekarz na odpuście. No, i ze dzbana! -
1630     4|           Jakimże miechem mam dmuchać na tę kuźnicę wnętrzną? Z serca
1631     4|              sprzed stołu z tą klątwą na samego siebie.~"Hm!..."~
1632     4|                 Ale mistrz nie baczył na te pomruki. Pilno mu było
1633     4|               sobie palcami siwobrodą na wykuszu postać mistrza,
1634     4|              kirach, z larwą krzyżową na licu. Onże to - odbiorca
1635     4|        złotników i płatnerzy spoziera na tamtych obu kościoła pierś.
1636     4|            smuga księżycowego światła na kościoła schody, nasączyła
1637     4|          wielkie, w brązowe odrzwia - na których mistrz zdziałał
1638     4|              dech głęboki, bo aż ręce na piersiach skrzyżował:~"Ćwierćwiecze
1639     4|             powrócił z nim do stołu.~"Na wędrownego poety wspomnienie!" -
1640     4|        kościoła progu odjechała ponoć na księżyc. Tak i w sercu mym
1641     4|   oddaleństwie od ducha powszechności na bezmiłość i beznadzieję
1642     4|               wodę opadających gdzieś na izbę szczurów. Rdzawe światło
1643     4|               z krzyża białym znakiem na grzbiecie.~Śmierci brat,
1644     4|              już z niechęcią spogląda na kamrata tej nocy, który
1645     4|           rozdrażniony nagle tą larwą na jego gębie, doskoczy doń
1646     4|               że staremu uczyniło się na duszy jakoś delikatnie -
1647     4|              delikatnie - kawalersko. Na tapczan prosi. "Miękko!" -
1648     4|                  baczy mistrza okiem, na kształty i ruchy zawsze
1649     4|            licowej zasłony. Już tylko na wznak ją przeginając podrywa
1650     4|          wysoko. I patrzy spod dłoni.~Na tapczanie leży szkieletem
1651     4|               kir stargany osunął się na podłogę.~Pot kroplisty,
1652     4|        skronie. A żyły tak się wzdęły na nich, że słychać było nieomal
1653     4|              chwili ponuro opuszczoną na żebra, a tak śliską na ciemieniu
1654     4|     opuszczoną na żebra, a tak śliską na ciemieniu i potylicy, że
1655     4|       otwartym oknie wykusza pada oto na klęczki chłopisko to olbrzymie,
1656     4|               i usadowiła przy stole, na swoim już teraz krześle:
1657     4|                 I odęłoż się to serce na życie i ludzi, ku najsmutniejszej
1658     4|                Prawda, jużeś się tam, na tapczanie, sam wprzódy dobierał
1659     4|               wszystkich rzuca mu się na szyję, wtula na kolana i
1660     4|          rzuca mu się na szyję, wtula na kolana i w piersi.~A odrętwiałego
1661     4|               u twarzy, odrazie samej na wspak zdziałał się czar:
1662     4|               śmierci swą gotowość: i na tę dumę stać winno człeka!
1663     4|           Kostusiu! podajże mi rączkę na ten taniec twój."~Ona tymczasem
1664     4|              zatańczy dziś Kostucha! ~Na śmiertelną pląsawicę ~ksienię
1665     4|        potoczył się pod piec i osunął na ławę. Po chwili już się
1666     4|            pół-kobiety, pół-tygrysicy na żywym spiżu opodal. "Moje
1667     4|              w dół runął całym ciałem na ziemię. A powalony na wznak,
1668     4|          ciałem na ziemię. A powalony na wznak, zasiepał rękoma,
1669     4|             głowę raz jeszcze podjął, na łokciu ją wsparł. I wystawił
1670     4|            nim, duszy już chyba samej na wspak, ślepy instynkt życia,
1671     4|          instynkt życia, jakby wzywał na ratunek bliskich jakowychś,
1672     4|     Najśmielszy z nich wdrapawszy się na but, wystawił wreszcie ryj
1673     4|           dusza tworzeniem - szczurom na żer, pająkom na osnucie.
1674     4|              szczurom na żer, pająkom na osnucie. A tworząc wciąż,
1675     4|              wieko trumny. Z gwoźdźmi na podręczu - w zębach - świstliwie
1676     4|            Poczekasz w tej pokorności na Sąd Ostateczny!... "A wtedy
1677     4|                lepsze życie zgotują i na ziemi: Laici fructuosi sunt! -
1678     4|            maluczkich on człek, który na grobie swoim w kościele
1679     4|          piekle i czyśćcu.~Czyta tedy na traf:~Za dymu siarkowego
1680     4|                  Panie!..." Zadrżałem na to wołanie straszliwe. I
1681     4|      wzywanież to było Boga mściciela na dominikańskich stosów zapalanie
1682     4|             przemoc prostactwa?!...~A na zwiastowanie Ewangelii wiecznej
1683     4|           kiedyż mu nareszcie zstąpić na ziemię, wedle pragnienia
1684     4|       obietnicy Chrystusa. Pokazał mu na to Zbawiciel ranę boku swego
1685     4|              nie śmią." - Rozłożył mu na to Zbawiciel przed oczyma
1686     4|                wysunął się po niewoli na środek kościoła - z zamkniętymi
1687     4|              wyciągnęły ich z kruchty na środek kościoła, zapomnieli
1688     4|           świętego Floriana, niedobry na krwi puszczanie. "A lekarz
1689     4|           powinien... Nieuk!"~Wczoraj na rękach przez nich obnoszony
1690     4|               te dusze - acz obaj nie na długo. Wiedział, że niechby
1691     4|              sam, ze swym postronkiem na szyi, z grobu wstał i siarczyście
1692     4|              życiu.~Najtrudniejsza to na świecie sprawa i nie lada
1693     4|               raz po raz kładzie rękę na jedną z tych głów rozgadanych,
1694     4|              wszelakich...? Nie baczą na to nigdy ludzie, acz przytrafia
1695     4|             im zarazem.) Więc już ani na krok nie odstępowali od
1696     4|                nie przebawiono gdzieś na świecie. Gdy zaś gromadzie
1697     4|            sąsiadów sprawy i dole; że na nich to, na sąsiadów, gadki
1698     4|         sprawy i dole; że na nich to, na sąsiadów, gadki układać
1699     4|              być obiecują.~"Przyjdzie na te ciężkie czasy imać się
1700     4|       powiadają inni. - Dość spojrzeć na dumne szaty panów żonglerów.
1701     4|                chełpliwie spoglądając na dobrych niegdyś kompanów
1702     4|             ze zwierzem przez ciernie na wale, wspominał jej chwile
1703     4|        wspominał jej chwile ostatnie, na które nadbiegł jeszcze z
1704     4|               kobiecego życia pieczęć na ustach.~Przedarł się wreszcie
1705     4|           żywym kamieniom, rzekniesz, na wyzwanie - skoczki ciało
1706     4|              jakby okolu tego światła na złym miejscu za klasztoru
1707     4|              życia kochanek pełza oto na klęczkach wokół tego ciała
1708     4|         bestio okrutna, od której ani na krok w życiu oddalić się
1709     4|              przylegał jak pies, pysk na łapach położył, nos w ziemię
1710     4|              go postacią ułożył, niby na kamieniu przydrożnym wsparłby
1711     4|               u panów, lecz o księgę, na znak, że człek oświecony
1712     4|            człek oświecony spoczął tu na wieki. Za tarczę i miecz -
1713     4|               szczególe - zdziała jak na grobowcu wędrownego rycerza.
1714     4|            skobuzi lico pod kapturem, na sumienia frasobliwość wielką.
1715     4|            kamieni, od grubych głazów na podwalinę, po najlotniejszą
1716     4|          dokonania dzieła obliczonego na trud pokoleń kilku, schodzili
1717     4|            ciemnościach?~"Powiada, że na fletni mu wciąż przygrywa
1718     4|               przed niego - pląsający na kopytkach swoich."~"Faunus! -
1719     4|            sami się o to doń zgłosili na pustyni egipskiej."~Powtarzał
1720     4|      tymczasem szepce dalej przeorowi na ucho, że na nic teraz i
1721     4|           dalej przeorowi na ucho, że na nic teraz i klasztorowi
1722     4|             Smętnie kiwa przeor głową na to:~"I taką bywa ostatnia
1723     4|            zaś - wskazał w dół, jakby na fundamenty klasztoru - tu
1724     4|        medytacji dzisiejszych w celi, na skrzyni - poczyna myśleć
1725     4|  zaświadczenie w prawdzie: jak to nie na kresach świata, nie na zamkach-niewidach
1726     4|            nie na kresach świata, nie na zamkach-niewidach zrojeń,
1727     4|          znalazł Franciszek Graala! - na starcie smutków z oblicza
1728     4|              smutków z oblicza ziemi, na odnowienie serc wszystkich. ...
1729     4|       napisalibyśmy z bratem Łukaszem na sam koniec, jak to nam,
1730     4|               się, żaki! wy jesteście na Monsalwcie!... Tu mury same
1731     4|          żakom ramiona.~"Wy jesteście na Monsalwacie! A chociaż niedługo
1732     4|               wonczas nie sięgał, gdy na podwórze zaszli raz waganty.
1733     4|       brzmiało nieomal w hałasie moim na dom cały. I z oczyma dziecka
1734     4|             Daj im Boże zarabiać igrą na chleb powszedni!~My zaś,
1735     4|        mieście odważył się powiedzieć na rynku, że są wobec Muz rudes
1736     4|         rycerz. Za nami nie ujmie się na pewno towarzysz żaden, nie
1737     4|         świecie zwid rycerzy błędnych na księżycu! zanim te mieszczan
1738     4|           grodów smutku zarabiać Muzą na chleb i szacunek powszedni!~
1739     4|        grodzkim. I przez wzgląd bodaj na te brylanty dziś wasze darujcie
1740     4|            żurawicę ziemskiego piękna na czele igrców sztuk wszystkich,
1741     4|                 Zatem Ducha królestwo na ziemi: rządy najwolniejszych
1742     4|               tajń dziwnego proroctwa na głowy naszego właśnie pokolenia.
1743     4|             ich duch, odradzający się na ziemi wciąż, uzacni nam