Czesc

 1     1|       któryś z widzów klaśnie w ręce, huknie dziewce najbliższej
 2     1|            a tak wystraszoną za ręce ze ścisku ludzkiego wyciąga
 3     1|      skrzyń zrywają się panny i ręce na piersiach krzyżując kłonią
 4     1|        Masz!" - wtyka mu w obie ręce ciężar swój.~Nieprędko połapał
 5     2|   Ezechiel sam: Dałem manele na ręce twoje, a łańcuch koło szyje
 6     2|       niego włos płomienisty. A ręce tak się miotać i siepać
 7     2|        anielskie powiodą was za ręce najpiękniejsze panie!..."~
 8     2|      się z kolan, pochwyci obie ręce rycerza i do piersi je sobie
 9     3| kobietami i rozkładał błagalnie ręce, a na gardło nimi wskazywał,
10     3|       się osunę z siodła". Jęły ręce mnicha opływać on kształt
11     3|      przypadły do niej wreszcie ręce nieskore, a za rękoma i
12     3|         widzenia nie dość było, ręce rozkłada - dłońmi, rzekniesz,
13     3|    Ledwie to usłyszy skoczka, a ręce jej jakby coś targnęły przed
14     3|     szeroko rozłożywszy kolana. Ręce splótł na poczciwo, z klerków
15     3|          Uniosły się ku skoczce ręce żaków gdy wykrzyknęli po
16     3|        garnczkiem krwi w jednej ręce, a z lampką w drugiej, i
17     3|      nad siwą brodą i zacierały ręce, gdy krążył teraz koło pustych
18     3|     otwartą już przyłbicą. Obie ręce wsparł na krzyżowym jelcu -
19     4|    policzkach, wybielą się i te ręce czerwone przy robocie naszej.
20     4|      głowa, splatają po niewoli ręce,~"Jeśli mnie liściem płonym
21     4|       wreszcie, lecz dziewczyny ręce białe. I nie pióra to na
22     4|   Srebrzą się po księżycu blade ręce i twarz dziewczyny... "Nie
23     4|   skręcasz, w habit zatulasz, a ręce przed się prężysz... Jakżeś
24     4|  spływają po twarzy mnicha, gdy ręce same sięgały nad księgę
25     4|        opryskliwe, wyciąga obie ręce w kierunku księgi na stole.~"
26     4|      klasztoru murem. Wyciągnij ręce do tej Orędowniczki nędz
27     4|         czym ciągnie go za obie ręce, sadza przy sobie na kamieniu.~"
28     4|         w tejże chwili obie jej ręce poderwały się ku włosom
29     4|     gołębich skrzydeł. A te jej ręce opalone na brąz, z palcami,
30     4|    przez głuche mury nawet, jej ręce błogosławiące mu wciąż...
31     4|         u ścieżki, który pod te ręce przypadkiem się podchylił.
32     4|     wszystkiemu brat furtian. A ręce jego splecione i pobożnie
33     4|         wyciąga już tylko niemo ręce obie na przebłaganie ojcowego
34     4|       płuca dech głęboki, bo aż ręce na piersiach skrzyżował:~"
35     4|        głową w tył: "Chryste, w ręce Twoje!..." Miękko plusnęły
36     4|      trumnę.~A przeor załamując ręce przed sobą, oddalał się
37     4| miserorum." Tu żak roztropny aż ręce w zdumieniu załamał. "I