Czesc

 1     1|       gdzie wielkoludy jaskinię swą mają, wieje śmierci groza
 2     1|      baczyli: żongler po czarkę swą sięgał i podstawiał ją pod
 3     1|       nieco barw życia w sztukę swą nagarnia, by niepokoje w
 4     1|  wysapuje kobieta w uspokojeniu swą alterację sprzed chwili.~"
 5     2|           Kupiec tymczasem dłoń swą niczym biskup ludziom przed
 6     2|             Podstawiał chłopiec swą torbę jałmużniczą, uderzał
 7     2|    kobieta, zatulając mocniej w swą chustę.~"A stworzył was
 8     3|        chama wejrzeniem, rączkę swą dokładnie obejrzy, czy nie
 9     3|  zatroska... Nie chcesz? Wolisz swą sztukę w powadze czynić...?
10     3|         pochwały tak groźnie ze swą bestią poczynał, że niemieli
11     3|      wbił i osadził. I pięść mu swą wówczas pod nos wyciąga.~"
12     3|        u boku rycerza, gotowość swą zgłaszając.~W ciszę komą,
13     4|        Daremnie obaj tęsknią za swą panią, daremnie wypatrują
14     4|   zewsząd rybałty.~Witają panią swą zapóźnioną - królową cygaństwa
15     4|       waszych, wykrwawi ma rana swą czarną krwią pychy aż do
16     4|       uspokojony, odjął mu dłoń swą sprzed ust.~Goliard tymczasem
17     4|  zaniepokoił się wobec tego nad swą księgą; a że przywiązany
18     4|      ukrył.~I klęka starzec nad swą księgą cenną, podejmuje
19     4|      dawa, ku jakiemu wartością swą dojrzała."~A on na to:~"
20     4|       się teraz na wznak w łódź swą bezsterną rzuci i - pod
21     4|        wszędy poniechany. Panią swą macie wszak waganty u Bożego
22     4|          że ją teraz zazdrością swą zanęka, zamorduje powoli.
23     4|         zamyślił się, zatulił w swą szatę klerka.~"Poucza wiedza -
24     4| rozkołysze go więc, rozbuja nad swą głową, I niczym kasztany
25     4|        zbrzęki zgodne: "Gdy się swą żądzą do skonu opiję, w
26     4|         zapadł się cały w koźlą swą naturę. Już pod krzewem
27     4|         purpurę zachodu, czarną swą postacią w kapturze srodze
28     4|     będę swoją bestię - dziewkę swą - z grodu w gród, z czasem
29     4|         Tu pewnie gędziec pieśń swą podsłuchał. Nie szumiż,
30     4|         chwycił w objęcia matkę swą i zatańczył z nią przed
31     4|     Wyprowadzał w światy trzodę swą błędną on sam - w postaci
32     4|       mógł doń podejść mnich ze swą wieścią od furty:~"Igrce
33     4|         tejże chwili ujrzał nad swą głową wzniesiony nagle kułak
34     4|         świetlicę radości: izbę swą samotną?!... lecz w ciemności,
35     4|        oto do portu. I wywiesza swą latarnię zaświatów, która
36     4| większym zuchem zgłasza śmierci swą gotowość: i na tę dumę stać