Czesc

 501     3|            powtórzyć nijako... Parsifal z Lancelotem."~Spojrzy goliard
 502     3|              mocą.~Za chwilę porwie się z miejsca i stara się pociągnąć
 503     3|                 a zachwieje się i runie z powrotem na ławę.~Grzbietem
 504     3|                Ręce splótł na poczciwo, z klerków nawyku, jakby różaniec
 505     3|         odświeżyć pożądaniom!... Wyszła z izby rybałtką bosą, wróciła
 506     3|               jeśli nie oni, żonglerzy? z tą ciekawością opadają ich
 507     3|              sobie.~Już, już wie któryś z nich. Ten strój najnowszy
 508     3|          najnowszy hen, skąd idzie - aż z Polski!... Od Tatarów wzięli
 509     3|        przytrafiło się słyszeć któremuś z wagantów wielojęzycznych:~
 510     3|                 stary strój kobiety jak z kamienia lub drzewa ciosanymi
 511     3|           świecie. A przedtem aż piekła z Pitagorem nawiedzać chciała
 512     3|               zebrać rozsypane paciorki z różańca rojeń, skupić roztargnione
 513     3|                 w człowieku przetargnąć z ponośliwych sfer ducha w
 514     3|               Tak pies podszczuty wpada z miejsca w szał zażartości,
 515     3|              przepychy nasze, ale razem z wolnością moją... I nie
 516     3|           ostatnie gościńce poszła? a i z królewskiego łoża! Tylko
 517     3|               Ściągnie mu znowuż kaptur z głowy, wstrząchnie czuprynę.~"
 518     3|                 myślę, gdy mi zejdziesz z oczu. A najmniej teraz,
 519     3|                    Radujże się, człeku, z życia, że prócz lubości
 520     3|      zaświstałbyś ludziom na szyderstwo z cnoty wszelkiej - zagrał
 521     3|              chwałę zaśpiewał pieśń!... Z lubością powtarzać ją będą
 522     3|              chwili zerwali się wszyscy z ław. Goliard, nie wiadomo
 523     3|           łokciem szyję. I szamocze się z czymś w dłoniach. Usłyszą
 524     3|              obstąpiony przez kamratów, z sztychem heroldowego miecza
 525     3|        rozważnie:~"Goliard bredzić może z winnego duru lub zazdrości.
 526     3|            zazdrości. Byś się oczyściła z tego, coć przed nami zadał,
 527     3|          Inaczej - zwraca się na izbę - z kimeśmy się szkaradzili,
 528     3|                 A linochód stoi nad nią z palcem wystawionym ni ten
 529     3|              wytarga się, wyszczypie im z rąk.~"Baczcież tedy, co
 530     3|           grzmiał głos linochoda, by ją z miejsca w kominie powiesić.~
 531     3|              Przez komin stacza się coś z łoskotem, spada a tupocze
 532     3|                a tupocze o głuche mury. Z owisłej na izbę czeluści
 533     3|                 rybałtów. Wysoko podjął z czoła kołpak.~"Witajcie,
 534     3|           poważnej, poprzednika księdza z wiatykiem: lekarza. Więc
 535     3|             przytrafić może. Pił któryś z mistrzów nad miarę głowy? -
 536     3|          robocie? - oczywiście! Uciekła z heroldem? - bywa! wasze
 537     3|          natychmiast otworzyć!... Worek z nożami przynieś mi który
 538     3|               mu się nie chciało krajać z wieczora, a i dzień świętego
 539     3|                 nagła! Wytrząchnął tedy z wora swoje narzędzia, znalazł
 540     3|            teraz dopiero dziewkę, która z garnczkiem pod krew i lampką
 541     3|                ławy i stoły, by patrzeć z biciem serc na tę rzecz
 542     3|                 naszej sztuce zbędziesz z czasem litowania wszel...
 543     3|             chwili dziewka.~A lekarz ją z miejsca w pysk, aż się obali,
 544     3|         wszystko to sprawiła ona suknia z nędzy. Och, te stroje kobiece!
 545     3|              kosztował?" - rzucił jeden z nich pytanie.~I zakotłowało
 546     3|               jednej bestii? Pół świata z onymi szmatami schodził,
 547     3|                  a jedenasty wiesza się z desperacji, że go poniechała
 548     3|                rozwikła, by każdą duszę z osobna za jej przewiny zważyć.
 549     3|               że i w piekle nawet żaden z was sam sobą - jak inne
 550     3|         korzeńmi, zacierać ranę chlebem z pajęczyną i omotywać szyję
 551     3|         omotywać szyję chorego szmatami z koszuli. A przy tej robocie
 552     3|              niesyta żołnierzy, matrona z Efezu, także dobra była!
 553     3|           tęskliwości cielesne, tym się z macierzyństwa żądzą żarliwiej
 554     3|             cierpkie bywają i samolubne z natury swojej - dla miednic
 555     3|           Dziewka klęczy wciąż na ziemi z garnczkiem krwi w jednej
 556     3|        garnczkiem krwi w jednej ręce, a z lampką w drugiej, i słucha
 557     3|                 każdy wtyka mu jaki kęs z sakwy, proszą, by się dobrą
 558     3|                   Komu?" - pyta goliard z gębą pełną chleba.~"Choćby
 559     3|                 mu do ust łyżkę polewki z garnczka.~"Na!"~"Bóg zapł...
 560     3|          przecie; że znów suniesz dalej z oczyma utkwionymi w dal..." "
 561     3|            Ocknie się raz po raz któraś z nich, strzepnie piórami,
 562     3|              ode złego."~Lekarz był rad z uzdrowienia goliarda, a
 563     3|              Dostrzeże to dziewka i już z krużą a czarką biegnie od
 564     3|                 obfitą, wyjął jej dzban z rąk. "Odejdź, odejdź lepiej,
 565     3|            dobrej gawędzie ogarnęły was z nagła w tej izbie? Sprawił
 566     3|             obracał się do najbliższego z rybałtów i klepał go po
 567     3|              diabeł porwał! Chętnie bym z nią tu pogwarzył. Mądra
 568     3|         wszystko! Jedna jest boska igra z ciężkim smętem życia...
 569     3|               człowieczeństwa, która mu z prawa zawsze należy, was
 570     3|           uspokojenia.~"Owoż tak jest i z igra waszą pośród ludzi -
 571     3|                 to sami uczynić chcieli z igry waszej panią!... A
 572     3|                chwilę, kroczy po izbie, z rękoma w tyle splecionymi,
 573     3|                 tak zło samo przez igrę z życiem ku wyzwoleniu serc
 574     3|          wiedzie, a dusz ich odkupieniu z piekieł - tego wam żaden
 575     3|                pokusą i pchnięciem: nie z niebieskich krynic pijemy
 576     3|             stary,~"Podejmcież goliarda z ławy. Niechże rzeknie co,
 577     3|          gorącości, dla której wszystko z życia było owo - psim gnatem
 578     3|            dążenia ku rzeczom, które są z ducha!... Za was to - żaki! -
 579     3|            ludzie w życiu... Inny on tu z diabłem kadził dla was lek.
 580     3|                już na głowy żaków jakby z kułaka pokutnego kaznodziei.
 581     3|                spróbuję ja się jednak i z tobą" - myśli. Więc rzecze
 582     3|              tobą" - myśli. Więc rzecze z umysłu niedbale:~"Gryzie
 583     3|           zaznał przy skoczce. Tylko że z nim do żadnego udziałania
 584     3|              ledwiem śmierć przepędził, z grobu mi gadasz... Baczże:
 585     3|                   Baczże: gdy ty się tu z panią śmiercią na ławie
 586     3|           gospodą zebrało się już kilku z acedii dziś uleczonych.
 587     3|               kamieni żywych, czeka tam z worem swych narzędzi. I
 588     3|              narzędzi. I ja tu, lekarz, z wami. Zgoła cały nasz ordo
 589     3|                za sobą chmury wszystkie z życia skał, aż pociągnie
 590     3|                 słowo: nad wszystko, co z ksiąg wiedzieć możecie,
 591     3|              syczał niegdyś wąż Adamowy z drzewa wiadomości złego
 592     3|        przyjdzie, wonczas pieśń nasza - z przedsieni - huraganem wdziera
 593     3|             kolumnami naw wszystkich! - z goliardów to wszak gęśli
 594     3|                 gracz na duszach, wziął z umysłu ton spokojniejszy:~"
 595     3|               wszystko - rybałtową igrę z smętem życia!... Gdy osiadli
 596     3|            Doctor admirabilis!" - hukną z młodych piersi.~I rzucą
 597     3|                porwą na ramiona. Któryś z nich puchar czym prędzej
 598     3|               się w tym zamęcie płaszcz z jego ramion. Linochód ujrzy
 599     3|             jego ramion. Linochód ujrzy z przerażeniem, że lekarz
 600     3|               im na ostrzeżenie - zawyć z żałośliwym wyciąganiem Łbów.~
 601     3|                 dworze.~Nad pochylonymi z nagła kapkami wagantów wszystkich,
 602     3|                 one karwasze naramienne z litej miedzi obłękiem trzymać
 603     3|           dzierży prawica pancerna, gdy z lewa osłania go niemal po
 604     3|               wino, gdyż porwie się oto z ławy, kilka kroków postąpi
 605     3|             Boga chwali!..." - krzyknie z dłonią przy oczach.~Obskoczą
 606     3|             piękności i mocy." "Więc co z tego?" - żachnęli się niecierpliwie. "
 607     3|                 Żydy - przypomina jeden z nich z otrząsem zalęknienia -
 608     3|                 przypomina jeden z nich z otrząsem zalęknienia - że
 609     3|          tymczasem ruszył było od proga z pochrzęstem zbroi i jakby
 610     3|                przygląda, jakby każdego z kolei na wagę tu kładł i
 611     3|                i stoczył o kilka stopni z pomrukiem przekleństw. Na
 612     3|                kroków. - Uch! - stęknął z rezonem, obijając się brzuchem
 613     3|              przerwie mu cierpko lekarz z kąta. Stropił się zrazu
 614     3|           płatnerz. Po chwili głaszcząc z godnością brodę po pas:~"
 615     3|             będziecie! - powtórzy swoje z uporem. - Byście tylko pomogli
 616     3|                 wyprzedzają na schodach z radosnym szczekaniem żwawe
 617     3|      najgorliwiej zawsze pogonią. Każdy z was śmierdzi im wolnością
 618     3|              przytakują smętnie.~ ~"Zaś z tą nowiną najpilniejszą
 619     3|               Niech się zaczną obliczać z wami za swawole dzisiejsze,
 620     3|             łaty kacerstwa przeniesione z niejednej szaty na czoło
 621     3|            pobytu to i owo zwykło ginąć z kramów i po piekarniach..."~"
 622     3|             może?!" - doskoczy do niego z nagłym impetem któryś z
 623     3|                 z nagłym impetem któryś z rybałtów.~"Boże zachowaj!
 624     3|               tymczasem goliarda któryś z żaków.~Inny znów przygląda
 625     3|         pończoszkom niewieścim, dobytym z zanadrza. Skoczek Bachowy
 626     3|               ten sposób sakwy niejedne z rzeczy niebezpiecznych -
 627     3|              kwiat!... Pokumajże się tu z wagantami i pij potem to
 628     3|             wolność wasza, igrce! Każdy z was jest co najmniej przez
 629     3|           przytwierdził cierpko gadkarz z twarzą gołą i sprośną.~"
 630     3|          publiki! Teraz gotówem wierzyć z płatnerzem, że radzi nieradzi
 631     3|             boki, natrząsa się nad nimi z daleka:~"Oj, durneż wy,
 632     3|          doskoczą do niej czym prędzej, z daleka już rozpytując niecierpliwymi
 633     3|                jakoś, bo..."~"Już ja tu z nimi...! Siadać!" - Przytupnie
 634     3|           mlekiem pokarmi "to-to" - jak z urągliwym wobec lekarza
 635     3|                 piją tym razem waganty. Z dłonią u czoła siedzą oto
 636     3|                kamraty, zerwał któremuś z kuglców kaptur dzwonkowy,
 637     3|             pląta się u ich nóg chwalca z gęsią, by każdy widział -
 638     3|                Więc towarzysz jego wraz z płatnerzem podejmują go
 639     3|              spycha mozolnie stopy jego z ławy. Postawili go wreszcie
 640     3|                 guzami srogimi."~"Dobry z ciebie krawiec!" - natrząsa
 641     3|                fartuch skórzany, dobywa z wora na brzuchu młoty, cęgi,
 642     3|         dymnikiem. A że gęślarz, więc i z miecha nawet rytmiczne wraz
 643     3|               się nie boi. Obraz piekła z kuźnicy czyni; diabłu bodaj
 644     3|                i mocy, ile ich robotnik z duszy swej udzieli - hej,
 645     3|           diabeł duszę."~"Już!" - ni to z płomieniem w cęgach, ledwie
 646     3|               głowami sięgają: i mistrz z siwą brodą po pas, i czeladnik
 647     3|                się na ten koniec smutek z oblicza ziemi!" - kończył
 648     3|               oblicza ziemi!" - kończył z szerokim rozmachem ramienia
 649     3|              kołacze. Wreszcie powstaje z klęczek.~"Jużeś, panie,
 650     3|                 fartuchu, przygląda się z tryumfem dziełu swemu:~"
 651     3|           rodzaju człeczego od wygnania z raju począwszy, a zakończyłem -
 652     3|            onego to wszak skarbu Józefa z Arymatei, onej to czary
 653     3|             ogień!"~Tu zerwał się nagle z ławy.~"Nie wierzysz mej
 654     3|                  nawet to najlepsze, co z siebie ludziom dać mogą -
 655     3|               kędy ich w piątki jedynie z Żydami już tylko wpuszczają.
 656     3|               wpuszczają. A niech która z ich kobiet - przypominają
 657     3|               ramionami: ostatnia kruża z dobrawoli była - niech im
 658     3|                 co?! nie wolno?" - pyta z ambitem i ona. "Pewnie,
 659     3|            dobrem duchowym, więc któryś z nich wiersz na dziewczynę
 660     3|             węzłem ostatnim związało ją z wagantami. Rozkłada się
 661     3|             rezon, stroszy wąsa. Może i z tego powodu, że nieco serca
 662     3|         kobiecego poczuł na sobie każdy z nich, a wtedy pysznić się
 663     3|             zawodzenia.~I zerwawszy się z ławy, żegna się kilkakrotnie,
 664     3|             czerwone cienie grozy - gdy z ciszy ulic dolatują głosy
 665     3|               zawtórzą chórem.~Niejeden z nich otrząsa się już w sobie
 666     3|               gromko i weselnie.~Ten bo z niezmąconą pogodą oczekiwał
 667     3|             smaży. Ale potem rzecz cała z miejsca za to rusza w pojętności
 668     3|            Rykiem zaszlochu przerwie mu z miejsca dziewczyna.~A lepszego
 669     3|             Cichoj!..." Co chmurniejszy z mich już kół w myślach chwytał
 670     3|              brzuch jednemu bodaj tylko z tych znienawidzonych zbirów.
 671     3|                się wreszcie ku wagantom z otwartą już przyłbicą. Obie
 672     3|             zastawiłem sobą któregoś tu z was, że się wolnym ptakiem
 673     3|             mniemał. Ledwiem kilka ulic z nim przeszedł, poznałem,
 674     3|               się na te słowa żonglerzy z ław. Z umysłu miękkim, bo
 675     3|               te słowa żonglerzy z ław. Z umysłu miękkim, bo tak bardzo
 676     3|             żywą stal. Ostawajcież tedy z Bogiem. Ja stąd precz odchodzę -
 677     3|         doskoczy do niego goliard jakby z pogrozą gromady całej.~"
 678     3|            przede wszystkim ruszyły nań z miejsca. "To jest obraza
 679     3|              kuglców zerwą się spod ław z ujadaniem wściekłym - jakby
 680     3|       niejednego, a kusymi ramionami to z prawa, to z lewa zagarnia:
 681     3|                ramionami to z prawa, to z lewa zagarnia: nim kłami
 682     3|            obruszy.~Podjął się wreszcie z ławy i siłacz okrutnie gruby.
 683     3|                   co mówiąc ściąga wraz z siebie sajan skórzany. -
 684     3|                ty, panie, popatrz sobie z daleka, podziw się. Aplauzów
 685     3|               teraz po tej zawziętości, z jaką znaleziony gdzieś grot
 686     3|           bojowe... Opowieścią żonglera z piekarni w sumieniach swych
 687     3|             swych ruszeni, ślubowaliśmy z mym nowym oto druhem: po
 688     3|                druhem: po przebiciu się z tego grodu - wyruszyć..."~
 689     3|                   Przy tym słowie zdarł z siebie nagle hełm i trzymając
 690     3|           krótko: ~"Chodźmyż - bodaj by z wiary niedostatkiem byśmy
 691     3|                człeczych!"~Trzodą owiec z nagła ruszonych zgarną się
 692     3|               duchem przenikło, że choć z na pół otwartymi ustami
 693     3|             pokaz - póki wszystkich sił z człeka nie wytarga...~Nagle
 694     3|                Nagle on łańcucha koniec z garści swej rzuca niedźwiednik
 695     3|             kołpak swój o ziemię ciśnie z pasją i z jeszcze większą,
 696     3|                 ziemię ciśnie z pasją i z jeszcze większą, nie włada
 697     3|               się mogło, że człek zrywa z siebie wszelkie więzy doli,
 698     3|               wszystko, co na nim cięży z dni konieczności, bo nawet
 699     3|       konieczności, bo nawet i tę czapę z głowy. Nagą wolą ku czemuś
 700     3|               kędy się ta droga mleczna z gościńcem ku Zamorzu zbiega.
 701     3|              blach.~"Kocham cię, panie, z czcią lękliwą, jak niegdyś
 702     3|              ogrom kościoła. Rzekniesz, z dwóch szczytów tej góry,
 703     3|                dwóch szczytów tej góry, z wieżyc obu rozpostarł się
 704     3|                co niemiara - zza murów, z wszelakich oddali. I naniosło
 705     3|           oddali. I naniosło niepokojów z szerokiego świata. Ochraniał
 706     3|               tu i owdzie wychylała się z okna głowa bezsenna. Gdzie
 707     3|                kot przeleźć gotów każdy z żaczków grodzkich, gdy poczuł
 708     3|           mistrz, jakiej wiedzy uczy? A z nimi wolna droga - w światy
 709     3|              pusto było i głucho. Tylko z wieżyc i baszt hukały sówki
 710     3|            zwidywały się jakoweś wyloty z kominów dalekich. Ale dobrze
 711     3|             porywaniem się jej na ojców z gębą buntu pełną, odgrażaniem
 712     3|                postaci, wynurzające się z mroków w mruganie czerwonego
 713     3|              Niejeden dominicanis biegł z nosem tropiącym i chwytał
 714     3|                szczyty. A w rozwidniony z nagła zacień onych krużganków
 715     3|           baldaszkowych nyż - snują się z pacierzem po błędnikach
 716     3|            spódnicy ukrycia wypręża się z nagła jej łydka śmigła.~
 717     3|                     A szatan śmieje się z tych szamotań swego łupu
 718     3|            Kogóż bo tu wlec do piekieł? Z kim się tu borykać? I o
 719     3|                 w bagno. A zmaganie się z duszą, z rozdwojoną w człeku
 720     3|                 A zmaganie się z duszą, z rozdwojoną w człeku żądzą,
 721     3|               ty spoglądasz nory mysiej z Frate! wędrowanie. idź okowy!
 722     3|                znikł cień czerwony wraz z tym blaskiem łuny, który
 723     3|                ruszonego po nocy spiżu. Z ciemnej wyży, słyszy mnich,
 724     3|              okrakiwali dominikanie, że z wagantami Z ł o samo nawiedziło
 725     3|             dominikanie, że z wagantami Z ł o samo nawiedziło gród,
 726     3|               wędrownym na zerwanie się z grodu.~Tam, w oddali, dach
 727     3|            ducha twego żądze! - wyjrzyj z cieśni klasztoru! - podnieś
 728     3|                Rzuci się mnich ku niemu z krzyżem różańca w kułaku.~"
 729     3|             franciszkanin, ja minoryta: z maluczkich najkorniejszy."~
 730     3|                kościoła, zatupocą zbiry z przeraźliwym świstem pościgu
 731     3|            powiadał kanonik. Zetrzeć by z ziemi plugastwo takie!...
 732     3|               krucyfiks w obu dłoniach. Z pacierzem na ustach biegnie
 733     3|             grodzkiej nocy, m ten okręt z Zamorza, wypłynął księżyc
 734     3|                 żaków wędrownych, każdy z toporem, czekanem, widłami
 735     3|            takiej ciszy uroki sączą się z naświetlonej wnęki kościoła,
 736     3|        Nieodparta siła podejmuje mnicha z klęczek i wlecze musem po
 737     3|                tamtymi, którzy wychodzą z grodu. W głębi ulicy - widzi -
 738     3|              rycerza na linie. Włócznia z żerdzi jego popisów, strzaskana
 739     3|              jeszcze na nogach płatnerz z potężnym dyszlem w garściach;
 740     3|           okrzepami posoki sączącej się z jakiejś rany na głowie,
 741     3|               za fartuch, by pośpieszał z gromadą. Odmachuje się im
 742     3|               prędzej sami wynosili się z grodu.~Jakoż roił się już
 743     3|               tej nocy wysypał się było z bramy miasta. Niejeden na
 744     3|                Wyruszył i franciszkanin z wagantami na wędrowanie
 745     3|            morze, ku Ziemi Świętej. Nie z dobrawoli pielgrzymi mnich
 746     3|                 miesięczna podejmie się z nimi wyżej - między gwiazdy.~
 747     4|               od pradawna Dobry Pasterz z jagnięciem na ramionach
 748     4|                  że idzie, jak mawiali, z czasów dawnej ufniejszej
 749     4|          przechyla się bokiem na siodle z palcem przed się wyciągniętym,
 750     4|                   Dokąd..." - wypatrzył z trudem pierwsze zaledwie
 751     4|         stropiło go bardzo Boże pytanie z rozdroża.~"Ledwiem to nędzne
 752     4|            wagantów kompanii wyruszyłem z grodu. Mamże się tego powstydzić
 753     4|               się wszak po raz pierwszy z rodzicielskiego domu i Twój
 754     4|            rycerzy przykładem, wyruszał z rodzinnego grodu w Twoich
 755     4|                światów tajemnice - choć z ciężkiej szkapy lat szanowniejszych
 756     4|           Nazbyt bo roztropny stawa się z wiekiem stęp uczonych kobył -
 757     4|                Więc wyznaję bez wstydu: z nimi wyruszyłem ja z grodu.
 758     4|            wstydu: z nimi wyruszyłem ja z grodu. Dokąd zasię sam dążę,
 759     4|                 Wreszcie truchtem ruszy z miejsca - roztrzęsie nad
 760     4|           swarzy się w myślach kacerz i z najmilszym dla się Bogiem.~
 761     4|              najmilszym dla się Bogiem.~Z daleka długą po gościńcu
 762     4|                rozgwar gromady i cichną z nagła, jak te żabie chóry
 763     4|              oto panom do przebicia się z grodu. Panowie hen gdzie
 764     4|           wszystkim ta gorzka próżność, z posmakiem jakby krwi samej,
 765     4|               duszom na rozprężanie się z powszedniości. Panowie zasię -
 766     4|                łańcucha igry: dawał się z powrotem bestii. Kto zaś
 767     4|              gościńcu i hukają na niego z daleka. Patrzą: przysiada
 768     4|               wyrwał swemu panu łańcuch z ręki. Z mgły księżycowej
 769     4|              swemu panu łańcuch z ręki. Z mgły księżycowej wynurzyła
 770     4|                 oni prowadzą tę płaczkę z pogrzebową atencją i nawołują
 771     4|                  kogo się tu przywiodło z grodu.~Wrzawą, raczej śmiechu
 772     4|              powitali waganty - dziewkę z gospody.~Żaki wdzięczne
 773     4|           świecie zazna, Zwłaszcza że i z gospody niewiele zostało
 774     4|          bardziej dziewczyna. I ciągnie z nimi w światy, prawie że
 775     4|            ponoć i tańcują. Niech tylko z nami wytrze się nieco po
 776     4|                 zmysłów waszych panie - z naszych to szkół kobiety,
 777     4|               naszych to szkół kobiety, z naszych akademii waganckich!...
 778     4|                 akademii waganckich!... Z jakiej gospody się wywodzi,
 779     4|        najmłodszy: żaczki, dziś dopiero z grodu od matek zbiegłe,
 780     4|                  Uskakują tylko każdemu z drogi, czapkując głęboko
 781     4|             czemuż to wyniosło ich dziś z grodu? Więc młódź zwierza
 782     4|                  Więc młódź zwierza się z zamierzeń swoich tym paniom
 783     4|          Pozwoli Bóg i lichemu żaczkowi z najgłuchszego grodu dotrzeć
 784     4|                 mnichów i ich nauk - bo z mnichami wre tam walka okrutna.
 785     4|              skończyła przyjaźń żaczków z nieszpetnymi paniami. "Głąby
 786     4|          wędrowny! Kościół biskupa mieć z niego nie będzie. Bo nad
 787     4|                 się w rzeczach, których z książek nie wyczyta: życia
 788     4|              żaczki, które dziś dopiero z grodu zbiegły, nazbyt to
 789     4|                 imał się wreszcie gęśli z tymi słowy Archigoliarda:~
 790     4|              wolnych w świecie szukam, ~z luźnymi się włóczę.~Ni to
 791     4|               figury; wreszcie powstaną z westchnieniem i ruszą dalej
 792     4|              dźwignął się tylko goliard z klęczek. Zatrzymał go przy
 793     4|         kapturze.~"Odrywasz nas, Panie, z drzewa zakorzeniałego w
 794     4|                drzewa się oderwie - kto z nas wiedzieć może? - i kiedy -
 795     4|             kuglców i wesołków kompanii z sprośną piosnką i gawędą
 796     4|                gościńca daj zmyć - zmyć z oczu i serca! - wszystką
 797     4|                po raz i zatula w habit.~Z miesięcznej mgławicy, z
 798     4|                 Z miesięcznej mgławicy, z gościńca opylnej bieli wynurza
 799     4|               królowej wyjął mu wówczas z garści i parsknął nad nim
 800     4|                  myślał - to zło, które z rybałtami w gród naszło.
 801     4|             swoją. Ostatni wynurzył się z grodu, gdy wszystkie już
 802     4|             wszystkie już dusze tułacze z niego wygarnął."~Lecz on
 803     4|                żegna się raz i drugi...~Z nieufnością oglądał się
 804     4|              Kiedy niekiedy zawtórzy mu z oddali Arcypoeta sam w żaków
 805     4|            morze, ku Ziemi Świętej. Nie z dobrawoli pielgrzymi brat
 806     4|              tylko cieniem rogata głowa z piszczałką u wargi. I choć
 807     4|                 pierwsze głosy świtania z murów grodzkich. Pieje kur
 808     4|               mury miasta otrząsają już z siebie tuman nocy: dołem
 809     4|             zdoła. Idź, idź, przeklęty, z myślą o kobiecie w świata
 810     4|                mnich niejeden wypędzony z klasztoru, choć go miłosierdzie
 811     4|               braci podkarmiało u furty z misy wystawianej dla psów
 812     4|          pochyloną nad pracą i mawiał:~"Z najczystszego źródła piękności
 813     4|           cichość Jej lica w kamieniu i z surowości dziewiczego kształtu
 814     4|                bicze!"~Porwie się mnich z kolan i przygarnia piersią
 815     4|               przysięgach odmawia.~Alić z tyłu za ramię coś go kleszczem
 816     4|                 Ginewry poufnik, książę z żonglera opowieści sam!"
 817     4|               ono mu drogę "Na zamek mi z miejsca do pani pójdziesz!....
 818     4|           osiadłych."~"O, czemuż raczej z wagantami na kres świata
 819     4|              czy od kobiety precz - gdy z myślą o niej - jedna to
 820     4|             skwirem tęsknoty odzywa się z zamkowej wyży.~Więc zbądź
 821     4|               pogroza.~Porwie się mnich z ziemi i przypada piersią
 822     4|                siła targnęła mu ramię.~"Z prawa szczyt! - ostrzega
 823     4|            olśnienia wytrzepocze mu się z piersi:~"Królowo wszechcudna!..."~
 824     4|            furcie klasztoru stał przeor z bratem furtianem i coś mu
 825     4|            Milczenie snadź nakazuje, bo z palcem na ustach, a drugą
 826     4|              pod kapturem brat furtian.~Z posochem w dłoni i torbą
 827     4|          pasterz szukać owcy zbłąkanej. Z rzadka za furtę wygląda:
 828     4|                 brata.~Klęczy oto mnich z rozstawionymi ramiony, a
 829     4|                  Spadł przeorowi ciężar z piersi: nie ciałem, a duchem
 830     4|               odjął darów sztuki twojej z duszy nazbyt wątłej, którą
 831     4|            Przepuszcza ich brat furtian z palcami na ustach, a drugą
 832     4|                 dotknięciem: ustępowała z czoła bladość miesięczna.
 833     4|                ściany pohukiem organów, z krypty dochodzą pomruki
 834     4|                 odczuwa niechybnie, jak z chaosu materii grubej, przez
 835     4|        wyświetla.~I wyszła ta światłość z księgi i mnicha słońcu samemu
 836     4|                  Póki ich przeor chustą z dala nie spieszy powiadając,
 837     4|      przeszkadzały bratu Łukaszowi.~Acz z księgą na kolanach, już
 838     4|             pióra. Rychło mówić pocznie z przeora, a wtedy pośpieszać
 839     4|                 wtedy pośpieszać trzeba z zapisywaniem. Nierad powtarza
 840     4|                 nie wylatywała gołębica z serca, które zawarł smutek...
 841     4|                 w nas weseli się i woła z Dawidem: "Gotowe serce moje!
 842     4|              głowę brat furtian i, choć z palcem milczenia na ustach,
 843     4|                mu co jeść i niech rusza z Bogiem" - złagodniała przecie
 844     4|                zdał się przewidywać, bo z okiem nastawionym przenikliwie
 845     4|             proga.~Opadło ramię, a wraz z nim i gniew; odmieniły się
 846     4|          winniśmy ku radości duchowej."~Z lubością słuchają brat furtian
 847     4|          zdziwiło to wcale mnichów obu: z starości przytrafiało się
 848     4|      przytrafiało się to przeorowi, a i z lekceważenia spraw ziemskich,
 849     4|               Wysuwa się na środek celi z palcem na ustach, a drugą
 850     4|             płaszczu i kapturze klerka, z ramionami skrzyżowanymi
 851     4|           skrzyżowanymi na piersiach, a z gęślą i smyczkiem w kułaku -
 852     4|                 stary, witając goliarda z tą łaskawością dworną: sali
 853     4|               gdy pospolitą mową Muza i z ksiąg nawet klasztornych
 854     4|             swoje powiadać potrafi. A i z tym nawet przed trony biskupie
 855     4| najprzedniejszych gęśli goliardowych... Z gościńcam tu przyniósł,
 856     4|            dłoniach. Zmaga się a boryka z żalem jakowymś, który mu
 857     4|                 Oto przeor, po krótkiej z goliardem rozmowie i wypytywaniach
 858     4|              piekieł otwierał i za mnie z potępionymi duszami gadał -
 859     4|             gadał - w zrojeniach moich, z których zaledwie strzępy
 860     4|                przynoszą mu na plecach.~Z tymi słowy dobył ze skrzyni
 861     4|                  I kroczy znów po celi, z sobą gada, sobie przytakuje.~"
 862     4|                 nawet wieści o rzeczach z ducha ledwie musną ucho
 863     4|            ciszy klasztoru, w obcowaniu z nieoświeconymi braćmi jedynie,
 864     4|               duchem na szukanie rzeczy z ducha nie pójdzie - ten
 865     4|                ofiarność rycerską, jaka z niej się rodzi? i ten cud,
 866     4|              musnęło ucho na gościńcu i z czym do mnie tu przybiegłeś:
 867     4|             wypadły w tej chwili pędzle z rąk, dłonie same złożyły
 868     4|                 policzona była!..." Gdy z poprzednich słów przeora
 869     4|              drugą księgę już sięga - i z tej rad by coś na głos wyczytać.
 870     4|            snadź i mistrz sam ją uważa. Z nami jest! Nie z dominikany."~
 871     4|                 uważa. Z nami jest! Nie z dominikany."~I w cichości
 872     4|            chwili kułak goliarda uderzy z całych sił w otwarte karty,
 873     4|              karty, aż się księga zwali z kolan przeora i runie z
 874     4|                 z kolan przeora i runie z łoskotem o ziemię.~"Z żonglerowych
 875     4|             runie z łoskotem o ziemię.~"Z żonglerowych to ust spisał,
 876     4|                 księgą cenną, podejmuje z ziemi.~,,0wóż i krewkość
 877     4|           pieśni i wiersze nasze: żaden z nas imieniem się do nich
 878     4|                   zgrzyta w pasji.~"Nie z wędrownych on" - powiada
 879     4|         Ultramontanus inaczej powiadał. Z grodu do grodu wędruje on
 880     4|             pańskich, gdzie go słuchają z wielką atencją, a goszczą
 881     4|                przeor wszystkie grzechy z ciała.~A jednak srogim po
 882     4|                 się: "Pierwszy człowiek z ziemie ziemski, wtóry człowiek
 883     4|                 ziemski, wtóry człowiek z nieba niebieski, powiada
 884     4|               westchnienia dobywały się z jego piersi, lecz ciężkie,
 885     4|                  ani butów, ani czarki, z której gościem pił. Oziębły
 886     4|              jeno usłyszał. I poszedł - z nie ulżonym grzechem swej
 887     4|                stare surowo sądzi ludzi z oddalenia ducha; w pobliżu
 888     4|                w pobliżu zetknięcia się z cudzą dolą srogość dla ludzi
 889     4|                czuje - że owo stare, że z życia odchodzi, że nie ma
 890     4|         odchodzi, że nie ma już uczucia z żywymi... "Odpuść nam winy
 891     4|                nam winy nasze, nie czyń z nas Kajfasze!" - czytać
 892     4|           czyjejś młodości całej - wraz z jej błędy i grzechy, ,,Oto -
 893     4|                nią pędzlami mój prostak z duszą przez Boga obdarowaną!
 894     4|          grzesznik największy, który mi z klasztoru na noc całą zabałamucił
 895     4|        błogosławieństwo ta głowa mnisza z wiankiem włosów wokół wygolonego
 896     4|           Ułomiłem cię, kwietna gałęzi, z płonej oliwy wagantów, byś
 897     4|            Czyjegoś tu jednak przejazdu z dawna nie zatarty ślad widniał
 898     4|              Nasłuchał się było goliard z ust przeora, naczytał w
 899     4|              murem jak ścieżką wygnania z przystani ducha i dobrej
 900     4|               swarzył się mimo wszystko z tym wejrzeniem statku i
 901     4|                 I wypłoszyło coś żywego z gałęzi. Bezgłośny trzepot
 902     4|                 gdzieś sowa na krzew. I z wklęsłej twarzy swej błyska
 903     4|                rozglądać naokół, jak by z tej urocznej drogi samotnictwa
 904     4|            choćby jak ten pies włóczęga z kłodą u szyi, dlatego niczyj,
 905     4|              wszystkich kotwic nadziei. Z gęsią w klasztorze jakby
 906     4|           zagłuszenia tych myśli zaczął z nową zawziętością przedzierać
 907     4|              ogrodnicy łopatą i motyką, z zagonów swych dobyte, te
 908     4|                 słyszy - może ptak jaki z gór dalekich opadł tu gdzieś
 909     4|             poczyna o jakiejś sprzeczce z niewiastami w grodzie, gdy
 910     4|              niewiastami w grodzie, gdy z heroldem przechodziła przez
 911     4|                ulice. Kobiety, szukając z mą swaru z zazdrości o modną
 912     4|            Kobiety, szukając z mą swaru z zazdrości o modną suknię,
 913     4|                 w miasto wnosi i że się z ludźmi wałęsa - swojemu
 914     4|                 kobiety w mieście, wraz z pomstą na tamte jędze w
 915     4|        gwałtownym ruchem wyrywa jej coś z ręki. Badawczo rozkłada
 916     4|              sobą.~"Kapelusz - mruczy - z czterema rożkami... Widział
 917     4|          głębokim oburzeniem, że ucięła z nagła wszelką jej potulność
 918     4|                  poprawia go dziewczyna z uporem.~On tymczasem zwiesił
 919     4|           burmistrz spotkawszy rybałtkę z kapeluszem na głowie, pociągnął
 920     4|           Wstrętną jest każda sprzeczka z kobietą, ale wstrętniejsze
 921     4|                go wie...?" A rozbrojona z kłamstwa swego, już nie
 922     4|                 swe myśli ostatnie, gdy z tego tu wału spoglądał na
 923     4|                społeczności człeczej.~A z samego nadmiaru rzetelności,
 924     4|               obcym się czuje. Żaden mu z nich przyjacielem nigdy
 925     4|                nie wiadomo, jak zboczył z tego na opowieść o wielkim
 926     4|               spoglądając nań mimo woli z zezem politowania.~Ale gdy
 927     4|           politowania.~Ale gdy to i owo z księgi mistrza opowiadać
 928     4|                 nimfach: jakie one były z siebie? czy ładne nade wszystko?
 929     4|                się doń znów na kamień - z przyjaźnią zresztą tylko;
 930     4|              znowu za ramiona i trzęsie z całych sił.~"To jedno powiadaj
 931     4|                 skoro taki!"~Zepchnięty z kamienia, przewrócił się
 932     4|              się tuż obok. A powstawszy z ziemi, zawija się w swój
 933     4|            jedno było, jakim tamten był z siebie, choćby i diabeł
 934     4|            goliard bał najbardziej; nie z tkliwości przecie, lecz
 935     4|                 tkliwości przecie, lecz z niesmaku oświeconego człeka:
 936     4|                 filozofii szukają.~I że z nią łatwiejsza kobiecie
 937     4|        łatwiejsza kobiecie robota niźli z zazdrością.~Więc po niejakim
 938     4|            przed sobą zamacha.~"Nigdy!"~Z okrągłych w tej chwili warg
 939     4|                 potem już jak wiewiórkę z głazu na głaz ponosiło samą.
 940     4|        przytrafią, zawsze bywają czarne z natury swojej.~Dziewka przycichła.
 941     4|                niczym kasztany wytrząsa z jego gąszczy ślimaków mnóstwo:
 942     4|              marmurów obtłukł nijakie - z przypadku jakby gładkie
 943     4|             przypadku jakby gładkie lub z kaprysu natury upodobnione
 944     4|              czemuś - szeregiem bożyców z kamienia stanęły u wnętrznych
 945     4|               świętego siedliska~piewca z czym wkracza? Świeżych gron
 946     4|                jakich zbłaganie spłynie z jego czary?~Siebie samego
 947     4|              owo wagant na poły mniszy, z gęślą pod pachą, w czarnej
 948     4|                 niby dzisiejszego ducha z czołem nie jaśniejszym i
 949     4|              przed chwilą dobyły mu się z piersi ostatnie zwłaszcza
 950     4|                na pół zaledwie ocknięty z tego czaru, pojął, że na
 951     4|            pomyślał niechętnie. Ścierał z czoła ten czar i urzeczenie,
 952     4|              pochyło w ziemię ten tułów z przyrosłym do piersi szczętem
 953     4|                kształty tańczącego Pana z fletnią. I szepcze do się
 954     4|                    Diabła?!" - pomyślał z otrząsem. Ale wcale nie
 955     4|            granice upojenia stuliły się z lekka powieki. Usta bożyca
 956     4|             tron ~pieśni me nowe, które z żadnych ust...~[ .............]~
 957     4|              corde jucundo poszedł znów z kamraty na waganctwo, na
 958     4|            słońce pstrągiem wyrzuca się z wody z dziewcząt najmłodsza:
 959     4|            pstrągiem wyrzuca się z wody z dziewcząt najmłodsza: jeszcze
 960     4|        rozrzucanych w poskokach, że się z tych nóg, ramion i główki
 961     4|                 pełne, tak słońcem wraz z rosą nasiąkłe i tak rosiście
 962     4|             nuty dwie, dwa zabełtania i z dziewczęty się teraz swarzy.
 963     4|            rączki chyże czerpią co żywo z tych głębi, roztopione słońca
 964     4|            spłoszone wyplusną się nagle z wody gromadką całą. I wioną
 965     4|         okrągłymi oczyma zapatrzyły się z lękiem w strumienia wody.~
 966     4|               lękiem w strumienia wody.~Z rozchylonych trzcin sitowia
 967     4|               uszy.~I pędzi wraz ku nim z chwytną już z dala garściązda
 968     4|               wraz ku nim z chwytną już z dala garściązda się, za
 969     4|       garściązda się, za biodro, za udo z miejsca ułapi, gdy zgoni.
 970     4|              kaczeńce złote, pomieszane z skocznymi promykami słońca
 971     4|             przejasne, które zwiały oto z kolumn bieli na murawy głęboki
 972     4|                kopyt tupocie, bo cykady z kryjówek swoich ślą jej
 973     4|               pory orkiestra skrzydlata z wszystkich utęsknień chorału
 974     4|           płaszcze słonecznej purpury - z krwi swojej młodej kolorów
 975     4|          strażnik przy winnicach: Panek z fletnią, i ku zadumie w
 976     4|                wiadomo skory, przysiadł z dala na głazie, podjął oburącz
 977     4|               przez się upojenia ziemi.~Z dala u krzewu pracowite
 978     4|               latoć zbiór będzie jagody z płomienia!"~I spłonąwszy
 979     4|         spłonąwszy sam jak żagiew, dymi z chrap w południa plenną
 980     4|                Sięgnął oburącz po jedną z tych piersi i waży oto w
 981     4|    najpiękniejszej."~Beknął w bródkę. A z lubością smakowania czochra
 982     4|             wymachuje łapami nad głową; z sobą się swarzy. Paluch
 983     4|               Paluch ku niebu wystawia: z słońcem pewnie się sprzecza.
 984     4|              jego żarów jurną, wytrząsa z brzucha sprośne chichoty
 985     4|                wyskoku, w którym kozioł z Sylenem razem w człeczą
 986     4|            wielopierśna wypuściła Fauna z polipich ramion swoich.~
 987     4|                  za śmierć i tak rychły z niej powrót nowym ciałem
 988     4|                 oddaje nie tylko taniec z pogrzebów pochodnią, która
 989     4|           zapamiętałości grania i dmie.~Z nawilgłych, rechotliwie
 990     4|               oto w ramionach, wytrząsa z nich rosy jak tony złotych
 991     4|         wstrząsem na wyskokach, wywabia z roś cykady ocknięto, by
 992     4|                 by w wirze ich skrzydeł z płomieni pędzić przed sobą
 993     4|                 strunne - na przymierze z wszechradością życia.~I
 994     4|              jakowychś, które mu kaptur z głowy ściągnęły i muskają
 995     4|             ustach wargą mięciutką.~"Że z mniszej kapucy wychylała
 996     4|                wyłuskawszy go tak sobie z tej skorupy powagi, głaszcze
 997     4|                 go ogarnia. Wywinął się z tego objęcia i rzucił się
 998     4|           pławić i swarzyć się śmiechem z myślami swymi.~Ona spogląda
 999     4|           zadowolenia przy niej samotne z głębokim politowaniem kobiety.
1000     4|            Diana nie wszystkie wytępiła z zazdrości, tym się, głupi,