Czesc

1001     4|     niespodzianie. Stado gołębi, spadłe z nadklasztornych wyży, chodzi
1002     4|               jej ręce opalone na brąz, z palcami, by jaszczurki,
1003     4|            piersi w ramiona - jak gdyby z głazu samego wyrwały się
1004     4|            powietrzne wokół niej śmigi.~Z piargu krzemieni czarnych
1005     4|                 świerszczowych skrzydeł z suchym trzaskiem zapalonych
1006     4|                 szyi sięgał tymczasem - z jej ust, w tył wciąż odchylanych
1007     4|         pogaństwa tony najgorętsze wraz z plenną spiekotą pól. Wina
1008     4|               wielopierśna wypuściła go z polipich ramion swoich.~
1009     4|                 dale. Mierzchnie świat. Z oparzelisk za wodą mgły
1010     4|              się, w smagłości swej, jak z brązu cała, nawet przy tym
1011     4|              winnego listowia na czole, z kiścią gron u skroni. Głaszcze
1012     4|           wspomnienie, więc otrząsał je z siebie myśli pogardą.~Z
1013     4|                 z siebie myśli pogardą.~Z dłońmi w rękawach, z kapturem
1014     4|           pogardą.~Z dłońmi w rękawach, z kapturem na oczach złorzeczył
1015     4|            przemytu chce oczyścić myśli z kobiecego ducha tkliwości,
1016     4|           światło śród mroków sączy się z kolumn, ściele po głazach:
1017     4|               pomarłych.~Dobył noża, by z pobliskiego krzewu uciąć
1018     4|               pielgrzymi. A porając się z tą robotą, myślał:~"Pójdę
1019     4|            swoją bestię - dziewkę swą - z grodu w gród, z czasem pomocnik
1020     4|           dziewkę swą - z grodu w gród, z czasem pomocnik w jej rzemiośle. "
1021     4|                 kości i tę pychę klerka z grzbietu! przepiję uniwersytet
1022     4|            łachmanach gbura powlokę się z wami, towarzysze - rybałt
1023     4|            omnibus poetis!~Nie poradził z nami Kościół, nie poradził
1024     4|          schadzkach po młynach, gdy się z trwogą i grozą w duszach
1025     4|                życiu samemu!... Pospołu z tamtymi grodzianami znajdziemy
1026     4|             wyrywać się będzie tej nocy z grodu?!... Niejedna z kobiet,
1027     4|              nocy z grodu?!... Niejedna z kobiet, pilnie przez męża
1028     4|             płomieniste sączy się wciąż z kolumn, rozściela po głazach.~
1029     4|       zabłąkanej w burzę - borykają się z wichury przemocą. A czasami
1030     4|                  Eheu!... - wywiało oto z jaru szlochem i zawyciem,
1031     4|              Panek tak biegł przez pola z ciałem nimfy ostatniej.
1032     4|               bezoddechu chwili.~Ujrzał z daleka coś, jakby czarne
1033     4|              wielkie oka deszczu opadły z rzadka gdzieniegdzie na
1034     4|              organkowe fletnie i palety z pędzlami. A w środkowym
1035     4|                 ją tylko po ciemieniu.~"Z najczystszego źródła piękności
1036     4|                własnych. A że zwolniony z pętli wiążącej go do księgi,
1037     4|          sztywno przerzuca ciężar ciała z jednej stopy na drugą. I
1038     4|           objęcia matkę swą i zatańczył z nią przed ołtarzem - na
1039     4|                Boga radośników!""~"Och, z matką bym ja swoją!..." -
1040     4|               sprawiły wszystko, co się z nią w życiu stało! Słabe
1041     4|         kobiecej."~"A przedsię jam krew z jej krwi!" - zamyślił się
1042     4|             krwi!" - zamyślił się mnich z bezwiedną przekorą.~"Pacierze
1043     4|            drogą powołania? Nie ciagnął z uporem na ścieżki doznań
1044     4|                Hieronim" - kończy mnich z zamkniętymi w tej chwili
1045     4|         podnietę, sięga przeor po jedną z ksiąg swoich. Chce bratu
1046     4|                twarz mnicha ściąga się, z wolna i krzepnie jakoś,
1047     4|            krzepnie jakoś, by za chwilę z wielkim zdumieniem spojrzeć
1048     4|                   biada tymczasem mnich z tępym uporem smutku. Uderzy
1049     4|                księgą, lecz wyzierający z doznań człek wnętrzny, który
1050     4|                  że nie poradzi gniewem z tą w korności zatajoną przekorą
1051     4|              mnicha. Więc zejść mu każe z oczu - niech omięknie w
1052     4|           ogrodu. W kapturze na oczach, z dłońmi w rękawach, kroczył
1053     4|               sama.~Tym ci większej, że z myśli ukrycia, w czuciach
1054     4|           chaosie materii. Borykała się z nim dusza.~"By choć jedno
1055     4|                słów najsurowszego ponoć z pustelników, który wszak
1056     4|                nawet bólu rozstania się z druhem nie zaznał nigdy,
1057     4|                 wszak przeor goliardowi z księgi, że co mistrz w duchu
1058     4|            smutek nierządny odbierze ci z pacierzy on Franciszka dar,
1059     4|             służą pracownicy!" - rzekło z mnicha, nie jego już snadnie
1060     4|               ukojenia nierychłe. I poi z pełnego dzbana: krzepi.
1061     4|            śmiertelna.~A gdy się podjął z ziemi, śród chudych krzewin
1062     4|                ogrodu, wyrwał się nagle z objęć ciszy samej, strzepnął
1063     4|            objęć ciszy samej, strzepnął z siebie jak ptak to znieobecnienie
1064     4|          smutków motyle. Lecz oto mnich z konwiami w rękach pośpiesza
1065     4|         konwiami w rękach pośpiesza już z oddali.~"Pijcie! pijcie!
1066     4|                im było kwitnąć, za ramą z gruzu cegieł, w kształt
1067     4|                 w każdym kielichu barwy z osobna. I znosić do celi
1068     4|         wszczynał brat nawet dysputacje z zakonnikami, wywodząc -
1069     4|                nad księgą oczy wynosząc z wieczora do ogrodu, myślał
1070     4|              się wszak i on najsurowszy z pustelników, święty Hieronim,
1071     4|              mnich skończył zraszanie i z rozkoszą ogrodnika jął grzebać
1072     4|            Ledwie czasem dla niego - by z bólem oczu ślepnących, omackiem
1073     4|               znajdował to pozdrowienie z cisz. I wyczuwał, przez
1074     4|            cieszyły!... Bo, wonczas to, z tymi kwiatami jak z lutnią
1075     4|                 to, z tymi kwiatami jak z lutnią w dłoni, wyśpiewywał
1076     4|          anemonów tak się gdzieniegdzie z motyli mieszały skrzydłem,
1077     4|               rybałtowych gęśli - onych z piekarni! - gdy kołem po
1078     4|            bursztynowe pyły. I klejnoty z nich czynią olbrzymie. Bo
1079     4|           właśnie chwili dobyła się tam z pąka. I choć jeszcze zmieszana,
1080     4|               glorii wyjawia się myślom z żywego kamienia, lecz w
1081     4|           zapachach bieli. Widzi mnich: z kamiennej prawie surowości
1082     4|               łagodność błogosławienia. Z jej objęć wyrywa się ramionami
1083     4|                stopniach tronu. Ten żak z boku więcej miejsca sobie
1084     4|              grają kolory tu same.~Wraz z towarzyszami klęka reszta
1085     4|               blaszkowym stroju rycerza z żerdzią popisów w ręku;
1086     4|          zieloną połacie człeka; kuglce z mądrymi psami; rybałtki
1087     4|                 o malowanych twarzach i z niedźwiedziem swoim płowy
1088     4|           klęczy na obrazie i mnich sam z paletą i pędzlami w wyciągniętych
1089     4|                Pana...~Tu, w gwałtownym z nagła zaniepokojeniu sumienia,
1090     4|                 zgasło widzenie obrazu. Z zadumy jak ze snu ocknięty
1091     4|           dobrze, i zgoła bez wiedzy, a z niesamowitą wyrazistością,
1092     4|      niesamowitą wyrazistością, wywołał z pamięci postać j e g o.
1093     4|                się wówczas po nocy, gdy z ogrodu bram wylegały na
1094     4|         kwietnych i motylich barw, wraz z mnichem i kwiaty same zdały
1095     4|                 fletni głos! A gdy wraz z mnichem zamyśliły się na
1096     4|              pełna, gdy coś dobywało ją z pąkowych zatuleń, jak te
1097     4|               źrzałe jabłka osuwają się z gałęzi w ciszy letniego
1098     4|                 chwili one fletnie Pana z gościńca porywów młodych:~
1099     4|                 jedno wie już tylko: że z onych to elementów zrodziły
1100     4|                w oddali. Nie zerwał się z klęczek, by jak trzeba zejść
1101     4|            klęczek, by jak trzeba zejść z braćmi do krypty. Przytrafiło
1102     4|          powołania. Wytrąciła się dusza z obserwancji dnia powszedniego
1103     4|         obserwancji dnia powszedniego i z zatajonym jakby urągowiskiem
1104     4|                tam wśród braci. I baczy z daleka: na tę powagę kołatów,
1105     4|           daleka: na tę powagę kołatów, z jaką zwykli bracia zstępować
1106     4|         wychylanie się podgolonych głów z wiankiem włosów na ciemieniu
1107     4|             Matka kalwaryjskich boleści z wargą ściągniętą w podkowę
1108     4|              ściągniętą w podkowę jakby z pogardy dla zbirów Golgoty.
1109     4|               przydługich nachyleniem - z głębi ponurości swej - błogosławić
1110     4|                   a! - aa!..." - donosi z krypty mnichów chór wysoki.~
1111     4|            chłonęły mury każde to życie z osobna - w samotnictwa przedgrobowy
1112     4|                borykał się w tej chwili z ucieleśnionym już oczom
1113     4|                 do swych kwiatów. I Bóg z nim!... Nie zwierzaj nigdy
1114     4|               Wonczas dusza pogodzi się z ciałem.~Prorok czasów pochrystusowych,
1115     4|                 życia począł mieć synów z ducha, tedy na lat 30 ustanawia
1116     4|               długość każdego pokolenia z ducha. I oblicza dokładnie
1117     4|                wedle pokoleń, pozwoliła z kolei obliczyć Gerardusowi,
1118     4|                 się było przyjezdny nie z tego świata - pod konia
1119     4|                oświeconymi, a czerpanie z najczystszych źródeł poznania -
1120     4|                 będzie rozwiązań szatan z ciemnice swojej i będzie
1121     4|              przeszły!...""~A gdy pióro z ręki przeora wypadło, zatrzymała
1122     4|                 nie mogąc wymotać ducha z tych myśli pajęczyny, na
1123     4|               przeora, gdy brat furtian z palcem na ustach, a drugą
1124     4|                okrutny i ten szczypiący z nagła posmak w ustach.~"
1125     4|             przerażenie swe. - Chryste, z jakąż furią trzepnął piorun!
1126     4|          miejsce za klasztoru granicą."~Z zaświstem jędz rozchichotanych
1127     4|               głosie.~Ocknął się ojciec z ciszy wnętrznej. I wtedy
1128     4|                tę nowinę.) Niczym myszy z norek wystawiają mnichy
1129     4|            wszak nie możemy?" - kończył z wyczekującym a bystrym zapatrzeniem
1130     4|              oczy przeora. "A któryż to z nich zmarł? Jakowej igry
1131     4|             grobem cuchnącym jest każdy z nas. Żyjąc umieramy każdej
1132     4|             przeora:~"Do dominikanów mi z tymi baśniami o sabatach
1133     4|               ku wnętrzu krwawić jęły - z żalu za kochanką - więc
1134     4|               więc je roztargał. A może z umysłu na się rękę podjął,
1135     4|                ciała na śmierć. Bo krew z tych otworzonych żył goliardowych
1136     4|              lecz nad przepaście chaosu z gromadami ciemnych biec
1137     4|                 ciekawości żądz?!... Bo z żądz zatajonych rodzą się
1138     4|            powiadają, pobłaża czasami."~Z palcem na ustach, a drugą
1139     4|                 się w żarliwej rozmowie z onym człekiem zza gór, który
1140     4|             marach zdziałanych naprędce z desek jakowychś. Pochyla
1141     4|            znalazł u furty on słup kiru z czarną larwą na twarzy,
1142     4|                 rozciętą w krzyża znak. Z ramion tego krzyża na licu,
1143     4|             łuki fioletowych aż glorii. Z tą pochodnią wstępuje w
1144     4|                 w polu. Wymódlcie duszę z czyśćcowej męki, wyzwólcie
1145     4|               Brat Łukasz powrócił było z wieczora do celi z bielmem
1146     4|                 było z wieczora do celi z bielmem acedii na oczach.
1147     4|               zjawą.~Za tym słupem kiru z larwą krzyżową na licu -
1148     4|                 ten skowronek za sową - z musu, z bezwoli, w tkliwym
1149     4|             skowronek za sową - z musu, z bezwoli, w tkliwym prawie
1150     4|               po niejakim czasie wyszła z kościoła nawą boczną i z
1151     4|                z kościoła nawą boczną i z bławym światłem swej pochodni
1152     4|                  co się do snu już było z powrotem układał, znów się
1153     4|                 Wymódlcie dusze tułacze z wiekowej poniewierki, wyzwólcie
1154     4|         wiekowej poniewierki, wyzwólcie z niedopełnień katuszy czyśćcowych!..."~
1155     4|                 i płatnerzy wychyla się z okna osoba otyła i wszczyna
1156     4|               sąsiady zaspane wychylają z alkierzów oczy i gęby wciąż
1157     4|             zbiry.~Ale jejmość nie była z lękliwych. Zapewniwszy zmarłemu
1158     4|                chwila żywszym blaskiem. Z dawna mają zbiry baczenie
1159     4|             dziś po grodzie i okolicy."~Z trzaskiem otwarło się okno
1160     4|           ogromna w skórzanym fartuchu, z ramionami obnażonymi po
1161     4|                 obnażonymi po łokcie, a z gębą ognistą jakby od kuźnicy
1162     4|                   rzecze.~A usłyszawszy z opodal, kogo śmierć obwołuje
1163     4|              swój ostatni, wychylił się z wykusza.~"Bój się Boga,
1164     4|                 go. I wychodzącego nocą z igrcami przez wywaloną bramę.
1165     4|             Żadnej ci jałmużny pod nogi z okna nie wyrzucę - wychrząkał
1166     4|               bramie. I wytacza się oto z kuźnicy swojej ten kowal
1167     4|             swojej ten kowal tajemniczy z głową (jak teraz dopiero
1168     4|             strachem. Wiem przecie: tyś z Misericordii tajnego znaku,
1169     4|           prawdziwa."~Ona wionie na bok z kirów szelestem. I zastawia
1170     4|                 kuźni, widać jednorożca z głową na łonie dziewicy -
1171     4|             Alić tu obok: śmierć tańczy z mnichem zakapturzonym. Na
1172     4|              hejnał wyskakiwała ta para z budki na swe pląsy przed
1173     4|            ludzi. Machina ku temu, cała z kół zębatych, już się -
1174     4|            buduje i klepie... Kształtów z gliny lepionych, których
1175     4|              człeka przyprowadzonego tu z ulicy, powiada od proga:~"
1176     4|               podesłanym. Za czym dobył z puzdra dwa szacowne puchary;
1177     4|             kącie przy kuźni - pogaduje z dzbanem w ręku - piętrzy
1178     4|           rodzaju człeczego od wygnania z raju począwszy, a skończyłem
1179     4|               się spiże moje: wyruszyły z kościoła wrót na nowe szukanie
1180     4|         wyprowadza w życie bohatery jak z kościoła bram. I rozwala
1181     4|              nieco, widać przynajmniej, z kim się gada. Ale gdy wprzódy,
1182     4|                  zda się, tamte źrenice z krzyżową larwą - teraz w
1183     4|          znienacka, jakby palec w jedno z tych ślepi wrazić chciał.~
1184     4|               on cofnąć się musiał wraz z krzesłem. Lecz że się nie
1185     4|               tam licho!... Na to człek z drugim rad pije, by się
1186     4|          czeluść zwalał za życia!... Że z onych to prac ponocnych
1187     4|                 na tę kuźnicę wnętrzną? Z serca i ona wszak zapalność
1188     4|           roboty idzie? Że się przepala z czasem i serce człecze -
1189     4|                 zerwał się sprzed stołu z tą klątwą na samego siebie.~"
1190     4|       przewietrzyć resztki tego zaszumu z głowy, wziąć w miechy płuc
1191     4|           księżyc olbrzymi ni ten okręt z Zamorza, który po przetrwaniu
1192     4|                 nim ona zmorę w kirach, z larwą krzyżową na licu.
1193     4|                Onże to - odbiorca dzieł z kuźnicy samotnika, trudów
1194     4|               zamknąwszy okno, powrócił z nim do stołu.~"Na wędrownego
1195     4|                w oberży żywe zjawy tych z dawna marzonych spiżów,
1196     4|              duchowi grodzian. A i mnie z wami - bo inne już po grodach
1197     4|              krzyżujące się w powietrzu z blaskiem dogasających żużli,
1198     4|          ukrywając swe cielsko pająka - z krzyża białym znakiem na
1199     4|               nad spichrzową kuźnicą. I z nawyku chyba lub dla myśli
1200     4|                czarki. A że puste, więc z pomrukiem kroczy znów po
1201     4|             kroczy znów po izbie. I już z niechęcią spogląda na kamrata
1202     4|                 sobie. "Jakie powstanie z miejsca wspaniałe! jakie
1203     4|              Ona zerwała się wobec tego z tapczana i zbliża się doń.~
1204     4|        kuźnicowych żużli blask, czyniąc z niej samej gdyby spiż żywy
1205     4|            niewoli w stronę kuźnicy. Aż z głębi piersi chyba wydarte
1206     4|                 widzieli stróże a zbiry z ulicy, jak przy otwartym
1207     4|                 Ona to chyba podjęła go z klęczek i usadowiła przy
1208     4|                 i rozdzwania puchary. - Z jakimżeś ty diabłem pakt
1209     4|                 pod stołem aż zawierzga z radości, zatupoce chrzestnymi
1210     4|                 ich szukać nie raczył - z wierności dla mnie. Cha!
1211     4|                wspak zdziałał się czar: z dna serca wyrwała się wspomnień
1212     4|               już się nie przyśni!..." ~Z chciwością opoja wysączył
1213     4|                wysączył te krople nikłe z dna kielicha: wziewał piersią
1214     4|               chwili puchar w dłoni, aż z okrwawionej wraz garści
1215     4|               ocknięty. A wytrzaskawszy z przegubów ociężałości wszystkie,
1216     4|           śmiertelną pląsawicę ~ksienię z kurwą razem chwycę, ~zrównam
1217     4|             klepsydrę wewnątrz sypką. I z tym roztruchanem w sprężonym
1218     4|               raz!...~Wypuszczony nagle z jej ramion, rozpędem śmigi
1219     4|              widząc, ona doskoczy doń - z tym drapieżnym wyszczerzeniem
1220     4|               ogonem łysym. Najśmielszy z nich wdrapawszy się na but,
1221     4|              znów podrywa się ręka niby z młotem w garści: gdy ciało
1222     4|               tworząc wciąż, boryka się z ciała ostateczną bezsiłą:
1223     4|                kujących w wieko trumny. Z gwoźdźmi na podręczu - w
1224     4|          gardzące mnichami.~Puka któryś z nich młotem w trumnę, tuż
1225     4|          Aristotelesa logika. Ani Wenus z synem swoim, ani Zeus wasz
1226     4|              synem swoim, ani Zeus wasz z piorunami w dłoni, ani Platon,
1227     4|                  ani Platon, szaleniec, z żakami swymi!" Tak pisze
1228     4|             zmartwychwstali, by pospołu z najpotężniejszymi królami
1229     4|           rzemieślnika i kobiety, która z pracy rąk swoich żyła -
1230     4|              stanął nad mnichami przeor z latarnią wzniesioną,~"Franciszkany!..." -
1231     4|                 się w kolumnowe mroki.~"Z jasnych promieni Twego ducha,
1232     4|               świetle latarni wyciągnąć z zanadrza jakoweś karty,
1233     4|                 one wędrowania goliarda z Pitagorem po piekle i czyśćcu.~
1234     4|            siódma..."~Wypadły przeorowi z rąk te karty.~Ileżeś ty,
1235     4|             krzyk okrutny, który ciebie z nóg zwalił - nie wzywanież
1236     4|                wszystkich jasnych dążeń z ducha: zwycięstwo ponurości
1237     4|    przypomnieniem tej dziwnej opowieści z jakowychś ksiąg kacerskich:~"
1238     4|               melancholii wygarnęły się z kostnicowej ściany i objęły
1239     4|              niemą ścianę. Woń popiołów z szuflad stalli, kapturów
1240     4|       klasztorna.~Joculatory tymczasem, z pokornego po grodach nawyku,
1241     4|            nawyku, nie śmieli wykraczać z przedsieni kościoła. Kilku
1242     4|              przedsieni kościoła. Kilku z nich przekradło się jednak
1243     4|            niewoli na środek kościoła - z zamkniętymi nieomal oczyma
1244     4|             organów tony wyciągnęły ich z kruchty na środek kościoła,
1245     4|                przeor ocknąć się musiał z zadumy w przypomnieniu obowiązków
1246     4|           obowiązków gospodarza.~"Który z braci - obwoływał - spowiadać
1247     4|              snadź o tym coś niecoś, bo z uśmiechem pobłażania przytakuje
1248     4|               swym postronkiem na szyi, z grobu wstał i siarczyście
1249     4|               tak pięknej wymowie..." - Z czasem, gdy doń ostygną,
1250     4|               raz kładzie rękę na jedną z tych głów rozgadanych, jak
1251     4|                właśnie tymi dniami tylu z was skończyło z przyczyn
1252     4|             dniami tylu z was skończyło z przyczyn wszelakich...?
1253     4|            przeżyło się jedno pokolenie z Ducha... Nie wam, przedsię,
1254     4|              upierał, że innych, którzy z nim iść nie chcieli, do
1255     4|           diabła odsyłał. Wywiązała się z tego zwykła sprzeczka: która
1256     4|              nimi goliarda, który, choć z pustym mieszkiem, respekt
1257     4|           samolubstwo przezorne wypełza z każdego serca. Tak się rozbijają
1258     4|                nie jako towarzysz: miał z nim porachunki zazdrości
1259     4|                 i latarnię, ruszył wraz z niedźwiedziem, by pogrześć
1260     4|                pogrześć te resztę, jaka z niej pozostała - dla nikogo
1261     4|               na które nadbiegł jeszcze z towarzyszami. Goliard już
1262     4|                kobiece łaski zabiegać - z tobą, upiorze?!... Każdy
1263     4|                w marmuru biel zastygnie z czasem nimfy ciało doskonałe.~
1264     4|           zamierza - jak uczyni - co to z tego będzie... W racjach
1265     4|               dalej - żaki za nim - gdy z ciemnej nawy występuje ku
1266     4|               między żaki, jak gdyby go z nimi zaprzyjaźnić chciał.~"
1267     4|            bracie - przerywa mu ojciec. Z żądz zatajonych rodzą się
1268     4|                i taki bodaj nawet - nie z piekła on rodem. Bowiem
1269     4|               święty Antoni wywiódł ich z ciemności pogaństwa; sami
1270     4|              iść, ich rany omywać, wszy z ich łachmanów wygarniać:
1271     4|               mistrz i po śmierci nawet z ust żaków gada! Słowo w
1272     4|                 to już od niego. Jakbym z goliardem wciąż jeszcze
1273     4|                wszystko, co nie wyrasta z korzenia miłości. Przedsię
1274     4|             korzeń. Więc młodym płonkom z niego nie bluszczem czepiać
1275     4|            Graala! - na starcie smutków z oblicza ziemi, na odnowienie
1276     4|          wszystkich. ...I napisalibyśmy z bratem Łukaszem na sam koniec,
1277     4|           odmłodzony, porwie się przeor z ławy. I okrzyknie w rozpromienieniu
1278     4|                 I nad ona trumną czarną z gęsią u wezgłowia wyciąga
1279     4|             temu, aby się starły smutki z oblicza ziemi i odnowiły
1280     4|             hałasie moim na dom cały. I z oczyma dziecka u szyby,
1281     4|         radosności pierwszych. Może kto z was widział ich również
1282     4|         opowiadaniu romansów, ani poety z gęsią... Więc smęt mnie
1283     4|                 uboga gromadka kuglców, z siłaczem i symfonistą, włóczy
1284     4|                 którzyśmy dawniej razem z tamtymi po świecie chadzali,
1285     4|                 darujcie jej oną suknię z nędzy, tę jej rozpustę,
1286     4|              ladacznice zachowywały coś z dziecka, nimfy i matki zarazem:
1287     4|                Onaż to czyniła nieraz i z takiej nawet - królowę cygaństwa,
1288     4|                  A wy, żaki dzisiejsze, z paznokciami poobgryzanymi
1289     4|                 jeszcze jedno pokolenie z ducha: czyli lat 30, dodać
1290     4|               papież Grzegorz dobył nas z omylności Cezarowego kalendarza...~
1291     4|              oświeconymi oraz czerpanie z najczystszych źródeł poznania -
1292     4|           właśnie pokolenia. I wywiodła z kościoła jakby bram, żywe
1293     4|                 wiarą w starcie smutków z oblicza ziemi, w odnowienie
1294     4|            Niełacno odnawiają się serca z nawyknień czucia, myślenia
1295     4|                ziemia stara - miną wraz z nami.~ ~