Czesc

 1     1|       życia igrce.~W pstrym tłumie wagantów ledwie odróżnisz linochoda
 2     1|            niezbożne "hosanna" dla wagantów sprośnych. "Igrce w gród
 3     1|            na smutno." Zawre wśród wagantów.~"Nie masz tu pośledniejszych!
 4     1|         ludzi za grzech wspierania wagantów. A dziewczęta słuchając
 5     1|            dowiązali Muzy: w jedną wagantów bandę i ordinem. A hersztem
 6     1|               Uczty u nas skromne; wagantów na nie nie sprowadzamy...
 7     2|         kupce na odpusty; tęsknoty wagantów nagarniają w dusz cisze
 8     2|           człeczy - duszą i dłonią wagantów.~Gdy ojcowie miasta przed
 9     2|            zamienione odświętnie w wagantów familię radosną, w weselnych
10     3|            w mieście. Na ulicach i wagantów już nie znajdziesz: pilno
11     3|      urągliwe wyczyniać.~Radosność wagantów tyle bo wznieciła w sercach
12     3|          święcić się pono chciała.~Wagantów już to dawno nie cieszyło.
13     3| przytrafiło się słyszeć któremuś z wagantów wielojęzycznych:~Nulle robe
14     3|         zakotłowało się nagle śród wagantów; poczną pozierać podejrzliwie
15     3|           dobre ogarnia nawet tych wagantów w gospodzie przydrożnej.
16     3|          jak ona, nie byłoby wcale wagantów na świecie. Każdy by gdzieś
17     3|      dysputacji. Nad pstrym tłumem wagantów kołysała się siwa broda
18     3|        pochylonymi z nagła kapkami wagantów wszystkich, w rdzawym blasku
19     3|           włokitowie!" - pozdrawia wagantów niby wojowników jakichś
20     3|  ochotników akcesy, spozierając na wagantów jak na taneczniki opieszałe.
21     3|            wieża.~Onże to - szatan wagantów - który kusił go przed chwilą,
22     3|           jak oto ciągnie w światy wagantów plemię bękarcie za błędnymi
23     3|       obuchem na bruki igra sama - wagantów bojownica ze świata smutkiem!
24     3|      miedzą a ścieżyną - doganiają wagantów żaczki grodzkie, które tej
25     4|           Za rycerzami błędnymi, w wagantów kompanii wyruszyłem z grodu.
26     4|        blasku księżyca pstry tabor wagantów. A te ich zaszeptania rozrechocą
27     4|         ich był od siebie w marszu wagantów: owo na zaśpiewanie chórem
28     4|       pierś zbyła prawej gorącości wagantów: pątniczego łaknienia i
29     4|            tu garniesz, która i za wagantów dusze najniestateczniejsze
30     4|            postaci Tej, która i za wagantów dusze najniestateczniejsze
31     4|     kwietna gałęzi, z płonej oliwy wagantów, byś wszczepion w klasztor
32     4|          nad nadziejami wszystkich wagantów wedle ducha.~I one to zmory
33     4|         ofiarować świecę patronowi wagantów, świętemu Julianowi, ubogiemu -