Czesc

 1     1|               dywan rozesłany. I spręży ramię, targnie bębenek, a tak
 2     1|                  Zagadnie go pani przez ramię:~"Czemużeście go puścili?"~
 3     1|          Zarzucił połę płaszcza na lewe ramię i wystawił się przed zakonnik!.~"
 4     1|                do nas trafy. Oto czyjeś ramię - życia samego wiankiem -
 5     1|                ławę u studni i wzniesie ramię.~"Panowie!...~Piękne jest
 6     1|           oklepiec chwyciło goliarda za ramię i zatrzęsło nim - nie z
 7     1|          Pańskich.~On zaś ujmuje go pod ramię i zwierza mu się dalej słowem
 8     1|                 do sumienia mego?"~I to ramię jego, w porę przecie powściągnięte,
 9     1|             prawdziwości cudzej.~Ale za ramię pociągnięty pokroczył. Stąpał
10     2|             pognębieniem się stał - pod ramię zwykł go tedy prowadzać
11     2|            dziwnie zdało goliardowi, że ramię jakieś przemocne podwiodło
12     2|                 oto w ostatniego listka ramie widać konia długiego jak
13     3|             opodal na ławie; ale czy że ramię było za krótkie, czy że
14     3|               szukała tam!..."~Wyrzucił ramię w górę jak ten mnich na
15     3|                 idzie! Wreszcie obnażył ramię swe niczym udo babie.~I
16     3|                 chwyta mocną garścią za ramię, odciąga precz - gdzieś
17     3|          abscinde illam!"~Poderwało się ramię. A co śmignie sznur i uderzy
18     3|               mocniejsza powściągnie mu ramię.~"Frate! za co ty mnie tak
19     3|              kłonicą w kułaku. Niejeden ramię swe, strzaskane gdzieś koło
20     3|                w chusty ranną głowę lub ramię, zanim lekarz nieco dalej
21     4|              głaszczą go po rękawach, w ramię całują. Kotłuje się wokół
22     4|                co oddana?"~Kłodą zwisło ramię, odpadłe od krzyża. A i
23     4|                 odmawia.~Alić z tyłu za ramię coś go kleszczem chwyta
24     4|                człecza siła targnęła mu ramię.~"Z prawa szczyt! - ostrzega
25     4|           pogromiony!~Jeszcze się targa ramię brata zwycięsko, jeszcze
26     4|          posochem w dłoni i torbą przez ramię wyrusza pasterz szukać owcy
27     4|              się wcale od proga.~Opadło ramię, a wraz z nim i gniew; odmieniły
28     4| zniecierpliwiony czytał dalej sam przez ramię przeora:~Słyszcie i wejrzyjcie
29     4|               na palcach stóp - odpływa ramię, wieje dłoń...~Tak się żegna
30     4|                 słowo czyje!... By choć ramię jakie dobre, ku pomocy bodaj
31     4|              dla zbirów Golgoty. Wznosi ramię groźne; a tych palców przydługich
32     4|              samotności mojej. I łeb, i ramię nie do pracy dziś: potrzaskano
33     4|              nad jej pytaniem niemym. A ramię wyciąga po niewoli w stronę