Czesc

 1     1|         królu nasz, wezwij naród swój do nowego czynu!"~I junaków
 2     1|        rozklaskane, zawodzą chór swój o tym, jak to Bacche koi
 3     1|         biała - orłem ponad czyn swój się wzbił. Nie powróci.
 4     1|        gadkarz: skoczył żwawo na swój pomost i wabił ku sobie
 5     1|      wtyka mu w obie ręce ciężar swój.~Nieprędko połapał się:
 6     1|         chyba. Bo o te progi łeb swój chyba rozbiję w pogardzie
 7     2|          na kolory, chwali sobie swój towar niedawny:~"W taki
 8     2|          na ziemię, rzuca się na swój żer grzechu, obtańcowuje
 9     2|        stargnął z ramion płaszcz swój drogocenny, mnie go w gniewnych
10     2|        każdego z kolei poprosi w swój taniec śmierci.~Ozwały się
11     3|   królowej stróżka, a tylko pysk swój długi na ramieniu mu kładzie -
12     3|       spod pachy wyciąga i gniew swój a jurność całą piosenką
13     3|          opatrzył, przegrał cały swój zarobek dzisiejszy. Oto
14     3| bezbożnego grania.~Menestrel, że swój grosik rychło przegrał,
15     3|      wprzódy!"~I uderzy w śmiech swój basowy nad tą utrapioną
16     3|     przytakuje lekarz, oglądając swój nóż pod światło. - Prawdę
17     3|        skrobał się frasobliwie w swój lniany łeb. Obsiadły go
18     3|     Wiedziano - że gdy taki upór swój ruszy, do ostatniego tchu
19     3|          bestii na głowę: kołpak swój o ziemię ciśnie z pasją
20     3|       wzionął mu w piersi grzech swój - potężniejszy snadź nad
21     3|       tak może u progów kościoła swój sen o wyzwoleniu.~Chyłkiem
22     4|          nierychły, więc ten łeb swój dziwnie kudłaty i szczeciniasty
23     4|       nie pytał. Gadkarz płaszcz swój czarny na ramiona jej zarzuca,
24     4|   Przerzuć, bracie poeto, grzech swój w moje serce mnisze! na
25     4| powstawszy z ziemi, zawija się w swój płaszcz i mruczy:~"Na ten
26     4|     dłoni, wyśpiewywał do słońca swój hymn radości joculator sanctus!"~
27     4|     Wyznaj mi natychmiast grzech swój!" Mnich w piersi się bije,
28     4|      kogo śmierć obwołuje za łup swój ostatni, wychylił się z
29     4|       miechem rzucają cały blask swój ognisty w czeluść nawisłego
30     4|      Odstawia tedy stary kielich swój, kułakiem gębę i wąs przeciera -