Czesc

 1     1|         przykłada: zacałuje dziewce usta. "Co mi robisz?!" - panna
 2     1|       wybłyskiem patrzą jej oczy, a usta, tak miękkie w uśmiechu,
 3     1|    pierwszym doskoku zwarły się ich usta, wtuliły piersi gdy serca
 4     1|        nieco chciał. I szepcze mu w usta same - pyta.~A po mrokach
 5     1|           jawną pierś dziewczyny; a usta ma rozchylone zdumieniem
 6     2|           się krótki i rozchylał im usta na te dziwy... jak to wędrowny
 7     2|         rozżarzony chyba podał mu w usta rycerz w gwałtownym pocałunku
 8     3|             nieskore, a za rękoma i usta mnicha. Nie broniła pani,
 9     3|         przyhołubia... I sączy mu w usta jeden pocałunek bez końca -
10     3|          dwa kielichy - i czarkę, i usta swoje.~"Pij! - woła. - Całuj! -
11     3|          skory, krzyknąłbyś mi to w usta - niemą wargą! A chwyciwszy
12     3|           niepewność; otwierały się usta, nie wiedzące, co rzec.
13     4|            w ogień żył swoich. I na usta. Tu, tu na wargach ją mam! -
14     4|          kartami księgi; nieme były usta moje: ponurzony bywał duch
15     4|            na policzki, na oczy, na usta, w tym śmiechu zębów białych:
16     4|             aż omiękły nagle te jej usta bezradne.~"Nie zostałeś
17     4|            niskim nagle głosem:~"Te usta twoje... daj...!"~Zresztą
18     4|     powiadają wtedy dopiero okrągłe usta i zaokrąglone oczy dziewczyny.~
19     4|          bodaj krzyk i wyskoki, gdy usta zamilkły i nie skaczą już
20     4|        stuliły się z lekka powieki. Usta bożyca są w zadumie poważne,
21     4|         śmiechu pochopniejsze niźli usta, w młodej już powadze panieństwa.
22     4|            ustami cisząc pewnie jej usta niedobre; gdyż jednego już
23     4|          głowę oporną, szepcze mu w usta nieomal:~"Choćbyś się wyparł
24     4| nasłonecznionego okwiatu osypem - i usta własne, wtulone w różę chyba...
25     4|       całuje bez pamięci jej włosy, usta, kolana i stopy.~Aż niedźwiedź
26     4|           chrześcijan! A spragnione usta wędrowników przyłożycie
27     4|        takie zuchwałe. A spragnione usta wędrowników do innej przykładamy