Czesc

 1     1|    karmią płody mężowe w żywocie swoim, śród łez u kądzieli...
 2     1|         wypisując je na grobowcu swoim:~"Wielkoludów dwóch srogich
 3     1|         melancholicus w kunszcie swoim, przekładał tymczasem górą
 4     1|     piekarniach, umyślił i on tu swoim ludziskom na rynku opowiedzieć
 5     2|      szukający już tylko w sercu swoim Graala - jak brat franciszkanin
 6     2|         chichocze niemym dziobem swoim to kruczysko sabatów. Ucieszył
 7     2|        nad konceptem jego, i nad swoim wraz domysłem.~Lecz po chwili
 8     2|    szukaniem.~I tym urągowiskiem swoim zdają się obiecywać, iż "
 9     3|       Odry szedł z niedźwiedziem swoim.~Przysiadł się do stołu,
10     3|          Ten i ów jeszcze się ze swoim rozstać nie może: to w trąbkę
11     3|      kręcił, po rękach całował i swoim obyczajem za kolana w pokłonach
12     3|          Ledwie śmierć skrzydłem swoim musnęła izbę- myśli melancholik -
13     3|      lekarz ten kułak i trzyma w swoim dla uspokojenia.~"Owoż tak
14     3|        się na brzuchach ku panom swoim, aby - im na ostrzeżenie -
15     4|       sobie Pasterz tym pytaniem swoim:~"Dokąd?"~"Otom bezwiednie
16     4|    nieprędko daruje ciekawościom swoim. Niechże jej tedy opowiada,
17     4|       owo słoneczną skrę w duchu swoim spalił znowuż - i znowuż! -
18     4|         ołtarzem - na tym weselu swoim. J choć to bardzo zgorszyło
19     4| zaszlochał mnich, czując w sercu swoim, że żadna to pani śmiertelna.~
20     4|     Wonczas poczuł mnich w sercu swoim: że i on się począł od tej
21     4|   ostatnia, powtarza trójgwizdem swoim to jedyne słowo, jakie natura
22     4|       twarzach i z niedźwiedziem swoim płowy poskramiacz znad Odry:
23     4|         usadowiła przy stole, na swoim już teraz krześle: sama
24     4|         najłechotliwszym powabem swoim. Bo tą jedwabistą śliskością
25     4|        logika. Ani Wenus z synem swoim, ani Zeus wasz z piorunami
26     4|        on człek, który na grobie swoim w kościele Wormacji te słowa
27     4|     dążyć. Niejeden tak się przy swoim upierał, że innych, którzy