Czesc

501     3|              użaleniu się nad ich dolą. A że od mnichów i klerków
502     3|                 na dziewczynę zdziałał. A pochwalony przez kamratów,
503     3|            poniewierane przez ludzi!... A przecie wyczekują was ludzie
504     3|           poczuł na sobie każdy z nich, a wtedy pysznić się zwykła
505     3|            chmury przegania za szybami, a po ścianach piwnicy pomykają
506     3|               pożar to nie w gospodzie, a daleko na mieście.~Rozchwiały
507     3|                zatem płatnerz powiadał. A prawda jego większa może,
508     3|            zaszlocha w stronę rycerzy:~"A wy, panowie, jeszcze na
509     3|                mu z miejsca dziewczyna.~A lepszego dobosza na "marsz!-
510     3|            marsz!-marsz!" nie znalazłby a rycerz sam. Jako że właśnie
511     3|                tkliwość oddanego serca. A w tym łaskawym poczuciu
512     3|                im nozdrza zalot krwi... A kobieta płacze.~Zawodzi,
513     3|               przebicie się przez zbiry a straże i wywalenie bramy
514     3|                 milczał wciąż na ławie, a i potem wobec płatnerza
515     3|                 i przewraca niejednego, a kusymi ramionami to z prawa,
516     3|             kolec u nosa o ziem cisnął, a zbliżywszy się wreszcie
517     3|                siebie sajan skórzany. - A i o miecz ten srogi ciebie
518     3|                tych drabów dogruchotam. A ty, panie, popatrz sobie
519     3|               pochylą łan głów młodych.~A przecie, nawyku siłą, zezem
520     3|               zwiędła, nim ją wyrwano."~A żakom widzi się w tej chwili -
521     3|              olbrzymiego jelce w krzyż, a na nim cicho wsparte dłonie
522     3|          szaleństwa i nadziei waszych!"~A zwróciwszy ma siebie uwagę
523     3|              Sarkną, pluną nań nieomal.~A on jakby w skrusze nagłej
524     3|                co złego w tej chwili... A może i urzeka tych spojrzeń
525     3|      błogosławiące ciszę i spokój dusz.~A jednak tu i owdzie wychylała
526     3|             mistrz, jakiej wiedzy uczy? A z nimi wolna droga - w światy
527     3|                 w trosce o dusze młode.~A gdy chmura dymu buchnęła
528     3|             łuna naświetlać jęła ulice, a po oddalach zagrały rogi
529     3|                 pod brzemionami pokuty. A cóż dopiero biało-czarnych
530     3|            wzywając na miasto grzeszne.~A nie daremnie, ponoć. Co
531     3|               pada na kościoła szczyty. A w rozwidniony z nagła zacień
532     3|            wszak kazała pani do siebie. A dusza, w przeczuciu zatracenia,
533     3|        wychynęła się łasicą stopka pani a za nią, jak ten wąż, spod
534     3|                   Viperae pessimae!..."~A szatan śmieje się z tych
535     3|            illam!"~Poderwało się ramię. A co śmignie sznur i uderzy
536     3|           skaczesz w smołę ognistą sam, a głową w dół jak ta żaba
537     3|                dół jak ta żaba w bagno. A zmaganie się z duszą, z
538     3|                 przez żonglera opowieść a serce skazanego rycerza -
539     3|              Gdy świata... ze wagantami a grodu mieszczanami między
540     3|               ni te psy na złego ducha. A spóźniony dzwon kościoła
541     3|          bezszelestne gońce za duszami, a teraz zdzwania je wszystkie?!
542     3|                 miastem grozą czerwoną. A gwałtowny jej rozbłysk na
543     3|                 wysłannik najgorszy!... A widzisz? nie ustrzegła cię
544     3|            rycerzem na drodze się wyda, a człek zbrojny na koniu Parsifalem
545     3|              sen o wyzwoleniu.~Chyłkiem a czujnie wychyla się zza
546     3|            Krwią ocieka ta i owa głowa, a wszystkie dymią jeszcze
547     3|                 się trupio spod oponki. A w oćmie księżycowego tumanu
548     3|                zasię, chyłkiem - miedzą a ścieżyną - doganiają wagantów
549     3|           Święta nie Kalwarią już nęci, a pysznymi kolory - na sycenie
550     3|             pogańskie boginie tułactwa, a panie świata kolorów: Singunt,
551     3|                   Krętym wężem pnie się a wybiela na podgórzu droga
552     3|                 to widmo na przełęczy - a sunie wprost w banię ognistą...~
553     3|            przeobrażeń.~Rychło patrzeć, a tarcza miesięczna podejmie
554     4|          duszach, o swoje horoskopy?... A jeśli nie Boża, nie czarcia,
555     4|                 stronę skręcić mu każą. A że rozkaz nierychły, więc
556     4|           mnichy poczęły ludzi straszyć a nękać nieustanną wystawą
557     4|                 Twój Franciszek święty; a nie zaparł się przodownictwa
558     4|                rozmnażać się pozwalasz, a my ledwie tysiączne usuwamy
559     4|          księżyca pstry tabor wagantów. A te ich zaszeptania rozrechocą
560     4|            Panowie zasię - po prawdzie. A Bóg chyba tylko wie, w czym
561     4|                rozlega się między nimi. A oni prowadzą tę płaczkę
562     4|           wypieści i udelikatni rączki, a pod rzęsy weźmie to aksamitne
563     4|                młodzieńcze niejeden!... A niech się dopiero przyozdobi
564     4|               nas pewnie nie będziecie; a my, kamraty dobre, jak kamień
565     4|                jest to miasto od żaków, a ze wszystkich świata stron
566     4|                Króle tam panują święte, a duchowne władztwo dzierżą
567     4|              wolne... Duch tam króluje, a wielkość rządzi i oświeca.~
568     4|                 jak do rodziny powraca. A choć w skrusze znów przez
569     4|              nauczy, rozumu się nauczy. A inne Muzy nie zobczeją mu
570     4|         poczynają u figury na rozdrożu. A szyje rybałtów wydłużają
571     4|                 wraz odmawiać pacierze, a żegnać się gęsto i w piersi
572     4|          skrętne, i polotne na stopach, a ochocze po nocy u dróg rozstaju.
573     4|              kształtem zdziałana. I zło a czary na rozstaje przynęca.~
574     4|             czary na rozstaje przynęca.~A tamten cap tymczasem popędzając
575     4|           wartkich na kamieniach zagra, a pod dali zawiewem i morzem
576     4|                   I w czyich rękach?... A za co oddana?"~Kłodą zwisło
577     4|               ramię, odpadłe od krzyża. A i próg furty, gdy doń czołem
578     4|              chciwe najwyższego piękna! A przecie, w chwili iszczenia
579     4|          zjawioną na chwilę d o s k o n a ł o ś ć móc oglądać zawsze."~
580     4|               wziął, Tej tu na płaszcze a korony do księgi zdobniejsze.
581     4|              tęsknotę ku Ziemi Świętej, a w myślach nieodgonione wspomnienia
582     4|              przeginać umilnie kibicie, a rączkami wywodzić coś zalotnie
583     4|               nie masz jeszcze żadnego. A jednak tu się zamąciła krynica
584     4|             skręcasz, w habit zatulasz, a ręce przed się prężysz...
585     4|                 przez żonglera opowieść a serce skazanego rycerza -
586     4|                  bo z palcem na ustach, a drugą dłonią na piersi chyli
587     4|                z rozstawionymi ramiony, a tchu prawie w piersi nie
588     4|            ciężar z piersi: nie ciałem, a duchem zabłąkał się ten
589     4|              milczenie - i w modlitwie. A kto pracuje, modli się -
590     4|                ufność do samego siebie.~A gdy stanęli u furty, śmiało
591     4|            furtian z palcami na ustach, a drugą dłonią na piersi.
592     4|               Łukaszu, lecz łaska Boża. A czyś ze szkatułą i cenniejszych
593     4|              jak najgłębiej w kapturze, a i dłońmi jeszcze się przysłania -
594     4|               księgę po pędzle i farby.~A przeor dobywszy dla się
595     4|              gołębich turkań na dworze.~A gdy się przeor naczytał
596     4|          bacznie w to widzenie dalekie, a czoła uwagą nasłuchuje w
597     4|                mówić pocznie z przeora, a wtedy pośpieszać trzeba
598     4|          powtarza słowo nie dosłyszane, a rozpytywaniem zmylony w
599     4|             Zasapał się, zadyszał cały, a i poczerwieniał na twarzy
600     4|                przecie niełaska chwili.~A i teraz oto jeszcze wypręża
601     4|                 od proga.~Opadło ramię, a wraz z nim i gniew; odmieniły
602     4|          przytrafiało się to przeorowi, a i z lekceważenia spraw ziemskich,
603     4|                celi z palcem na ustach, a drugą ręką wskazującą jakby
604     4|             skrzyżowanymi na piersiach, a z gęślą i smyczkiem w kułaku -
605     4|                 swoje powiadać potrafi. A i z tym nawet przed trony
606     4|               przydrożny roztrzaskać... A i próżne zresztą te zabiegi
607     4|            żywego kamienia przy drodze. A gdy się im wyda, że choć
608     4|               nie pożywisz jej korzeni, a o jabłka stoisz."~Przysiadł
609     4|             zatęsknisz - serca skruchą, a nie pychy raną... Pierwsze!
610     4|             twarz w dłoniach. Zmaga się a boryka z żalem jakowymś,
611     4|              wobec tego nad swą księgą; a że przywiązany do stołu,
612     4|              chodzi tam i sam po celi;, a choć się bardziej niż zwykle
613     4|           przeor zadumał się raptownie. A po chwili powiada:~"Dopełnienie
614     4|             bogobojnym się nie pożywią, a takie oto skarby bezcenne
615     4|            ludziom wszelaką karm ducha; a przedsię nie mnichom tylko" -
616     4|              goliard w nowym osępieniu.~A że przy tym mnichom po dwakroć
617     4|    franciszkanin to wszystko powiada?!"~A przeor podejmie tylko na
618     4|               tedy powiadać będzie?..."~A gdy te oczy jego, nastawione
619     4|          paryskiego dysputacji ucznia - a nie wejrzenie duszy łaknącej
620     4|                kartami: na głos czytają a pilnie. Czasami się prostują,
621     4|              nabrzmiewają na skroniach, a pod oczyma zapalają się
622     4|              słuchają z wielką atencją, a goszczą i nocują nawet u
623     4|              się na kupców juki i wory, a ducha samego odtrącili od
624     4|              ściągnęły mu twarz bladą.~"A ostatniego może poetę przy
625     4|              wszystkie grzechy z ciała.~A jednak srogim po chwili
626     4|                wartością swą dojrzała."~A on na to:~"Surowszy jest
627     4|                się na kolana u skrzyni, a czołem uderza mimo woli
628     4|            ziemię rzucił i roztrzaskał.~A przeor chmurzy się wciąż
629     4|               łask pieśń taką zdziałał. A jeśli, prawdziwie, zmilknąć
630     4|                przydechy zgrzybiałości. A i myśli odwróciły się w
631     4|               mdły brat nasz, vagus!... A nowych wierszy ze świata -
632     4|               zgrzeszeniu. I pokucie... A sukna na nową szatę - uważałeś? -
633     4|          wyspowiadać się nawet pragnął, a pogrożę gniewu Bożego jeno
634     4|                  dzwonią w klasztorze."~A choć się łzami w tej chwili
635     4|               lub Żydów serce niepłodne a myśl ich pojemną i bystrą
636     4|              wnet w pohukiwania dzikie, a wraca echem zawodzeń. Dziwnie
637     4|                i cietrzewi się skrzydły a głosem; budzi wszystkie
638     4|     najdelikatniejszego bisioru oponkę, a cóż dopiero te nakrochmalone
639     4|              mało w to wszystko wierzy, a jednak słucha tak uważnie,
640     4|                 suknia, to kapelusz!... A każda przy niej szmatka
641     4|                 po wszystkich grodach - a jego za pomocnika w tym
642     4|                 myśli - kto go wie...?" A rozbrojona z kłamstwa swego,
643     4|               ze społeczności człeczej.~A z samego nadmiaru rzetelności,
644     4|                duch jak Pawła apostoła, a ton nie gęśli, lecz organów.~,,
645     4|                 w to nawet swe jaje!" - A głośno parsknął tylko:~"
646     4|            wtłoczyła w dłonie i patrzy, a raczej słucha oczyma, co
647     4|                 wyrwać im jeden włosek, a umierały natychmiast.~"Ee?!..." -
648     4|               przygłaskać nieco dłońmi. A przyłapana uśmiechem jego
649     4|                przewrócił się tuż obok. A powstawszy z ziemi, zawija
650     4|                ubi? quomodo? quantum."? A przecie w kochaniu jest
651     4|           stropi ją w nagłe zamyślenie. A po rozważeniu urazi tym
652     4|                 motać je niecierpliwie. A gdy się w tym pośpiechu
653     4|                wału wychylił się zając, a spostrzegłszy ludzi, położył
654     4|                płocha wśród nich psota. A że cisza tu taka surowa
655     4|              między kolumn białe złomy, a bluszczów ciemne na słońcu
656     4|                 i nie skaczą już stopy. A rusza i drażni wszystko.
657     4|                 zgromi ją po raz wtóry. A jednak wielkie zdumienie
658     4|                 bramę niejednego grodu.~A naszym ku czemuś zapałem
659     4|           zwłaszcza słowa tej modlitwy. A na pół zaledwie ocknięty
660     4|               wyznacza, ramienia osada, a u piersi podruzgotanej cytary
661     4|            pogańskiego ołtarza i radość a rąk klaskanie... Potknął
662     4|             wieku dojrzałym - Dionizos!~A ta ust i oczu boskich sporna
663     4|                zda się, tuż obok niego.~A że tak oczyma i duchem w
664     4|             dreszczów od ziąbu kąpieli: a i te bluzgi, tryszcze i
665     4|                i wczesnością jest cała, a giętka aż zaczepnie w swych
666     4|              prawi i bulgoce w powadze. A prządek piękna rączki chyże
667     4|          przewali po wszystkich dalach, a już oto sama zaplątała się
668     4|          Cyt-cyt!..." - słychać naokół. A ta mała jeszcze tu swywoli,
669     4|                 młodej kolorów może?...~A jeśli tymczasem złoci się
670     4|               umarłych do życia odbiję!~A gdy skoczył ku niej jak
671     4|      roztańczone znów po murawy cieniu. A kwiatów, by motyli, pląs
672     4|        wytrzeźwieję i śmierci godziną!" A wtórują temu na najwyższej
673     4|            śniegiem ich białe już mary. A tych pogrzebów płaczki po
674     4|           raciami w jego pnącze i wasy. A gdzie ślepą żądzą ramion
675     4|           ramiona Cybeli wielopierśnej.~A przytrafia się to, wiedział.~
676     4|            swoją. I ssie grono ciężkie. A raz po raz przed się, na
677     4|      najpiękniejszej."~Beknął w bródkę. A z lubością smakowania czochra
678     4|                kudłach. Rychło patrzeć, a spotniał na gębie i zjeżył
679     4|                 polipich ramion swoich.~A w tym ściszeniu i zadumie
680     4|               ich tajemnicę największą.~A w tym jasnowidzeniu ogarnia
681     4|            wywołuje przed oczy tę nimfę a Muzę najmłodszą: chłopię
682     4|              zwleka zeń i szatę klerka. A wyłuskawszy go tak sobie
683     4|                  uciesz nade wszystko!"~A i przytakiwania temu słyszeć
684     4|             chodzi tu sobie korowodem - a gwarzy, grucha, potakuje
685     4|                puchu gołębich skrzydeł. A te jej ręce opalone na brąz,
686     4|         zabłąkany.~Gibkością jest cała. A spod tak wiotkiego stanu
687     4|           podejmuje noga niecierpliwa - a tak miękko, tak chwiejko,
688     4|                 i snu kaprysem nawraca.~A gdy w tych pląsów labiryncie
689     4|          wyrwały się ku niej łapy żądzy a i coś więcej jeszcze prócz
690     4|               użala szyją, piersią łka, a mota brzuchem, gdy w wiotkim
691     4|                 krąg włosów mietlica...~A gdy, tak spętana, w tył
692     4|                tych ruin wywołany duch.~A gdy doskoczył: ramieniem
693     4|                 piersi twardych wyczuł, a wargą Fauna ledwie jej szyi
694     4|               całej. Południem szaleją.~A gdy ich sam nadmiar upojenia
695     4|               wzdycha w lubości dosytu. A cielesna, długa u kobiety,
696     4|            naszym - tą pięknością ciała a duszy swej rozkładem: pulchra
697     4|            fałszu i mętu.~Zgasły zorze. A w tym okłębiu ciemnej grozy
698     4|            przydatną na kij pielgrzymi. A porając się z tą robotą,
699     4|        Będziecie jej tedy mieli w bród! A gdy tak po zamkach i grodach
700     4|                 można i bez gęśli tonu, a głosem opoja. Tylko na nic
701     4|               nawet między dziewczętami a żakami różnicy czynić nie
702     4|            pueris aut in puellis urere. A stare baby, których żak,
703     4|                swych chuci miodki hoże. A kto nie wyrywać się będzie
704     4|              lecz diabłów czarnych rej. A wiatru w jej włosach poświsty
705     4|                na burzę sygnaturki lęk; a osiny nad strumieniem już
706     4|                 się z wichury przemocą. A czasami konarów skargą tak
707     4|               tu drzewiej bujnie było, ~a jak rabio ninie, ~drze-wiej! -
708     4|                purpurze jak to zło samo a najstraszniejszy niemotą
709     4|            fletnie i palety z pędzlami. A w środkowym wieńcu tego
710     4|                 trzony pędzli własnych. A że zwolniony z pętli wiążącej
711     4|           weselności natury kobiecej."~"A przedsię jam krew z jej
712     4|         grzesznego w grzechu spłodzili? a w grzechu poczętego, grzechem
713     4|                zaklinał? nie zadręczał? A matka?... Może i ta twoja,
714     4|              oderwać to czoło zadumane, a malowaniu mnicha dać nową
715     4|              spojrzeć przeorowi w oczy. A potem utkwić ponure wejrzenie
716     4|                nieufność we własne siły a pomoc Bożą, nieufność, którą
717     4|               to jedyne duszy doznanie, a cud prawy: Ducha cud!"~Spostrzega
718     4|                 celi przed nim otwiera.~A ze wzniesionym palcem powiada
719     4|              było moich: "pozostań!..." A ty zlękłoś się samotnictwa
720     4|       dopełniała się dusza w przyjaźni? A mistrzowi zza gór, który
721     4|         wszystko nam w duchu uwyraźnia, a żywe serce nadawa wszystkim
722     4|                 nazbyt w nim rozłopoce. A biło tym gwałtowniej, że
723     4|          gwałtowniej, że i przeora zjaw a słowo ułudą były tylko:
724     4|                 pełnego dzbana: krzepi. A zanim ozdrowi, użalić się
725     4|               jej dzbanie. - I hardość! A pierś moja jest pełna gorzkości!"~"
726     4|               żadna to pani śmiertelna.~A gdy się podjął z ziemi,
727     4|                dzień skwarny nad sadem. A wonczas liście i kwiaty
728     4|                    Nie słuchaly mnichy.~A niechęć ich rosła; nie tyle
729     4|                 kwiaty i gołębie słała.~A teraz oto, gdy mnich skończył
730     4|                 w nich mieszkają panny.~A ileż to dusz samotnych umiłowaniem
731     4|               błogosławiące mu wciąż... A że słabo już wonczas widziały
732     4|                sprężeniu łodyg i liści, a barw krasie niczym w zdrowia
733     4|              całej sile przypomnienia. "A nie będzie w tym grzechu
734     4|             dobrze, i zgoła bez wiedzy, a z niesamowitą wyrazistością,
735     4|               zbiegłe od rodziców żaki. A po przelocie tego żurawianego
736     4|                 skokach i radach kozła; a tak stąpając, na fletni
737     4|               Tak było wonczas po nocy.~A gdy tu, w klasztoru ogrodzie,
738     4|                  lecz jego fletni głos! A gdy wraz z mnichem zamyśliły
739     4|                 się i jego obrazy nowel A i Najświętsze na nich Oblicze... (
740     4|            Goliarda i żonglerów duchem, a młodości za nimi porywem
741     4|           Golgoty. Wznosi ramię groźne; a tych palców przydługich
742     4|              żują swe litanie głuche...~A kawki u wieży kołują wciąż...~-
743     4|        samotnych płaczki rozżalone!...~"A! - a! - a! - a!... A! -
744     4|             płaczki rozżalone!...~"A! - a! - a! - a!... A! - a! -
745     4|                rozżalone!...~"A! - a! - a! - a!... A! - a! - aa!..." -
746     4|           rozżalone!...~"A! - a! - a! - a!... A! - a! - aa!..." -
747     4|                    A! - a! - a! - a!... A! - a! - aa!..." - donosi
748     4|                    a! - a! - a!... A! - a! - aa!..." - donosi z krypty
749     4|            zamierzeniem na rzeczy nowe, a stargał wraz ostatnie swe
750     4|          mieliśmy dzisiaj dzieło nasze, a on po tylu latach wspólnego
751     4|               szyb rozbłyski co chwila, a i ta okrzepłość powietrza
752     4|         temporum; oto: Gesta principum, a Vitae sanctorum w księgach
753     4|               księgę dla się najmilszą, a tak rozczytaną, że jej skóra
754     4|                 starła się by podeszew, a omiękła zupełnie; zasię
755     4|           został strącon przez papieża. A zawiedziony duch człeczy
756     4| niebezpieczeństwach czasów najnowszych.~A napisane jest wszak najwyraźniej
757     4|              jakby ów konny. I czeka...~A cedru gałąź zaskrzypiała
758     4|              nad wolnymi i oświeconymi, a czerpanie z najczystszych
759     4|                    otrze Bóg łzę każdą, a śmierci dalej nie będzie
760     4|          pierwsza ziemia przeszły!...""~A gdy pióro z ręki przeora
761     4|          pajęczyny, na poły bezwiednie, a smutną ręką, zaczyna znów
762     4|             furtian z palcem na ustach, a drugą dłonią na piersi,
763     4|                 nagła posmak w ustach.~"A słowo stało się ciałem! -
764     4|          zaświstem jędz rozchichotanych a strugami ulewy smagała nawałnica
765     4|              dusz swych niestatecznych.~A tam, na korytarzu, już się
766     4|                  kończył z wyczekującym a bystrym zapatrzeniem się
767     4|       zapatrzeniem się w oczy przeora. "A któryż to z nich zmarł?
768     4|             Matko Przenajświętsza?!..."~A potem już tylko gestami
769     4|               wszystkiemu brat furtian. A ręce jego splecione i pobożnie
770     4|         okamgnieniu skurczył się mnich, a zezem spod kaptura wybłysnął
771     4|           kochanką - więc je roztargał. A może z umysłu na się rękę
772     4|                 okrutną całe jej ciało. A pierś dziewki od ukąszenia
773     4|          grzechu w pobok leżał - zabity a czarny w juchy swej purpurze
774     4|             przeor mnicha od się precz. A i uszy przysłania przed
775     4|            codziennych świątkach duszy, a maić ku temu tatarakiem
776     4|        wszystkie duchy, widma i upiory! A gdy się te błota w gromadach
777     4|           wstrząsa kościołami świata... A to jedno, bracie furtianie,
778     4|                 jego bluźnienia Rzymowi a biskupom: że papieża Plutonem
779     4|               dzierżcą niby piekielnym, a biskupów za capita cornuta
780     4|                  I szarganą w poniżeniu a hańbie szatę klerka."~"Och!..." -
781     4|             grosz daje, w grzechu daje; a co w grzechu dane, na potępienie
782     4|       sponiewieranych, Matka boleściwa, a igrców Orędownica przed
783     4|           czasami."~Z palcem na ustach, a drugą dłonią na piersi przemykał
784     4|               najbliższym gdzieś lesie. A nie doczekawszy się jego,
785     4|                okolicy pod sam wieczór, a w burzowy czas - jakby złym
786     4|           miejsce za klasztoru granicą.~A teraz oto, gdy burza już
787     4|                 rzucającą blaski bławe, a rozpinające się po nawilgłym
788     4|             zesztywniały kształt trupa.~A śmierć na progu kościoła
789     4|            głusz wnętrza woła zza larwy a krzyża:~"Ja, goliardus,
790     4|                  wyzwólcie jałmużną!... A ciału pogrzebanie chrześcijan
791     4|                wciąż spojrzenie trwożne a tępe. I zawisało gnuśne
792     4|       obracanych w palcach nieustannie, a bez pacierza. Ku niczemu
793     4|               co się w kościele działo. A gdy ona po niejakim czasie
794     4|               już nie oknami błyskawic, a wrotami niebios całych,
795     4|          powracają do kształtów swoich. A tak stulone, jeśli rozchwieją
796     4|                 jeszcze zalegała świat. A taka rozgłośność jest w
797     4|             Brat Łukasz szlochał wciąż.~A śmierć tymczasem wystąpiwszy
798     4|                 już gromnice po oknach, a stróże nocni podejmowali
799     4|             grodu.~I obwołuje spod kiru a krzyża:~"Ja, goliardus,
800     4|            zbiry grodzkie za nią w trop a chyłkiem - nie aby zaczepiać
801     4|                goliard, słyszę, umarł!" A sąsiady zaspane wychylają
802     4|          wypysznia się tylko nad życie, a wszystko, co było, nad tym,
803     4|         ramionami obnażonymi po łokcie, a z gębą ognistą jakby od
804     4|                łby.~"Pracuję" - rzecze.~A usłyszawszy z opodal, kogo
805     4|              mymi oknami, przechodził - a pić ze mną nie chciał, bo
806     4|             Misericordii tajnego znaku, a nie śmierć prawdziwa."~Ona
807     4|              czeluść nawisłego dymnika, a bokiem zamrok już tylko
808     4|              głębokim krześle u stołu - a godnie: na ręczniku podesłanym.
809     4|                było przez wrąb puchara, a spojrzenie przez kryształ
810     4|              wychylił go zacnie do dna.~A nic tak przy dzbanie nie
811     4|              wygnania z raju począwszy, a skończyłem ostatnią nadzieją
812     4|              wszystkie mury zniewolenia a zacieśnień żywota naszego...
813     4|                 larwą - teraz w skośnym a rdzawym świetle oliwnicy
814     4|                Lecz że się nie obraził, a swoje wypił znów rzetelnie,
815     4|          Nierychło przyszedł do siebie. A gdy odsapnął, jął kląć na
816     4|              już nazbyt u grodu bram... A i bez tego przytrafiały
817     4|                 wykuszu postać mistrza, a przy nim ona zmorę w kirach,
818     4|               klęski rodzaju człeczego, a zakończył ostatnią nadzieją
819     4|                 dawna marzonych spiżów, a zasiekano mi w przebojach
820     4|                 niźli w kościele samym. A w oddaleństwie od ducha
821     4|               ustąpić duchowi grodzian. A i mnie z wami - bo inne
822     4|             czasami do dzbana i czarki. A że puste, więc z pomrukiem
823     4|               się od tej napastliwości; a tak dziwnie łagodnie, tak
824     4|           Misericordii tajnym znaku!... A gdyby tak traf nastręczył
825     4|        uchylenie się od tej ciekawości; a w tej odmowie tak przekornie
826     4|                 szelestek kirów u stóp, a kolan tak trwożne - uch! -
827     4|               szyja, posiniały skronie. A żyły tak się wzdęły na nich,
828     4|                izbie bicie tych pulsów. A gdy mu i garście oto własne
829     4|             ponuro opuszczoną na żebra, a tak śliską na ciemieniu
830     4|                przysłaniał dłonią oczy.~A gdy znów spojrzał, widzi
831     4|                nad jej pytaniem niemym. A ramię wyciąga po niewoli
832     4|       kościołowi!..."~I widzieli stróże a zbiry z ulicy, jak przy
833     4|            napełnia się winem po wręby. A że mistrz zamilkł, przemówiła
834     4|           twarzy kostkami długiej ręki, a pod stołem aż zawierzga
835     4|             często w samotności twojej, a te pulchniejsze panie ze
836     4|              kiedy zaglądały do ciebie. A tyś ich szukać nie raczył -
837     4|                 w pochrzęstnych skokach a zagrzechotaniu kości wszystkich
838     4|             wtula na kolana i w piersi.~A odrętwiałego grozą chce
839     4|         jedwabistą śliskością ciemienia a potylicy głaszcze mu policzki,
840     4|                jak ten siłacz ocknięty. A wytrzaskawszy z przegubów
841     4|           oczyma w dzikiego szału pląs. A chrzęści, grzechoce i zgrzyta
842     4|        przyśpiewując tą szczęką zębatą:~A kto do dna wypił dzban, ~
843     4|               tym razem już nie trwoga, a dziwna gorzkość wykrzywiła
844     4|                 całym ciałem na ziemię. A powalony na wznak, zasiepał
845     4|              lubym tchnieniem rozkładu. A dziwi się czarnymi perełkami
846     4|                żer, pająkom na osnucie. A tworząc wciąż, boryka się
847     4|       pokorności na Sąd Ostateczny!... "A wtedy już wam nie pomoże,
848     4|                 pracy rąk swoich żyła - a dziś sędzią świata! - czarodziej! -
849     4|                uderzyły młoty w trumnę.~A przeor załamując ręce przed
850     4|             stajenkowa dla Bożego Syna. A pod nią głucha, mroczna
851     4|                    my krzywdzimy świat, a poniżamy prostotliwe...
852     4|             kazał:~Rychlej morze wypite a demon pod gwiazdy wywyższony
853     4|                 przemoc prostactwa?!...~A na zwiastowanie Ewangelii
854     4|        goliardową pieśń uderzyli igrce, a tak żarliwie, że rybałt,
855     4|                 tych ludzi narządzić... A sztuk mi żadnych - hej tam,
856     4|           wszczynać! Bo nie rozgrzeszę. A jeść nie dam."~I wstąpił
857     4|           niedobry na krwi puszczanie. "A lekarz wiedzieć o tym powinien...
858     4|          kalwarie! Życie naprzód pędzi. A żakom pilno w życiu.~Najtrudniejsza
859     4|              przeczuć twych milczenie!"~A gdy nie przestawali się
860     4|           sztuka Bogu i ludziom milsza, a która tymi czasy całkiem
861     4|           oceniano teraz sztuk ważność. A nie tylko przodownik ubył
862     4|                i ta "królowa cygaństwa" a matka beztroski: skoczka,
863     4|                  gadki układać proszą - a i szczodrymi być obiecują.~"
864     4|         porachunki zazdrości o skoczkę; a teraz i za śmierć jej winić
865     4|                   dla nikogo już teraz.~A przedzierając się wraz ze
866     4|               Goliard już nie żył było, a przecie głową tak się jeszcze
867     4|                 Spójrz, co czynisz!..." A gdy w swej trosce nazbyt
868     4|         podzięce za duchowne pouczenie, a właściwie po to, by mu przeor
869     4|               to regule naszej. Vale."~"A marmuru tyle poniewiera
870     4|               wciąż przygrywa w uszach, a podczas i wyskakuje przed
871     4|            ucieczka nierządnego smutku! A w misericordię dla się rade
872     4|               była: nowinę chrześcijan! A spragnione usta wędrowników
873     4|               jesteście na Monsalwacie! A chociaż niedługo mi tu,
874     4|      opowiedziana. Sobie i wam wiernie. A i w czwórton, jaki gęśle
875     4|            tamtymi po świecie chadzali, a dziś w odosobnieniu nieufnym
876     4|               szyje nie takie zuchwałe. A spragnione usta wędrowników
877     4|              się w nas one ducha troski a nieukoje, wzywające wciąż
878     4|                zanim te mieszczan córy, a potem żonka i bachory, te
879     4|         gościńcach swobody i beztroski!~A wy, żaki dzisiejsze, z paznokciami
880     4|              odnowienie serc człeczych!~A jeśli i was omylą obliczenia
881     4|               omylą obliczenia wróżbne, a zawiodą znów rycerzy obietnice -