Czesc

  1     1|         piersiach umarł.~Wystawiało to spod łachmanów słońcu swe
  2     1|            rózgą przy sobie. Duchem to niegdyś hardzi, heterodoksją
  3     1|              namądrzyli - hej!"~Tak to w smęty miejskiej ciasnoty,
  4     1|             całkiem gołą. Przy niej to chłopię w gieźle jeno: menestrel
  5     1|      Wypatrują oczy w ulicę.~Któryż to między wami żongler będzie:
  6     1|          żywocie moim!"~"Hej, który to igrzec od powieści - żongler -
  7     1|           stroskanym czołem nie ich to wypatrują przez szyby: w
  8     1|              Odpowie mu skoczka, ni to królowa cygaństwa onego:~"
  9     1|             zamyśleni.~Instrumentum to człeczego czucia najprzedniejsze:
 10     1|        Cecylia z anioły. Przymierza to arka między smutkiem doli
 11     1|            warg dziewczyny.~Podejmą to żaki. I oto po rynku rozhuka
 12     1|        biodra i przytupuje sobie. A to zawołanie - że wzbronione -
 13     1|       Bacche!..."~Już i pomosty, ni to kramy wysokie, zdążyli wystawić
 14     1|        zawodzą chór swój o tym, jak to Bacche koi curas et dolores -~
 15     1|           Srogo spozierają rajcę na to rozpętanie ludu, osobliwie
 16     1|             pieśń historię ona, jak to gdy pani Diana postarzawszy
 17     1|          oznacza? Czym najplugawsze to bluźnierstwo twoje?... I
 18     1|             skąd, pytam, ta łacina: to o Dianach i Panach uczone
 19     1|             dumniejszego stroju nad to giezło dziergane i postronek
 20     1|           nie ku słuchaniu wam (jak to z warg odętych widzę) -
 21     1|       wstępują tu panowie niedbale. To ich lekceważenie ku wam
 22     1|      przerzucać się zamierza. Jakaż to mężczyzn garstka, za kobiet
 23     1|             i kupieckiego stanu. Na to prawdziwie nam dziś przyszło,
 24     1|           na początek powieści, jak to inni czynią, poniechałem
 25     1|            słuchać... I nie wstydzę to takim paniom szeptać sobie
 26     1|            miasta wstąpił!... Takie to wy słuchaczki i dobrodziejki
 27     1|             żebraki i trędowaci jak to stado kraczące a niesyte.~
 28     1|            świerszczy muzykę, coraz to głośniejszą zasłuchaniu,
 29     1|      zasłuchaniu, srebrzy się coraz to widniej świat ciemności.
 30     1|            rąk rozmachaniu: jak się to obwołuje ludziom wieści
 31     1|          rozstawiły mnichy bure jak to ptactwo do śpiewu gotowe;
 32     1|           chyba wyrosła nauka - jak to miłość ziemska ku niebieskiej
 33     1|           bezsterne u brzegu grał i to trzepotanie się żaglów w
 34     1|         było godnie odpowiedzieć na to łaskawe powitanie obyczaju
 35     1|             czym prędzej o tym, jak to opowiadają wszędzie poeci,
 36     1|          pierwszej karcie złoci się to przykazanie: Causa conjugis
 37     1|             Lecz oto nagle przerwie to zachmurzenie śmiechu pustotą -
 38     1|            czółka na podbródku, jak to czynią niewiasty, gdy chcą
 39     1|            Nieraz, nieraz czyniłamć to już w myślach swych, tak
 40     1|           ciele nie osłonięta - jak to z małżeńskiego łoża. Pod
 41     1|            zatula głowę kochanka ni to chustą matczyną. I tym razem
 42     1|            lubo spozierać będzie na to królowa!~Oto ciągną szeregiem
 43     1|     kościoła. Przystojniej, zacniej to będzie z zakonnikami mszy
 44     1|             lubo, jakże lubo będzie to królowej!~Wyprzedził tedy
 45     1|       wianku włosów na ciemieniu ni to w koronie cierniowej. Z
 46     1|          naokół. Nie z pychy czynią to zmarłe, przypominając się
 47     1|     kościele wytchnienia szuka, jak to czynią, rycerze wędrowni.~
 48     1|          nagle rozżaleniu do się za to poniechanie druha przed
 49     1|           Kyrie EIejson!..."~Głuchy to przyjęk organów pociągnął
 50     1|         łaska zarazem: nadzieja. Bo to z pierwszym poruszeniem
 51     1|       kościołów trumniska grał - ni to dążeń człeczych łodzie rozbite -
 52     1|      grobach frasobliwość wieczną i to mleko sił, ssane z ich piersi
 53     1|            swe nogi pajęcze. Czynił to ze statkiem i bardzo roztropnie.
 54     1|            ludzi - i prawi. A coraz to niecierpliwiej szyję bokiem
 55     1|            jeden bodaj tylko! - jak to dawniej bywało - móc stanąć
 56     1|      napełniała mu serce; już nie o to nawet, że nie pokarmiono
 57     1|           cieszą, naszym gęślom cóż to zostawili dzisiaj?... Owo
 58     1|          mieszczki gzić! Powiedzmyż to sobie raz, panowie...!"~
 59     1|             koło rybałtowych dni! I to powiedzmy sobie wreszcie
 60     1|             Ale spoglądali nań mimo to nieufnie - Muza, myślą,
 61     1|     kościoła. Poeta bo oświecony na to tylko nieco barw życia w
 62     1|           włóczęgi przynosi ludziom to rozsiewne uradowanie się
 63     1|          Kto zgadnie i powie, jakie to szczęścia przeciche roją
 64     1|       Przysiadł gdzieś na progu, ni to pątnik zziębły u cudzego
 65     1|           umiarom dusz!" Roił.~Oneż to rojenia niepohamowanej głowy -
 66     1|           które poesim rodzą - oneż to wytrąciły go ze spójności
 67     1|         widzi - coś bardzo mizerny! To otrzeźwia go nieco. Ale
 68     1|      człeczej troski może - waszych to może zarojeń niedolę błogą?
 69     1|         wraz zatrzaśniętej. Skoczka to była z wielką, księgą pod
 70     1|            przed się kułak gniewu:~"To ogłupiałe dziś syny i dziewczynie
 71     1|        pięcie - bo się śpieszę! Zaś to kapturzysko..."~Wystarczyło
 72     1|          niecoś z mieszka, wtyka mu to w rękę, by podjadł sobie
 73     1|            stołu posadzimy cię, jak to za ojców bywało. Będziesz
 74     1|       koniecznie chcą go posłuchać, to tu właśnie, na rynku, miałby
 75     1|         wejrzenia wasze powiadam ja to. Wyście tu oczekiwali gotowej
 76     1|             tu pono zostanę... Więc to jedno już tylko powiem wam
 77     1|            A wracając na swe zamki, to jedno weźcie na swe serca
 78     1|          się za wagantami: że naród to wolny; że gbur, kto się
 79     1|             ten rozruch na rynku ni to na dziwowisko odpustowe.
 80     1|       najdalej stojąca, usłyszawszy to wszystko, wrzaśnie piskiem
 81     1|             zaganiać jęły kobiety - to tu, to tam - wpadając w
 82     1|      zaganiać jęły kobiety - to tu, to tam - wpadając w ulice na
 83     1|            impetem - panie! człekże to w Salerno i Paryżu bywały,
 84     1|    oświeconych.~(Żongler wgadał był to wszystko w kobietę, zalecając
 85     1|           na nie nie sprowadzamy... To jedno wiem tylko: płacą
 86     1|           je aby naprawdę umieją. A to nie jest podatek żaden!"~"
 87     1|         gdzieś bywał? skąd jesteś?" To butne wyzwanie, niby spotkanego
 88     1|            i chodź ze mną"~"Dokądże to?"~"Szukać Graala."~Goliard
 89     1|     niestatek chęci wszelkich - jak to u poety - a wraz i chytrą
 90     1|     odmiennymi.~Aż goliard przerwał to milczenie, trybem klerków,
 91     1|          wiesz już, panie?"~"Od was to wiem, poetów - i zamknąłem
 92     1|    poskrobał się po kapturze.~"Mimo to nazbyt zawierzyłeś, panie,
 93     1|        skamieniały w słup - a coraz to bledszy i bledszy przed
 94     1|         oczy ku zdziwieniu pani: bo to był znak życia we mnie jedyny.
 95     1|             króla samego. Zabawiało to panią przystawać przede
 96     1|         skamieniały w słup, i coraz to bledszy, i bledszy przed
 97     1|             w piekarni. Nie o mnież to? nie o mnie opowiada żongler? -
 98     1|         frasobliwość wieczna - żywe to wyrzuty sumień naszych: "
 99     1|             nie ustające... Nie tak to za dobrej młodości bywało!...
100     1|         straży."~Szczere było ponoć to wszystko, razem z tym żalem
101     1|           czyją, ogarnia nas zawsze to zdziwienie, jak krewne,
102     1|     wytrzeszczył na niego; a palcem to na się wskazuje, to na niego,
103     1|          palcem to na się wskazuje, to na niego, i z powrotem znowu: "
104     1|            i z powrotem znowu: "Jaż to prawię gromko do ludzi czy
105     1|           ja cię powiodę!"~"Dokądże to niby?"~"Na szukanie Graala."~
106     1|            opaść ramiona.~"I czegóż to żal ci jeszcze? Jakich to
107     1|           to żal ci jeszcze? Jakich to nadziei obietnice zostawiasz
108     1|            tak nędzny koniec na cóż to pomieniać ci teraz wolno?
109     1|            twemu, goliardzie!"~"Jaż to - myśli goliard - prawię
110     1|             on do sumienia mego?"~I to ramię jego, w porę przecie
111     1|           jednak determinacji mocą. To jedno jeszcze tylko zdołał
112     1|           słowo nie święte. A gęśle to już nigdy prawdy nie głoszą,"~
113     2|      wszystko w porę odemścić - Jak to oni. Po czym wzdął się brzuchem
114     2|             ludzi. (Każdy rzewnie w to wierzy, co mu podchlebia.)
115     2|        kolanami dotykał. - A czegóż to, panie zapomnieć wam trzeba?"~"
116     2|             nich oburącz.~"Kobietyż to przyczyniają nam na ten
117     2|     zaniedbanie w melancholii. Oneż to, dobry lekarzu!"~Pokiwa
118     2|           wszyscy ci chorzy. Z nimi to ja ziołami paskudzić się
119     2|        strasznie, na Boga!"~"Od was to mam" - mruknie tęskliwiec
120     2|            nawet samo."~"O kimże ty to mówisz?! - Aż się w zdziwieniu
121     2|     zatrzymał. - O mnie czy o sobie to powiadasz? Nie żyjeszże
122     2|            Czyż nie wyszydza was za to powszechność cała?"~"My
123     2|             sięgać nie uczymy - jak to czynią żonglerzy, którzy
124     2|          Chciał był obruszyć się na to rycerz, ale spojrzawszy
125     2|            go szeptem - nie krewny, to twój czasami: tamten, po
126     2|            Co z tobą, panie?!"~"Nic to! Nic to! - odpycha go od
127     2|         tobą, panie?!"~"Nic to! Nic to! - odpycha go od się jak
128     2|               odpycha go od się jak to zło, by nie następowało
129     2|             mu się u pasa... Gdybyż to był krewny jaki!~Przytakuje
130     2|           razem. Istotnie familiant to jego bliski, konia mu nawet
131     2|       wtórzą temu dzwonki ich torb.~To rojenie się tłumów nie z
132     2|          niecierpliwość chęci - jak to w ludzkim roju.~Oto wprost
133     2|           włosiennicą i kapturem ni to kupy popiołu ruchome. Drepczą
134     2|     Poszukaj sobie każda kogo, ktoć to kupi, a ja sprzedam."~Z
135     2|             obraźna chorągiew coraz to więcej ciekawego ludu. Ni
136     2|           więcej ciekawego ludu. Ni to mirry i kadzideł zawiewem
137     2|            i wianków różanych. Niby to sobą tak się radują, a wszystkie
138     2|            dla rycerza opodal - jak to dziewczęta.~Lecz oto poza
139     2|            do dziewczyn:~"Z smagłej to piersi księżniczki saraceńskiej,
140     2|             dla mieszczek za pyszne to stroje. Mam za to dla was
141     2|            pyszne to stroje. Mam za to dla was bursztyny w tych
142     2|       obciąża serce wątłe... Szafir to - mówił dając ludziom na
143     2|         rozmaite farby..."~A mówiąc to, czynił goliard mimo woli
144     2|           prorok nawet sam! - Takie to z klejnotów wasze szczęście
145     2|          nazbyt krzepka, byle tylko to złoto, to srebro, te drogocenności
146     2|       krzepka, byle tylko to złoto, to srebro, te drogocenności
147     2|             swe za nie:~"Byle tylko to łaskotanie czarodziejskich
148     2|             usta na te dziwy... jak to wędrowny poeta prawi im
149     2|            goliardowi zdało się, że to dwa krzewy różane w powojowym
150     2|         Prawdę powiadał poeta! Ileż to razy, przynosząc z grodu
151     2|    ramieniem a palcem sprężonym, ni to włócznią, wprost w jego
152     2|          Nie baczę nawet, nad czyją to głową najraźniej wyskakują -
153     2|                Nie baczę, nad czyją to głową... - powtarzały mu
154     2|             się nie raczy... A owoż to! owoż wam, kobiety, za poły
155     2|     szczypać w ramiona: jaki grzech to? jakie jego nazwanie? Wam
156     2|       Kroczył wolno, posuwał się ni to słup czarny, a spod czarnej
157     2|      przedtem było, domyśla się, że to pewnie napomnienie za opieszałość
158     2|        kobiet się wyszczerza. Takie to życie mocne w niejednym
159     2|      pozostał rycerz tylko. Uczynił to z nawyku godności, spornej
160     2|           ku niemu kostyry swoje ni to widły piekieł. Przypomniał
161     2|     dominikanina sprzed kramu: komu to, dziś może jeszcze, śmierć
162     2|           Baczcież, mili, jakżeście to wy stokrotnie szczęśliwsi
163     2|    beznadziei żydowskiej. Dla wasze to, chrześcijany! Bóg syna
164     2|   pospólstwa i rozważa, że wszystko to razem byłoby jeno gnuśnymi
165     2|             piersiach mieć - kobiet to rzecz... Więc ci pacierza
166     2|          ludziom nazbyt miłych - za to przydawanie życiu skrzydeł
167     2|     rozgiełk się niesie, jakby całe to miasto żyło jeno targiem
168     2|    Pojrzyjcie!" a "Kupujcie!" - pod to hasło:~"Pieniądze", które
169     2|          zawsze: "Pacierza!..."~Tak to w mieście! Temu uczty przesyle
170     2|           przyłożyć? i o co? Gburów to najbardziej nieoświeconych
171     2|            koniec do panien. Kiedyż to żongler jaki romans o pannie
172     2|         wydarto, bo wszak sama pani to była, w osobie własnej!
173     2|            szczegółów wszystkich. I to jest darem Muz. Poetą najokrutniejszych
174     2|      będziesz mógł, bracie mistrzu, to biedne ciało człecze, przez
175     2|          sobą ci ratownicy. Familia to snadź była, bo świadcząc
176     2|        ostatnim docisku losu, czyni to jednak z urągowiskiem -
177     2|         jednak z urągowiskiem - jak to w rodzinie.~,,Panny mu się
178     2|          Wszystkich królów ziemi na to zjeździł, by się złakomić
179     2|          przed kramami:~,,Odpustową to wszak porą wabią z kramów
180     2|           królewskiego wyroku coraz to bardziej ponure tchnienie
181     2|       opowiadali sobie rzeczy - jak to z wieczora. Niedobra rzecz
182     2|          wszelkiej. A nade wszystko to ich tłoczenie się teraz
183     2|        dziewce zgwałconej na zamku, to mu się ją wyśle, kędy zechce -
184     2|           strony przebiegał - aż mu to obrzydziły dwa gbury jakoweś,
185     2|             pobliżu jego. I z coraz to jawniejszym popłochem w
186     2|     zanurzył się w jakiś zaułek, ni to w piwnicę:~Czarne prawie
187     2|           grób jamą wyprowadzają ni to na placyk tej uliczki, na
188     2|           nim zbrodnię przyszłą.~Na to wejrzenie szakali krew uderzyła
189     2|    tryszczem skamieniałym: wszystko to zda się jakby tryumfalnym
190     2|          umajeniem Bożego domu.~Zaś to rozkwiecenie i głazów nawet
191     2|             kamieniarzy tumu - jako to Bóg jest wysoki, straszny,
192     2|     rozśpiewy, spiżów dzwony głoszą to w tej chwili z wież obu.~
193     2|      chichocze niemym dziobem swoim to kruczysko sabatów. Ucieszył
194     2|         błyśnie mu w pamięci. - Toż to Parsifalowej kolczugi barwa! -
195     2|            Bóg da długie zdrowie za to wszystko, coś nagadał rycerzom
196     2|             rynku. Właśnie spełniam to zdrowie twoje w medytacji
197     2|         sięga. Przy niej ramiona ni to z powróseł poza łokieć jak
198     2|             dobyło się z niej jakby to żywe i twórcze tchnienie
199     2|           jego człeczym (nie jednoż to: czy dla kochanki, żony,
200     2|       dźwierzach kościoła - odkryły to już żaki - kędy w gęstym
201     2|          tryumf mieczami. Nikt inny to, jeno Parsifal i Lancelot,
202     2|            na piersiach katedry, ni to na sercu jej samym, chłonie,
203     2|            z nich, bywa, jedynie za to nieustawanie w szukaniu
204     3|             Przeszkodziły kobiety. "To dworska dama ze spowiednikiem
205     3|             Przeszkodziły kobiety. "To panna dworska z wielkim
206     3|             mnich dłonie - królowej to naszej Najpiękniejszej uroda!
207     3|        niewiasty mnicha z klęczek. "To służebna pani i starszy
208     3|       komorowej straży. Wynurza się to z ulicy czerwienią drugich
209     3|        Dziękujęć, choć po raz wtóry to słyszę. I odegnij wreszcie
210     3|       oprzytomnieniu onym, że wszak to brat franciszkanin przed
211     3|          Królowo, niewiele ja wiem. To jedno powiedzieć ci mogę,
212     3|    napatrzeniu.~A że nie dość korne to olśnienie było, targnęła
213     3|             kładę. Nie za grzech mi to liczy przeor dobry. A odpustową
214     3|          powiada, piękniejsza przez to się sta nie - na klasztoru
215     3|         Wonczas dopiero pojęła pani to zapatrzenie się jego. Spod
216     3|     Lancelota samego kochankę! ileż to razy kazała żonglerom opowiadać
217     3|       piersi, myśleć musi, że wszak to malarz, piękności zachwytliwiec,
218     3|         zamek na górze widny. Kędyż to śpieszyć kazała i wieść
219     3|            błękit wieczności...~Pod to zapatrzenie się malarza,
220     3|          granią srodze wyraziste ni to w zmarszczkach sędziwego
221     3|        ciżemek pani... "Oo!"- coraz to bezradniej myślom z wieczora
222     3|           nim za anioła. ~Zdołaszli to?"~Ku górze rozłożyły się
223     3|        powtórzyć musiał:~"Zdołaszli to?"~Gdy przeor każe, potrafię."~ ~
224     3|      strzemionach, zdumiony, o czym to właściwie mniszysko zabredziło
225     3|           milczeniu doniesione musi to być do grobu. Inaczej biada
226     3|            nie gniewają się wcale o to marchołty one sprośne; parskają
227     3|         tobą! popędziła w światy!"~"To się rozzuj wprzódy do kopytek -
228     3|         ciżemki i pończochy i ciska to wszystko po kolei Pankowi
229     3|          skrzynię pod klucze, że my to już starki nazajutrz, choć
230     3|          nocką, sięgnie łapą jak po to swoje... a tu żonki - nie
231     3|             do klasztoru przed nimi to padł mnich na twarz. Kobiety,
232     3|              wiem, szatanie, o czym to gędziesz sumieniu! - okrzyknie
233     3|          nie podnosząc twarzy,- One to zawieruchy duszne wziąłem
234     3|             zasobną, wytrząchnij za to choć grosik!"~"Jam wasz
235     3|          okrzyknie się za nimi:~"Za to klasztoru okradzenie będzież
236     3|              Tużeś mi?!... Na takim to weselu? Ledwiem żonglera
237     3|           lince... Baczże, widzieli to sąsiedzi! Czekaj, aż ci
238     3|             aż ci przyjdą wyśpiewać to pod oknami na srom mój...
239     3|         pokazując niby ludziom, jak to kroczy przez miasto srogi
240     3|          pono chciała.~Wagantów już to dawno nie cieszyło. Omierzły
241     3|          satyrowie dzicy."~"Prawdaż to?" - zdziwią się żaki. Goliard
242     3|   prawdziwie tak było, a wierzący w to duszy swej w pokuszenie
243     3|         Hieronim - zaświadczyć mógł to potem lud mnogi, bowiem
244     3|       przecie myślałem! Wszakże oni to dla sztuki mimusy tych dawnych.
245     3|      kamratach - nie bardzo snadź w to respektowanie wierząc -
246     3|        obyczaju dwornym."~"A któreż to kłamią?" - wtrącił nagle
247     3|            pyta zadziornie: "Któreż to kłamią?"~"Kłamią, panie,
248     3|         gęby przecie widać: nie pan to żaden, a człek chudorodny;
249     3| kiedykolwiek miewali waganty. Bodaj to dziś rycerzom, biskupom
250     3|         afrykańskiego wywodzić! Zaś to zasadzanie się dziś panów
251     3|         zamkach heroldów Muza. Onaż to zaparła przed wagantami
252     3|            do głowy uderzył, sztuki to sprawa, a nie czyja. "Takie
253     3|          stołka przy beczce. Ledwie to usłyszy skoczka, a ręce
254     3|       stronę herolda. A słyszeć się to dało niczym jastrzębia głos
255     3|         wierzernikach grodu.~"Bodaj to sztuka prawienia romansów! -
256     3|    pochwalony Jezus Chrystus!" Taki to piękny obyczaj miał: znad
257     3|            się nie spierał.~Czyniły to tymczasem żaki z zaciekłym
258     3|          tylko na lepko, na słodko. To tchnienie przykrych olejków
259     3|            wiewiórcze szały; czynią to na wytchnienie swobody po
260     3|           Gdym ci taka niepoczciwa, to za co mnie lubisz?"~Nie
261     3|       zawsze taka niepoczciwa była, to czemu składałeś na mnie
262     3|         wysłuchać nie można, ledwie to jedno zdanie wyrwie się
263     3|           wciąż jeszcze markotny za to zohydzenie wiersza jego
264     3|            już na ławie.~Spostrzeże to skoczka, więc ściągnie mu
265     3|             swoim rozstać nie może: to w trąbkę lub piszczała zadmie,
266     3|        trąbkę lub piszczała zadmie, to w kocioł uderzy, rozdzwoni
267     3|         Powiedz, co jest pięć?~Im w to graj. Gruchną pięściami
268     3|         klasztornej zakołatać - jak to nieraz już czynił po świecie -
269     3|            własne, które raz po raz to muzyką, to słowem wierszy
270     3|         które raz po raz to muzyką, to słowem wierszy wyświetlają
271     3|             różańca, roztargane jak to sumienie samo... Za ciszą
272     3|              Po dwakroć. Raz czynił to człek żywy, potem zbroja
273     3|       pawężą w srebrne ćwieki. Onąż to czarę samą ukazała mu czarnoksięską
274     3|              I stwierdza, ze herold to tylko czerwieni się u beczki
275     3|             im, wagantom, którzy na to tylko oczy po świecie roznoszą,
276     3|            Od Tatarów wzięli Polacy to troczenie kobiet; tylko
277     3|              nie wiedząc zgoła, czy to ładne, czy brzydkie, mieli
278     3|          Ale ona nawet nie zważa na to. Niedźwiednik koło niej
279     3|           brwi pod kapturem.~Gdzież to była myśl jego przed chwilą? -
280     3|             snuć dalej chciały. Zaś to ich rozpłomienienie i pęd
281     3|            podsunie - osobliwie gdy to będzie rzecz nowa - ściąga
282     3|           nie widziano kobiet. Niby to w szacie - myśli goliard -
283     3|            ty podobno. Ale niech ci to serca nie kazi. I nie herold.
284     3|   przewracasz. Ktoś inny, jeśli cię to mniej zasmuci... Chcesz,
285     3|         piękny. Nie cierpię! Nędzne to życie - połową serca zaledwie."~"
286     3|         bardziej żachnie się ona na to:~"Musiałam ci się w głębi
287     3|           wiedzże na koniec, czemuś to mi luby mimo wszystko: i
288     3|            na dzbany wina.~"Prawdaż to?!" - pytał głucho, jakby
289     3|          już dla cię nie ma, duszaż to przecie zostaje, wieczna -
290     3|       ciepłej skory, krzyknąłbyś mi to w usta - niemą wargą! A
291     3|       przykrego widoku.~"A wszystko to sprawiła ona suknia z nędzy.
292     3|           kobiece! Ciekawość, który to właściwie tak się na nią
293     3|     zaciekawił się bardzo, o czymże to rozgwarzyły się tak rybałty.
294     3|   pięćdziesiąt dusz potępionych!... To nie śmiechy! Znaczy to,
295     3|              To nie śmiechy! Znaczy to, że dola wasza ziemska i
296     3|          tym wiedzą i pastuchy. Tak to zło i dobro wasze, kobiece,
297     3|       słucha oczyma i gębą, jak też to człek uczony nad nią prawi.
298     3|            ich oczach lekkości nada to kunsztowi twemu. Gdy tego
299     3|          ten huragan oklasków! - za to, żeś się zachwiał tak okrutnie,
300     3|     przytulnością serc naszych.~Zaś to lgnienie do chwilki by najlichszego
301     3|       spokoju i wytchnienia. Owiało to, zda się, nawet te kury
302     3|        wciąż gawędzie i ciszy - jak to przy chorym, gdy się leki
303     3|            każde zatula się ufnie w to ciepło życia, którego jutro
304     3|         galilejskiej!..."~Dostrzeże to dziewka i już z krużą a
305     3|          nagła w tej izbie? Sprawił to onego łona wiew na izbę
306     3|        wróbelkiem wtedy: dla ciebie to na nic!... I upodobał sobie
307     3|       wszyscy, rozumiejąc, że człek to pogodny, który luba ludzi.
308     3|         policzki starego, gdy coraz to żwawiej igrały myśli w oczkach
309     3|            pogwarzył. Mądra musiała to być kobieta! Prawdę powiedziała
310     3|           życia... Bo zważcie: iluż to żonglerów duch skrzepiał
311     3|             boje rycerskie?! A iluż to skoczków i wesołków swawola
312     3|              was tylko dostanie - i to w jednym snopie: nie bardzo
313     3|          uwagą czujne jak szpaki na to jedno słowo: "Muza" - zakłębią
314     3|  niedźwiednik spod pieca:~"A wyście to, wyście wieszać ją chcieli" -
315     3|            I dziwić się im, gdyście to sami uczynić chcieli z igry
316     3|         które są z ducha!... Za was to - żaki! - pierś swoją lekarzowi
317     3|           zleczyć pragnie. I jakież to użyźnień moce? jakie soki?
318     3|      zakończyły na okwiecie? Wiaryż to kielich przychyla wam do
319     3|        gryzącą kauterię na serce?!"~To spadło już na głowy żaków
320     3|            wszystko sumienia nęk za to wszystko czegoś zaznał przy
321     3|          Poza życia radością cóż by to było, powiedzcie mi, towarzysze?
322     3|   powiedzcie mi, towarzysze? Czegóż to szuka po świecie nasz ordo?...
323     3|       scriptum est: Probate omnia!" To znaczy: bierzcie w pierś
324     3|      ambulantes? Bo acz waganty, my to wszak budujemy osiadłym
325     3|           wszystkich! - z goliardów to wszak gęśli zerwał się ten
326     3|       umysłu ton spokojniejszy:~"My to znosimy osiadłym nowych
327     3|         kiedyś w piekło strącą, ale to pewna, że tęsknotom i dążeniom
328     3|            i wciąż o brzegi życia - to i wonczas jeszcze, i w tym
329     3|            że aż dziwnym wydało się to w gospodzie. Oto znów są
330     3|       zaszepczą w popłochu. "A onoż to." "Niby jakie: zło?'." "
331     3|           taka moc i siła? Wyższego to świata nawiedza nas wędrownik."~
332     3|          może nagle w życiu. Któryż to prawił dziś w piekarni o
333     3|            drugi. Ten, zda się, jak to źrebię przy klaczy ciężkiej -
334     3|             bardzo. A jednak, jakem to wam rzekł, panowie, przydatniejszych
335     3|        żwawe psy kuglców.~Daremnież to! - zatrzymuje ich płatnerz. -
336     3|        zalotom rozbestwia."~"Prawda to jest!" - przytakują smętnie.~ ~"
337     3|           się wszystko skrupia."~"I to jest prawda."~"A niech was
338     3|           że w dzień waszego pobytu to i owo zwykło ginąć z kramów
339     3|        głupszej."~ ~"Bo za malutkie to na stępory twoje: tak gadaj!" -
340     3|          się żak całkiem.~I odrzuca to wszystko gdzieś w kąt, pod
341     3|             jednak powiedział, jaka to sprawa jest, za którą gardłujesz?"~"
342     3|             którą gardłujesz?"~"Jak to, nie wiecie?! - zdumiał
343     3|             z wagantami i pij potem to piwo, jakie fama dla nich
344     3|        dokąd was powiodą. A mistrze to nie lada w zamącaniu rebelii:
345     3|        lekarz wydziwia za nimi, jak to kobieta każde pismo zawczas
346     3|               sam płatnerz przyznać to musiał.~Nieochoczo jednak
347     3|            bodaj wesołka prawego na to zakrólowanie wasze śród
348     3|           jednak, że nad dzisiejsze to moce człecze dźwiganie zbroi
349     3|             pomyślana była!...) Ale to wszystko wnet się tu poprawi
350     3|            całe. "Trzymaj!" - Wtyka to wszystko gęślarzowi w ramiona,
351     3|          diabeł duszę."~"Już!" - ni to z płomieniem w cęgach, ledwie
352     3|            Głupiś, błaźnie! Wonczas to oni zbroję na się kładą,
353     3|        nazbyt się już rozzuchwaliło to tałałajstwo wszystko, które
354     3|           niży naturę człeczą. I na to wyruszają w światy rycerze
355     3|             rycerze błędni, aby się to wszystko dawniejsze arcywspaniałe
356     3|       dawniejsze arcywspaniałe oraz to przyszłe, duchem człeczym
357     3|       duchem człeczym wolne - zgoła to, o czym wieszczą Muzy w
358     3|      obiecankach ciągłych ~ aby się to wszystko wreszcie znalazło
359     3|          chocia nie na miarę twoich to piersi i goleni gnuśnych...
360     3|             przed kuźnicą moją, jak to u nich zawsze, gdy rzecz
361     3|        między nimi tkwiący, od nich to oczekiwałem, głupi, zachęty
362     3|          się temu spornie już tylko to rycerstwo Boże - ramienia,
363     3|           nad tym: czy nie daremnie to wszystko na Kalwarii było,
364     3|       przypomną sumieniom, że onego to wszak skarbu Józefa z Arymatei,
365     3|             Józefa z Arymatei, onej to czary spod krzyża szukają
366     3|           nieukoju moce jakoweś, ni to ocknienie, ni to ramion
367     3|        jakoweś, ni to ocknienie, ni to ramion prężenie się wszerz,
368     3|          tum w grodzie naszym: oneż to moce zbudowały i kościół
369     3|        furknął od podmurza, pacierz to twój chyba dopada tych postaci
370     3|           sobie... Które ocalić już to jedno tylko może: rzucenie
371     3|           panom od tamtego stołu za to ich nastawanie na rybałtów
372     3|           jestże, prawdziwie, nawet to najlepsze, co z siebie ludziom
373     3|      zohydzanie przed ludźmi. Zasię to piętno urągliwości społecznej
374     3|          wszystkich, którzy milczą.~To kobiety współczujące zasłuchanie
375     3| współczujące zasłuchanie budzi, jak to zwykle, ambit śród ludzi.
376     3|           zamian gdzie niżej.) Lecz to jakby węzłem ostatnim związało
377     3|          barw własnych, zanim coraz to wyraźniejszy m blaskiem
378     3|             jakby na ulgę, że pożar to nie w gospodzie, a daleko
379     3|           wszystkich poczęło mrugać to krwawe oko łuny: "Chłopcy,
380     3|             na was!"~Tak też pojęła to wezwanie i dziewka rozwrażliwiona
381     3|             rzecz cała z miejsca za to rusza w pojętności gromady;
382     3|         wraz i ramion mocą - za jej to właśnie płaczu przyczyną!
383     3|           przeszedł, poznałem, jaka to prawda poety. Tu zaś leżąc
384     3|            odchyli rycerz od siebie to żonglerów oburzenie.~"Nie
385     3|           całej.~"Jako żywo, czynię to. Wiemże: wy niczemu, co
386     3|           zamęt ramion i głów. Żaki to przede wszystkim ruszyły
387     3|             ruszyły nań z miejsca. "To jest obraza młodzieży!" -
388     3|         smok w jamie, wali wprost w to kłębowisko ludzkie. Wlecze
389     3|      niejednego, a kusymi ramionami to z prawa, to z lewa zagarnia:
390     3|        kusymi ramionami to z prawa, to z lewa zagarnia: nim kłami
391     3|      zgłaszając.~W ciszę komą, jaką to wystąpienie posiało, wtrącił
392     3|             w życiu tej woli. Widać to było i teraz po tej zawziętości,
393     3|           Darujcie mi, chłopcy, żem to zostawił na ostatek nie
394     3|        kłośny, uderzy w głowy żaków to słowo, zawsze dla nich osobliwe:
395     3|          goliardowi: co on powie na to. W wiecowaniu udziały nie
396     3|            chwili - rytmami muzyki: to okrutnie srogiej, to znów
397     3|        muzyki: to okrutnie srogiej, to znów tak dziarsko ochoczej,
398     3|            przeżegnaniem się ginęło to sprzed oczu.~Pod płaszczem
399     3|            cały wydaje się teraz ni to w górę zaklęty olbrzym,
400     3|            samo na poniżu: podejmie to kruczysko przycupnięte na
401     3|         wywoływał i odtrącał od się to kuszenie. Aż się targnęły
402     3|        natury potrzebą. Bacz, jakoś to poniżył w sobie rycerski
403     3|            odzwania się wieża.~Onże to - szatan wagantów - który
404     3|            całych. Wichrem poniosło to w ulice, rozwrzasło po zaułkach
405     3|            się w mieście dzieje?!"~"To samo, co i w tobie, frate:
406     3|            na schodach ludu. Acedią to tknięte, grodu smutniki,
407     3|             mara dziwokształtna: ni to koń siwy dwoistym siodłem
408     3|     dwoistym siodłem okulbaczon, ni to łasica wydłużonością ciała
409     3|            dyszlem w garściach; nim to pewnie rozbił i wywalił
410     3|      wzniesione. Nie zatrzymuje się to widmo na przełęczy - a sunie
411     4|         człecze; nade wszystko: jak to niejednemu porwaniu się
412     4|             opowieści duchy.~"Bożaż to wola nadaje im osobliwą
413     4|             nie czarcia, nie gwiazd to sprawa, może to one mediae
414     4|          nie gwiazd to sprawa, może to one mediae virtutes - doli
415     4|           tęsknoty niejedne i ponad to Empireum samo...?"~Przechylała
416     4|            nad Synem Bożym; - które to nękanie jest przeciwne naturze
417     4|        pytanie z rozdroża.~"Ledwiem to nędzne życie swoje w tym
418     4|         swego na ziemi - bo wonczas to właśnie: w chwili najwyższego
419     4|         usuwamy gdzie ziarnko. Taka to nasza droga, lekarzy, za
420     4|          Żonglerzy bo nasi obiecują to - tak tylko: dla sztuki -
421     4|           co? nikt w tej kompanii o to nie pytał. Gadkarz płaszcz
422     4|          rączki, a pod rzęsy weźmie to aksamitne nastawienie oczu
423     4|              niech w chrapki weźmie to pomiatanie wami - panowie!...
424     4|    pomiatanie wami - panowie!... Wy to wszak wiecie najlepiej,
425     4|           waszych panie - z naszych to szkół kobiety, z naszych
426     4|           kamień w wodę w niepamięć to rzucimy.''~Narybek zasię
427     4|             Bóg prowadzi? ku czemuż to wyniosło ich dziś z grodu?
428     4|            skręcić trzeba. Okrutnie to daleko, mówią - daj Boże
429     4|          słychać, przepełnione jest to miasto od żaków, a ze wszystkich
430     4|    uniwersytet się zowie. Zaś w tym to grodzie klerków, po wszystkich
431     4|             i łaciną w głowy włoży, to żak niejeden piosnką na
432     4|             z grodu zbiegły, nazbyt to jeszcze nieopierzone było,
433     4|           szkoły i nauk doktory. Na to jedyne junactwo stać ich
434     4|             jest: pieśni Arcypoety!~To słowo elektryzuje żaki:
435     4|            z luźnymi się włóczę.~Ni to ptak w podniebiu, ~za nieścigłym
436     4|             za nieścigłym krążę;~ni to łódź bezsterna ~[.......]~
437     4|         słowem Archigoliarda. Takie to nasze drogi poetów - za
438     4|            w podrywach miękkich, ni to pląsa, ni polata rozchwiejnymi
439     4|             się mnich. Nie skrzydła to ponoć wieją w oddali, spostrzega
440     4|             ręce białe. I nie pióra to na wietrze łopocą, lecz
441     4|          jak w pierze. Niesamowicie to jednak giętkie i skrętne,
442     4|            dziewczyny... "Nie nimfa to jaka znad tego tu strumienia?...~"
443     4|   zażegnaniu nawet zapomniał.~"Onoż to jest! - myślał - to zło,
444     4|            Onoż to jest! - myślał - to zło, które z rybałtami w
445     4|      rybałtami w gród naszło. On ci to w postaci własnej: Zły pasterz!
446     4|          Empireum samo...~Przedświt to może rozsnuwał tak gońce
447     4|             ocknieniu radosnym, jak to Boże ptactwo czujności.~
448     4|            glorii niebieskiej. I na to się godził: takie miał oczy
449     4|      surowości dziewiczego kształtu to miękkie wychylenie szyi.
450     4|           sobą - zakończże wreszcie to bogomolstwo swoje. Moja
451     4|             warg jego... Terazże ci to, mnichu, dopiero za głowę
452     4|        Pojąłeś?... Najskrzętniejsza to dziś robota nasza - szatanów -
453     4|          gdy z myślą o niej - jedna to droga!... Wiesz wszak, frate:
454     4| Przekleństwo słowu twemu! Niebieską to już wonczas miłością święty
455     4|          krok jego słaniający się i to drżenie co chwila, które
456     4|         mleka i bułkę. Długo trzyma to mnich w garściach obu, nie
457     4|        nawet zapytać przeciw jakiej to pokusie było: w tak wielkiej
458     4|             na kartach i prawi: jak to brat Łukasz, choć w pętli
459     4|          główki: czy nie Franciszek to może sam w błogosławieństwie
460     4|  przenikając wpatruje się bacznie w to widzenie dalekie, a czoła
461     4|             pędzlem mnichów podjęli to dzieło - na klasztoru chwałę.
462     4|             w godzinach łaski. Ileż to razy daremnie zawisało twe
463     4|             zapominać, że żonglerów to opowieśćmi o rycerstwie
464     4|    goliardzie u furty. Nie zdziwiło to wcale mnichów obu: z starości
465     4|           starości przytrafiało się to przeorowi, a i z lekceważenia
466     4|         dziele naszym. Na czymżeśmy to stanęli, bracie Łukaszu?"~"
467     4|              Powiadasz?..."~Wówczas to dopiero brat furtian zdecydował
468     4|          gdzie i kości nasze."~I na to cierpko odpowie goliard,
469     4|          tenże ci mówił, że Pitagor to po piekle i czyśćcu mistrza
470     4|        niecierpliwym gestem. "Mnież to - powtarza widocznie po
471     4|           na kolanach, powiada, jak to najmilsi bracia franciszkanie,
472     4|             duchem był i rozproszył to potem po gościńcach świata -
473     4|         zdumieniu. "I franciszkanin to powiada?! Tak miłość, by
474     4|         franciszkanie?... Prostakiż to, gbury nieledwie?!"~Mało
475     4|                Mało baczy przeor na to oburzenie:~"Wiódł Żydów
476     4|             samą."~"I franciszkanin to wszystko powiada?!"~A przeor
477     4|             podejmie tylko na niego to ciche rozświetlenie oczu.~"
478     4|          osobliwie popatrzył, jakby to dziecko było jego, o całun.
479     4|            rozważa:~"Do chrześcijan to wezwanie. "Którzy dążycie
480     4|             ziemię.~"Z żonglerowych to ust spisał, słowo w słowo
481     4|        Zasię tamto drugie bodaj (że to jeszcze jem wypomnę!): "
482     4|     szczęścia w niedoli..." Boetius to pisał w więzieniu, Boetius!
483     4|    więzieniu, Boetius! Każdy żak ci to powie i na pierwszych zaraz
484     4|           przeor na uspokojenie.~"I to jest nieprawda! - sprzecza
485     4|    wartością swą dojrzała."~A on na to:~"Surowszy jest twój Zakon
486     4|         zdjął... niedopełnienia, on to właśnie i te gęśle nasze
487     4|            stracone łamie!... Takie to, ojcze, twojego Zakonu mesjasze,
488     4|     klasztoru odprowadzał goliarda. To jedno już tylko powiadał
489     4|         kościoła powiadał. Co miał, to klasztorowi w pobożnej myśli
490     4|           Twego naczynia, Panie! Na to burzenie się w nim ziemskiego
491     4|      klasztor franciszkański, jak w to dobre drzewo, stał się uczestnikiem
492     4|           jego konia. Bo nie jednoż to: od kielicha w cyborium
493     4|            omartwica!" - skowyczało to skrzypienie nad klasztoru
494     4|             chodź tam!... Nieprawda to, żeś niczyj na świecie.
495     4|            dusze człecze! Nieprawda to jest, żeś wszędy poniechany.
496     4|           Bożego wprost tronu! Onaż to wszak za te pieśni i muzykę,
497     4|      którymi ją obdarzacie, za wami to właśnie - żarliwiej niźli
498     4|            marmuru starości. Bracia to snadź ogrodnicy łopatą i
499     4|    klasztoru niedobrą granicę - jak to zło ruszone w ziemi. Jaszczury
500     4|         echem zawodzeń. Dziwnie się to słyszy - może ptak jaki